"...Μόνο μια αναφορά στις τράπεζες που τάχα μου υπερασπίζονται τα περιουσιακά τους στοιχεία οδηγώντας τον ΔΟΛ στο κλείσιμο. Οπως έχω ξαναπεί, οι εφημερίδες είναι οι άνθρωποί του. Χωρίς αυτούς δεν είναι τίποτε περισσότερο από «ένα αδειανό πουκάμισο». Κλείνοντας ο ΔΟΛ, αυτομάτως θα εγγράψουν στο παθητικό τους πάνω από 180 εκατ., γιατί δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς από τους τραπεζίτες ότι οι τίτλοι θα έχουν κάποια αγοραστική αξία, όταν τεμαχιστεί ο Οργανισμός. Και δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει, αλλά αυτό συνιστά επίσης βαρύτατη απιστία. Και κλείνω εδώ...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 31/01/17

Βασανιστήριο
Μοιάζει με θάνατο τούτο το πράγμα που συμβαίνει με τον ΔΟΛ. Θάνατο αργό, βασανιστικό, άθλιο, αναξιοπρεπή. Να πασχίζουμε εκατοντάδες άνθρωποι να τον κρατήσουμε στη ζωή, και εκείνοι που πραγματικά και ουσιαστικά κατέχουν τις τύχες του στα χέρια τους να προσπαθούν να επιρρίψουν τις ευθύνες για το αναπόφευκτο τέλος στους άλλους. Σαν παιδάκια που παίζουν μουντζούρη σε καλοκαιρινή αυλή.

Κυβέρνηση, τράπεζες, κόμματα, «επενδυτές» της πλάκας και ένας άλλοτε πανίσχυρος εκδότης, εντελώς αδύναμος πια, έρμαιο στους εκβιασμούς και τις ορέξεις τους, παίζουν επίμονα το ελεεινό τους παιχνίδι στην πλάτη μας. Πιστεύοντας ότι στο τέλος της διαδρομής, όταν θα κλείσει ο ΔΟΛ, θα έχουν καταφέρει να χρεώσουν το σημαντικότερο γεγονός στην ιστορία του ελληνικού Τύπου σε όλους τους άλλους. Πόσο γελασμένοι...

Ο Τσίπρας, που μας έριξε στάχτη στα μάτια στέλνοντας τον Μουλόπουλο τάχα μου να βρει τη λύση, χρεώνει ήδη την αντιπολίτευση που δεν συναινεί - σε τι άραγε, δεν έχω καταλάβει ακριβώς. Η αντιπολίτευση τα ρίχνει στην κυβέρνηση που δεν βρίσκει λύση, αλλά μια τροπολογία η οποία θα εξέθετε κυβέρνηση και τράπεζες που κλείνουν το οξυγόνο στον ασθενή αποφεύγει να την καταθέσει στη Βουλή. Οι «επενδυτές» της πλάκας που ο Τσίπρας χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία για να χτυπήσει τους αντιπάλους του, όπως για παράδειγμα στις τηλεοπτικές άδειες, διαδίδουν ότι φταίει ο εκδότης που διαπραγματεύεται για τα προσωπικά του δάνεια. Οι τράπεζες, που προφανώς φοβούνται νέες κακουργηματικές διώξεις για απιστία (και γιατί προφανέστατα έχουν απειληθεί σχετικά από την κυβέρνηση που καίγεται να κλείσει ο ΔΟΛ αλλά να μην το χρεωθεί) επιμένουν να κρατούν κλειστή τη στρόφιγγα, παρότι γνωρίζουν ότι είναι θέμα ολίγων ημερών πια το απευκταίο. Και είναι και ο εκδότης. Που χαμένος μέσα σε αυτό τον κυκεώνα, πολλαπλώς εκβιαζόμενος, αδυνατεί ή δεν θέλει να καταλάβει ότι «τέλος εποχής». Οτι εδώ που έφτασε το πράγμα, δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών ή τακτικών κινήσεων. Μία είναι η κίνηση που απομένει - τη γνωρίζει καλύτερα παντός άλλου.

Υπάρχει ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Εχει τίτλο «Οσο μπορείς». Το καταγράφω (για δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα...):
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Τα λέει όλα...

Κυβέρνηση, τράπεζες, κόμματα, «επενδυτές» της πλάκας, ο εκδότης και γύρω εμείς, οι ΜΟΝΟΙ αξιοπρεπείς σε αυτή την ιστορία, να προσπαθούμε να βγάλουμε τις εφημερίδες, να λειτουργήσουμε τον σταθμό, να κρατήσουμε ανοιχτά τα site, ενώ όλα δείχνουν το μάταιο της προσπάθειας. Κανείς από όλους αυτούς τους συναδέλφους μου, δημοσιογράφους, τεχνικούς, διοικητικούς, δεν περιμένει ούτε και θέλει εύσημα, από κανέναν. Ομως έχει έναν ηρωισμό η προσπάθεια που κάνουν. Και έχει δημοκρατικό πρόσημο αυτή η προσπάθεια. Οταν όλοι οι άλλοι παίζουν στην πλάτη τους, περιμένοντας πότε με... το καλό θα κλείσει ο ΔΟΛ, αυτοί αγωνίζονται στο όνομα της ελευθερίας του λόγου, της ενημέρωσης, της ελευθεροτυπίας, που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες αξίες, να τον κρατήσουν ανοιχτό. Στο όνομα του πολιτισμού και του δημοκρατικού διαλόγου. Στο όνομα του πλουραλισμού και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Η κυβέρνηση και τα υποχείριά της τρίβουν ήδη τα χέρια τους που θα λείψουν σύντομα ορισμένες από τις πιο ενοχλητικές φωνές - βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι θα μακροημερεύσουν στην εξουσία με την «ομοιομορφία» των κρατικών μέσων και των έμμεσα ή άμεσα κομματικών εντύπων που στηρίζουν την παρέα του Μεγάρου Μαξίμου. Χορούς ετοιμάζονται να στήσουν. Χωρίς «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα», η ζωή τους θα είναι καλύτερη πιστεύουν (πόσο γελασμένοι, δις...) - τώρα που ετοιμάζονται για ένα νέο μεγάλο πακέτο επώδυνων μέτρων ή ακόμη και για ένα 4ο Μνημόνιο.

Αλλά την «ομοιομορφία» στον Τύπο μόνο αντιδημοκρατικά καθεστώτα τη θέλουν, την επιδιώκουν, την επιχειρούν. Ενα μικρό παράδειγμα: προχθές έπειτα από δυο ώρες, και αφού το περιστατικό με την κρουαζιέρα στα Ιμια ολόκληρης της ηγεσίας των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων είχε γίνει ήδη πρώτο θέμα στα μέσα ενημέρωσης της Τουρκίας, παραδέχθηκε η κυβέρνηση ότι «κάτι έγινε» στα Ιμια «με μια τουρκική ακταιωρό». Για να καταλάβουμε δηλαδή προς τι αυτό το πάθος της κυβέρνησης Τσίπρα να κλείσει ο ΔΟΛ…

Ή άλλα παραμύθια που κατά καιρούς μας έχουν σερβίρει, όπως εκείνο με την επιστολή Τσακαλώτου προς το Eurogroup της Πέμπτης, όπου κατά τα κυβερνητικά φερέφωνα και πάλι θριάμβευσε η κυβερνητική στρατηγική, αλλά, όπως αποδείχθηκε από την διαρροή της επιστολής, η περήφανη κυβέρνηση Τσίπρα, που τάχα μου δεν θα ψήφιζε «ούτε ένα ευρώ μέτρα», κατά τον ίδιο τον επικεφαλής της είναι διατεθειμένη να υπογράψει μέχρι και τις... χαρτοπετσέτες!

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για όλα αυτά, αλλά δεν είναι του παρόντος. Θα κάνω μόνο μια αναφορά στις τράπεζες που τάχα μου υπερασπίζονται τα περιουσιακά τους στοιχεία οδηγώντας τον ΔΟΛ στο κλείσιμο. Οπως έχω ξαναπεί, οι εφημερίδες είναι οι άνθρωποί του. Χωρίς αυτούς δεν είναι τίποτε περισσότερο από «ένα αδειανό πουκάμισο». Κλείνοντας ο ΔΟΛ, αυτομάτως θα εγγράψουν στο παθητικό τους πάνω από 180 εκατ., γιατί δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς από τους τραπεζίτες ότι οι τίτλοι θα έχουν κάποια αγοραστική αξία, όταν τεμαχιστεί ο Οργανισμός. Και δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει, αλλά αυτό συνιστά επίσης βαρύτατη απιστία. Και κλείνω εδώ.

Ούφο
Εκλεισα άρον άρον όλα τα προηγούμενα για τον ΔΟΛ γιατί έπρεπε να κρατήσω λίγο χώρο για να αναδείξω ένα ακόμη σπουδαίο έργο του... ρέκτη υπουργού ΨΗΠΤΕ Παππά, ο οποίος ανέλαβε χθες την πρωτοβουλία να στείλει την Ελλάδα στο ... Διάστημα!
Δημιουργεί Εθνικό Κέντρο Διαστημικών Εφαρμογών (ΕΚΔΕ), ένα Space Agency όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, πράγμα το οποίο χαιρετίζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Ο πρωτοπόρος υπουργός Νίκος Παππάς, σεμνός όπως πάντα σε δηλώσεις του, ανέφερε ότι «πράττουμε το αυτονόητο, γιατί είναι απλά αδιανόητο η χώρα μας να μη διαθέτει, σήμερα, διαστημική υπηρεσία». Και ευκαιρίας δοθείσης την έπεσε και στους προηγουμένους (να τα βλέπει ο Τσίπρας αυτά, που τον απομάκρυνε από κοντά του…): «Είναι αδιανόητο - είπε - το γεγονός ότι στο κοντινό παρελθόν και με ευθύνη των τότε κυβερνήσεων "απεμπολήσαμε", ουσιαστικά, τα δικαιώματά μας στο διαστημικό φάσμα».
Εγώ απλά θα πω, παραφράζοντας τον Νιλ Αρμστρονγκ, «ένα μικρό βήμα για την Ελλάδα, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα».
(Φαντάζομαι ότι αν στείλουμε κανένα δορυφόρο στο Διάστημα δεν θα χάσει την ευκαιρία να ταξιδέψει «τζαμπαρία» στο Διάστημα - όπως με το πρωθυπουργικό, ε;).