"....Οταν ξέσπασε η γνωστή ιταλοτουρκική αντιδικία το 1929, πριν τα δύο μέρη καταφύγουν στη Χάγη, συμβιβάστηκαν να λύσουν τη μεταξύ τους διαφορά με τον εξής παράδοξο τρόπο: ο θόλος της Μητροπόλεως Καστελλορίζου θα λαμβανόταν ως κέντρο του κύκλου, του οποίου η ακτίνα αποτελεί τη γραμμή που ενώνει την απόσταση από τον συγκεκριμένο θόλο του ναού και φτάνει στο ακρωτήρι του Αγίου Στεφάνου. Τα νησιά, νησίδες και βράχοι που βρίσκονταν μέσα σε αυτόν τον νοερό κύκλο θα ανήκαν στην Ιταλία, τα δε εκτός κύκλου στην Τουρκία. Η Ελλάδα, ως διάδοχο κράτος της πάλαι ποτέ ιταλικής κυριαρχίας επί των Νήσων, προφανώς σεβάσθηκε και εξακολουθεί να σέβεται την υπογραφή της. H Τουρκία;..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 29/03/19

ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ

Μπορεί όλα να αλλάζουνε, αλλά η Ιστορία είναι εκείνη που έχει τον τελευταίο λόγο.

Ας τα πιάσουμε με τη σειρά. Πρώτο θέμα, η Μακεδονία. Πρώτος που ανησύχησε με το όνομα μόλις έληξε ο πόλεμος το 1945, ο τότε αμερικανός πρόεδρος. Η συνομιλία του με τον Τσόρτσιλ έχει καταχωριστεί στα αμερικανικά διπλωματικά αρχεία. «Δεν είναι αδικία για τους συμμάχους μας Ελληνες;» ρώτησε ο Ρούζβελτ. «Μπορεί, αλλά πρέπει να κρατάμε τον Τίτο μακριά από τον Στάλιν! Ας μην τον δυσαρεστήσομε» ακούστηκε η φωνή του Τσόρτσιλ στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 1960, ο νεοδιαπιστευθείς έλληνας πρεσβευτής στο Βελιγράδι Δ. Νικολαρεΐζης επισκέπτεται, όπως συνηθιζόταν, τις πρεσβείες των συμμαχικών κρατών για ενημέρωση. Στη συζήτηση που είχε με τον βρετανό πρεσβευτή στη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα Sir John Nicholls, ο τελευταίος τον ρωτά αν ανησυχεί με την προκλητική τακτική του Τίτο να αποκαλεί Μακεδονία τα νότια εδάφη της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Ο Νικολαρεΐζης απαντά αρνητικά, μάλλον από ευγένεια, επικαλούμενος τον σεβασμό στις διεθνείς συνθήκες. «Αλλά θα ηδύναντο να το πράξουν, κάποτε, ξεύρετε» πρόσθεσε ο βρετανός διπλωμάτης «μειδιών μετά πονηρίας» σημείωνε ο Νικολαρεΐζης σε απόρρητη αναφορά του προς την Αθήνα.

Και τώρα, το Καστελλόριζο. Πρώτοι που πήραν θέση ήσαν οι Αμερικανοί.

Το Καστελλόριζο έπρεπε να δοθεί όπως και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα που τα διεκδικούσε μέσω της εξόριστης κυβέρνησης στο Λονδίνο όσο ακόμα διαρκούσε ο πόλεμος. Μάλιστα, ο βρετανός ΥΠΕΞ Μπέβιν είχε πει για την επιμονή μας να τα πάρουμε πίσω τη φράση «οι Ελληνες θέλουν τόσο πολύ την Ενωση που τους έγινε νεύρωση!». Την αμερικανική πρόταση δέχθηκαν και οι Αγγλογάλλοι με έναν όρο: να μην εγείρει η Ελλάδα ζήτημα για την Ιμβρο και την Τένεδο. Στο ενδεχόμενο μάλιστα να αντιδράσει η Τουρκία, είχαν το αντίβαρο που δεν ήταν άλλο από την πιθανότητα να υποκινήσει η Ρωσία το ζήτημα αναθεώρησης του καθεστώτος των Στενών.

Είναι γνωστό ότι η κυριαρχία των Δωδεκανήσων (άρα και του Καστελλόριζου) πέρασε από την Ιταλία στην Ελλάδα, ως διάδοχο κράτος, βάσει όσων προέβλεπε η ιταλοτουρκική Συμφωνία του 1932. Και τι προέβλεπε για το Καστελλόριζο, ακριβώς;


Οταν ξέσπασε η γνωστή ιταλοτουρκική αντιδικία το 1929, πριν τα δύο μέρη καταφύγουν στη Χάγη, συμβιβάστηκαν να λύσουν τη μεταξύ τους διαφορά με τον εξής παράδοξο τρόπο: ο θόλος της Μητροπόλεως Καστελλορίζου θα λαμβανόταν ως κέντρο του κύκλου, του οποίου η ακτίνα αποτελεί τη γραμμή που ενώνει την απόσταση από τον συγκεκριμένο θόλο του ναού και φτάνει στο ακρωτήρι του Αγίου Στεφάνου. Τα νησιά, νησίδες και βράχοι που βρίσκονταν μέσα σε αυτόν τον νοερό κύκλο θα ανήκαν στην Ιταλία, τα δε εκτός κύκλου στην Τουρκία.

Η Ελλάδα, ως διάδοχο κράτος της πάλαι ποτέ ιταλικής κυριαρχίας επί των Νήσων, προφανώς σεβάσθηκε και εξακολουθεί να σέβεται την υπογραφή της. H Τουρκία;