"...Παρά τις υποψηφιότητες της τραγουδίστριας Ραλλίας Χρηστίδου, της ηθοποιού και πρώην υπουργού Λυδίας Κονιόρδου και του ολυμπιονίκη στο τάε κβον ντο Αλέξανδρου Νικολαΐδη, οι αρνήσεις είναι αυτές που συζητούνται περισσότερο. Σε αυτήν τη λίστα των «όχι» στις προσκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα είναι ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ Παναγιώτης Γιαννάκης, η γνωστή τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου. Είχε προηγηθεί η δημοσιογράφος Ελενα Ακρίτα που είπε «όχι» στον υπουργό Επικρατείας Χριστόφορο Βερναρδάκη, ο οποίος της μετέφερε πρόταση του Πρωθυπουργού, ενώ μακριά έμεινε και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης που δεν ήθελε εμπλοκή και αυτό πάγωσε και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού το Μαξίμου δεν είχε αποφύγει να του κάνει επίσημη πρόταση...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ" (κύριο θέμα+εσωτερικό δισέλιδο)

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/03/19

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/93/19

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ

Ομολογουμένως, η απόσταση από τον Μανώλη Γλέζο έως τη Ραλλία Χρηστίδου και τον Πέτρο Κόκκαλη είναι μεγάλη. Για κάποιους, όσο αυτή που διήνυσε ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 μέχρι να γίνει ΣΥΡΙΖΑ του 2019. Πριν από πέντε χρόνια η μάχη των ευρωεκλογών, μέσα και από τη συγκρότηση του ψηφοδελτίου, δινόταν με όρους συμβολισμού, αποτύπωσης των κινηματικών (ακόμη τότε) διεργασιών, με όρους αριστερής και αγωνιστικής κληρονομιάς. Ισότιμα στο ψηφοδέλτιο συμμετείχαν πρόσωπα γνωστά στην αριστερή Ιερουσαλήμ. Δεν είχε σημασία η κάθε εκκίνηση. Καθένας είχε μια διαδρομή. Και ανάμεσά τους ο εμβληματικός Μανώλης Γλέζος που είχε ξεκαθαρίσει πως αν εκλεγόταν θα πήγαινε για μία χρονιά στην Ευρωβουλή και μετά θα παραιτούνταν. Και το έκανε.

Μάλιστα, στο τότε βιογραφικό του μεγάλου αγωνιστή που διένειμε η Κουμουνδούρου, εκτός των γνωστών αντιστασιακών περγαμηνών του, συμπεριελάμβανε και το γεγονός πως «μαθητής ακόμη συμμετείχε στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας (1939) για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου». Σήμερα, τέτοια πρόσωπα τέτοιου φορτίου - και τέτοιου πλούσιου σε αγώνες βιογραφικού - δεν υπάρχουν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωση των πρώτων ονομάτων περισσότερο θυμίζει ένα ετερόκλητο - και ιδεολογικά και πολιτισμικά - άθροισμα υποψηφίων με αντιφατικές καταβολές και ολίγη από δημοσιότητα, παρά ένα στοχευμένο ιδεολογικά ψηφοδέλτιο που διεμβολίζει τον κόσμο της Αριστεράς.

Το όνομα του Πέτρου Κόκκαλη δε, καθόλου τυχαία, αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό, με προβληματισμό ή και με καυστική κριτική από κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίδιοι ακριβώς που υπενθυμίζουν την κρισιμότητα των καλπών για την Ευρώπη, σε μια συγκυρία που ο Στιβ Μπάνον αλωνίζει και προπαγανδίζει τον ευρωσκεπτικισμό απ' τα δεξιά, την ίδια ώρα που διάφοροι Ορμπαν και Σαλβίνι καραδοκούν, ποιους θα στείλει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες για να δώσουν τη μάχη των ιδεών; Ακόμη και η βγαλμένη από talent show Ραλλία Χρηστίδου, παλαιό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και κομματική μέχρι τα μπούνια, περισσότερο μοιάζει να θέλει να εντάσσεται σε μια στρατηγική αναγνωρισιμότητας, πάρα για τις ίδιες τις - καθ' όλα σεβαστές - ιδέες της.

Ανατρέχοντας επίσης στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές με τον τίτλο «Ψηφίζουμε για την Ελλάδα, ψηφίζουμε για μια άλλη Ευρώπη», αυτόματα βλέπει κάποιος ένα μέρος του προγράμματος της Θεσσαλονίκης να αντανακλάται και εκεί με μπόλικη ριζοσπαστική φρασεολογία που πάντως στο επίπεδο του τότε ευρωψηφοδελτίου υποστηριζόταν με έναν τρόπο. Ο Ρουβίκωνας όμως φαίνεται πως ήταν βαθύς. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019, που θέλει να εγγράφεται σε ευρύτερα προοδευτικά σχήματα ή που έχει υπουργοποιήσει στελέχη του άσπονδου εχθρού (βλέπε Παπακώστα), μοιάζει να μιμείται κάτι από τις τεχνικές των παλιών συστημικών κομμάτων με μια εσάνς κινημάτων.

«Αποστολές αυτοκτονίας». Ακόμη και η κουβέντα για συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο του Παναγιώτη Γιαννάκη ή της Χάρης Αλεξίου - που προφανώς δεν ευοδώθηκε - καταδεικνύει πως η όλη στρατηγική δομήθηκε στη λογική των γνωστών ή δημοφιλών προσώπων και όχι των κοινωνικών διεργασιών ή δυναμικών που αναπτύσσονται στην κοινωνία - έστω με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, θα πει κάποιος. Το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ακόμη κυβέρνηση. Ακόμη στο ευρωψηφοδέλτιό του υπήρχε ανάμεσα σε άλλους/ες το τότε Αριστερό Ρεύμα. Ακόμη υπήρχε η προσδοκία της Ευρώπης που θα άλλαζε από την Ελλάδα. Ακόμη ορισμένοι σε ομιλίες τους έσκιζαν Μνημόνια. Κι όμως. Ο Ρουβίκωνας, σύμφωνα με μια ανάγνωση, ήταν πιο βαθύς. Το ευρωψηφοδέλτιο του 2019 δεν συζητήθηκε ευρέως στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Το φλερτ ή το «ψηστήρι» σε πρόσωπα είχε κάτι από «αποστολές αυτοκτονίας» σε ρηχό προγραμματικό πλαίσιο που περισσότερο παράγει αντιπολιτικά αποτελέσματα και καταλήγει σε γιους ολιγαρχών ή τραγουδιστές παρά σε συμπαγές ψηφοδέλτιο - με φωτεινή εξαίρεση τον Πλουμπίδη ή τον Μουζάλα. Το θέμα είναι πως αριστερά ψηφοδέλτια με κάστινγκ δεν κάνεις.

«Πάρτι» στα social media με τις επιλογές Τσίπρα

Την αμηχανία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τους υποψήφιους ευρωβουλευτές που ενέκρινε η Πολιτική Γραμματεία του κόμματος, ενέτεινε και το «πάρτι» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία, ιδίως ο Πέτρος Κόκκαλης, είχε χθες την... τιμητική του. Φαρμακερές ατάκες ή σχόλια με καυστικό χιούμορ τόσο για την επιλογή Κόκκαλη όσο και για τις «οικολογικές ευαισθησίες» με τις οποίες επιχειρεί ο υποψήφιος ευρωβουλευτής να ενδύσει την υποψηφιότητά του, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, αλλά κυρίαρχο στοιχείο στον μαζικό σχολιασμό μέσα από το Facebook και το Twitter ήταν η... «μάχη κατά της διαπλοκής» που σηματοδοτείται από τις αγκαλιές του Αλέξη Τσίπρα με τον Πέτρο Κόκκαλη.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΡΑΒΑΝΟΥ

Παγωμάρα επικρατεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στο… βαθύ κόμμα από αρκετές επιλογές για το ευρωψηφοδέλτιο και ειδικά για τον Πέτρο Κόκκαλη, γιο του μεγαλοεπιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη. Και εάν για το Μέγαρο Μαξίμου η επιλογή Κόκκαλη αποτελεί μια άριστη επιλογή, για πάρα πολλά στελέχη κρίνεται ως μια λανθασμένη κίνηση που στέλνει λάθος μηνύματα στην κοινωνική και κομματική βάση.

Και αυτό διότι, όπως λένε κατ' ιδίαν, καθώς αποφεύγουν μέχρι στιγμής τις δημόσιες αναφορές για ευνόητους λόγους, τα προηγούμενα χρόνια κυριαρχούσε ο όρος «διαπλοκή» για την οικογένεια Κόκκαλη. Αυτός ο όρος όχι απλά είχε υιοθετηθεί από στελέχη πρώτα του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου και μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προστέθηκαν και οι χαρακτηρισμοί περί «εθνικού προμηθευτή» και προβάλλονταν με ένταση στον δημόσιο διάλογο. Στη σκιά των παρασκηνιακών επικρίσεων για την υποψηφιότητα Κόκκαλη, την οποία υπερασπίστηκε, βάσει της εντολής του Αλέξη Τσίπρα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος κατά τη χθεσινή ενημέρωση των δημοσιογράφων, αίσθηση προκαλούν και οι αρνήσεις που υπήρξαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΧΩΡΙΣ ΡΕΠΟΥΣΗ. Η πιο ηχηρή άρνηση για μη συμμετοχή στην ευρωλίστα του κυβερνώντος κόμματος που δημοσιοποιήθηκε με δική της πρωτοβουλία ήταν χθες της ιστορικού και πρώην βουλευτού της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Ρεπούση, που μάλιστα πρωταγωνιστεί και στην Πρωτοβουλία «Γέφυρα» για τη σύγκλιση δυνάμεων και φορέων της Κεντροαριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η Μαρία Ρεπούση, το όνομα της οποίας ήταν στο επίκεντρο όλων των συζητήσεων, κατόπιν διαρροών από τον ΣΥΡΙΖΑ, τις τελευταίες ημέρες, ως σίγουρη υποψήφια ευρωβουλευτής, δεν έκρυψε την ενόχλησή της. Σε ανάρτησή της στην προσωπική της σελίδα στo Facebook ανέφερε ότι δεν έχει πλέον τον χρόνο για να υποστηρίξει την υποψηφιότητά της, αφού εργάζεται και δεν διαθέτει κανένα μηχανισμό υποστήριξης, ούτε κομματικό ούτε βουλευτικό. Βέβαια, δεν αναιρεί την υποστήριξή της στο εγχείρημα συγκρότησης μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνει παρούσα στις σχετικές διεργασίες από όποια θέση και αν χρειαστεί.

Παρά τις υποψηφιότητες της τραγουδίστριας Ραλλίας Χρηστίδου, της ηθοποιού και πρώην υπουργού Λυδίας Κονιόρδου και του ολυμπιονίκη στο τάε κβον ντο Αλέξανδρου Νικολαΐδη, οι αρνήσεις είναι αυτές που συζητούνται περισσότερο.

Σε αυτήν τη λίστα των «όχι» στις προσκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα είναι ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ Παναγιώτης Γιαννάκης, η γνωστή τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου. Είχε προηγηθεί η δημοσιογράφος Ελενα Ακρίτα που είπε «όχι» στον υπουργό Επικρατείας Χριστόφορο Βερναρδάκη, ο οποίος της μετέφερε πρόταση του Πρωθυπουργού, ενώ μακριά έμεινε και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης που δεν ήθελε εμπλοκή και αυτό πάγωσε και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού το Μαξίμου δεν είχε αποφύγει να του κάνει επίσημη πρόταση.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΛΦΕΛΗ

Με την υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του κυβερνώντος κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε ο απεχθής κύκλος των «χειρουργικών επεμβάσεων» τις οποίες έχει διενεργήσει ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πάνω στο «σώμα» του προκείμενου κομματικού οργανισμού!

Τι εννοώ; Πρώτα ο Πρωθυπουργός μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κλασικό «μεταδημοκρατικό» κόμμα, όπως οριοθετεί τη «μεταδημοκρατία» ο Κόλιν Κράουτζ. Με άλλα λόγια, καταργήθηκαν οι κλασικές δομές του παλιού κόμματος και στη θέση του αναδύθηκε ένα προσωποπαγές μόρφωμα το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον δήθεν «προοδευτικό» Πρωθυπουργό να διορίζει τους προσωπικούς του φίλους (ή τους «κηπουρούς του») σε κρατικές θέσεις (οι οποίες εξακολουθούν απαράδεκτα να στοιχίζουν στον δημόσιο κορβανά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τον μήνα)!

Ετσι εξηγείται ο διορισμός του πρωθυπουργικού «συμβούλου» Καρανίκα και άλλων!

Μετά ο Πρωθυπουργός έδωσε στο κυβερνών κόμμα τα απωθητικά χαρακτηριστικά ενός «λαϊκιστικού κόμματος». Και όταν οι λαϊκιστές βρίσκονται στην εξουσία, έχουν ένα καταστροφικό σκοπό:

Να «καταλάβουν» το κράτος και τους θεσμούς και να καταργήσουν τα διαβόητα «θεσμικά αντίβαρα» (checks and balances) που ταυτοποιούν τις δυτικές δημοκρατίες! Ετσι μόνο ερμηνεύεται γιατί ο περίφημος υπουργός Πολάκης έκανε χονδροειδείς επεμβάσεις στη δικαστική εξουσία!

Η υποψηφιότητα Κόκκαλη για το ευρωψηφοδέλτιο ολοκληρώνει αυτές τις τρομερές μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ γιατί εκφράζει συμβολικά αυτό που λέει η αμερικανίδα καθηγήτρια Γουέντι Μπράουν: Δηλαδή ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου γινόμαστε μάρτυρες όχι απλώς μιας συνεπαφής, αλλά μιας συγχώνευσης μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με το κράτος και τους πολιτικούς (υπό την έννοια ότι οι τελευταίοι χάνουν πια την ποθητή τους αυτονομία απέναντι στους επιχειρηματίες).

Και κανείς δεν έχει τίποτε με το «πρόσωπο του Πέτρου Κόκκαλη». Αυτό θα ήταν εντελώς αφελές ή γελοίο! Ομως το ίδιο αφελές θα ήταν να λησμονήσουμε ότι εκπροσωπεί έναν επιχειρηματικό όμιλο ο οποίος είχε πάντοτε έντονες δοσοληψίες με το ελληνικό κράτος!

Και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό (αν σκεφθούμε τι είχε συμβεί στη Γαλλία πριν από μερικά χρόνια). Με άλλα λόγια, ο πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί υφίστατο τρομερή κριτική γιατί είχε δοθεί πλήθος δημοσίων συμβάσεων στον πολιτικό και προσωπικό του φίλο Martin Bouygues (του αντίστοιχου επιχειρηματικού ομίλου).

Επομένως θα ήταν καλύτερο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να μας απαντήσει εάν «υποκρύπτονται» τέτοιου είδους «ανταλλαγές» πίσω από τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα!

Το συμπέρασμα; Ο Πρωθυπουργός, ό,τι και να κάνει, θα πρέπει να κατανοήσει ότι ο «πρωθυπουργικός του χρόνος» έχει τελειώσει! «Τhe time is out of joint» (Σαίξπηρ, που μάλλον δεν διαβάζει ο Αλέξης Τσίπρας).

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ 

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ

Υπάρχει μια λαϊκή φράση που λέει πως ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Θα προσέθετα ότι και η μετάλλαξη δεν έχει τέλος.

Τίποτα πλέον στις αποφάσεις του Αλ. Τσίπρα και του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, όσο αλλόκοτες και αν είναι, δεν θα μπορούσε ύστερα από τόσες κωλοτούμπες και ψέματα, να αιφνιδιάσει ή να προκαλέσει έκπληξη. Παρ΄ όλα αυτά η επιλογή από τον Αλ. Τσίπρα, γιατί αυτός τον επέλεξε, του Πέτρου Κόκκαλη ως υποψηφίου στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, τρομάζει με τη θρασύτητα, την ωμότητά της και ιδιαίτερα με την περιφρόνησή της στο κοινό αίσθημα. Αραγε μέχρι πού μπορεί να φτάσουν οι κυβερνώντες στη μάταιη προσπάθεια τους να αποφύγουν την εκλογική κατάρρευση; Είναι ικανοί για τα πάντα;

Δεν έχω τίποτα το προσωπικό με τον Πέτρο Κόκκαλη. Το πρόβλημα είναι ο Αλ. Τσίπρας και η ομάδα που τον περιβάλει. Διακήρυσσαν ότι θα βάλουν τέλος στη γάγγραινα της διαπλοκής, που έτρωγε τα σωθικά αυτής της χώρας και μετέτρεπε σε μαριονέτες πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις.

Δυστυχώς η προκλητική επιλογή Τσίπρα στο πρόσωπο του Πέτρου Κόκκαλη έρχεται εκ των πραγμάτων όχι μόνο να συντηρήσει αλλά να αναβαθμίσει τη διαπλοκή. Ακριβέστερα είναι ο ορισμός της διαπλοκής.

Ενας μεγαλοεπιχειρηματίας, ακριβέστερα ολιγάρχης, με παρουσία στον χώρο των μίντια, πιθανότατα θα αναλάβει ως εκλεγμένος ένα άμεσα πολιτικό ρόλο όχι μόνο στη χώρα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρο. Ανοίγει ορθάνοιχτα ο δρόμος ώστε οι δυνάμεις του χρήματος και των μίντια να κατέχουν άμεσα πολιτικές θέσεις και γιατί όχι να γίνουν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Ο Αλ. Τσίπρας αφού παρέδωσε απολύτως τη χώρα στη γερμανοαμερικανοκρατία είναι έτοιμος να στρώσει το χαλί για την άμεση και απροκάλυπτη σύμφυση χρήματος - πολιτικής και μίντια σε ένα ενιαίο πλέγμα εξουσίας.

Πρόκειται για έναν νέο ολοκληρωτισμό, ο οποίος δυστυχώς ήδη επελαύνει με επίκεντρο τις Βρυξέλλες και τα μεγάλα χρηματοοικονομικά κέντρα της «παγκοσμιοποίησης» και ο οποίος ετοιμάζεται να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από την ανάπηρη δημοκρατία μας.

Το δράμα είναι ότι απέναντι στους μείζονες κινδύνους δεν υπάρχει στη Βουλή αντιπολίτευση να αντισταθεί πολιτικά και κινηματικά με ενωτική, ριζοσπαστική και ρεαλιστική πρόταση ανατροπής στο σήμερα.

Και αυτή η πολιτική και κινηματική αντιπολίτευση στη Βουλή και πρόταση για το αύριο της χώρας είναι το μέγα ζητούμενο.

-Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι πρόεδρος της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ)