Τέσσερα κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
1.Τέσσερα μαθήματα για πολιτικούς και πολίτες
Παράκληση προς τους κυβερνώντες: Δείτε το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος σαν μία εθνική ευκαιρία , όχι σαν μία ακόμη ΔΕΚΟ.
Του Αλέξη Παπαχελά
Καθώς κοπάζει ο θόρυβος από το πανηγύρι για την παράδοση του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Δημόσιο, καλό είναι να σκεφθούμε το μέλλον του αλλά και τα μαθήματα που πήραμε από την έως εδώ πορεία του.
Μάθημα 1ο. Ολα τα σπουδαία επιτεύγματα της σημερινής Ελλάδας πολεμήθηκαν με λύσσα. Το Μουσείο της Ακρόπολης, η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, το Πάρκο Νιάρχου ήταν αντικείμενα διαμαρτυριών, αγωγών, κινητοποιήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ, διάφοροι ακραίοι «οικολόγοι», συντεχνίες και άλλοι πολλοί έδωσαν μάχες για να μη γίνουν μερικά ή και όλα τα έργα. Εμαθαν τίποτα από αυτό οι πολιτικοί μας; Ή θα είναι απέναντι σε κάθε τι δημιουργικό μόλις βρεθούν στην αντιπολίτευση; Ας το σκεφθούν.
Μάθημα 2ο. Υπάρχει ένα κατεστημένο στη χώρα μας που δεν κοιτάει μόνο την τσέπη του και έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του στην Ελλάδα της κρίσης. Το Ιδρυμα Νιάρχου αξίζει την αναγνώριση που του πρέπει γιατί έχει βάλει πλάτη στην ελληνική κοινωνία χωρίς φανφάρες και δημόσιες σχέσεις, με αυστηρότητα και επαγγελματισμό. Αυτός ο τόπος έχει μια μακρά παράδοση εθνικών ευεργετών που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην πορεία του. Είναι πολύ θετικό ότι συνεχίζεται στις μέρες μας, ειδικά όταν συγκρίνεις την προσφορά τους με τους επιχειρηματίες που μόνο ζητούν και γκρινιάζουν.
Μάθημα 3ο. Οι Ελληνες πολίτες έχουν ανάγκη από θετικά οράματα και παραδείγματα. Δεν είναι τυχαίο πως αγκάλιασαν το έργο από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες του. Το θεωρούν δικό τους και ανησυχούν βαθιά για την τύχη του από τη στιγμή που πέρασε στα χέρια των πολιτικών μας. Μακάρι να συνεχίσουν να απαιτούν τη χρηστή του διαχείριση και από εδώ και πέρα.
Μάθημα 4ο. Η Αθήνα έχει απίστευτες δυνατότητες να μεταλλαχθεί σε μια πόλη-προορισμό. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Βαρκελώνη ή άλλες πόλεις. Κάθε άλλο. Χρειάζεται όμως έργα-μαγνήτες που θα την απογειώσουν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το έκανε τη δεκαετία του 1960 με τα έργα γύρω από την Ακρόπολη, το Φεστιβάλ Αθηνών και τις άλλες τομές στον τουρισμό. Μπορεί η Αθήνα, και συνεπώς η Ελλάδα, να ξαναγίνει μόδα. Το παραλιακό μέτωπο παραμένει αναξιοποίητο από το 2004. Το Ελληνικό, άλλος ένας μαγνήτης για τις δυνάμεις της μιζέριας, περιμένει και αυτό την αξιοποίησή του.
Ας σκεφθούμε, λοιπόν, τι μπορούμε να πετύχουμε όταν δεν βράζουμε στο ζουμί μας και δεν εγκλωβιζόμαστε στη συνεχή άρνηση. Κληρονομήσαμε ένα σπάνιο «οικόπεδο» σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι στο χέρι μας να απελευθερώσουμε τις προοπτικές του. Και βέβαια, μια θερμή παράκληση προς τους κυβερνώντες. Δείξτε με τις επιλογές της διοίκησης του πάρκου ότι μπορείτε να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων. Μη βολέψετε τους «δικούς σας», δείτε το ως μια εθνική ευκαιρία, όχι σαν ακόμη μία ΔΕΚΟ. Αν μπορείτε... Το απαιτούν και οι πολίτες, άλλωστε, στους οποίους ανήκει.
2. Επαναστατικές διεγέρσεις
Αμετρη αυταρέσκεια και υπερφίαλες βεβαιότητες δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στη Δύση.
Του Κώστα Ιορδανίδη
Πριν από περίπου μισό αιώνα –για την ακρίβεια τον Μάιο του 1968–, κύμα επαναστατικό της Αριστεράς εσάρωνε τη Γαλλία. Το Πάσχα του ίδιου έτους η απόπειρα δολοφονίας του αριστερού ακτιβιστή Ρούντι Ντούτσκε πυροδότησε βίαιες συγκρούσεις και στη Γερμανία. Είχαν προηγηθεί εξεγέρσεις φοιτητικές στο Μπέρκλεϊ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.
Το κατεστημένο αντιμετώπισε επιτυχώς την πρόκληση εκείνη. Ο Σαρλ ντε Γκωλ επανεξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας. Στη Γερμανία η «μαζικότης του αριστερού κινήματος» εξέπεσε σε ολιγομελείς τρομοκρατικές οργανώσεις, έως ότου εξαρθρώθηκαν τελικώς. Στις ΗΠΑ μία ολόκληρη γενιά έπεσε θύμα των ναρκωτικών. Η «επανάσταση» της Αριστεράς υπήρξε πολιτικά αβαθής, αλλά άφησε ίχνος διακριτό τουλάχιστον στην τέχνη, στο τραγούδι, στον κινηματογράφο.
Στις μέρες μας, μια επαναστατική διέγερση εκδηλώνεται σε μια κατηγορία των πολιτών που ήσαν κατά παράδοση οι προασπιστές του νόμου και της τάξεως, της διατηρήσεως του αξιακού συστήματος του έθνους-κράτους, οι αντίπαλοι της διεθνοποιήσεως που προωθούσε η Αριστερά, μαρξιστική ή όχι αδιάφορο. Πρόκειται για πολίτες που συγκροτούσαν τον σκληρό πυρήνα εις τον οποίο στηριζόταν η Δύση στη μάχη εναντίον της ισοπεδωτικής ιδεολογικής και οικονομικής ομοιομορφίας που προωθούσε η ΕΣΣΔ.
Μια άλλη κρίσιμη διαφορά είναι ότι η Δύση αντιμετώπιζε την πρόκληση της Αριστεράς –εγχώριας και διεθνούς– ως μια ενιαία και αρραγής ενότητα, πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα με την ανάδυση της νέας Δεξιάς. Η εκλογή του κ. Ντόναλντ Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ υπήρξε η μεγαλύτερη ανατροπή από το τέλος του Πολέμου. Το ηττηθέν κατεστημένο δίδει μάχη σκληρότατη για την πολιτική εξόντωσή του, διότι απλούστατα απειλείται το σύστημα που δημιούργησε η προεδρία του Μπιλ Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η κατάσταση έχει προσλάβει περίπου σχιζοειδή διάσταση, διότι ενώ οι πάντες προπαγανδίζουν την «ενότητα» και την «αλληλεγγύη», η συμπεριφορά των ηγετών κρατών που αντιμετωπίζουν εκλογές υπαγορεύεται από εθνοκεντρικές και κομματικές σκοπιμότητες.
Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, λόγου χάρη, που προσπαθώντας να καλύψει τις παραγωγικές ανάγκες μιας γηράσκουσας πληθυσμιακώς Γερμανίας περιεβλήθη ανθρωπιστική περιβολή και απηύθυνε πρόσκληση σε ένα εκατομμύριο μετανάστες από την εμπόλεμη Μέση Ανατολή, τώρα επισπεύδει τις απελάσεις, διότι αυτό επιβάλλουν κομματικές προεκλογικές ανάγκες.
Αγωνιά το ευρωπαϊκό κατεστημένο για το ενδεχόμενο αναδείξεως της κ. Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας, αλλά και άλλων «πολιτικών τεράτων» στην Ολλανδία και ενδεχομένως στην Ιταλία, πέραν εκείνων που ασκούν ήδη την εξουσία σε κάποιες χώρες της Ε.Ε. Η πρόκληση της Αριστεράς στη δεκαετία του 1960 αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς, σε σύντομο διάστημα, αλλά η επανάσταση της νέας Δεξιάς δεν φαίνεται να είναι μια εύκολη υπόθεση.
Οι επαναστάσεις πάσης φύσεως αποτελούν απλώς εκδήλωση της παθογένειας μιας όποιας καθεστηκυίας τάξεως και επιβεβαιώνουν την απώλεια πολιτικού ελέγχου. Αμετρη αυταρέσκεια και υπερφίαλες βεβαιότητες δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στη Δύση. Στη χώρα μας ζήσαμε μια παρωδία «επαναστάσεως» της Αριστεράς και στη συνέχεια ευθυγράμμιση – εκούσα άκουσα δεν έχει σημασία– της κυβερνήσεως του κ. Αλέξη Τσίπρα με το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Από μιαν άποψη, ευτυχώς. Αλλά μπορεί να υπάρξουν και εκπλήξεις.
3. Κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό
Του Άγγελου Στάγκου
Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία για την τύχη της χώρας, ίσως τελικά οι συγκεκριμένες ενδείξεις να μη μακροημερεύσουν ή και τελικά να αποδειχθούν ανεπαρκείς, αλλά το σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν φαίνεται ότι θα είναι το ίδιο αύριο. Σίγουρα μετά τις επόμενες εκλογές, ενδεχομένως όμως και πριν από αυτές. Χωρίς κάτι τέτοιο να εγγυάται βελτίωση της πολιτικής ζωής, αν και πολύ δύσκολα θα κατεβάσει ακόμη περισσότερο το επίπεδό της. Παρόλο που στην Ελλάδα η πείρα έχει δείξει ότι συχνά, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, υπάρχει πάτος πιο κάτω από τον πάτο που κάποια δεδομένη στιγμή νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει. Με λίγα λόγια δηλαδή, δεν υπάρχει πάτος!
Παρατηρείται λοιπόν κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εμφανής και σε άλλες γίνεται αντιληπτή από ταλαντώσεις και μέσω αισθητήρων. Αυτό αφορά κυρίως τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία και τη Ν.Δ. που, σύμφωνα με τα προγνωστικά, θα τον διαδεχθεί. Στα μικρότερα, του μεσαίου χώρου –Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι–, αυτή η κινητικότητα είναι εμφανής, καθώς τροφοδοτείται τόσο από τις ηγεσίες και τα στελέχη τους, άρα από μέσα, όσο και απέξω. Από πρόσωπα της πολιτικής τάξης που προσπαθούν να πλασαριστούν και να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις. Κινητικότητα υπάρχει και στον χώρο της Αριστεράς που δεν εκπροσωπείται σήμερα στο Κοινοβούλιο, αν και η έκτασή της δεν μπορεί ακόμη να προσδιοριστεί, ενώ δεν φαίνεται να κινείται τίποτα πέρα από τα γνωστά στο ΚΚΕ και στη Χρυσή Αυγή. Αλλωστε, η προσβασιμότητα στα συγκεκριμένα κόμματα είναι ελάχιστη έως μηδαμινή.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επικρατούν αμηχανία και κατήφεια και αυτό είναι εμφανές μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και μπροστά στα αδιέξοδα, κάτι που επιτείνουν και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός αποφάσισε να εμφανιστεί στη Βουλή προκειμένου να ωραιοποιήσει τα αποτελέσματα του τελευταίου Eurogroup, ώστε να ενισχύσει το ηθικό και να περιορίσει την γκρίνια στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Ασφαλώς ο Τσακαλώτος, με τη χαρακτηριστική «γκρίκλις» ευγλωττία του, δεν θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις περί αποσχιστικών τάσεων, όμως η περίπτωση του Ν. Φίλη είναι διακριτή. Ο οποίος Φίλης δεν αρκείται στην άσκηση εσωτερικής αντιπολίτευσης από τα αριστερά, ως συνείδησης του κόμματος, αλλά προσπαθεί πλέον ανοιχτά να υπονομεύσει τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, άρα και τη σημερινή συγκυβέρνηση. Με αυτή την έννοια δικαιολογείται η άποψη ότι επιχειρεί να προκαλέσει κινητικότητα στο κόμμα του και στην κυβέρνηση.
Στη Ν.Δ. η ενότητα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ενόψει μάλιστα εξουσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεδομένη είναι και η ομοψυχία. Ο Κυρ. Μητσοτάκης κληρονόμησε μια περίεργη κατάσταση, καθώς πολλοί θεωρούσαν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι στην πραγματικότητα τρικομματική αφού συμπεριλαμβάνει πρώην στελέχη της Ν.Δ. και η συνεργασία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι περισσότερο από αρμονική, σε σημείο που να προκαλεί ερωτήματα. Για παράδειγμα, οι συνεχείς καταγγελτικές αναφορές του Πρ. Παυλόπουλου στον νεοφιλελευθερισμό εκλαμβάνονται ως «στρώσιμο χαλιού» για να χαρακτηρίζει νεοφιλελεύθερο ο Αλ. Τσίπρας τον Κυρ. Μητσοτάκη. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ν.Δ. ακολουθεί σκληρή γραμμή ασκώντας αντιπολίτευση και ταυτόχρονα ζητεί συνεχώς πρόωρες εκλογές. Αλλά ενώ ο ίδιος εμφανίζεται ως ευρωπαϊστής, εκσυγχρονιστής και αποφασισμένος να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις μόλις έλθει στην εξουσία, 16 βουλευτές του κόμματός του κατέθεσαν ερώτηση ζητώντας να εκπληρωθεί τάμα του Γένους με ανέγερση Ναού του Σωτήρος... Δύσκολη φαντάζει η μόνιμη συμβίωση όλων αυτών.
Στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά, τα πράγματα είναι φανερά. Το Ποτάμι καταρρέει χάνοντας βουλευτές δεξιά και αριστερά, και ήδη υπάρχει «αρραβώνας» με την κίνηση Διαμαντοπούλου - Ραγκούση - Φλωρίδη και βασικό προξενητή τον Γρ. Ψαριανό. Οι αποστάσεις από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΠΑΣΟΚ είναι διακριτές. Την ίδια στιγμή, η σοβούσα αντιπαράθεση της Φ. Γεννηματά με τον Ευ. Βενιζέλο, ειδικά μετά την επάνοδο του Γ. Παπανδρέου, βγαίνει στο φως και δεν είναι μόνο προσωπική η διαφορά. Εχει να κάνει και με την πορεία του κόμματος στο προσεχές μέλλον. Μπορούμε να εικάσουμε ότι το κόμμα αυτό δεν θα φτάσει ώς τις εκλογές έτσι όπως είναι σήμερα. Οπως συνήθως, τα πάντα ρει στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά.
4. Μαζοχισμός του 16,5% των ψηφοφόρων...
Του Στάμου Ζούλα
Καθώς έβλεπα και άκουγα τους πανηγυρισμούς των κυβερνώντων, για το «αποτέλεσμα» του Eurogroup της Δευτέρας, ειλικρινά δεν μπορούσα να πιστέψω ούτε τα μάτια μου ούτε τα αυτιά μου. Τελικά, διερωτήθηκα σε ποίους απευθύνονται οι άνθρωποι αυτοί; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Χρ. Σπίρτζης, που παρομοίασε τη «συμφωνία» με την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και διακήρυξε την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, να κυκλοφορεί μεταξύ μας, χωρίς να φοβάται χλευασμούς ή και λιντσάρισμα; Στην ουσία, τι συνέβη την περασμένη Δευτέρα; Οι θεσμοί –ή καλύτερα η τρόικα– «δέχθηκαν» να επιστρέψουν στην Αθήνα και να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις για την τρίτη αξιολόγηση. Υστερα από δικές μας εκκλήσεις και τη μεσολάβηση κάποιων από τους εναπομείναντες Ευρωπαίους φίλους μας. Η τρισκατάρατη τρόικα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έστελνε, προ διετίας, στο πυρ το εξώτερον. Τώρα οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν, γιατί έπαψε να μας γυρίζει την πλάτη. Γιατί καταδέχθηκε να επιστρέψει. Εύλογα, οι κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, βασικοί διαπραγματευτές με την τρόικα και «συντελεστές» του αποτελέσματος της Δευτέρας, προτίμησαν να σιωπήσουν παρά να εκτεθούν με δηλώσεις.
Φίλες και φίλοι. Θα συμφωνήσω ότι πάντα ακούγαμε από τους πολιτικούς μας ψέματα. Πολύ συχνά γινόμασταν θύματα παραπλάνησης και εξαπάτησης. Ωστόσο, αυτή η προβληματικά σχέση πολιτικού και πολίτη είχε κάποια αίτια (και όρια) άγνοιας, προκατάληψης, ανοχής. Στη διετία των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τα όρια αυτά έχουν εκλείψει. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαπατώνται απλώς κατά συρροήν, αλλά εμπαίζονται και χλευάζονται από τους «εκλεκτούς» τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνήσιο αριστερό και άσπιλο κόμμα, όχι μόνον θα έπρεπε ήδη να έχει συρρικνωθεί στο αφετηριακό του 4%, αλλά θα ήταν φυσικό και να εκλείψει παντελώς από το πολιτικό μας πεδίο. Και αυτό διότι το καθαρόαιμο αριστερό του κοινό έχει ήδη παλιννοστήσει στους οικείους του χώρους των κ.κ. Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου. Προκύπτει, έτσι, το ερώτημα: Ποία είναι σήμερα η σύνθεση του 16,5% των Ελλήνων ψηφοφόρων, που παραμένει, κατά τις δημοσκοπήσεις, στον ΣΥΡΙΖΑ; Για να επιχειρηθεί μια απάντηση στο ερώτημα αυτό, σας καλώ, αγαπητοί αναγνώστες, να γυρίσουμε δύο χρόνια πίσω. Θυμάστε πόσοι και ποιοι από το κοινωνικό, το φιλικό ακόμη και το συγγενικό σας περιβάλλον δήλωναν ανοικτά ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είχαν σχέση με την Αριστερά. Μερικοί, μάλιστα, ήταν οικονομικά ισχυρότεροι από εμάς, είχαν μεγαλύτερη περιουσία, ήταν περισσότερο μορφωμένοι. Απλώς, ήταν αγανακτισμένοι από τις περικοπές συντάξεων και μισθών, από τον ΕΝΦΙΑ, από τη συνεχή αύξηση των φόρων. Δεν πίστευαν σε θαύματα ούτε είχαν οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στην «άμωμη και αμόλυντη» Αριστερά. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν: «Εστω και δύο από τα δέκα που υπόσχεται να κάνει, θα ’ναι καλά». Διερωτώμαι πώς νιώθουν σήμερα αυτοί οι συνέλληνες, οι οποίοι είναι περισσότερο από όλους μας θύματα εξαπάτησης και εμπαιγμού. Η αγανάκτηση, που τους έσπρωξε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα ’πρεπε να είναι σήμερα τουλάχιστον δεκαπλάσια απ’ ό,τι έναντι των προκατόχων του στην εξουσία; Διότι τόσο υπολογίζονται τα αρνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κυβέρνηση Σαμαρά. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να υποστηρίξω ότι αυτό το 16,5%, που εξακολουθεί να δηλώνει ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν άξιο της μοίρας του. Αν δεν επηρέαζε, δυστυχώς, τις τύχες όλων μας...
1.Τέσσερα μαθήματα για πολιτικούς και πολίτες
Παράκληση προς τους κυβερνώντες: Δείτε το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος σαν μία εθνική ευκαιρία , όχι σαν μία ακόμη ΔΕΚΟ.
Του Αλέξη Παπαχελά
Καθώς κοπάζει ο θόρυβος από το πανηγύρι για την παράδοση του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Δημόσιο, καλό είναι να σκεφθούμε το μέλλον του αλλά και τα μαθήματα που πήραμε από την έως εδώ πορεία του.
Μάθημα 1ο. Ολα τα σπουδαία επιτεύγματα της σημερινής Ελλάδας πολεμήθηκαν με λύσσα. Το Μουσείο της Ακρόπολης, η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, το Πάρκο Νιάρχου ήταν αντικείμενα διαμαρτυριών, αγωγών, κινητοποιήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ, διάφοροι ακραίοι «οικολόγοι», συντεχνίες και άλλοι πολλοί έδωσαν μάχες για να μη γίνουν μερικά ή και όλα τα έργα. Εμαθαν τίποτα από αυτό οι πολιτικοί μας; Ή θα είναι απέναντι σε κάθε τι δημιουργικό μόλις βρεθούν στην αντιπολίτευση; Ας το σκεφθούν.
Μάθημα 2ο. Υπάρχει ένα κατεστημένο στη χώρα μας που δεν κοιτάει μόνο την τσέπη του και έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του στην Ελλάδα της κρίσης. Το Ιδρυμα Νιάρχου αξίζει την αναγνώριση που του πρέπει γιατί έχει βάλει πλάτη στην ελληνική κοινωνία χωρίς φανφάρες και δημόσιες σχέσεις, με αυστηρότητα και επαγγελματισμό. Αυτός ο τόπος έχει μια μακρά παράδοση εθνικών ευεργετών που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην πορεία του. Είναι πολύ θετικό ότι συνεχίζεται στις μέρες μας, ειδικά όταν συγκρίνεις την προσφορά τους με τους επιχειρηματίες που μόνο ζητούν και γκρινιάζουν.
Μάθημα 3ο. Οι Ελληνες πολίτες έχουν ανάγκη από θετικά οράματα και παραδείγματα. Δεν είναι τυχαίο πως αγκάλιασαν το έργο από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες του. Το θεωρούν δικό τους και ανησυχούν βαθιά για την τύχη του από τη στιγμή που πέρασε στα χέρια των πολιτικών μας. Μακάρι να συνεχίσουν να απαιτούν τη χρηστή του διαχείριση και από εδώ και πέρα.
Μάθημα 4ο. Η Αθήνα έχει απίστευτες δυνατότητες να μεταλλαχθεί σε μια πόλη-προορισμό. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Βαρκελώνη ή άλλες πόλεις. Κάθε άλλο. Χρειάζεται όμως έργα-μαγνήτες που θα την απογειώσουν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το έκανε τη δεκαετία του 1960 με τα έργα γύρω από την Ακρόπολη, το Φεστιβάλ Αθηνών και τις άλλες τομές στον τουρισμό. Μπορεί η Αθήνα, και συνεπώς η Ελλάδα, να ξαναγίνει μόδα. Το παραλιακό μέτωπο παραμένει αναξιοποίητο από το 2004. Το Ελληνικό, άλλος ένας μαγνήτης για τις δυνάμεις της μιζέριας, περιμένει και αυτό την αξιοποίησή του.
Ας σκεφθούμε, λοιπόν, τι μπορούμε να πετύχουμε όταν δεν βράζουμε στο ζουμί μας και δεν εγκλωβιζόμαστε στη συνεχή άρνηση. Κληρονομήσαμε ένα σπάνιο «οικόπεδο» σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι στο χέρι μας να απελευθερώσουμε τις προοπτικές του. Και βέβαια, μια θερμή παράκληση προς τους κυβερνώντες. Δείξτε με τις επιλογές της διοίκησης του πάρκου ότι μπορείτε να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων. Μη βολέψετε τους «δικούς σας», δείτε το ως μια εθνική ευκαιρία, όχι σαν ακόμη μία ΔΕΚΟ. Αν μπορείτε... Το απαιτούν και οι πολίτες, άλλωστε, στους οποίους ανήκει.
2. Επαναστατικές διεγέρσεις
Αμετρη αυταρέσκεια και υπερφίαλες βεβαιότητες δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στη Δύση.
Του Κώστα Ιορδανίδη
Πριν από περίπου μισό αιώνα –για την ακρίβεια τον Μάιο του 1968–, κύμα επαναστατικό της Αριστεράς εσάρωνε τη Γαλλία. Το Πάσχα του ίδιου έτους η απόπειρα δολοφονίας του αριστερού ακτιβιστή Ρούντι Ντούτσκε πυροδότησε βίαιες συγκρούσεις και στη Γερμανία. Είχαν προηγηθεί εξεγέρσεις φοιτητικές στο Μπέρκλεϊ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.
Το κατεστημένο αντιμετώπισε επιτυχώς την πρόκληση εκείνη. Ο Σαρλ ντε Γκωλ επανεξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας. Στη Γερμανία η «μαζικότης του αριστερού κινήματος» εξέπεσε σε ολιγομελείς τρομοκρατικές οργανώσεις, έως ότου εξαρθρώθηκαν τελικώς. Στις ΗΠΑ μία ολόκληρη γενιά έπεσε θύμα των ναρκωτικών. Η «επανάσταση» της Αριστεράς υπήρξε πολιτικά αβαθής, αλλά άφησε ίχνος διακριτό τουλάχιστον στην τέχνη, στο τραγούδι, στον κινηματογράφο.
Στις μέρες μας, μια επαναστατική διέγερση εκδηλώνεται σε μια κατηγορία των πολιτών που ήσαν κατά παράδοση οι προασπιστές του νόμου και της τάξεως, της διατηρήσεως του αξιακού συστήματος του έθνους-κράτους, οι αντίπαλοι της διεθνοποιήσεως που προωθούσε η Αριστερά, μαρξιστική ή όχι αδιάφορο. Πρόκειται για πολίτες που συγκροτούσαν τον σκληρό πυρήνα εις τον οποίο στηριζόταν η Δύση στη μάχη εναντίον της ισοπεδωτικής ιδεολογικής και οικονομικής ομοιομορφίας που προωθούσε η ΕΣΣΔ.
Μια άλλη κρίσιμη διαφορά είναι ότι η Δύση αντιμετώπιζε την πρόκληση της Αριστεράς –εγχώριας και διεθνούς– ως μια ενιαία και αρραγής ενότητα, πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα με την ανάδυση της νέας Δεξιάς. Η εκλογή του κ. Ντόναλντ Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ υπήρξε η μεγαλύτερη ανατροπή από το τέλος του Πολέμου. Το ηττηθέν κατεστημένο δίδει μάχη σκληρότατη για την πολιτική εξόντωσή του, διότι απλούστατα απειλείται το σύστημα που δημιούργησε η προεδρία του Μπιλ Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η κατάσταση έχει προσλάβει περίπου σχιζοειδή διάσταση, διότι ενώ οι πάντες προπαγανδίζουν την «ενότητα» και την «αλληλεγγύη», η συμπεριφορά των ηγετών κρατών που αντιμετωπίζουν εκλογές υπαγορεύεται από εθνοκεντρικές και κομματικές σκοπιμότητες.
Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, λόγου χάρη, που προσπαθώντας να καλύψει τις παραγωγικές ανάγκες μιας γηράσκουσας πληθυσμιακώς Γερμανίας περιεβλήθη ανθρωπιστική περιβολή και απηύθυνε πρόσκληση σε ένα εκατομμύριο μετανάστες από την εμπόλεμη Μέση Ανατολή, τώρα επισπεύδει τις απελάσεις, διότι αυτό επιβάλλουν κομματικές προεκλογικές ανάγκες.
Αγωνιά το ευρωπαϊκό κατεστημένο για το ενδεχόμενο αναδείξεως της κ. Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας, αλλά και άλλων «πολιτικών τεράτων» στην Ολλανδία και ενδεχομένως στην Ιταλία, πέραν εκείνων που ασκούν ήδη την εξουσία σε κάποιες χώρες της Ε.Ε. Η πρόκληση της Αριστεράς στη δεκαετία του 1960 αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς, σε σύντομο διάστημα, αλλά η επανάσταση της νέας Δεξιάς δεν φαίνεται να είναι μια εύκολη υπόθεση.
Οι επαναστάσεις πάσης φύσεως αποτελούν απλώς εκδήλωση της παθογένειας μιας όποιας καθεστηκυίας τάξεως και επιβεβαιώνουν την απώλεια πολιτικού ελέγχου. Αμετρη αυταρέσκεια και υπερφίαλες βεβαιότητες δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στη Δύση. Στη χώρα μας ζήσαμε μια παρωδία «επαναστάσεως» της Αριστεράς και στη συνέχεια ευθυγράμμιση – εκούσα άκουσα δεν έχει σημασία– της κυβερνήσεως του κ. Αλέξη Τσίπρα με το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Από μιαν άποψη, ευτυχώς. Αλλά μπορεί να υπάρξουν και εκπλήξεις.
3. Κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό
Του Άγγελου Στάγκου
Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία για την τύχη της χώρας, ίσως τελικά οι συγκεκριμένες ενδείξεις να μη μακροημερεύσουν ή και τελικά να αποδειχθούν ανεπαρκείς, αλλά το σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν φαίνεται ότι θα είναι το ίδιο αύριο. Σίγουρα μετά τις επόμενες εκλογές, ενδεχομένως όμως και πριν από αυτές. Χωρίς κάτι τέτοιο να εγγυάται βελτίωση της πολιτικής ζωής, αν και πολύ δύσκολα θα κατεβάσει ακόμη περισσότερο το επίπεδό της. Παρόλο που στην Ελλάδα η πείρα έχει δείξει ότι συχνά, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, υπάρχει πάτος πιο κάτω από τον πάτο που κάποια δεδομένη στιγμή νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει. Με λίγα λόγια δηλαδή, δεν υπάρχει πάτος!
Παρατηρείται λοιπόν κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εμφανής και σε άλλες γίνεται αντιληπτή από ταλαντώσεις και μέσω αισθητήρων. Αυτό αφορά κυρίως τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία και τη Ν.Δ. που, σύμφωνα με τα προγνωστικά, θα τον διαδεχθεί. Στα μικρότερα, του μεσαίου χώρου –Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι–, αυτή η κινητικότητα είναι εμφανής, καθώς τροφοδοτείται τόσο από τις ηγεσίες και τα στελέχη τους, άρα από μέσα, όσο και απέξω. Από πρόσωπα της πολιτικής τάξης που προσπαθούν να πλασαριστούν και να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις. Κινητικότητα υπάρχει και στον χώρο της Αριστεράς που δεν εκπροσωπείται σήμερα στο Κοινοβούλιο, αν και η έκτασή της δεν μπορεί ακόμη να προσδιοριστεί, ενώ δεν φαίνεται να κινείται τίποτα πέρα από τα γνωστά στο ΚΚΕ και στη Χρυσή Αυγή. Αλλωστε, η προσβασιμότητα στα συγκεκριμένα κόμματα είναι ελάχιστη έως μηδαμινή.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επικρατούν αμηχανία και κατήφεια και αυτό είναι εμφανές μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και μπροστά στα αδιέξοδα, κάτι που επιτείνουν και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός αποφάσισε να εμφανιστεί στη Βουλή προκειμένου να ωραιοποιήσει τα αποτελέσματα του τελευταίου Eurogroup, ώστε να ενισχύσει το ηθικό και να περιορίσει την γκρίνια στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Ασφαλώς ο Τσακαλώτος, με τη χαρακτηριστική «γκρίκλις» ευγλωττία του, δεν θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις περί αποσχιστικών τάσεων, όμως η περίπτωση του Ν. Φίλη είναι διακριτή. Ο οποίος Φίλης δεν αρκείται στην άσκηση εσωτερικής αντιπολίτευσης από τα αριστερά, ως συνείδησης του κόμματος, αλλά προσπαθεί πλέον ανοιχτά να υπονομεύσει τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, άρα και τη σημερινή συγκυβέρνηση. Με αυτή την έννοια δικαιολογείται η άποψη ότι επιχειρεί να προκαλέσει κινητικότητα στο κόμμα του και στην κυβέρνηση.
Στη Ν.Δ. η ενότητα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ενόψει μάλιστα εξουσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεδομένη είναι και η ομοψυχία. Ο Κυρ. Μητσοτάκης κληρονόμησε μια περίεργη κατάσταση, καθώς πολλοί θεωρούσαν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι στην πραγματικότητα τρικομματική αφού συμπεριλαμβάνει πρώην στελέχη της Ν.Δ. και η συνεργασία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι περισσότερο από αρμονική, σε σημείο που να προκαλεί ερωτήματα. Για παράδειγμα, οι συνεχείς καταγγελτικές αναφορές του Πρ. Παυλόπουλου στον νεοφιλελευθερισμό εκλαμβάνονται ως «στρώσιμο χαλιού» για να χαρακτηρίζει νεοφιλελεύθερο ο Αλ. Τσίπρας τον Κυρ. Μητσοτάκη. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ν.Δ. ακολουθεί σκληρή γραμμή ασκώντας αντιπολίτευση και ταυτόχρονα ζητεί συνεχώς πρόωρες εκλογές. Αλλά ενώ ο ίδιος εμφανίζεται ως ευρωπαϊστής, εκσυγχρονιστής και αποφασισμένος να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις μόλις έλθει στην εξουσία, 16 βουλευτές του κόμματός του κατέθεσαν ερώτηση ζητώντας να εκπληρωθεί τάμα του Γένους με ανέγερση Ναού του Σωτήρος... Δύσκολη φαντάζει η μόνιμη συμβίωση όλων αυτών.
Στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά, τα πράγματα είναι φανερά. Το Ποτάμι καταρρέει χάνοντας βουλευτές δεξιά και αριστερά, και ήδη υπάρχει «αρραβώνας» με την κίνηση Διαμαντοπούλου - Ραγκούση - Φλωρίδη και βασικό προξενητή τον Γρ. Ψαριανό. Οι αποστάσεις από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΠΑΣΟΚ είναι διακριτές. Την ίδια στιγμή, η σοβούσα αντιπαράθεση της Φ. Γεννηματά με τον Ευ. Βενιζέλο, ειδικά μετά την επάνοδο του Γ. Παπανδρέου, βγαίνει στο φως και δεν είναι μόνο προσωπική η διαφορά. Εχει να κάνει και με την πορεία του κόμματος στο προσεχές μέλλον. Μπορούμε να εικάσουμε ότι το κόμμα αυτό δεν θα φτάσει ώς τις εκλογές έτσι όπως είναι σήμερα. Οπως συνήθως, τα πάντα ρει στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά.
4. Μαζοχισμός του 16,5% των ψηφοφόρων...
Του Στάμου Ζούλα
Καθώς έβλεπα και άκουγα τους πανηγυρισμούς των κυβερνώντων, για το «αποτέλεσμα» του Eurogroup της Δευτέρας, ειλικρινά δεν μπορούσα να πιστέψω ούτε τα μάτια μου ούτε τα αυτιά μου. Τελικά, διερωτήθηκα σε ποίους απευθύνονται οι άνθρωποι αυτοί; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Χρ. Σπίρτζης, που παρομοίασε τη «συμφωνία» με την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και διακήρυξε την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, να κυκλοφορεί μεταξύ μας, χωρίς να φοβάται χλευασμούς ή και λιντσάρισμα; Στην ουσία, τι συνέβη την περασμένη Δευτέρα; Οι θεσμοί –ή καλύτερα η τρόικα– «δέχθηκαν» να επιστρέψουν στην Αθήνα και να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις για την τρίτη αξιολόγηση. Υστερα από δικές μας εκκλήσεις και τη μεσολάβηση κάποιων από τους εναπομείναντες Ευρωπαίους φίλους μας. Η τρισκατάρατη τρόικα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έστελνε, προ διετίας, στο πυρ το εξώτερον. Τώρα οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν, γιατί έπαψε να μας γυρίζει την πλάτη. Γιατί καταδέχθηκε να επιστρέψει. Εύλογα, οι κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, βασικοί διαπραγματευτές με την τρόικα και «συντελεστές» του αποτελέσματος της Δευτέρας, προτίμησαν να σιωπήσουν παρά να εκτεθούν με δηλώσεις.
Φίλες και φίλοι. Θα συμφωνήσω ότι πάντα ακούγαμε από τους πολιτικούς μας ψέματα. Πολύ συχνά γινόμασταν θύματα παραπλάνησης και εξαπάτησης. Ωστόσο, αυτή η προβληματικά σχέση πολιτικού και πολίτη είχε κάποια αίτια (και όρια) άγνοιας, προκατάληψης, ανοχής. Στη διετία των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τα όρια αυτά έχουν εκλείψει. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαπατώνται απλώς κατά συρροήν, αλλά εμπαίζονται και χλευάζονται από τους «εκλεκτούς» τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνήσιο αριστερό και άσπιλο κόμμα, όχι μόνον θα έπρεπε ήδη να έχει συρρικνωθεί στο αφετηριακό του 4%, αλλά θα ήταν φυσικό και να εκλείψει παντελώς από το πολιτικό μας πεδίο. Και αυτό διότι το καθαρόαιμο αριστερό του κοινό έχει ήδη παλιννοστήσει στους οικείους του χώρους των κ.κ. Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου. Προκύπτει, έτσι, το ερώτημα: Ποία είναι σήμερα η σύνθεση του 16,5% των Ελλήνων ψηφοφόρων, που παραμένει, κατά τις δημοσκοπήσεις, στον ΣΥΡΙΖΑ; Για να επιχειρηθεί μια απάντηση στο ερώτημα αυτό, σας καλώ, αγαπητοί αναγνώστες, να γυρίσουμε δύο χρόνια πίσω. Θυμάστε πόσοι και ποιοι από το κοινωνικό, το φιλικό ακόμη και το συγγενικό σας περιβάλλον δήλωναν ανοικτά ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είχαν σχέση με την Αριστερά. Μερικοί, μάλιστα, ήταν οικονομικά ισχυρότεροι από εμάς, είχαν μεγαλύτερη περιουσία, ήταν περισσότερο μορφωμένοι. Απλώς, ήταν αγανακτισμένοι από τις περικοπές συντάξεων και μισθών, από τον ΕΝΦΙΑ, από τη συνεχή αύξηση των φόρων. Δεν πίστευαν σε θαύματα ούτε είχαν οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στην «άμωμη και αμόλυντη» Αριστερά. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν: «Εστω και δύο από τα δέκα που υπόσχεται να κάνει, θα ’ναι καλά». Διερωτώμαι πώς νιώθουν σήμερα αυτοί οι συνέλληνες, οι οποίοι είναι περισσότερο από όλους μας θύματα εξαπάτησης και εμπαιγμού. Η αγανάκτηση, που τους έσπρωξε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα ’πρεπε να είναι σήμερα τουλάχιστον δεκαπλάσια απ’ ό,τι έναντι των προκατόχων του στην εξουσία; Διότι τόσο υπολογίζονται τα αρνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κυβέρνηση Σαμαρά. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να υποστηρίξω ότι αυτό το 16,5%, που εξακολουθεί να δηλώνει ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν άξιο της μοίρας του. Αν δεν επηρέαζε, δυστυχώς, τις τύχες όλων μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου