"...Ο κ. Τσιρώνης, ο οποίος υπήρξε και υπουργός -εκπρόσωπος της συνι­στώσας των Οικολόγων συμμά­χων του ΣΥΡΙΖΑ- δεν προκαλεί για πρώτη φορά. Εχει οργίσει τα πλήθη αρκετές φορές με δηλώ­σεις του, όπως όταν κατηγορούσε τους Ελληνες με τη χαρακτηρι­στική γενναιότητα και αναλυτική του οξύνοια ότι ευθύνονται για τη μόλυνση του Σαρωνικού που προκάλεσε η πετρελαιοκηλίδα μετά το ατύχημα στη Σαλαμίνα.Ή με εκείνο το απίστευτο νομοσχέ­διο για τα αδέσποτα ζωάκια, που δεν αξίζει ούτε να επαναληφθεί γραπτώς στο κείμενο μας. Ποτέ, μα ποτέ, δεν τον έβαλε κανείς στη θέση που του αξίζει! Το ερώτημα είναι πώς τέ­τοιοι άνθρωποι, που δίχως κα­μιά αμφιβολία δεν κάνουν ούτε για θυρωροί πολυκατοικίας, βρίσκονται στη Βουλή. Αν, δε, αναλογιστεί κανείς ότι η αντι­προσωπευτική σύνθεση της κυβερνητικής οριακής πλει­οψηφίας έχει πιάσει πάτο, τι μπορούμε να προσδοκούμε ως πολίτες και ως κοινωνία; ..."

Aπό το "Φιλελεύθερο"

"Ο Φιλελεύθερος", 26/03/19

ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΧΑΤΖΗ
(σκίτσο Χρήστος Ζωίδης)
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός, ο οποίος για να σχηματί­σει τις κυβερνήσεις του αναγκάστηκε να επι­στρατεύσει από μπαχαλάκηδες έως γραφικούς και από ακροδεξιούς έως κεντροαριστερούς γεφυροποιούς, δεν μπορεί πλέον να δημιουργήσει πει­στικούς εχθρούς.

Πόσο αστείο και ταυτόχρονα πολι­τικά αδέξιο είναι να επικαλείται το φάντα­σμα της Ακροδεξιάς και του εθνικισμού (που ο ίδιος δημιούργησε τα χρόνια 2011-2015 με τις «ηρωικές» εικόνες τραμπουκισμών και λιντσαρίσματος), όταν ο πολίτης δεν έχει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ που θα καταργούσε, τα διόδια που θα καταργούσε, το δάνειο που θα του... χάριζε. Κανένας στη χώρα μας δεν νοιάζεται ή φοβάται τον... Όρμπαν για παράδειγμα! Ούτε για το πώς θα εξαργυρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στή­ριξη που του παρέχουν τέσσερα χρόνια τώρα οι ΑΝΕΛ (ολόκληροι ή μισοί). Νοιάζεται για το πώς θα πληρώσει τα αβάσταχτα χαράτσια που του φόρτωσε η φιλολαϊκή κυβέρνηση της «προόδου». Και τρέμει για μια Συμφωνία τύπου Πρεσπών στο Αιγαίο!

Οι πολίτες πλέον αισθάνονται ότι έχουν να περισώσουν, εκτός από τους μισθούς και τις συντάξεις, και την εθνι­κή αξιοπρέπεια, αν όχι την εδαφική ακεραιότητα... Η τελευταία δήλωση του βουλευτή της οριακής κοινοβου­λευτικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών, κ. Τσιρώνη, ότι το  Καστελό­ριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο, ξεπερνά κάθε όριο πολιτικού, τυχοδιωκτικού εκτροχιασμού. Αποτελεί δε αποτρόπαιο παράδειγμα απύθμενης πολιτικής
επι­πολαιότητας, ενώ τινάζει στον αέρα την εξωτερική πολιτική της χώρας και υπό τις παρούσες συνθήκες συμβάλλει στην περαιτέρω αποδυνάμωση της.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ

Είναι απογοητευτικό και μη αποδεκτό το γεγονός ότι ένας κοινοβουλευτικός άνδρας δεν ξέρει πότε πρέπει να μι­λήσει, πότε να σιωπήσει, ή τι μπορεί να πει και τι να μην πει, αλλά και δεν διαθέτει στοιχειώδη αυτογνωσία πέ­ραν του απύθμενου θράσους να λέει την απίστευτα αφελή ή υποβολιμαία γνώμη του παραβλέποντας το τεράστιο κόστος που μπορεί να έχει. Αντί λοι­πόν, όπως έγινε και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις με άλλους (βλ. Ζουράρι όταν είπε «και τι έγινε να χάσουμε και μερικά νησιά»), να τον βγάλουν από την πρίζα δίχως δεύτερη σκέψη, τον έβαλαν και ανασκεύασε -ότι και καλά δεν κατα­λάβαμε και παρεξηγήσαμε τον τιμαλφή πολιτικό του στοχασμό: «Γεωγραφική ήταν η συζήτηση... Εγώ δεν είπα ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο...».

Το θέμα είναι πατριωτικά επώδυνο και πολιτικά απεχθές, είναι δε λάθος να αντιμετωπίζεται ως μία ακόμη γελοιότητα ενός βουλευτή μιας κυβέρνησης γραφι­κών. Αναδεικνύει με δραματικό τρόπο την ποιότητα των μελών της κυβέρνησης και, δυστυχώς, την ανικανότητα του πρωθυ­πουργού της χώρας να επιλέγει υπουρ­γούς, συνεργάτες και υποψηφίους που να διαθέτουν ποιότητα και πολλά άλλα απαραίτητα προσόντα.

Πόσους επιπόλαιους, «μάγκες», με επικίνδυνες εθνικές απόψεις έχει μαζέψει πια ο Αλέξης Τσίπρας σε αυτήν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις του; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι διέθετε κάποιες ικανότητες, η απάθεια και η ανοχή με την οποία αντιμετωπίζει δηλώσεις όπως αυτή του κ. Τσιρώνη (την ώρα που ο Ερντογάν απειλεί όχι μόνο εμάς, αλλά ολόκληρη την Ε.Ε.) τις ακυρώνουν εν τη γενέσει τους.

ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΘΥΡΩΡΟΣ

Ο κ. Τσιρώνης, ο οποίος υπήρξε και υπουργός -εκπρόσωπος της συνι­στώσας των Οικολόγων συμμά­χων του ΣΥΡΙΖΑ- δεν προκαλεί για πρώτη φορά. Εχει οργίσει τα πλήθη αρκετές φορές με δηλώ­σεις του, όπως όταν κατηγορούσε τους Ελληνες με τη χαρακτηρι­στική γενναιότητα και αναλυτική του οξύνοια ότι ευθύνονται για τη μόλυνση του Σαρωνικού που προκάλεσε η πετρελαιοκηλίδα μετά το ατύχημα στη Σαλαμίνα.Ή με εκείνο το απίστευτο νομοσχέ­διο για τα αδέσποτα ζωάκια, που δεν αξίζει ούτε να επαναληφθεί γραπτώς στο κείμενο μας. Ποτέ, μα ποτέ, δεν τον έβαλε κανείς στη θέση που του αξίζει!

Το ερώτημα είναι πώς τέ­τοιοι άνθρωποι, που δίχως κα­μιά αμφιβολία δεν κάνουν ούτε για θυρωροί πολυκατοικίας, βρίσκονται στη Βουλή. Αν, δε, αναλογιστεί κανείς ότι η 

αντι­προσωπευτική σύνθεση της κυβερνητικής οριακής πλει­οψηφίας έχει πιάσει πάτο, τι μπορούμε να προσδοκούμε ως πολίτες και ως κοινωνία;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με αρνητική ψήφο -ού­τε καν οι δικοί του ψηφοφόροι δεν τον ψήφισαν στα σοβαρά. Βγήκε ως κόμμα διαμαρτυρίας μέσα σε μια συγκυρία απόλυτης σύγχυσης και παρακμής. Δεν ψηφίστηκε θετικά, ψηφίστηκε από εκδίκηση, από μίσος, από απελπισία, από απερισκεψία. Κάποια στιγμή -και αυτή είναι η στιγμή- οφείλουμε να καταλάβουμε όη για να υπάρχει κυβέρνηση και κυβερνήτες -όπως και πολίτες-πρέπει να υπάρχει χώρα και για να υπάρχει χώρα δεν μπορεί να υπάρχουν παρόμοιοι 

κοινοβου­λευτικοί άνδρες που δυστυχώς πλεονάζουν στη σημερινή κυβερνητική σύνθεση της Βουλής.