"...Η συμμετοχή του Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο ακούγεται σε δημοσιογραφικά και πολιτικά πηγαδάκια εδώ και περίπου τρεις μήνες. Τόσους όσους χρειάστηκε το Μέγαρο Μαξίμου για να πάρει την απόφασή του. Σύμφωνα, δε, με πληροφορίες, τη συζήτηση με τον επιχειρηματία είχε αναλάβει ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης. Στελέχη της αντιπολίτευσης, στο άκουσμα της είδησης, υποστήριζαν χθες πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να θυμίσει την αριστερή ιστορία της οικογένειας Κόκκαλη - και μαζί, τις δικές του αριστερές ρίζες για όσους παραπονιούνται στη θέα των «γεφυρών» και των πασοκογενών που το τελευταίο διάστημα περνούν την πόρτα του κόμματος. Ο απόγονος του σημαντικού γιατρού που ασκούσε την επιστήμη του αφιλοκερδώς, που αποτέλεσε υπουργός της Κυβέρνησης του Βουνού και ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του εμβληματική προσωπικότητα για την Αριστερά, ίσως θεωρήθηκε η πιο σωστή λύση για κάτι τέτοιο...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ" (κύριο θέμα+εσωτερικό δισέλιδο)

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/03/19

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/03/19

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΜΥΡΤΟΥΣ ΛΙΑΛΙΟΥΤΗ

Ενα από τα πιο δυνατά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που χρησιμοποίησε για να ανέβει στην εξουσία, ήταν ο αγώνας εναντίον της διαπλοκής. Το ίδιο αφήγημα ακολουθεί την κυβέρνηση ακόμα και σήμερα: «Η Ελλάδα του χθες, της χρεοκοπίας, της διαπλοκής και της διαφθοράς, τελείωσε. Τον επίλογο τον έχει ήδη γράψει ο ελληνικός λαός» έλεγε τον περασμένο Ιούλιο από το βήμα της Βουλής ο Αλέξης Τσίπρας. Ομως η «Ελλάδα του χθες» εκπροσωπείται καλύτερα μέσα στα δικά του ψηφοδέλτια. Από χθες το βράδυ ο Πέτρος Κόκκαλης είναι και επισήμως υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν η επιλογή δεν αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο, αποτελεί σίγουρα για το κυβερνών κόμμα, που αποχαιρετά, για άλλη μία φορά, το ηθικό του πλεονέκτημα.

Η ανακοίνωση της Κουμουνδούρου επιβεβαίωσε το φλερτ που υπήρχε στον αέρα. Η συμμετοχή του Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο ακούγεται σε δημοσιογραφικά και πολιτικά πηγαδάκια εδώ και περίπου τρεις μήνες. Τόσους όσους χρειάστηκε το Μέγαρο Μαξίμου για να πάρει την απόφασή του. Σύμφωνα, δε, με πληροφορίες, τη συζήτηση με τον επιχειρηματία είχε αναλάβει ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης. Στελέχη της αντιπολίτευσης, στο άκουσμα της είδησης, υποστήριζαν χθες πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να θυμίσει την αριστερή ιστορία της οικογένειας Κόκκαλη - και μαζί, τις δικές του αριστερές ρίζες για όσους παραπονιούνται στη θέα των «γεφυρών» και των πασοκογενών που το τελευταίο διάστημα περνούν την πόρτα του κόμματος. Ο απόγονος του σημαντικού γιατρού που ασκούσε την επιστήμη του αφιλοκερδώς, που αποτέλεσε υπουργός της Κυβέρνησης του Βουνού και ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του εμβληματική προσωπικότητα για την Αριστερά, ίσως θεωρήθηκε η πιο σωστή λύση για κάτι τέτοιο.

Κάποιοι το πήγαν ένα βήμα παρακάτω, θυμίζοντας πως στο πακέτο υπάρχει ακόμα ένα μέλος της οικογένειας, το οποίο ήταν το μυαλό πίσω από τη δημιουργία ενός εκ των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα, ασχολήθηκε ενεργά με το ποδόσφαιρο και συνδέθηκε στενά με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - τόσο στενά, που για ένα κομμάτι της κοινής γνώμης ταυτίστηκε με τα στελέχη που έδρασαν στο παρασκήνιο και θεωρήθηκαν ο ορισμός της διαπλοκής. Αυτούς τους ίδιους που η κυβέρνηση επιχείρησε να εργαλειοποιήσει εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων, με σκοπό την κυριαρχία στον προοδευτικό χώρο. «Μιλάνε όλοι, μιλάει και η αρχηγός του κόμματος του Γιάννου, του Ακη και του Τσουκάτου» σχολίαζε μόλις πριν από λίγες ημέρες το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής. Ομως οι ίδιοι κανόνες δεν ισχύουν για όλους.

Σύγχυση. Από τον Πέτρο Κόκκαλη έως τη Μυρσίνη Λοΐζου, η ιστορία του συριζαϊκού ψηφοδελτίου δείχνει και το μπέρδεμα που υπάρχει αυτήν τη στιγμή εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου. Ενα κόμμα εναντίον της διαπλοκής, μόνο όταν η «διαπλοκή» δεν συντάσσεται μαζί του. Ενα κόμμα εναντίον της οικογενειοκρατίας, που ποντάρει την επιτυχία του ευρωψηφοδελτίου του σε βαριά ονόματα, ανεξαρτήτως του αν αξίζουν ή όχι - και όποιο του βγει. Ενα κόμμα που έχει ρίξει όλο το βάρος του στρατηγικού του σχεδιασμού στο άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά, στηριζόμενο όμως στην κακή πλευρά της ιστορίας της. Και ένα κόμμα που, μπροστά στην πιθανότητα μιας μεγάλης ήττας στις κάλπες που έρχονται, κάνει τη μια λάθος κίνηση μετά την άλλη.

Τα αφηγήματα έχουν πάντα ένα τέλος - και στον «πόλεμο εναντίον της διαπλοκής» έχει από καιρό μπει τελεία. Οπως κι αν το δει κανείς, η επιλογή Κόκκαλη δεν αλλάζει απολύτως τίποτα στον τρόπο που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, απλά, άλλη μία ημέρα στο γραφείο.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΡΑΒΑΝΟΥ

Βαριά σκιά έριχνε χθες στην Κουμουνδούρου, κατά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ για το δεύτερο κύμα των υποψηφιοτήτων του ευρωψηφοδελτίου, η υπόθεση της Μυρσίνης Λοΐζου. Σε μια προσπάθεια να αλλάξει σελίδα το κυβερνών κόμμα, ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε ότι θέλει να αφήσει πίσω τη συγκεκριμένη υπόθεση που έπληξε τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον ίδιο.

Η αμηχανία, ο προβληματισμός και οι ενστάσεις αναδείχθηκαν και στην πεντάωρη συνεδρίαση της ΠΓ υπό τον Πρωθυπουργό. Κατά τη διάρκεια της «ηλεκτρισμένης» συνεδρίασης, λόγω των όσων προηγήθηκαν, έγινε συζήτηση για τις επιλογές στην πρώτη λίστα με επίκεντρο τη Λοΐζου και επισημάνθηκε, μέσα σε ένα κλίμα έντονης κριτικής για τους χειρισμούς, ο ελλιπής έλεγχος που υπήρξε. Στην έναρξη της συνεδρίασης, εξάλλου, υπήρξε έντονη συζήτηση και για το ζήτημα των κόκκινων δανείων, με τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να είναι αιχμηρός, κατά πληροφορίες, για την προετοιμασία που είχε γίνει από τον Αλέκο Φλαμπουράρη.

Πάντως η ΠΓ που συζήτησε εκτενώς τις πρωτοβουλίες του επόμενου διαστήματος ενόψει των ευρωεκλογών, κατέφυγε σε λύσεις που δεν δίνουν ένα ισχυρό σήμα με βάση το κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Στη συνεδρίαση εγκρίθηκε το δεύτερο κύμα των υποψηφίων της ευρωλίστας του ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα ανακοινώθηκαν δέκα ονόματα και απομένουν ακόμα άλλα 17. Σε αυτό το δεύτερο κύμα δεν ανακοινώθηκαν υπουργοί ή βουλευτές που είχαν συζητηθεί, όπως η Ελενα Κουντουρά και ο Σπύρος Δανέλλης, αλλά και η πρώην βουλευτής Μαρία Ρεπούση.

Για την υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη, για τον οποίο οι σχετικές διαρροές είχαν γίνει από ημέρες, καταγράφηκε προβληματισμός από αρκετά μέλη της ΠΓ για τον τρόπο που αυτή θα γίνει αποδεκτή από την κομματική βάση και την ευρύτερη κοινωνία και αναφέρθηκε ότι θα πρέπει να γίνει σαφές ότι «συνδέεται με την προσωπική του διαδρομή και όχι με την οικογενειακή επιχειρηματική δραστηριότητα». Υπό αυτές τις ενστάσεις, ο γιος του επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη έσπευσε να ανακοινώσει ξεχωριστά την υποψηφιότητά του και προέβαλλε ότι είναι εκπρόσωπος της πολιτικής κίνησης «Κόσμος», με οικολογικές ανησυχίες και πρόταγμα την αειφόρο ανάπτυξη...

Σε αυτό το δεύτερο κύμα υποψηφιοτήτων, τα ιδιαίτερα προβεβλημένα πρόσωπα είναι η τραγουδίστρια Ραλλία Χρηστίδου που είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ από το 2011 και μέλος του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών (ΕΝΑ) και ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ολυμπιονίκης τάε κβον ντο.

Στη λίστα συμμετέχουν η ηθοποιός και πρώην υπουργός Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, ο κοσμήτορας της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών ΕΚΠΑ και πρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, Μιχάλης Σπουρδαλάκης. Επίσης, υποψήφιοι είναι η Γιώτα Λαζαροπούλου, πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων Εθνικής Τράπεζας, ο Αντώνης Ρέλλας, σκηνοθέτης, ακτιβιστής ΑΜΕΑ, η Ελευθερία Αγγέλη, συντονίστρια του Δικτύου Νεολαιών του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο Νίκος Γραικός, ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου «Φωνή-Γραφή» για τη διάδοση των νέων ελληνικών στη Γαλλία και ο Μάριος Θεοφιλάτος, μουσικός, μέλος Κ.Σ. Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.

Στη χθεσινή συνεδρίαση συζητήθηκε ακόμη η διοργάνωση της ανοιχτής εκδήλωσης της προοδευτικής συμμαχίας στις 6 Απριλίου, στο Ολυμπιακό Ακίνητο Γαλατσίου, όπου επιδιώκεται μαζική συμμετοχή από πρόσωπα, φορείς και συλλογικότητες από τον χώρο της Κεντροαριστεράς.

ΗΧΗΡΕΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ. Οι χθεσινές υποψηφιότητες ήταν και αποτέλεσμα των ηχηρών αρνήσεων για υποψηφιότητες που είχε ήδη εισπράξει το Μαξίμου. Αρνητικός στην προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Γιαννάκης, που τελικά, παρά το ασφυκτικό πρέσινγκ, είπε όχι. Μακριά από το ευρωψηφοδέλτιο έμεινε και ο διευθυντής του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, που ξεκαθάρισε ότι δεν θα είναι υποψήφιος, ενώ φέρεται ότι του είχε προταθεί και συντονιστικός ρολος στην προεκλογική καμπάνια. Ουδεμία διάθεση να εμπλακεί είχε και η γνωστή τραγουδίστρια Χαρούλα Αλεξίου παρά το γεγονός ότι υπήρξε βολιδοσκόπηση από κυβερνητικό στέλεχος κατόπιν συνεννόησης με τον Πρωθυπουργό. Είχε προηγηθεί η άρνηση της δημοσιογράφου Ελενας Ακρίτα, στην οποία είχε μεταφέρει πρόταση για το ευρωψηφοδέλτιο ο υπουργός Επικρατείας, Χριστόφορος Βερναρδάκης.

ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π.ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Έχουν παρέλθει ήδη δεκαετίες από την ημέρα που ο όρος «διαπλοκή» εισήλθε, από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο. Στις περιπτώσεις που συνοδεύθηκε από συγκεκριμένα ονόματα, ένα από τα πρώτα εξ αυτών υπήρξε το επίθετο Κόκκαλης. Τώρα, ο... ορκισμένος εχθρός της διαπλοκής και της διαφθοράς, ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας, πάνε αυτή τη συζήτηση ένα πολύ μεγάλο βήμα παραπέρα: ο Πέτρος Κόκκαλης, ο γιος του ιδρυτή της δυναστείας, Σωκράτη Κόκκαλη, όχι απλώς δεν αντιμετωπίζεται πια από την κυβέρνηση ως «διαπλεκόμενος», αλλά, αντιθέτως, προορίζεται μετά βαΐων και κλάδων για το ψηφοδέλτιό της στις ευρωεκλογές!

Πρόκειται για κίνηση που δίνει τη χαριστική βολή, εξ επαφής, στον κρόταφο του πάλαι ποτέ λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς. Το οποίο, βέβαια, έτσι κι αλλιώς, έχει από καιρό κουρελιαστεί από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, ακόμα και στο χαμηλότερο σημείο της ιστορίας του, το «ηθικό πλεονέκτημα», ακόμα κάτι σήμαινε, έστω για εκείνους τους επίμονους ρομαντικούς της Αριστεράς που έβλεπαν βέβαια την πραγματικότητα, αλλά που δεν ήθελαν μέσα τους να την αποδεχθούν. Τώρα, εκείνοι είναι που μένουν πριν από κάθε άλλον άναυδοι από το άκουσμα αυτού του ονόματος στην αριστερή κυβερνητική εκλογική λίστα. Είναι ο οριστικός ενταφιασμός όλης αυτής της, στην πραγματικότητα πάντοτε ψευδεπίγραφης, «ηθικής υπεροχής» της Αριστεράς από την ίδια την ηγεσία της.

Οπως είναι φυσικό, το θέμα έχει προκαλέσει θύελλα στις τάξεις της Αριστεράς. Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί από αριστερές υπογραφές κατά της οικογένειας Κόκκαλη και του ρόλου της στη δημόσια ζωή. Ετσι, πολλοί αναρωτιούνται: αφού συγκυβέρνησαν επί τόσο καιρό με μία έκφραση της Ακρας Δεξιάς, τώρα τι θέλουν ένα όνομα που η κοινή γνώμη το συναντά επί τόσα χρόνια δίπλα στη λέξη διαπλοκή; Γιατί το κάνουν; Τι μπορεί να συμβαίνει που επιβάλλει μία τέτοια απόφαση - πολιτική αυτοκτονία σε ένα κόμμα που ήδη βρίσκεται υπό κατάρρευση; Πολλοί είναι επίσης εκείνοι που αναρωτιούνται τι θα είχε συμβεί σήμερα στην Ελλάδα αν ένα άλλο κόμμα, όπως λ.χ. η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, είχαν ανακοινώσει εκείνα μια τέτοια υποψηφιότητα. Δεν θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες να φωνάζουν για το σύστημα που καταλήστεψε και κατέστρεψε την Ελλάδα, για τους κομματικούς κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και για το «μοίρασμα της πίτας» από τους διεφθαρμένους πολιτικούς που μας οδήγησε εδώ; Θα υπήρχε μεγαλύτερο όπλο στην εκλογική φαρέτρα της Αριστεράς από κάτι τέτοιο;

Ομως, στην πολιτική, ουδείς αυτοκτονεί. Ολα γίνονται για κάποιον λόγο. Και, εν προκειμένω, σίγουρα, αυτός δεν είναι η μάχη κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής...

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ Π.ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ*

Αναζητώντας «τίτλους ευγενείας» σε «γόνους ευκαιρίας», ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει τα αδιέξοδά του. Αποκομμένος από τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή οικογένεια της σοσιαλδημοκρατίας, μεταμορφώνεται κάθε μέρα, είτε για να σκεπάσει τις καταδικαστικές αποφάσεις «στης Μυρσίνης την ποδιά», είτε για να εξαργυρώσει ακάλυπτες επιταγές από επιχειρηματίες που κάποτε κατηγορούσε για διαπλοκή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα κυβερνητικά τελευταία του, ψάχνει σημαίες ευκαιρίας για να σώσει τα προσχήματα και να συμπαρασύρει όσους περισσότερους «πρόθυμους» μπορεί στην επικείμενη ήττα του. Για τις ευρωεκλογές, ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να ακολουθήσει δήθεν το ευρωπαϊκό «κύμα» της μάχης της σοσιαλδημοκρατίας κατά της Ακροδεξιάς και του λαϊκισμού, όταν έχει συγκυβερνήσει τέσσερα χρόνια με τον Π. Καμμένο, στηρίζεται σε υπουργούς και βουλευτές με πατενταρισμένες ακροδεξιές θέσεις και απόψεις, ενώ ταυτόχρονα οι «γέφυρες» που επιχειρεί να στήσει με τον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης καταρρέουν η μία μετά την άλλη. Στην υποτιθέμενη μάχη του κατά της Ακροδεξιάς και του λαϊκισμού ο κ. Τσίπρας αγωνιά να πετύχει στη διαχείριση των συμβόλων με γόνους λαμπερών ονομάτων, για να αποκτήσει κάποιους «τίτλους ευγενείας». Ωστόσο κάνει παιδαριώδη λάθη σε πολιτικές επιλογές προσώπων προς αξιοποίηση - όπως στην περίπτωση της κυρίας Μ. Λοΐζου - και στέλνει μηνύματα πανικού και αμηχανίας στους πολίτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ των αντιφάσεων και των ετερόκλητων συμμαχιών μίας χρήσης αναπαράγει τον εαυτό του. Αυτή τη φορά όμως οι αντιφάσεις γίνονται τόσο εξόφθαλμες, που δείχνουν πόσο αφυδατωμένος πολιτικά πρέπει να είναι για να αυτοακυρώνεται στο εκλογικό του ακροατήριο. Σε αυτές τις αυτοακυρώσεις προστίθενται συνεχώς νέα κεφάλαια, όπως αυτό της ξαφνικής αγάπης του για την επιχειρηματικότητα ως άλλη μία σημαία ευκαιρίας.



Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που επί τέσσερα χρόνια εμπόδιζε ή επιβράδυνε μεθοδευμένα κάθε μεγάλη επένδυση στη χώρα - με κορυφαία εκείνη του Ελληνικού -, φαίνεται ότι ενόψει εκλογών είναι έτοιμη να «αγκαλιάσει» την επιχειρηματικότητα και να προσελκύσει γόνους μεγάλων επιχειρηματικών οικογενειών στα ψηφοδέλτιά της. Αυτή την ίδια επιχειρηματικότητα την οποία προηγουμένως ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατακεραύνωναν ως διαπλεκόμενη και τους επιχειρηματίες ως «μειωμένης εμπιστοσύνης», σήμερα τους αναγνωρίζουν ως οικονομικούς παράγοντες της «δίκαιης ανάπτυξης». Προφανώς και δεν ενοχλούν οι πολιτικές επιλογές οποιουδήποτε επιχειρηματία να συνταχθεί ή όχι με την κυβέρνηση. Αυτό που αγγίζει όμως τα όρια του πολιτικού αυτοεξευτελισμού είναι να βαφτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τους επιχειρηματίες διαπλεκόμενους ή μη ανάλογα με τις συμμαχίες ευκαιρίας που κάνει. Τέσσερα χρόνια τώρα έχει αποδειχθεί ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετεί τη διαπλοκή, παλιά και νέα. Το να συμμαχεί σήμερα με αυτούς που μέχρι χθες κατηγορούσε ως διαπλεκόμενους δεν δείχνει απλά τον πολιτικό αμοραλισμό της, αλλά και την απελπισία της μπροστά στην ήττα. Η πολιτική ως τζόγος δεν πείθει πια κανέναν και επιπλέον οδηγεί τους πολίτες στο να γυρίζουν την πλάτη σε τέτοιους τακτικισμούς.

Στη διαχείριση των συμβόλων ο κ. Τσίπρας απέτυχε, στις επικοινωνιακές κινήσεις με γόνους ευκαιρίας θα αποτύχει επίσης παταγωδώς, γιατί η έξοδος από την εξουσία γίνεται όλο και περισσότερο μονόδρομος.

Ο Θεόδωρος Π. Παπαθεοδώρου είναι βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής