Η ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΑΡΑΦΘΟΡΑ ΣΤΑ ΜΑΖΙΚΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ...

"Εφ.Συν", 21/02/17

Ο "μετέωρος" του Δημήτρη Νανούρη

Τα τριτόκλιτα

Του Δημήτρη Νανούρη

Εγραφε χθες στα «Επιλεκτικά» η Μαριάννα Τζιαντζή για τους εκφωνητές του ραδιοφώνου που παρατονίζουν ενίοτε ονόματα και όρους που αγνοούν. Θύμα τους η ταλαίπωρη «άρτε πόβερα», η οποία, με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του εξ Ελλάδος ορμώμενου εκπροσώπου της Γιάννη Κουνέλλη, κακοποιήθηκε από ορισμένους δαιμόνιους καλλιτεχνικούς ρεπόρτερ, μετατρεπόμενη σε «άρτε ποβέρα». Οπου φτωχός κι η μοίρα του, κατά πώς έλεγαν οι αρχαίοι Κινέζοι σοφοί. Τα ίδια και χειρότερα έπαθε τις άλλες η ηθοποιός Ρένη Πιττακή ήτις μετεβλήθη αίφνης σε Πιττάκη. Πάλι καλά που δεν την είπαν Καλτσουνάκη, αφού χωρίς να ερωτηθεί απέκτησε κρητική καταγωγή.

Παρατηρώ με ανακούφιση, ωστόσο, πως η εκλεκτή συγκάτοικος παρακολουθεί ραδιόφωνο αραιά και πού. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ενοχλείται από τα πταίσματα και διαλανθάνουν την προσοχή της κακουργήματα και μάλιστα κατά συρροήν. Εχω βαρεθεί να ακούω φερέλπιδες οικονομικούς συντάκτες να επαναλαμβάνουν, τονίζοντας με σιγουριά την κατάληξη, το ασυναγώνιστο: «του διευθύνων σύμβουλου». Αλλοι πάλι, του αθλητικού τομέα, κλίνουν το συμπαθές σωματείο της ανατολικής Θεσσαλονίκης, κλείνοντας το σπίτι της γραμματικής: «του Απόλλων Καλαμαριάς». Οι πιο προχωρημένοι τολμούν λεκτικές ακροβασίες του τύπου: «η κυβερνών συμμαχία» ή «η απολωλώς αθωότητα» κ.ο.κ.

Είναι να απορείς, δεδομένου ότι η φαρέτρα της νέας γενιάς του επαγγέλματος περιέχει άφθονους τίτλους σπουδών και περισσότερα προσόντα απ’ ό,τι των παλαιότερων. «Μα καλά, δεν μαθαίνετε στα παιδιά τα τριτόκλιτα επίθετα και τις μετοχές;» ρώτησα φίλο δάσκαλο, προσπαθώντας να βγάλω άκρη. «Απεναντίας» αποκρίθηκε. «Τα διδάσκουμε στην Τρίτη Δημοτικού και κάνουμε μια γερή επανάληψη στην Τετάρτη». Απ’ το ένα αυτί μπαίνουν κι απ’ τ’ άλλο βγαίνουν λοιπόν. Τα ’χουν κάτι τέτοια τα ερτζιανά. Επεα πτερόεντα. Οι κουβέντες τους περνούν και χάνονται.

Αρτιπροσήλυτος στον μαγικό κόσμο της τηλεόρασης, έγραφα το πρώτο μου σπικάζ, απογευματάκι Κυριακής. Οταν χρειάστηκε να επιβεβαιώσω μια λέξη, κατέφυγα στα ράφια πίσω μου, αλλά -φευ- δεν υπήρχε λεξικό. Στο ευμέγεθες διπλανό γραφείο προετοιμάζονταν οι παρουσιάστριες και οι αρχισυντάκτες του βραδινού δελτίου. Μπήκα διακριτικά -ψάρακας καθόσον- και με έκδηλη συστολή υπέβαλα τη λάθος ερώτηση: «Μήπως σας βρίσκεται κανένα λεξικό;». Εκείνη την ώρα οι κοπέλες διόρθωναν το μακιγιάζ τους, απορροφημένες στα καθρεφτάκια τους και οι άντρες απολάμβαναν διαπληκτιζόμενοι το ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Με κοίταξαν σαν εξωγήινο. «Λεξικό;;;» είπαν κατάπληκτοι μ’ ένα στόμα. Ξεψαρωμένος αργότερα διόρθωνα τα πάθη των τριτοκλίτων. «Ελα μωρέ, ποιος θα το καταλάβει; Εδώ δεν το ’πιασα εγώ» απαντούσαν οι υπεύθυνοι. Επρόκειτο άλλωστε για ζήτημα «δευτερεύοντος σημασίας».