"...Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να παρακολουθήσει τους βασικούς κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού: μπορεί να έχει κοινές θέσεις και μπορεί να έχει διαφωνίες με τους πολιτικούς αντιπάλους του, κι αυτό να είναι αυτονόητο σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον. Οχι. Οι ωσμώσεις απαγορεύονται. Το μόνο που υπάρχει είναι οι κάθετες διαιρέσεις, συνοδευμένες από τις απόλυτες αποφάνσεις, τις απόλυτες «αλήθειες» που τις συνοδεύουν. Ή εμείς ή αυτοί, σε μια προοπτική όπου εκτός από την κυβέρνηση κάποια στιγμή θα καταληφθεί η εξουσία. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
30-31/03/19

"ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ",
του Ηλία κανέλλη

Ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνθηκε, λέει το ρεπορτάζ, αμηχανία όταν ο οινοποιός Ευάγγελος Γεροβασιλείου απέδειξε με τεκμήρια πώς η Βόρεια Μακεδονία πουλάει τα κρασιά της, κόντρα στη Συμφωνία των Πρεσπών, εις βάρος της ελληνικής οινοποιίας. Και είπε ότι θα παίξει τον ρόλο του χωροφύλακα για να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα.

Χρειάζεται να υπενθυμίσει κανείς στον Πρωθυπουργό ότι στο θέμα των εμπορικών σημάτων που περιέχουν τον όρο Μακεδονία, αλλά και εθνικά σύμβολα, είχε σε μεγάλο βαθμό εστιαστεί η κριτική που είχε ασκηθεί στη Συμφωνία των Πρεσπών από την αντιπολίτευση. Κι ότι η συνήθης απάντηση ήταν η ειρωνεία - μαζί με την κατηγορία ότι όσοι καταψηφίζουν είναι εθνικιστές. Προχθές, μάλιστα, ο υποψήφιος περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ Κεντρικής Μακεδονίας Χρήστος Γιαννούλης, την υποψηφιότητα του οποίου χαιρέτισε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αποκάλεσε όχι απλώς εθνικιστές αλλά συλλήβδην φασίστες όσους διαφωνούν με τη Συμφωνία.

Δεν είναι τυχαίο, δεν οφείλεται σε πιθανή σύγχυση των όρων εξαιτίας της μανιχαϊστικής ανάγνωσης της πραγματικότητας από μερικούς συριζαίους. Κατά τη γνώμη μου, είναι εσκεμμένη επιλογή. Κάτι περισσότερο: βαθιά υπαρξιακή. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε από το περιθώριο επινοώντας διαιρέσεις στην ελληνική κοινωνία, στην ουσία ανύπαρκτες - και κέρδισε επανειλημμένα τις εκλογές επειδή έχτισε τον προπαγανδιστικό λόγο του πάνω στις διαιρέσεις αυτές. Τον βαθύ διχασμό, άλλωστε, τον είχε αναγγείλει το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί». Και τον υλοποιούσαν διάφορα δίπολα, ανάλογα με τη συγκυρία. Νεοταξίτες εναντίον αντινεοταξιτών, μνημονιακοί εναντίον αντιμνημονιακών, γερμανοτσολιάδες και «νενέκοι» εναντίον πατριωτών (ο πατριωτισμός, τότε, ακόμα κι αν συμποσούνταν με εκείνον της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ, ήταν «καλός»).

Η ανάσυρση ενός νέου διπόλου, φασίστες εναντίον διεθνιστών (όπου οι καλοί διεθνιστές υπηρετούν a priori και χωρίς να το ψάχνει κανείς τα συμφέροντα της χώρας, ενώ οι υπόλοιποι τα αντιμάχονται), ακόμα και στις συνθήκες που γίνεται, δείχνει την παθογένεια του συριζαϊκού πολιτικού λόγου. Δεν μπορεί να υπάρξει από μόνος του. Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να παρακολουθήσει τους βασικούς κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού: μπορεί να έχει κοινές θέσεις και μπορεί να έχει διαφωνίες με τους πολιτικούς αντιπάλους του, κι αυτό να είναι αυτονόητο σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον. Οχι. Οι ωσμώσεις απαγορεύονται. Το μόνο που υπάρχει είναι οι κάθετες διαιρέσεις, συνοδευμένες από τις απόλυτες αποφάνσεις, τις απόλυτες «αλήθειες» που τις συνοδεύουν. Ή εμείς ή αυτοί, σε μια προοπτική όπου εκτός από την κυβέρνηση κάποια στιγμή θα καταληφθεί η εξουσία. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει.

Αυτός ο διχασμός σε διάφορους συλλογισμούς, που πάντα είχαν στη βάση τους υπαινιγμούς πατριωτισμού. Στη συγκυρία, απλώς, ο πατριωτισμός δίνει συμβολισμούς και οπλίζει τη ρητορική των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι όπως τα έκαναν, αυτό δεν ανατρέπεται.

ΥΓ: Η υπεράσπιση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πάντα προσπάθεια να λαμβάνει υπερβατολογική διάσταση: επειδή είναι αριστερό, είναι ηθικό, άρα καλό. Κάπως έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μετατοπίσει τη συζήτηση για την υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη. Δεν θα λένε ούτε από μέσα τους ότι είναι γιος διαπλεκόμενου επιχειρηματία, θα λένε ότι είναι εγγονός του γιατρού στο βουνό, του Πέτρου Κόκκαλη. Δεν είναι έτσι; Είναι. Οντως, ο Πέτρος Κόκκαλης είναι εγγονός ενός από τους υπουργούς του Ζαχαριάδη. Υπέροχο.