"...Η σημερινή κυβέρνηση έχει την ιστορική ευθύνη της προσπάθειας να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη, αντιμέτωπη με έναν εξαιρετικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Είμαστε ενεργά παρόντες σε όλα τα ευρωπαϊκά fora -και στις προσυνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με το καθεστώς του παρατηρητή- διεκδικώντας να συμβάλουμε στη συγκρότηση μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας για τη δημοκρατική ανασύνταξη της Ευρώπης, τον απεγκλωβισμό της από τη λιτότητα και το ΔΝΤ, την αλλαγή πολιτικής στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης, της ποιοτικής εργασίας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης..."

Από τον κλώνο της "Ε"

"Εφ.Συν", 27/03/17

Ρώμη, ανοχύρωτη Ευρώπη

Του Παναγιώτη Παυλόπουλου

Εξήντα χρόνια από την ίδρυσή της, η Ευρώπη βάδισε στην πεπατημένη. Τη στιγμή που χρειάζεται μια νέα Μεσίνα, προσγειώθηκε στη Ρώμη. Η διακήρυξη για τα εξήντα χρόνια της ευρωπαϊκής ενοποίησης περιγράφει έναν άνυδρο συμβιβασμό υπό τη μορφή μιας ευχετήριας κάρτας για κοινή πορεία.

Ωστόσο η -έστω και ομιχλώδης- αναφορά στην κοινωνική Ευρώπη και η -υπό την πίεση του Ελληνα πρωθυπουργού- δέσμευση της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας στο κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο είναι μια χαραμάδα ελπίδας στο σκοτάδι του νεοφιλελευθερισμού και της απειλής για την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων».

Η Ρώμη απέφυγε την αναγκαία αποτίμηση για την κρίση και τις πολιτικές της· για τη λιτότητα και την εθνική αναδίπλωση, που ενίσχυσαν τις οικονομικές ανισότητες και την ακροδεξιά, διαίρεσαν την Ευρώπη ανάμεσα στις πλεονασματικές χώρες του Βορρά και τις ελλειμματικές του Νότου και αποδυνάμωσαν τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε κάθε επίπεδο· για την -οικειοθελή αυτή τη φορά- αρπαγή της Ευρώπης από το ΔΝΤ.

Γιατί είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση που του έχει αναθέσει τη συνδιαχείριση των προγραμμάτων προσαρμογής στην ευρωζώνη και έχει εναποθέσει στη διακριτική του ευχέρεια την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κοινωνικού και εργασιακού κεκτημένου στα κράτη-μέλη. Συνεπώς, προϋπόθεση για να μετατραπεί η δέσμευση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο από ρητορική σε πραγματικότητα είναι η αποδέσμευση της Ευρώπης από το ΔΝΤ.

Σε κάθε περίπτωση όμως, την πραγματική αποτίμηση των 60 χρόνων από τη Συνθήκη της Ρώμης την κάνουν οι πολίτες καθημερινά, καταγράφοντας την αποστασιοποίησή τους από τις ευρωπαϊκές διαδικασίες, καθώς ένα πλέγμα συντηρητικού εθνοκεντρισμού και νεοφιλελεύθερων εμμονών έχει φέρει την Ευρωπαϊκή Ενωση στο μέσον του πουθενά. Δεν υπάρχει συναίνεση για την παραπέρα εμβάθυνσή της. Η ευρωζώνη βρίσκεται σε ακινησία και η Ευρώπη σε αδιέξοδο.

Σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, η χώρα μας συμμετέχει στην πρώτη γραμμή των ενισχυμένων συνεργασιών που ήδη υπάρχουν (ευρωζώνη και χώρος Σένγκεν), των διεργασιών που συντελούνται, αλλά και του αγώνα για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και των ασκούμενων πολιτικών σε προοδευτική κατεύθυνση.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει την ιστορική ευθύνη της προσπάθειας να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη, αντιμέτωπη με έναν εξαιρετικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Είμαστε ενεργά παρόντες σε όλα τα ευρωπαϊκά fora -και στις προσυνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με το καθεστώς του παρατηρητή- διεκδικώντας να συμβάλουμε στη συγκρότηση μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας για τη δημοκρατική ανασύνταξη της Ευρώπης, τον απεγκλωβισμό της από τη λιτότητα και το ΔΝΤ, την αλλαγή πολιτικής στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης, της ποιοτικής εργασίας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Τίθεται, όμως, το ερώτημα: Μπορούμε όλοι μαζί; Θέλουν, δηλαδή, και οι «27» να κινηθούν προς αυτήν ή, γενικότερα, προς την ίδια κατεύθυνση; Και αν δεν το θέλουν, ποια εναλλακτική θεσμική διέξοδο έχουμε ώστε να συνδιαμορφώσουμε μια Ευρώπη με περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή;

Είναι προφανές ότι χωρίς μια νέα προοδευτική πλειοψηφία από την Αριστερά, τη Σοσιαλδημοκρατία και την Οικολογία, οι πολιτικές προτεραιότητες του εκδημοκρατισμού της ευρωζώνης και της κοινωνικής Ευρώπης θα παραμείνουν σύνθημα. Αλλά ακόμη και με τη μετατόπιση κρίσιμων ευρωπαϊκών χωρών προς τ’ Αριστερά και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, είναι αμφίβολο αν και οι «27» θα επιδιώξουν να συμβαδίσουν στη νέα πολιτική διαδρομή.

Σε αυτήν την προοπτική, η «Ευρώπη των πολλών επιλογών» -και όχι η συντηρητική «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων»-δηλαδή, οι «ενισχυμένες συνεργασίες» που προβλέπει το άρθρο 20 της Συνθήκης της Λισαβόνας, είναι μια χρήσιμη θεσμική δυνατότητα για να αποκτήσουν πολιτική υπόσταση οι προωθητικοί συμβιβασμοί που θα αποτρέψουν την «Ευρώπη à la carte», στην οποία καθημερινά διολισθαίνουμε. Για να έχει η Ευρώπη μέλλον.

* Επικεφαλής του Γραφείου Ε.Ε. και Διεθνών Σχέσεων του πρωθυπουργού