Από "ΤΑ ΝΕΑ", την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
και το κομματικό δελτίο της "ΑΥΓΗΣ"
Ο Μπελογιάννης ζει
"Αριστερά της Εδέμ", του Δημήτρη Ν. Μανιάτη
Ο Νίκος Μπελογιάννης υπήρξε τέκνο του ΚΚΕ - αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Δεν ήταν γενικά και αόριστα ένας ακόμη αριστερός. Ούτε πάλευε με αμβλυμμένα λόγια και μισές πράξεις για κάποια αόριστη ουτοπία. Η χθεσινή εκδήλωση με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα επικαιροποίησε μια συζήτηση για τα σύμβολα, την Ιστορία και τις αναθεωρήσεις της. Πάνω απ' όλα ανέδειξε τον τρόπο που ο χρόνος ουδετεροποιεί τις αιχμές. Αλλά και στέκεται αδύναμος να σβήσει τη Μνήμη. Μοιραία βέβαια, σε μια χώρα όπου η ιδεολογική ηγεμονία δεν ανήκει στις υποτελείς τάξεις και η χθεσινή στιγμή εργαλειοποιήθηκε κατά το δοκούν.
Θα χρειαστεί, όμως, ξανακοιτώντας το παράδειγμα και τον ηρωισμό του Μπελογιάννη και των εν γένει «Μπελογιάννηδων» του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος, να αποσαφηνιστούν ορισμένα θέματα. Για παράδειγμα, υπάρχουν κάποιοι που καλό είναι να μη μιλούν για τον συγκεκριμένο μάρτυρα. Να μην αναζητούν καθαρότητες ηρώων. Και να αφήσουν κάτω τα αριστερόμετρα. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε από ελληνική κυβέρνηση. Σε καθεστώς αμερικανοκρατίας. Και σε στιγμή που γινόταν εκβιασμός για το πώς θα έτρεχε το Σχέδιο Μάρσαλ και η αμερικανική βοήθεια. Οχι τυχαία, πολλοί ξεχνούν πως το τότε ΚΚΕ σε καθεστώς παρανομίας και διωγμών είχε εκπονημένη μελέτη για την αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας. Και με στοιχεία κατά της επιτροπείας της.
Ο ίδιος ο Μπελογιάννης είχε γράψει το έξοχο «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα». Ο καθηγητής Μπάτσης είχε γράψει μια σπουδαία μελέτη για τη βαριά βιομηχανία της χώρας και τη δυναμική της. Οχι τυχαία, ο Μπάτσης επίσης εκτελέστηκε μαζί με τον Μπελογιάννη.
Κάτι που επίσης έχει σημασία είναι πως ο Μπελογιάννης υπήρξε τέκνο της εποχής του. Ζυμωμένος με την κοινωνία και τις φτωχές τάξεις. Ο συγκλονιστικός λόγος του στο Στρατοδικείο, δεν είναι ένας μεταφυσικός λόγος. Βαθιά πολιτικός αλλά και γήινος υπενθύμιζε πως ο πατριωτισμός - ο τόσος συκοφαντημένος ως έννοια - αν είναι δεμένος με τον πιο άδολο διεθνισμό αποτελεί ένα δυναμικό εργαλείο μετασχηματισμού της κοινωνίας. Κάτι τελευταίο: Το 1952 που ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, η Αριστερά, το ΚΚΕ δεν είχαν διασπαστεί. Ο ήρωας ανήκε και ανήκει σε όσους ακόμη ονειρεύονται.
Ε, όχι και σύμβολο της Δημοκρατίας!
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 28/03/17 |
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 28/03/17 |
"Αριστερά της Εδέμ", του Δημήτρη Ν. Μανιάτη
Ο Νίκος Μπελογιάννης υπήρξε τέκνο του ΚΚΕ - αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Δεν ήταν γενικά και αόριστα ένας ακόμη αριστερός. Ούτε πάλευε με αμβλυμμένα λόγια και μισές πράξεις για κάποια αόριστη ουτοπία. Η χθεσινή εκδήλωση με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα επικαιροποίησε μια συζήτηση για τα σύμβολα, την Ιστορία και τις αναθεωρήσεις της. Πάνω απ' όλα ανέδειξε τον τρόπο που ο χρόνος ουδετεροποιεί τις αιχμές. Αλλά και στέκεται αδύναμος να σβήσει τη Μνήμη. Μοιραία βέβαια, σε μια χώρα όπου η ιδεολογική ηγεμονία δεν ανήκει στις υποτελείς τάξεις και η χθεσινή στιγμή εργαλειοποιήθηκε κατά το δοκούν.
Θα χρειαστεί, όμως, ξανακοιτώντας το παράδειγμα και τον ηρωισμό του Μπελογιάννη και των εν γένει «Μπελογιάννηδων» του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος, να αποσαφηνιστούν ορισμένα θέματα. Για παράδειγμα, υπάρχουν κάποιοι που καλό είναι να μη μιλούν για τον συγκεκριμένο μάρτυρα. Να μην αναζητούν καθαρότητες ηρώων. Και να αφήσουν κάτω τα αριστερόμετρα. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε από ελληνική κυβέρνηση. Σε καθεστώς αμερικανοκρατίας. Και σε στιγμή που γινόταν εκβιασμός για το πώς θα έτρεχε το Σχέδιο Μάρσαλ και η αμερικανική βοήθεια. Οχι τυχαία, πολλοί ξεχνούν πως το τότε ΚΚΕ σε καθεστώς παρανομίας και διωγμών είχε εκπονημένη μελέτη για την αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας. Και με στοιχεία κατά της επιτροπείας της.
Ο ίδιος ο Μπελογιάννης είχε γράψει το έξοχο «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα». Ο καθηγητής Μπάτσης είχε γράψει μια σπουδαία μελέτη για τη βαριά βιομηχανία της χώρας και τη δυναμική της. Οχι τυχαία, ο Μπάτσης επίσης εκτελέστηκε μαζί με τον Μπελογιάννη.
Κάτι που επίσης έχει σημασία είναι πως ο Μπελογιάννης υπήρξε τέκνο της εποχής του. Ζυμωμένος με την κοινωνία και τις φτωχές τάξεις. Ο συγκλονιστικός λόγος του στο Στρατοδικείο, δεν είναι ένας μεταφυσικός λόγος. Βαθιά πολιτικός αλλά και γήινος υπενθύμιζε πως ο πατριωτισμός - ο τόσος συκοφαντημένος ως έννοια - αν είναι δεμένος με τον πιο άδολο διεθνισμό αποτελεί ένα δυναμικό εργαλείο μετασχηματισμού της κοινωνίας. Κάτι τελευταίο: Το 1952 που ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, η Αριστερά, το ΚΚΕ δεν είχαν διασπαστεί. Ο ήρωας ανήκε και ανήκει σε όσους ακόμη ονειρεύονται.
Από την ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Ε, όχι και σύμβολο της Δημοκρατίας!
Του Στέφανου Κασιμάτη
Το τι ακούστηκε από τους επισήμους στα εγκαίνια του «μουσείου» για τον Μπελογιάννη δεν το χωρά ο νους. Μορφή που «υπερβαίνει τα όρια της Αριστεράς» χαρακτήρισε τον εκτελεσθέντα για κατασκοπεία ο Τσίπρας. Είναι, είπε, «σύμβολο για την ειρήνευση και τη δημοκρατία»! Αυτός που είχε πολεμήσει για να επιβληθεί κομμουνισμός στην Ελλάδα; Και ποια δημοκρατία, τη «λαϊκή», σαν αυτές που είχαν οι γείτονες στα Βαλκάνια και κατέληξαν να έχουν για μια ολόκληρη δεκαετία την πορνεία ως μόνο εξαγώγιμο προϊόν; Εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση, η οποία είναι φυσικό να μην ενοχλεί καθόλου τους κομμουνιστές που μας κυβερνούν. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Κέρδισαν τον Εμφύλιο το 1981, αναγνωρίστηκε η «Εαμοκρατία» στην ύπαιθρο ως «εθνική αντίσταση» και, έκτοτε, συστηματικά συγχέουν την πραγματική δημοκρατία, όπως αναπτύχθηκε στη Δύση, με τις στυγνότερες δικτατορίες που γνώρισε ο 20ός αιώνας. Επιβάλλουν σταδιακά –και το έχουν ήδη καταφέρει― τη δική τους, μεροληπτική ανάγνωση της Ιστορίας.
Εκείνο, όμως, που αδυνατώ να συλλάβω είναι η αιδήμων σιωπή της Νέας Δημοκρατίας. Μέχρι χθες το βράδυ, δεν είδα καμία ανακοίνωση να επιχειρεί, για τους τύπους έστω, να αντικρούσει τις ανοησίες. Μήπως συμφωνούν και ντρέπονται να το πουν; Τους εκφράζουν και εκείνους οι έπαινοι του πρωθυπουργού για τον Μπελογιάννη; ΄Η, απλώς, παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτε, επειδή φοβούνται, επειδή τους κρατάει το μόνιμο κόμπλεξ τους έναντι της Αριστεράς; Συγγνώμη αν σας ενοχλεί, αλλά θα το ξαναπώ: η Αριστερά κέρδισε στην Ελλάδα και σήμερα την καταστρέφει, λόγω της βαριάς βλακείας της Δεξιάς. Η Δεξιά ευθύνεται για τη μεγάλη αντίφαση που δεν επιτρέπει στην κοινωνία μας να πάει μπροστά. Η Δεξιά ευθύνεται αν γίναμε μια χώρα ηλιθίων, που θα ήθελαν να έχουν κερδίσει τον Εμφύλιο οι κομμουνιστές και, συγχρόνως, θεωρούν «δικαίωμα» να απολαμβάνουν τα αγαθά του καπιταλισμού. Η δε σιωπή της Ν.Δ. στο συγκεκριμένο περιστατικό απλώς το επιβεβαιώνει. Και, τέλος πάντων, αν τόσο πολύ συγκινούνται με τον Μπελογιάννη στη Ν.Δ., ας έστελναν έναν εκπρόσωπο.
Το τι ακούστηκε από τους επισήμους στα εγκαίνια του «μουσείου» για τον Μπελογιάννη δεν το χωρά ο νους. Μορφή που «υπερβαίνει τα όρια της Αριστεράς» χαρακτήρισε τον εκτελεσθέντα για κατασκοπεία ο Τσίπρας. Είναι, είπε, «σύμβολο για την ειρήνευση και τη δημοκρατία»! Αυτός που είχε πολεμήσει για να επιβληθεί κομμουνισμός στην Ελλάδα; Και ποια δημοκρατία, τη «λαϊκή», σαν αυτές που είχαν οι γείτονες στα Βαλκάνια και κατέληξαν να έχουν για μια ολόκληρη δεκαετία την πορνεία ως μόνο εξαγώγιμο προϊόν; Εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση, η οποία είναι φυσικό να μην ενοχλεί καθόλου τους κομμουνιστές που μας κυβερνούν. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Κέρδισαν τον Εμφύλιο το 1981, αναγνωρίστηκε η «Εαμοκρατία» στην ύπαιθρο ως «εθνική αντίσταση» και, έκτοτε, συστηματικά συγχέουν την πραγματική δημοκρατία, όπως αναπτύχθηκε στη Δύση, με τις στυγνότερες δικτατορίες που γνώρισε ο 20ός αιώνας. Επιβάλλουν σταδιακά –και το έχουν ήδη καταφέρει― τη δική τους, μεροληπτική ανάγνωση της Ιστορίας.
Εκείνο, όμως, που αδυνατώ να συλλάβω είναι η αιδήμων σιωπή της Νέας Δημοκρατίας. Μέχρι χθες το βράδυ, δεν είδα καμία ανακοίνωση να επιχειρεί, για τους τύπους έστω, να αντικρούσει τις ανοησίες. Μήπως συμφωνούν και ντρέπονται να το πουν; Τους εκφράζουν και εκείνους οι έπαινοι του πρωθυπουργού για τον Μπελογιάννη; ΄Η, απλώς, παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτε, επειδή φοβούνται, επειδή τους κρατάει το μόνιμο κόμπλεξ τους έναντι της Αριστεράς; Συγγνώμη αν σας ενοχλεί, αλλά θα το ξαναπώ: η Αριστερά κέρδισε στην Ελλάδα και σήμερα την καταστρέφει, λόγω της βαριάς βλακείας της Δεξιάς. Η Δεξιά ευθύνεται για τη μεγάλη αντίφαση που δεν επιτρέπει στην κοινωνία μας να πάει μπροστά. Η Δεξιά ευθύνεται αν γίναμε μια χώρα ηλιθίων, που θα ήθελαν να έχουν κερδίσει τον Εμφύλιο οι κομμουνιστές και, συγχρόνως, θεωρούν «δικαίωμα» να απολαμβάνουν τα αγαθά του καπιταλισμού. Η δε σιωπή της Ν.Δ. στο συγκεκριμένο περιστατικό απλώς το επιβεβαιώνει. Και, τέλος πάντων, αν τόσο πολύ συγκινούνται με τον Μπελογιάννη στη Ν.Δ., ας έστελναν έναν εκπρόσωπο.
 |
| "Η ΑΥΓΗ", 28/03/17 |
Αλλά τον σκότωσαν
Του Θανάση Καρτερού
Όλα συγκινητικά στην εκδήλωση για τον Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα. Και η παρουσία του Τσίπρα, του Βούτση, του Κουτσούμπα, του δημάρχου, των άλλων επισήμων, και εκατοντάδων απλών ανθρώπων. Και όσα ειπώθηκαν από τους ομιλητές για το χθες και το σήμερα. Και οι αναπόφευκτες αποχρώσεις στις προσεγγίσεις, με σεβασμό πάντα στους νεκρούς. Και η βεβαιότητα ότι «ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές μας» ή γιατί ζει το κίνημα που τον γέννησε. Κι ότι αυτό το χώμα είναι δικό του και δικό μας. Και το μουσείο, που θα θυμίζει στους νεότερους τι έγινε τότε στην Ελλάδα. Πώς και γιατί.
Σκέφτομαι όμως με όλα αυτά, όπως και άλλοι φαντάζομαι: Αλλά τον σκότωσαν! Ξεσηκώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλος ο δημοκρατικός κόσμος, προσωπικότητες διεθνούς κύρους, από τον Ντε Γκωλ μέχρι τον Πικάσο. Αλλά τον σκότωσαν. Ξεσηκώθηκαν εδώ πολιτικά κόμματα, κινήματα, πρόσωπα με δημοκρατικό κύρος, υπήρξαν αντιδράσεις στην ίδια την κυβέρνηση -που αποδείχτηκε ότι ελάχιστα κυβερνούσε. Αλλά τον σκότωσαν. Η αστυνομία κατασκεύασε τα στοιχεία, οι δικαστές και οι στρατοδίκες τα δέχτηκαν προθύμως. Και τον έστησαν στον τοίχο μαζί με τους συντρόφους του. Ως κατάσκοπο!
Το παρακράτος, οι Αμερικανοί, ο Ψυχρός Πόλεμος. Σωστά. Τελικώς όμως το φονικό φέρει την υπογραφή μιας παράταξης και του κράτους της. Με απόφαση της κρατικής Δικαιοσύνης, και στοιχεία των κρατικών αρχών ασφαλείας, καταδικάστηκε. Το δεξιό καθεστώς τον έστησε στον τοίχο. Και αναρωτιέμαι: Αν ο Μπελογιάννης ζει, πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά, οι δολοφόνοι του έχουν εκπνεύσει, πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά; Δεν υπάρχουν οι πολιτικοί τους απόγονοι στο κράτος, στη Δικαιοσύνη, στις σκιές της νέας εξάρτησης, στα κόμματα που συνεχίζουν την παράδοση της εθνικοφροσύνης, στις νέες συνθήκες;
Μην ξύνουμε πληγές, θα πείτε. Μην ξύνουμε, βεβαίως. Άλλη εποχή, άλλοι συσχετισμοί, άλλα μέσα. Αλλά όχι αυταπάτες! Δεν ζει μόνο ο Μπελογιάννης. Όσο ζει, με την έννοια που ζει, τόσο ζουν και οι δολοφόνοι του. Όσο εκείνος παραμένει απειλή για ένα καθεστώς αδικίας, ανομίας, εκμετάλλευσης, εξάρτησης, τόσο θα παραμένουν απειλή για τη Δημοκρατία -και για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο- οι δολοφόνοι του. Κι αν τα εκτελεστικά τους αποσπάσματα δεν κρατούν σήμερα τουφέκια, αλλά άλλα εργαλεία, άλλου είδους θανάτωσης, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην ξανασκοτώσουν...
Του Θανάση Καρτερού
Όλα συγκινητικά στην εκδήλωση για τον Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα. Και η παρουσία του Τσίπρα, του Βούτση, του Κουτσούμπα, του δημάρχου, των άλλων επισήμων, και εκατοντάδων απλών ανθρώπων. Και όσα ειπώθηκαν από τους ομιλητές για το χθες και το σήμερα. Και οι αναπόφευκτες αποχρώσεις στις προσεγγίσεις, με σεβασμό πάντα στους νεκρούς. Και η βεβαιότητα ότι «ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές μας» ή γιατί ζει το κίνημα που τον γέννησε. Κι ότι αυτό το χώμα είναι δικό του και δικό μας. Και το μουσείο, που θα θυμίζει στους νεότερους τι έγινε τότε στην Ελλάδα. Πώς και γιατί.
Σκέφτομαι όμως με όλα αυτά, όπως και άλλοι φαντάζομαι: Αλλά τον σκότωσαν! Ξεσηκώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλος ο δημοκρατικός κόσμος, προσωπικότητες διεθνούς κύρους, από τον Ντε Γκωλ μέχρι τον Πικάσο. Αλλά τον σκότωσαν. Ξεσηκώθηκαν εδώ πολιτικά κόμματα, κινήματα, πρόσωπα με δημοκρατικό κύρος, υπήρξαν αντιδράσεις στην ίδια την κυβέρνηση -που αποδείχτηκε ότι ελάχιστα κυβερνούσε. Αλλά τον σκότωσαν. Η αστυνομία κατασκεύασε τα στοιχεία, οι δικαστές και οι στρατοδίκες τα δέχτηκαν προθύμως. Και τον έστησαν στον τοίχο μαζί με τους συντρόφους του. Ως κατάσκοπο!
Το παρακράτος, οι Αμερικανοί, ο Ψυχρός Πόλεμος. Σωστά. Τελικώς όμως το φονικό φέρει την υπογραφή μιας παράταξης και του κράτους της. Με απόφαση της κρατικής Δικαιοσύνης, και στοιχεία των κρατικών αρχών ασφαλείας, καταδικάστηκε. Το δεξιό καθεστώς τον έστησε στον τοίχο. Και αναρωτιέμαι: Αν ο Μπελογιάννης ζει, πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά, οι δολοφόνοι του έχουν εκπνεύσει, πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά; Δεν υπάρχουν οι πολιτικοί τους απόγονοι στο κράτος, στη Δικαιοσύνη, στις σκιές της νέας εξάρτησης, στα κόμματα που συνεχίζουν την παράδοση της εθνικοφροσύνης, στις νέες συνθήκες;
Μην ξύνουμε πληγές, θα πείτε. Μην ξύνουμε, βεβαίως. Άλλη εποχή, άλλοι συσχετισμοί, άλλα μέσα. Αλλά όχι αυταπάτες! Δεν ζει μόνο ο Μπελογιάννης. Όσο ζει, με την έννοια που ζει, τόσο ζουν και οι δολοφόνοι του. Όσο εκείνος παραμένει απειλή για ένα καθεστώς αδικίας, ανομίας, εκμετάλλευσης, εξάρτησης, τόσο θα παραμένουν απειλή για τη Δημοκρατία -και για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο- οι δολοφόνοι του. Κι αν τα εκτελεστικά τους αποσπάσματα δεν κρατούν σήμερα τουφέκια, αλλά άλλα εργαλεία, άλλου είδους θανάτωσης, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην ξανασκοτώσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου