"...Ως παλιά καραβάνα της πολιτικής, με τη δήλωσή του, ο Γιουνκέρ φρόντισε να δώσει σε όλες τις πλευρές αυτό που ζητούσαν χωρίς να δώσει τίποτα. Αποσόβησε ακόμα μια κρίση, η Ελλάδα βγήκε από το ίδιο κάδρο με την Πολωνία, η κυβέρνηση μπορεί να δηλώνει ότι έβαλε το κοινοτικό κεκτημένο στην ατζέντα της Ρώμης (και μετά τι;) Και όλοι μαζί μπορούν να προσποιούνται ότι δεν κατάλαβαν τις αιχμές ότι δεν χωρούν «ιδεολογικές προσεγγίσεις» και ότι καλό θα ήταν να υπάρξει συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο στις 7 Απριλίου. Παλιά τους τέχνη κόσκινο..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (ηλεκτρονική έκδοση)

Η δημιουργική ασάφεια της δήλωσης Γιουνκέρ

και ο Αλ. Τσίπρας

Της Αριστοτελίας Πελώνη
Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, η πρόθεση της Αθήνας να μπλοκάρει την Κοινή Διακήρυξη της Ρώμης απαιτώντας κάποια αναφορά στα εργασιακά και στο κοινωνικό κεκτημένο ήταν κίνηση υψηλού ρίσκου, η οποία θα κατευναζόταν - ως είθισται - στο δρόμο προς τη Σύνοδο της Ρώμης.

Κοινώς, η κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να μπλοκάρει το κείμενο και όλες οι πλευρές θα έβρισκαν ένα φύλλο συκής για να υπάρξει απεμπλοκή με τρόπο που να δηλώνουν όλες κερδισμένες.

Η διπλωματική γλώσσα με την οποία απευθυνόταν ο πρωθυπουργός στην επιστολή του προς τους Γιουνκέρ, Τουσκ, Μουσκατ και Τζεντιλόνι το βράδυ της Παρασκευής προφανώς ήταν το πρώτο σήμα για απεμπλοκή.

Η απάντηση – δήλωση του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, με τρόπο που να δίνεται η αίσθηση του win win για όλους είναι μνημείο της τέχνης της ευρωπαϊκής διπλωματικής ασάφειας.

Στην απάντησή του - δήλωση για να μην ξεχνιόμαστε - ο πρόεδρος της Κομισιόν θύμισε τα αυτονόητα: ότι το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τα εργασιακά ισχύει και στην Ελλάδα, ότι δεν υπάρχει ομοιόμορφη διαδικασία για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στην Ε.Ε., - αυτονόητο, ειδικά αν η χώρα βρίσκεται σε πρόγραμμα στήριξης - ότι δεν πρέπει να αντιστραφούν οι ήδη ψηφισθείσες μεταρρυθμίσεις στην ελληνική αγορά εργασίας. Η παρέμβαση θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως «άδειασμα» του Αλέξη Τσίπρα.

Συνοδεύτηκε, βέβαια από την επισήμανση ότι τα κράτη - μέλη θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να ορίσουν το πλαίσιο των απεργιών - η αιχμή προφανώς απευθύνεται στο ΔΝΤ - κι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να έχει περιθώρια να φτιάξει το δικό της μέλλον, επισήμανση με όση ασάφεια απαιτείται ώστε κάθε πλευρά να την ερμηνεύσει όπως τη βολεύει.

Κοινώς, ως παλιά καραβάνα της πολιτικής, με τη δήλωσή του, ο Γιουνκέρ φρόντισε να δώσει σε όλες τις πλευρές αυτό που ζητούσαν χωρίς να δώσει τίποτα.

Αποσόβησε ακόμα μια κρίση, η Ελλάδα βγήκε από το ίδιο κάδρο με την Πολωνία, η κυβέρνηση μπορεί να δηλώνει ότι έβαλε το κοινοτικό κεκτημένο στην ατζέντα της Ρώμης (και μετά τι;)

Και όλοι μαζί μπορούν να προσποιούνται ότι δεν κατάλαβαν τις αιχμές ότι δεν χωρούν «ιδεολογικές προσεγγίσεις» και ότι καλό θα ήταν να υπάρξει συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο στις 7 Απριλίου. Παλιά τους τέχνη κόσκινο...