"...Την άνοιξη του 2015, με συντονιστή τον τότε υφυπουργό Οικονομικών Δημ. Μάρδα, πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση όλων των διαθεσίμων ρευστών πόρων των περιφερειών της χώρας και των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων. Εντύπωση μου είχε προκαλέσει το ύψος της συμμετοχής της Περιφέρειας Αττικής, η οποία ανήρχετο σε εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ, αν ενθυμούμαι καλώς. Αναπόφευκτος λοιπόν υπήρξε ο συνειρμός κατόπιν της ανακοίνωσης του εισαγγελικού πορίσματος για τις καταστροφές της Μάνδρας, στο οποίο διατυπώνεται ότι, καίτοι η Μάνδρα είχε ήδη πληγεί σφοδρά το 2014 και η εκτέλεση αντιπλημμυρικών έργων αποτελούσε άμεση προτεραιότητα, κανένα έργο δεν εξετελέσθη από την περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, όταν μάλιστα υπήρχαν και οι απαραίτητες μελέτες αλλά –κυρίως– και τα κονδύλια. Είναι λοιπόν απαράδεκτες οι δικαιολογίες, όταν κονδύλια προοριζόμενα για επείγοντα έργα διατίθενται για κομματικούς σκοπούς και για να εκθρέψουν πολιτικές αυταπάτες...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/03/19

1. Οταν ο θείος Χαρίλαος μου είπε «μακριά»

Κύριε διευθυντά,

Με αφορμή την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, αναφορικά με την υποψηφιότητα του κ. Πέτρου Κόκκαλη με τον ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέψετέ μου να παραθέσω ένα προσωπικό γεγονός, από το 1990.

Σε μια μοναδική περίπτωση που ζήτησα τη βοήθεια του θείου μου, Χαρίλαου Φλωράκη, ήταν μήπως θα μπορούσε να μεσολαβήσει για να με δεχθεί ο Σωκράτης Κόκκαλης (ήθελα να του προτείνω ένα επενδυτικό σχέδιο στον τουρισμό) γνωρίζοντας τις φιλικές και συντροφικές σχέσεις που είχε ο Χαρίλαος με τον Πέτρο Κόκκαλη, πατέρα του Σωκράτη και παππού του συριζαίου υποψηφίου.

Η απάντησή του, μονολεκτική όπως συνήθιζε πάντα, ήταν: Μακριά.

Τώρα, πώς το «μακριά» του Χαρίλαου έγινε «κοντά» από τον Αλέξη είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

Κωνσταντίνος Λύκας

2. Οι «εξόριστοι» εκπαιδευτικοί

Κύριε διευθυντά

Δεχόμαστε ότι οι μεταβολές στην Παιδεία γίνονται πάντα σύμφωνα με τον νόμο και τα μόρια του κάθε αιτούντος μετάθεση ή απόσπαση. Μήπως όμως και η άκρα κρατική δικαιοσύνη (των μορίων) οδηγεί σε άκρα αδικία, όπως έλεγαν οι Λατίνοι (summum jus, summa injuria);

Ας πούμε, πόσο δίκαιο είναι να υπηρετεί κανείς για δεκαπέντε χρόνια (15) –ναι! 15 χρόνια– στις Κυκλάδες, ως καθηγητής Πληροφορικής και να μην μπορεί να πάρει μετάθεση στον τόπο καταγωγής του (την Κρήτη), ή να αποσπάται –κατά παρέκκλιση του νόμου– στην πατρίδα του, ενώ αργότερα τα δημιουργούμενα κενά στην ειδικότητά του να καλύπτονται από... αναπληρωτές που δεν μετακινούνται σχεδόν ποτέ εκτός Κρήτης;

Θα μου πείτε πως προηγούνται οι παντρεμένοι, οι ασθενείς κ.λπ., μια και αυτό που λαμβάνεται κατά πρώτον υπόψη είναι τα κοινωνικά κριτήρια.

Πολύ σωστά, αλλά δεν θα έπρεπε να υπάρχει και ένα πρόσθετο «κοινωνικό κριτήριο» –έστω και σε κάποιο ποσοστό– που να αφορά μεταθέσεις και αποσπάσεις συναδέλφων όλων των κλάδων, που υπηρετούν πάνω από 10(!) χρόνια μακριά από το σπίτι και τους ηλικιωμένους γονείς τους;

Δεν θα έπρεπε οι λεγόμενοι «πλεονάζοντες» εκπαιδευτικοί να τοποθετούνται στον τόπο τους, μετά 10 χρόνια περιπλάνησης στα νησιά των Κυκλάδων ή αλλού, έστω κι αν είναι «πλεονάζοντες», στον τόπο καταγωγής τους; Ποιος φταίει για τον θεσμό των «πλεοναζόντων», αν δεν φταίνε οι κυβερνώντες που στο όνομα της κακώς εννοούμενης εξοικονόμησης χρημάτων από την Παιδεία, αφαίρεσαν ώρες, τμήματα και σχολεία από τους καθηγητές Πληροφορικής;

Είναι δίκαιο να τους «εξορίζουμε» –σαν άλλους ανεπιθύμητους τα «πέτρινα χρόνια»– στην ερημιά, στην απόγνωση, στη διάθεση των Airbnb και στη βαριά λιτότητα, με έναν κουτσουρεμένο μισθουλάκο; Γιατί προσπαθείτε να τους αναγκάσετε σε παραίτηση, ή να εκπατριστούν στο εξωτερικό; Πού είναι ο λεγόμενος... ανθρωπισμός της «αριστεράς»;

Με την ελπίδα για τη διόρθωση της αδικίας.

Στ. Γ. Καλαϊτζόγλου, Χανιά

3. Ιαματικό πλεόνασμα αλληλεγγύης...

Kύριε διευθυντά,

Με τους πολιτικούς που έχουμε και με όσα απίθανα ακούμε τελευταία, κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι ακόμη υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, που έχει ευγένεια και ήθος.

Προ ημερών τρεις φίλες πήγαμε στο θέατρο «Ρεξ» σε μια καταπληκτική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, τον «Τίμωνα τον Αθηναίο», σε σκηνοθεσία Λιβαθινού. Σκηνοθεσία, ηθοποιία, σκηνογραφία, κίνηση, χορογραφία, μουσική, όλα εξαίρετα. Μόνο που από τον ενθουσιασμό της η μία φίλη κατεβαίνοντας από τη θέση της στο τέλος της παράστασης, έπεσε άσχημα και έσπασε το ισχίο της. Εμεινε κάτω πολλή ώρα, έως ότου έρθει το νοσοκομειακό. Δεν τολμούσαμε να τη σηκώσουμε γιατί πονούσε πολύ. Και εκεί είναι που φάνηκε η άλλη Ελλάδα. Ολα τα νέα παιδιά ταξιθέτες, αγόρια - κορίτσια, όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά με χαμόγελα και συνεχή καλή διάθεση προσπαθούσαν να ανακουφίσουν τη φίλη μου. Εφερναν μαξιλάρια για το κεφάλι της, νερό, παυσίπονο, ρωτούσαν συνέχεια τι άλλο θα ήταν δυνατόν να της προσφέρουν, διηγήθηκαν διάφορα για να τη διασκεδάσουν. Κατέβηκαν κάτω μαζί, παρέα, έως ότου την τοποθετήσουν στο νοσοκομειακό, τουλάχιστον μιάμιση ώρα μετά.

Ομως και σε μια άλλη περίπτωση, πάλι πριν από δέκα μέρες, μία άλλη γνωστή έπεσε από το λεωφορείο, γιατί ο οδηγός έκλεισε την πόρτα πριν κατέβει και την πέταξε κάτω. Αλλα σπασίματα εκεί. Βγήκαν όλοι οι επιβάτες από το λεωφορείο, τη σήκωσαν και την έβαλαν να καθίσει στο παγκάκι της στάσης και πολλοί δεν έφυγαν από κοντά της, έως ότου ήρθαν τα παιδιά της και το νοσοκομειακό.

Αυτά όλα ίσως άλλοτε θα ήταν αυτονόητα, αλλά στην απαίσια εποχή που ζούμε πρέπει να τα λέμε, για να πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Ιλεάνα Χρυσαφίδου

4. Κομματικά παραγάδια και υποψήφιοι-κράχτες

Κύριε διιευθυντά,

Oπως αποδείχθηκε και από την υπόθεση Λοΐζου, στα ψηφοδέλτια των κομμάτων πρωτεύον κριτήριο είναι η αναγνωρισιμότητα λόγω επωνύμου πατρός ή λόγω σοουμπίζ ή δημοφιλίας λόγω άσχετων δραστηριοτήτων (π.χ. ηθοποιός, μπασκετμπολίστας κ.λπ.).

Κοινώς, ονόματα-κράχτες προς άγραν ψήφων. Οπότε τίθεται το ερώτημα, μιας και οι ψηφοφόροι πλέον δεν είναι «ψάρια» να τσιμπάνε το δόλωμα ή έτσι τέλος πάντων ελπίζουμε, όλοι αυτοί και αυτές, αν εκλεγούν, τι θα κάνουν στην Ευρωβουλή ή στην Περιφέρεια Αττικής;Εχουν τις απαραίτητες γνώσεις, π.χ. ευρωπαϊκού δικαίου για το πρώτο ή αντιμετώπισης φυσικών κινδύνων για το δεύτερο; Πολλά θέλουμε μήπως;

Εμ πώς; Γιατί δεν επιλέγονται άνθρωποι αξιοκρατικά και με βαριά βιογραφικά στα αντίστοιχα αντικείμενα παρά μόνον στελέχη του στενού κομματικού πυρήνα ή σωλήνα; Και εφόσον δεν επιλέγονται τέτοια, γιατί ο σκεπτόμενος πολίτης να πάει να ψηφίσει; Τι περισσότερο θα κάνει ο άλφα από τον βήτα όταν είναι και οι δύο άσχετοι με το αντικείμενο; Γι’ αυτό συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν.

Διότι στην Ελλάδα σήμερα πρυτανεύει το ανούσιο lifestyle καλά αμειβόμενων ημιμαθών που κάνουν και τον λαό το ίδιο, πράγμα που συμφέρει ασφαλώς και την εκάστοτε εξουσία. Τηλε-βλακεία απίστευτη και ψηφοδέλτια βγαλμένα από εκεί, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.

Σπύρος Γιακουμάκης

5. Από το ραδίως έως το αδίως...

Κύριε διευθυντά,

Σε κείμενό μου, που δημοσιεύθηκε στη στήλη «Αντιπαραθέσεις» της «Καθημερινής» της Κυριακής 24.3.2019, με αναφορά στη σημασία της ανανέωσης του Ποινικού Κώδικα, εμφιλοχώρησε δυστυχώς τυπογραφικό σφάλμα στην εντός εισαγωγικών φράση «ραδίως μεταβάλλειν» (στ. 65 κειμένου) –οφειλόμενο ίσως στην πολυτονική γραφή της– με αποτέλεσμα αντ’ αυτής να αναγραφεί «αδίως μεταβάλλειν». Η διόρθωσή του είναι χρήσιμη, προς αποκατάσταση του νοήματος αλλά και για όποιον θα ήθελε να αναζητήσει τη σχετική φράση στο έργο του Αριστοτέλους «Πολιτικά» [(1269a)].

Κωνσταντίνος Τσίνας, Αθήνα

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/03/19

6. Η Μάνδρα, τα κονδύλια και η Περιφέρεια

Κύριε διευθυντά,

Οπως πιθανώς ενθυμείσθε την άνοιξη του 2015, με συντονιστή τον τότε υφυπουργό Οικονομικών Δημ. Μάρδα, πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση όλων των διαθεσίμων ρευστών πόρων των περιφερειών της χώρας και των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων. Εντύπωση μου είχε προκαλέσει το ύψος της συμμετοχής της Περιφέρειας Αττικής, η οποία ανήρχετο σε εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ, αν ενθυμούμαι καλώς.

Αναπόφευκτος λοιπόν υπήρξε ο συνειρμός κατόπιν της ανακοίνωσης του εισαγγελικού πορίσματος για τις καταστροφές της Μάνδρας, στο οποίο διατυπώνεται ότι, καίτοι η Μάνδρα είχε ήδη πληγεί σφοδρά το 2014 και η εκτέλεση αντιπλημμυρικών έργων αποτελούσε άμεση προτεραιότητα, κανένα έργο δεν εξετελέσθη από την περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, όταν μάλιστα υπήρχαν και οι απαραίτητες μελέτες αλλά –κυρίως– και τα κονδύλια.

Είναι λοιπόν απαράδεκτες οι δικαιολογίες, όταν κονδύλια προοριζόμενα για επείγοντα έργα διατίθενται για κομματικούς σκοπούς και για να εκθρέψουν πολιτικές αυταπάτες.

Χρήστος Λαμπρόπουλος, Πολιτικός Μηχανικός

7. Περί Ισραήλ και Παλαιστινίων

Κύριε διευθυντά,

Επιστολή του χειρουργού κ. Δημ. Γεωργαντά στο φύλλο της 20/2/2019 της «Καθημερινής» αναδεικνύει την ποιότητα των σπουδών πανεπιστημιακού επιπέδου στο Ισραήλ και παραθέτει στατιστικά στοιχεία που εξηγούν γιατί πολλοί νέοι πάνε στη χώρα αυτήν για να σπουδάσουν, κλείνει δε το σημείωμά του με μια μικρή ένσταση που σχετίζεται με τη μη αναγνώριση από το Ισραήλ ανεξαρτήτου παλαιστινιακού κράτους. 

Πολλοί εξ ημών αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε το λιλιπούτειο μέγεθος της χώρας αυτής, ίσης σχεδόν έκτασης με τη δική μας Πελοπόννησο, καθώς και τη νοοτροπία των κατοίκων της να αντιμετωπίζουν την καθημερινότητά τους λες και συνορεύουν προς Βορράν με το Λιχτενστάιν, προς Νότον με την Ελβετία και προς Ανατολάς με το Πριγκιπάτο του Μονακό. Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ περιβάλλεται από υπερπολλαπλάσιους εχθρούς που διακηρύττουν ανοικτά και εις επήκοον της ανθρωπότητος (πολιτισμένης και μη) την πρόθεσή τους (βλέπε Ιράν) να το εξαφανίσουν από προσώπου γης μέσω μιας νέας γενοκτονίας.

Φοβούμαι ότι η μέχρι σήμερον συμπεριφορά των Παλαιστινίων δεν βοηθάει στη λύση της δημιουργίας ενός ακόμη εχθρικού προς το Ισραήλ κράτους, εντός μάλιστα της ισραηλινής επικράτειας και γι’ αυτό η λύση αυτή έχει ατονήσει τελευταία. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, μία θα μπορούσε να είναι η λύση. Η σημερινή Ιορδανία, πρώην Υπεριορδανία, πρώην Παλαιστίνη, είναι ονομασία βγαλμένη από το χαλκείον των Αραβιστών του Foreign Office, θα μπορούσε κάλλιστα να μετονομαστεί σε Παλαιστίνη, μια και σήμερα ο πληθυσμός της είναι κατά 70% Αραβες Παλαιστίνιοι (του υπολοίπου 30% αποτελουμένου από χασεμίτες Αραβες, οι οποίοι και διοικούν τη χώρα με τον χασεμίτη βασιλιά τους επίσης βγαλμένο από το υπουργείο Εξωτερικών της πάλαι ποτέ κραταιάς Βρετανίας). Σημειωτέον ότι τα εδάφη της σημερινής Ιορδανίας είναι τετραπλάσια αυτών του Ισραήλ.

Ετσι, θα ζήσουν οι Παλαιστίνιοι καλά και εμείς καλύτερα, μια και θα έχει λυθεί ένα από τα πιο ακανθώδη προβλήματα της διεθνούς πολιτικής σκηνής.

Ι. Ιωσήφ, Πόρτο Ράφτη

8. Oι ενστάσεις μου για το «μαστίγωμα»

Κύριε διευθυντά,

Πρώτα πρώτα, μόλις ανοίξω την κυριακάτικη «Κ» θα διαβάσω την Επιφυλλίδα του κ. Γιανναρά. Με θέλγει αφάνταστα. Λόγος στέρεα δομημένος, βαθυνούστατος, ένα ρεσιτάλ χαρίεσσας νεοελληνικής γλώσσας. Παρά ταύτα, είναι στιγμές που νιώθω σαν να με μαστιγώνουν και εγώ να το απολαμβάνω, αν και ο καταγγελτικός λόγος του κ. καθηγητή δεν με αφορά προσωπικά. Με άλλους και με άλλα κακώς κείμενα «τα βάζει» o κ. Γιανναράς, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, αντίθετα, θεωρώ θαύμα πώς επιζήσαμε και φθάσαμε έως εδώ. Αυτό μόνο δύο λαοί το κατόρθωσαν: οι Ελληνες και οι Ισραηλινοί. Κατά τα άλλα, αυτό μπορούμε, αυτό κάνουμε. Τα αδύνατα γίνονται δυνατά μόνον ως σχήμα λόγου. Και θαύματα δεν γίνονται την σήμερον ημέραν. Συνεπώς, τι ωφελεί το πολύ αυτομαστίγωμα;

Ο κ. Βερέμης, εξάλλου, επανέρχεται δριμύτερος με την έκδοση βιβλίου («Κ», 3-3-2019) όπου θα μάθουμε, λέει, οι Ελληνες ότι δεν είμαστε μόνον ήρωες, είμαστε και καθάρματα. Τι το νέον; Ο άνθρωπος (ο άνθρωπος, γενικώς) είπε κάποιος, με το ένα χέρι χαϊδεύει τ’ άστρα και με το άλλο τον τενεκέ των σκουπιδιών. Η νέα απόπειρα μαστιγώματος έρχεται έπειτα από οκτώ χρόνια, ύστερα από το άδοξο τέλος που είχε εκείνη η τηλεοπτική σειρά «1821... σήμερα», επειδή, προφανώς, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. Ομως ο κ. καθηγητής δεν το βάζει κάτω. Φαίνεται, έχει εμμονές με τη σφαγή της Τριπολιτσάς. Τι περίμενε άραγε; Ιπποτισμούς ή αγιασμό; Από ποιους; Από τους προαιώνιους σκλάβους; Αλλωστε, «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις (διάβαζε: Τούρκο) τέτοια γράμματα θα μάθεις».

Λοιπόν, ένας ακόμα καθηγητής και η πατρίδα χάθηκε! Ο Bismark το είπε: Drei Professoren, Vaterland verloren. Αστειεύομαι...

Ιωάννης Αθ. Μακρής, Καστέλλια Παρνασσίδος

9. Μετά πόνου για όσα μαθαίνω και διαβάζω

Κύριε διευθυντά,

Στην «Καθημερινή» του Σαββατοκύριακου 9-10/3, όπως κάθε ημέρα διάβασα τον εξαίρετο αρθρογράφο κ. Τάκη Θεοδωρόπουλο και συμφωνώ μαζί του, «μήπως βαρεθήκαμε να είμαστε Ελληνες;». Εχει δίκιο. Με μεγάλη αγωνία αλλά και απορία οι πάντες βλέπουν πώς κατάντησε αυτή η χώρα σε όλους τους τομείς. Οταν σε μια χώρα δεν υπάρχουν σωστή παιδεία, εξωτερική πολιτική, δικαιοσύνη, ασφάλεια πολιτών, αξιοκρατία, όπου η αστυνομία φοβάται τους αναρχικούς, οι οποίοι επιτίθενται αγρίως και δεν τολμούν τα όργανα της τάξης να τους συλλάβουν με εντολή άνωθεν, όπως οι ίδιοι αναφέρουν. Καθιερώθηκε κάθε Σαββατοκύριακο, Ελληνες και ξένοι αναρχικοί, ειδικοί στην κατασκευή μολότοφ μέσα στο γνωστό εργαστήριο του Πολυτεχνείου όπου κατοικούν, να εφορμούν.

Μοναδικό φαινόμενο, πανευρωπαϊκό αν όχι παγκόσμιο, είναι το περίφημο «άσυλο» στα πανεπιστήμια, όπου «ο διεθνούς φήμης καθηγητής» και «υπουργός Παιδείας» της πρωτοφανούς «Δημοκρατικής Αριστεράς» για πρώτη φορά στην Ελλάδα, συμβούλευσε τους φοιτητές να τα βρουν μεταξύ των, δηλαδή πρότεινε εμφύλιο φοιτητικό κίνημα. Είναι αδιανόητο η αστυνομία να μην έχει δικαίωμα να συλλάβει τους παράνομους που κρύβονται στο Πολυτεχνείο ή σε άλλες σχολές – όλοι παρακολουθούν πόσο οργανωμένοι είναι οι μαφιόζοι, κλέβουν οπλισμένοι καταστήματα, μέρα μεσημέρι, κακοποιούν ηλικιωμένους για λίγα ευρώ. Το θράσος τους έχει ξεπεράσει κάθε όριο, όταν χτυπούν αστυνομικά τμήματα, από όσα έχουν απομείνει, διότι δεν υπάρχει προσωπικό.

Πώς να προστατεύσει η ΕΛ.ΑΣ. πολίτες, επιχειρήσεις, τράπεζες – τώρα έχουμε και το φαινόμενο των διαρρήξεων στις εκκλησίες. Τα σύνορα είναι ξέφραγο αμπέλι, διακίνηση όπλων, ναρκωτικών, μεταναστών. Είναι πολλά τα λεφτά για τους Ελληνες και ξένους μαφιόζους.

Αλήθεια, οι «σύμβουλοι» των κυβερνώντων δεν βλέπουν το τι συμβαίνει στην πατρίδα τους;

Τέλος, θα παρακαλέσω να στείλουν στον «υπουργό Παιδείας» Κ. Γαβρόγλου την εξαιρετική συνέντευξη του πραγματικού εκπαιδευτικού, πρύτανη του American College Θεσσαλονίκης, κ. Παναγιώτη Βλάχου, στον δημοσιογράφο κ. Σταύρο Τζίμα στην «Καθημερινή» 9-10/3/19. Υπουργέ Παιδείας, δουλειά του σχολείου είναι η αριστεία, λέει ο κ. Βλάχος, και όχι αυτά τα πρωτάκουστα που επιβάλλετε εσείς.

Δημήτρης Σκεπαρνιάς, Γενεύη