Έξι κείμενα παρέμβασης, από
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
1. «Δεν θα υφιστάμεθα ως χώρα
Του Αντώνη Καρακούση
Το κουαρτέτο επανέρχεται, κατά τα φαινόμενα, την Τρίτη, με την έναρξη της Σαρακοστής, στην Αθήνα.
Και η έλευση των εμπειρογνωμόνων μοιάζει «τίμια», κατά την έκφραση ανώτερου στελέχους της Τράπεζας της Ελλάδος, δεν είναι δηλαδή προσχηματική, αλλά αποτέλεσμα πραγματικών διαπραγματεύσεων και με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας των επιμέρους μέτρων, τα οποία θα νομοθετηθούν στη συνέχεια, ώστε να εφαρμοστούν, κατά πάσα βεβαιότητα, από την 1η Ιανουαρίου του 2019, ανεξαρτήτως των δημοσιονομικών επιδόσεων, όσο καλές κι αν είναι αυτές.
Με άλλα λόγια, «οι εκπρόσωποι των εταίρων και των δανειστών έρχονται προκειμένου να τελειώσουν τη δουλειά!», όπως χαρακτηριστικά λένε οι γνωρίζοντες πρόσωπα και καταστάσεις.
Αντιστοίχως όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός έχουν λάβει εσωτερικά την απόφαση να ολοκληρώσουν με όποιο κόστος την αξιολόγηση.
Και αυτό επειδή κατανόησαν ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα οδηγούσε, για δεύτερη φορά στη διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας Τσίπρα, τη χώρα στα βράχια.
Οι κυβερνώντες έλαβαν σαφή σήματα και μηνύματα από ευρωπαϊκά και διεθνή οικονομικά κέντρα και κατέληξαν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλα παίγνια.
«Δεν έχουμε τύχη αν δεν κλείσει η αξιολόγηση, δεν υφιστάμεθα ως χώρα αν γυρίσουμε στο 2015» έλεγε το απόγευμα της Πέμπτης πρόσωπο που γνωρίζει συνθήκες και γεγονότα.
Και όντως μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε συμφωνία στο τελευταίο Eurogroup επί του πλαισίου των διαπραγματεύσεων της Αθήνας.
Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια θα κατέκλυζαν την οικονομία, τα σενάρια του Grexit θα κυριαρχούσαν, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες θα έσπευδαν να ασφαλιστούν έναντι κινδύνων και η χώρα θα όδευε ακυβέρνητη στο απόλυτο χάος.
Τώρα τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα ότι οι διαπραγματεύσεις στην Αθήνα πιθανόν να καταλήξουν σε συμφωνία και η Ελλάδα να επανασυνδεθεί με το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Αν υπάρξει συμφωνία και ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, η αβεβαιότητα θα εκλείψει, η συζήτηση για τις μεσοπρόθεσμες ρυθμίσεις του χρέους θα προχωρήσει, οι ευκαιρίες για ευνοϊκή χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα επαυξηθούν και, το κυριότερο, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ίσως να αποτελέσει αυτή τη φορά την αφετηρία εκδήλωσης του ενδιαφέροντος των ξένων επενδυτών, οι οποίοι παρακολουθούν μεν, αλλά δεν ζυγώνουν, εξαιτίας των πολιτικών κινδύνων που εκπέμπει η χώρα.
Τυχόν μικρή διόρθωση των επιτοκίων και κάποια μετατόπιση των χρεολυσίων μεταξύ οκτώ και δέκα ετών θα καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο.
Αυτό και μόνο αρκεί για να αλλάξει τις διαθέσεις για τη χώρα που επέτυχε τη μεγαλύτερη στη μεταπολεμική ιστορία δημοσιονομική διόρθωση.
Κακά τα ψέματα, ο Πρωθυπουργός έκανε ένα μεγάλο βήμα. Πήρε το πολιτικό κόστος που του αναλογούσε, όπως του ζητούσε η αντιπολίτευση, και απέφυγε τον δρόμο της απόλυτης καταστροφής.
Μένει τώρα να ακολουθήσει έως το τέλος τη δύσκολη επιλογή. Αυτή είναι η πρόκληση.
Του Γιάννη Καρτάλη
Σε δύο πεδία ταυτοχρόνως, στο Αιγαίο και στην Κύπρο, η Αγκυρα τεντώνει επικίνδυνα το σκοινί της έντασης και δεν αποκλείεται να υπάρξει και περαιτέρω κλιμάκωση εν όψει του δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου, το οποίο και θα επικυρώσει την απόλυτη εξουσία του γνωστού μας νέου «Σουλτάνου». Με τα δεδομένα αυτά δημιουργείται το ερώτημα αν οδηγούμεθα έτσι στην εκδήλωση ενός θερμού επεισοδίου, αν όλη αυτή η ιστορία ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Γι' αυτό και απαιτείται τώρα η ελληνική πλευρά να διατηρήσει την απόλυτη ψυχραιμία της, όπως ευτυχώς το κάνει μέχρι στιγμής, ώστε να μην παρασυρθεί στη δίνη των σχεδίων του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ελέγχοντας πλέον απολύτως τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας του θα φέρει και την αποκλειστική ευθύνη για ό,τι τυχόν συμβεί.
Η Ελλάδα που έχει με το μέρος της τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου δεν έχει κανέναν λόγο να παρασυρθεί σε μια στρατιωτική αναμέτρηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να προβεί στις αυτονόητες αμυντικές κινήσεις, όπου το απαιτούν οι περιστάσεις, παράλληλα με μια έντονη διεθνή διπλωματική εκστρατεία. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να αποφεύγονται ενέργειες οι οποίες την εξαιρετικά κρίσιμη αυτή στιγμή μπορεί να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Διότι, δυστυχώς, είναι αυτό που συνέβη στην Κύπρο με την άκριτη απόφαση της Βουλής να καθιερώσει την επέτειο εορτασμού στα σχολεία του δημοψηφίσματος για την Ενωση του 1950. Το γεγονός αυτό έδωσε τη χρυσή ευκαιρία στην τουρκοκυπριακή πλευρά να διακόψει τις συνομιλίες, με το επιχείρημα ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν τη λύση της Ομοσπονδίας. Οπως και το 1974 το πραξικόπημα της Χούντας κατά του Μακαρίου αποτέλεσε το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.
Η Αγκυρα καλύπτει έτσι τα γνωστά επεκτατικά της σχέδια επιρρίπτοντας την ευθύνη στην ελληνική πλευρά, όπως είχε συμβεί και μετά την απόρριψη του σχεδίου Αναν από τους Ελληνοκυπρίους. Με τα δεδομένα αυτά θεωρείται πλέον βέβαιο ότι οι συνομιλίες για το Κυπριακό δεν πρόκειται να επαναληφθούν προτού ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό στην Τουρκία με το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου, το οποίο ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι θα το κερδίσει, παρά την προσπάθεια προσεταιρισμού των ψηφοφόρων του ακροδεξιού κόμματος ΜΗΡ. Και για αυτό τροφοδοτεί συνεχώς το κλίμα ενός έξαλλου εθνικισμού στο οποίο εντάσσονται οι αυξανόμενες προκλητικές ενέργειες στο Αιγαίο και η κωλυσιεργία στο Κυπριακό. Ενώ παράλληλα εκτιμά ότι λόγω των εξελίξεων στο Συριακό και στο Προσφυγικό δεν θα έχει ουσιαστικές αντιδράσεις από την ΕΕ και την Ουάσιγκτον. Καθώς μάλιστα τα βρήκε ήδη με τον Πούτιν, τώρα επιδιώκει και μια συνάντηση με τον Ντόναλντ Τραμπ, αισθανόμενος προφανώς ότι συμπλέουν στην πολιτική τού αυταρχισμού.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17
3. Μέτρα, αντίμετρα και όποιος αντέξει...
Του Ζώη Τσώλη
Και ξαφνικά πολλοί από αυτούς που ήθελαν να κλείσει η αξιολόγηση «με κάθε κόστος», όπως έδειξε το μεγάλο ποσοστό του «Ναι» στο ερώτημα που έθεσε το vima.gr προκειμένου να καταγραφούν οι τάσεις της κοινής γνώμης, αναζητούν πολιτικά επιχειρήματα προκειμένου να καταδικάσουν τη συμφωνία στο Eurogroup της περασμένης Δευτέρας.
Η αλήθεια όμως είναι μία.
Ναι τα «μέτρα δαγκώνουν» αλλά χωρίς συμφωνία η χώρα θα έμπαινε σε μια τραγική περίοδο.
Οπως λένε ευρωπαϊκές πηγές που έχουν εμπλακεί ενεργά στον τελευταίο γύρο των διαπραγματεύσεων όσο βέβαιο είναι ότι τα μέτρα που αποφασίστηκαν «πονάνε» άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι το αποτέλεσμα αυτής της δύσκολης συμφωνίας εξασφαλίζει ηρεμία που τόσο ανάγκη έχει η ελληνική οικονομία και «ήρεμα νερά» στην ευρωζώνη που θα δοκιμαστεί από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις σε μεγάλες χώρες - Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία.
Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά που είχαν περιγραφεί επανειλημμένως στην αρθρογραφία του σκληρού του ΔΝΤ Πόουλ Τόμσεν είναι διαρθρωτικά - στον βαθμό που διευρύνουν τη φορολογική βάση - και κρατάνε έτσι μέσα στο πρόγραμμα το ΔΝΤ.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς η Κοινοβουλευτική Ομάδα της κυβέρνησης θα τα ψηφίσει - καθώς απέχουν από τη ρητορική της - και ειδικά το νέο «ψαλίδισμα» των παλιών συντάξεων. Ακόμη πώς θα πείσει ότι θα έχουν «ουδέτερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα» αφού αυτό θα προκύψει έναν χρόνο μετά την εφαρμογή τους.
Κι αυτό γιατί τα μέτρα που θα πρέπει να νομοθετηθούν τις επόμενες εβδομάδες θα ισχύουν από την 1η Ιανουαρίου του 2019, αλλά τα «αντίμετρα», οι ελαφρύνσεις φόρων και εισφορών, θα εφαρμοστούν όταν αποδειχθεί ότι επιτεύχθηκε ο στόχος και το πρωτογενές πλεόνασμα ξεπέρασε το 3,5% του ΑΕΠ.
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Δύο χρόνια τώρα στην εξουσία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διαπραγματεύεται, να διαπραγματεύεται, να διαπραγματεύεται και δυστυχώς χωρίς επιτυχία.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το χρέος. Οταν πριν από δύο χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε Πρωθυπουργός κράτησε ψηλά τη σημαία για «κούρεμα» του χρέους. Προτάσσοντας τις θεωρίες του Γιάνη Βαρουφάκη και την Επιτροπή Αλήθειας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ζητούσε «κούρεμα» χρέους και τίποτα άλλο.
Ετσι, βρεθήκαμε στο κατώφλι της εξόδου από το ευρώ, στα capital controls και σε νέα ύφεση. Δύο χρόνια μετά, ενώ έχει υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο και έχει εγκαταλείψει την ιδέα για «κούρεμα» του χρέους, αναγνωρίζοντας την αυταπάτη του, δεν έχει καταφέρει να πετύχει κάτι θετικό πέρα από τις ίδιες υποσχέσεις που είχαν δώσει οι Ευρωπαίοι από το 2012. Αιτία; Οι συνεχείς καθυστερήσεις στο κλείσιμο των αξιολογήσεων που μεταφέρουν συνεχώς στο μέλλον τη συζήτηση για το χρέος και πάντα υπό δυσμενέστερες συνθήκες.
Ετσι, η ένταξη της Ελλάδας στο QE συνεχώς μετατίθεται και, όπως φαίνεται, στην καλύτερη περίπτωση, θα έλθει (αν έλθει) το δεύτερο εξάμηνο του έτους. Διότι κανένας ευρωπαίος πολιτικός, εν όψει των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία και κυρίως στη Γερμανία, δεν θα συμφωνήσει για ρύθμιση του χρέους, την οποία έχει θέσει ως προϋπόθεση για ένταξη στο QE ο Μάριο Ντράγκι.
Ολοι τώρα λένε, ακόμη και το ΔΝΤ, ότι στην παρούσα φάση το ελληνικό χρέος δεν χρειάζεται «κούρεμα», απλώς μια επιμήκυνση των λήξεων και μείωση των επιτοκίων. Για τα περαιτέρω η Κριστίν Λαγκάρντ παρέπεμψε, μόλις την περασμένη εβδομάδα, μετά τη λήξη του προγράμματος, στο 2018!
Αλλά ούτε στα θέματα των φόρων, των συντάξεων και των μεταρρυθμίσεων η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης έχει φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Τα τελευταία δύο χρόνια και οι φόροι έχουν αυξηθεί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί με τον νέο τρόπο υπολογισμού του νόμου Κατρούγκαλου.
Από την πλευρά τους, οι πιστωτές βολεύονται και δεν έχουν κανέναν λόγο να βιάζονται. Η στάση τους έγινε και πάλι σαφής την περασμένη Δευτέρα μετά το Eurogroup, όπως ήταν και πριν από έναν χρόνο και πριν από έξι μήνες. Κάθε φορά που ο κ. Τσίπρας θέτει το αίτημα της πολιτικής λύσης στην Ανγκελα Μέρκελ, εκείνη τον ακούει μεν, αλλά τον παραπέμπει στους θεσμούς και στις διαδικασίες. Και έτσι, δύο χρόνια τώρα, περνούν οι ημερομηνίες, της 5ης Δεκεμβρίου, της 20ής Φεβρουαρίου, της 9ης Μαρτίου κ.ο.κ.
Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να ζήσει χωρίς διαπραγμάτευση. Χωρίς να μάχεται τον Σόιμπλε, τον Τόμσεν, τους μνημονιακούς, τους μερκελιστές κ.λπ. Διότι διαφορετικά θα πρέπει να κυβερνήσει, και εκεί οι επιδόσεις της είναι ακόμα χειρότερες. Ετσι, δύο χρόνια τώρα παρακολουθούμε το ίδιο κακοπαιγμένο έργο.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17
6.Κυνική ομολογία ευρωβουλευτή
Του Γρηγόρη Καλφέλη*
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου ομολόγησε (κυνικά;) ότι ήταν στρατηγικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ «που έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά»! Ο κ. Κούλογλου λησμόνησε όμως απαράδεκτα να μας πει τι ακριβώς επακολούθησε μετά το παραπάνω γιγαντιαίο λάθος. Θα του πούμε εμείς λοιπόν. Ακολούθησε μια διετής περίοδος, χωρίς να υπάρχει «ένας κυρίαρχος και εποικοδομητικός εθνικός στόχος» (Χέρμπερτ Κρόλι).
Ετσι μπήκαν σε ενεργοποίηση η δονκιχωτική διαπραγμάτευση του νάρκισσου Βαρουφάκη και η τυφλή σύγκρουση με τους ηγετικούς κύκλους της Ευρώπης, χωρίς να υπάρχει ο κατάλληλος συσχετισμός δυνάμεων (κάτι που κατέκρινε ακόμη και ο νομπελίστας οικονομολόγος Κρούγκμαν, που ήταν σφοδρός επικριτής της γερμανικής πολιτικής, «New York Times», «Mad as Hellas»).
Ακολούθησαν τα capital controls, το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων και η ραγδαία αύξηση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων. Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει μια «χώρα φαντασμάτων», χωρίς βεβαίως να απενοχοποιούνται οι προηγούμενες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για τα πολλά δεινά που επέφεραν στον τόπο (όπως το «γέμισμα» του κρατικού μηχανισμού με τους κομματικούς στρατούς)!
Ωστόσο οι ομολογίες «τύπου Κούλογλου» δεν θα έχουν καμιά σημασία αν οι σημερινοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν αποκηρύξουν άμεσα τη βδελυρή ιδεολογία του «μεταμοντέρνου μηδενισμού» του Ζαν Μπροντιγιάρ που ασπάζονται. Δηλαδή «σερβίρουμε» ψέματα στους πολίτες, γιατί πιστεύουμε ότι θα τα καταπιούν μέσα από τη σιωπή και την απάθειά τους!
Σήμερα ειδικά χρειαζόμαστε αλήθειες, εν όψει του κλεισίματος μιας κρίσιμης αξιολόγησης με τους δανειστές!
Διαφορετικά οι ομολογίες «τύπου Κούλογλου» θα είναι περισσότερο κυνικές παρά ειλικρινείς. Και αυτό θα αποτελεί ντροπή για τη δημόσια ζωή!
* Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17 |
αν γυρίζαμε στο 2015...»
Του Αντώνη Καρακούση
Το κουαρτέτο επανέρχεται, κατά τα φαινόμενα, την Τρίτη, με την έναρξη της Σαρακοστής, στην Αθήνα.
Και η έλευση των εμπειρογνωμόνων μοιάζει «τίμια», κατά την έκφραση ανώτερου στελέχους της Τράπεζας της Ελλάδος, δεν είναι δηλαδή προσχηματική, αλλά αποτέλεσμα πραγματικών διαπραγματεύσεων και με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας των επιμέρους μέτρων, τα οποία θα νομοθετηθούν στη συνέχεια, ώστε να εφαρμοστούν, κατά πάσα βεβαιότητα, από την 1η Ιανουαρίου του 2019, ανεξαρτήτως των δημοσιονομικών επιδόσεων, όσο καλές κι αν είναι αυτές.
Με άλλα λόγια, «οι εκπρόσωποι των εταίρων και των δανειστών έρχονται προκειμένου να τελειώσουν τη δουλειά!», όπως χαρακτηριστικά λένε οι γνωρίζοντες πρόσωπα και καταστάσεις.
Αντιστοίχως όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός έχουν λάβει εσωτερικά την απόφαση να ολοκληρώσουν με όποιο κόστος την αξιολόγηση.
Και αυτό επειδή κατανόησαν ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα οδηγούσε, για δεύτερη φορά στη διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας Τσίπρα, τη χώρα στα βράχια.
Οι κυβερνώντες έλαβαν σαφή σήματα και μηνύματα από ευρωπαϊκά και διεθνή οικονομικά κέντρα και κατέληξαν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλα παίγνια.
«Δεν έχουμε τύχη αν δεν κλείσει η αξιολόγηση, δεν υφιστάμεθα ως χώρα αν γυρίσουμε στο 2015» έλεγε το απόγευμα της Πέμπτης πρόσωπο που γνωρίζει συνθήκες και γεγονότα.
Και όντως μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε συμφωνία στο τελευταίο Eurogroup επί του πλαισίου των διαπραγματεύσεων της Αθήνας.
Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια θα κατέκλυζαν την οικονομία, τα σενάρια του Grexit θα κυριαρχούσαν, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες θα έσπευδαν να ασφαλιστούν έναντι κινδύνων και η χώρα θα όδευε ακυβέρνητη στο απόλυτο χάος.
Τώρα τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα ότι οι διαπραγματεύσεις στην Αθήνα πιθανόν να καταλήξουν σε συμφωνία και η Ελλάδα να επανασυνδεθεί με το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Αν υπάρξει συμφωνία και ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, η αβεβαιότητα θα εκλείψει, η συζήτηση για τις μεσοπρόθεσμες ρυθμίσεις του χρέους θα προχωρήσει, οι ευκαιρίες για ευνοϊκή χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα επαυξηθούν και, το κυριότερο, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ίσως να αποτελέσει αυτή τη φορά την αφετηρία εκδήλωσης του ενδιαφέροντος των ξένων επενδυτών, οι οποίοι παρακολουθούν μεν, αλλά δεν ζυγώνουν, εξαιτίας των πολιτικών κινδύνων που εκπέμπει η χώρα.
Τυχόν μικρή διόρθωση των επιτοκίων και κάποια μετατόπιση των χρεολυσίων μεταξύ οκτώ και δέκα ετών θα καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο.
Αυτό και μόνο αρκεί για να αλλάξει τις διαθέσεις για τη χώρα που επέτυχε τη μεγαλύτερη στη μεταπολεμική ιστορία δημοσιονομική διόρθωση.
Κακά τα ψέματα, ο Πρωθυπουργός έκανε ένα μεγάλο βήμα. Πήρε το πολιτικό κόστος που του αναλογούσε, όπως του ζητούσε η αντιπολίτευση, και απέφυγε τον δρόμο της απόλυτης καταστροφής.
Μένει τώρα να ακολουθήσει έως το τέλος τη δύσκολη επιλογή. Αυτή είναι η πρόκληση.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17 |
2. Πού το πάει η Τουρκία
Του Γιάννη Καρτάλη
Σε δύο πεδία ταυτοχρόνως, στο Αιγαίο και στην Κύπρο, η Αγκυρα τεντώνει επικίνδυνα το σκοινί της έντασης και δεν αποκλείεται να υπάρξει και περαιτέρω κλιμάκωση εν όψει του δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου, το οποίο και θα επικυρώσει την απόλυτη εξουσία του γνωστού μας νέου «Σουλτάνου». Με τα δεδομένα αυτά δημιουργείται το ερώτημα αν οδηγούμεθα έτσι στην εκδήλωση ενός θερμού επεισοδίου, αν όλη αυτή η ιστορία ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Γι' αυτό και απαιτείται τώρα η ελληνική πλευρά να διατηρήσει την απόλυτη ψυχραιμία της, όπως ευτυχώς το κάνει μέχρι στιγμής, ώστε να μην παρασυρθεί στη δίνη των σχεδίων του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ελέγχοντας πλέον απολύτως τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας του θα φέρει και την αποκλειστική ευθύνη για ό,τι τυχόν συμβεί.
Η Ελλάδα που έχει με το μέρος της τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου δεν έχει κανέναν λόγο να παρασυρθεί σε μια στρατιωτική αναμέτρηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να προβεί στις αυτονόητες αμυντικές κινήσεις, όπου το απαιτούν οι περιστάσεις, παράλληλα με μια έντονη διεθνή διπλωματική εκστρατεία. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να αποφεύγονται ενέργειες οι οποίες την εξαιρετικά κρίσιμη αυτή στιγμή μπορεί να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Διότι, δυστυχώς, είναι αυτό που συνέβη στην Κύπρο με την άκριτη απόφαση της Βουλής να καθιερώσει την επέτειο εορτασμού στα σχολεία του δημοψηφίσματος για την Ενωση του 1950. Το γεγονός αυτό έδωσε τη χρυσή ευκαιρία στην τουρκοκυπριακή πλευρά να διακόψει τις συνομιλίες, με το επιχείρημα ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν τη λύση της Ομοσπονδίας. Οπως και το 1974 το πραξικόπημα της Χούντας κατά του Μακαρίου αποτέλεσε το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.
Η Αγκυρα καλύπτει έτσι τα γνωστά επεκτατικά της σχέδια επιρρίπτοντας την ευθύνη στην ελληνική πλευρά, όπως είχε συμβεί και μετά την απόρριψη του σχεδίου Αναν από τους Ελληνοκυπρίους. Με τα δεδομένα αυτά θεωρείται πλέον βέβαιο ότι οι συνομιλίες για το Κυπριακό δεν πρόκειται να επαναληφθούν προτού ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό στην Τουρκία με το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου, το οποίο ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι θα το κερδίσει, παρά την προσπάθεια προσεταιρισμού των ψηφοφόρων του ακροδεξιού κόμματος ΜΗΡ. Και για αυτό τροφοδοτεί συνεχώς το κλίμα ενός έξαλλου εθνικισμού στο οποίο εντάσσονται οι αυξανόμενες προκλητικές ενέργειες στο Αιγαίο και η κωλυσιεργία στο Κυπριακό. Ενώ παράλληλα εκτιμά ότι λόγω των εξελίξεων στο Συριακό και στο Προσφυγικό δεν θα έχει ουσιαστικές αντιδράσεις από την ΕΕ και την Ουάσιγκτον. Καθώς μάλιστα τα βρήκε ήδη με τον Πούτιν, τώρα επιδιώκει και μια συνάντηση με τον Ντόναλντ Τραμπ, αισθανόμενος προφανώς ότι συμπλέουν στην πολιτική τού αυταρχισμού.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17
3. Μέτρα, αντίμετρα και όποιος αντέξει...
Του Ζώη Τσώλη
Και ξαφνικά πολλοί από αυτούς που ήθελαν να κλείσει η αξιολόγηση «με κάθε κόστος», όπως έδειξε το μεγάλο ποσοστό του «Ναι» στο ερώτημα που έθεσε το vima.gr προκειμένου να καταγραφούν οι τάσεις της κοινής γνώμης, αναζητούν πολιτικά επιχειρήματα προκειμένου να καταδικάσουν τη συμφωνία στο Eurogroup της περασμένης Δευτέρας.
Η αλήθεια όμως είναι μία.
Ναι τα «μέτρα δαγκώνουν» αλλά χωρίς συμφωνία η χώρα θα έμπαινε σε μια τραγική περίοδο.
Οπως λένε ευρωπαϊκές πηγές που έχουν εμπλακεί ενεργά στον τελευταίο γύρο των διαπραγματεύσεων όσο βέβαιο είναι ότι τα μέτρα που αποφασίστηκαν «πονάνε» άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι το αποτέλεσμα αυτής της δύσκολης συμφωνίας εξασφαλίζει ηρεμία που τόσο ανάγκη έχει η ελληνική οικονομία και «ήρεμα νερά» στην ευρωζώνη που θα δοκιμαστεί από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις σε μεγάλες χώρες - Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία.
Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά που είχαν περιγραφεί επανειλημμένως στην αρθρογραφία του σκληρού του ΔΝΤ Πόουλ Τόμσεν είναι διαρθρωτικά - στον βαθμό που διευρύνουν τη φορολογική βάση - και κρατάνε έτσι μέσα στο πρόγραμμα το ΔΝΤ.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς η Κοινοβουλευτική Ομάδα της κυβέρνησης θα τα ψηφίσει - καθώς απέχουν από τη ρητορική της - και ειδικά το νέο «ψαλίδισμα» των παλιών συντάξεων. Ακόμη πώς θα πείσει ότι θα έχουν «ουδέτερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα» αφού αυτό θα προκύψει έναν χρόνο μετά την εφαρμογή τους.
Κι αυτό γιατί τα μέτρα που θα πρέπει να νομοθετηθούν τις επόμενες εβδομάδες θα ισχύουν από την 1η Ιανουαρίου του 2019, αλλά τα «αντίμετρα», οι ελαφρύνσεις φόρων και εισφορών, θα εφαρμοστούν όταν αποδειχθεί ότι επιτεύχθηκε ο στόχος και το πρωτογενές πλεόνασμα ξεπέρασε το 3,5% του ΑΕΠ.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17 |
4.Προπαγάνδα και ψύλλοι στ’ άχυρα
Του Νότη Παπαδόπουλου
Κατά τη διάρκεια του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, όλες οι μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες περίμεναν ως στις 12 τα μεσάνυχτα να πάρουν στα χέρια τους το πρωτοσέλιδο της «Ουάσιγκτον Ποστ» που βρισκόταν συχνά μπροστά απ' όλους στις αποκαλύψεις - λόγω των σχέσεων του Μπομπ Γούντγουορντ με το «Βαθύ Λαρύγγι». Και αντέγραφαν τις αποκλειστικότητες της «Ποστ» μαζί με όποια συνέχεια είχαν εκείνες στο σκάνδαλο. Πάντοτε, όμως, τα ρεπορτάζ των «Νιου Γιορκ Τάιμς» και των άλλων κορυφαίων αμερικανικών εφημερίδων που «έκλεβαν» το ρεπορτάζ των Γούντγουορντ και Μπέρνστιν ανέφεραν ότι οι νέες πληροφορίες που δημοσίευαν - όπως απαιτεί η δημοσιογραφική δεοντολογία - προέρχονταν από την «Ουάσιγκτον Ποστ».
Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά κοινά με τη διακυβέρνηση Νίξον. Κυρίως στην προσπάθεια ελέγχου - πάση θυσία - των Μέσων Ενημέρωσης, στην προσπάθεια απαξίωσης των δημοσιογράφων από την κρατική εξουσία αλλά και στην κυνική άποψη του κλειστού κύκλου εξουσίας του Μαξίμου (στο πρότυπο του Λευκού Οίκου του Νίξον) ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Την Πέμπτη, μια αποκλειστική πληροφορία του «Βήματος» - για τούρκους κομάντος που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα - απαιτούσε την επιβεβαίωση των κρατικών αρχών. Γιατί αφορούσε τον ευαίσθητο χώρο των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη σημερινή τεταμένη περίοδο στο Αιγαίο εξαιτίας των ακραίων αντιδράσεων του καθεστώτος Ερντογάν.
Η επιβεβαίωση έγινε και μισή ώρα αργότερα το θέμα έφτασε να γίνει... φέιγ βολάν. Να διαρρεύσει σε φιλικά προσκείμενο προς την κυβέρνηση συγκρότημα που το δημοσίευσε αυτούσιο. Ετσι, μία αποκλειστική δημοσιογραφική επιτυχία μοιράστηκε κανονικά σε όλον τον ελληνικό Τύπο για να πάψει να είναι αποκλειστικότητα του «Βήματος». Και για να εκμηδενισθεί κάθε δημοσιογραφικός αντίκτυπός της αφού ήταν πλέον κυβερνητικό «ρουλεμάν»!
Θα πείτε: ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα. Τι δεοντολογίες και κουραφέξαλα ζητάς σε μια τέτοια εποχή ισοπέδωσης των πάντων; Κι όμως, δεν ήταν πάντοτε έτσι. Πριν από μερικά χρόνια, μία σημαντική αποκλειστικότητα των «Νέων», που αφορούσε τις τηλεφωνικές υποκλοπές στελεχών της κυβέρνησης Καραμανλή τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων από ένα παρακύκλωμα της αμερικανικής πρεσβείας, απαιτούσε πάλι την επιβεβαίωση των πληροφοριών, αυτή τη φορά από την τότε συντηρητική κυβέρνηση. Η επαφή έγινε, η επιβεβαίωση υπήρξε, το θέμα δεν διέρρευσε από τους κυβερνητικούς, παρά το ότι είχε αρνητικό πολιτικό αντίκτυπο στην κυβέρνηση της ΝΔ, η δεοντολογία τηρήθηκε και η δημοσιογραφική επιτυχία αναγνωρίστηκε. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη.
Του Νότη Παπαδόπουλου
Κατά τη διάρκεια του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, όλες οι μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες περίμεναν ως στις 12 τα μεσάνυχτα να πάρουν στα χέρια τους το πρωτοσέλιδο της «Ουάσιγκτον Ποστ» που βρισκόταν συχνά μπροστά απ' όλους στις αποκαλύψεις - λόγω των σχέσεων του Μπομπ Γούντγουορντ με το «Βαθύ Λαρύγγι». Και αντέγραφαν τις αποκλειστικότητες της «Ποστ» μαζί με όποια συνέχεια είχαν εκείνες στο σκάνδαλο. Πάντοτε, όμως, τα ρεπορτάζ των «Νιου Γιορκ Τάιμς» και των άλλων κορυφαίων αμερικανικών εφημερίδων που «έκλεβαν» το ρεπορτάζ των Γούντγουορντ και Μπέρνστιν ανέφεραν ότι οι νέες πληροφορίες που δημοσίευαν - όπως απαιτεί η δημοσιογραφική δεοντολογία - προέρχονταν από την «Ουάσιγκτον Ποστ».
Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά κοινά με τη διακυβέρνηση Νίξον. Κυρίως στην προσπάθεια ελέγχου - πάση θυσία - των Μέσων Ενημέρωσης, στην προσπάθεια απαξίωσης των δημοσιογράφων από την κρατική εξουσία αλλά και στην κυνική άποψη του κλειστού κύκλου εξουσίας του Μαξίμου (στο πρότυπο του Λευκού Οίκου του Νίξον) ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Την Πέμπτη, μια αποκλειστική πληροφορία του «Βήματος» - για τούρκους κομάντος που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα - απαιτούσε την επιβεβαίωση των κρατικών αρχών. Γιατί αφορούσε τον ευαίσθητο χώρο των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη σημερινή τεταμένη περίοδο στο Αιγαίο εξαιτίας των ακραίων αντιδράσεων του καθεστώτος Ερντογάν.
Η επιβεβαίωση έγινε και μισή ώρα αργότερα το θέμα έφτασε να γίνει... φέιγ βολάν. Να διαρρεύσει σε φιλικά προσκείμενο προς την κυβέρνηση συγκρότημα που το δημοσίευσε αυτούσιο. Ετσι, μία αποκλειστική δημοσιογραφική επιτυχία μοιράστηκε κανονικά σε όλον τον ελληνικό Τύπο για να πάψει να είναι αποκλειστικότητα του «Βήματος». Και για να εκμηδενισθεί κάθε δημοσιογραφικός αντίκτυπός της αφού ήταν πλέον κυβερνητικό «ρουλεμάν»!
Θα πείτε: ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα. Τι δεοντολογίες και κουραφέξαλα ζητάς σε μια τέτοια εποχή ισοπέδωσης των πάντων; Κι όμως, δεν ήταν πάντοτε έτσι. Πριν από μερικά χρόνια, μία σημαντική αποκλειστικότητα των «Νέων», που αφορούσε τις τηλεφωνικές υποκλοπές στελεχών της κυβέρνησης Καραμανλή τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων από ένα παρακύκλωμα της αμερικανικής πρεσβείας, απαιτούσε πάλι την επιβεβαίωση των πληροφοριών, αυτή τη φορά από την τότε συντηρητική κυβέρνηση. Η επαφή έγινε, η επιβεβαίωση υπήρξε, το θέμα δεν διέρρευσε από τους κυβερνητικούς, παρά το ότι είχε αρνητικό πολιτικό αντίκτυπο στην κυβέρνηση της ΝΔ, η δεοντολογία τηρήθηκε και η δημοσιογραφική επιτυχία αναγνωρίστηκε. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17 |
5. Στο ίδιο έργο θεατές
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Δύο χρόνια τώρα στην εξουσία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διαπραγματεύεται, να διαπραγματεύεται, να διαπραγματεύεται και δυστυχώς χωρίς επιτυχία.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το χρέος. Οταν πριν από δύο χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε Πρωθυπουργός κράτησε ψηλά τη σημαία για «κούρεμα» του χρέους. Προτάσσοντας τις θεωρίες του Γιάνη Βαρουφάκη και την Επιτροπή Αλήθειας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ζητούσε «κούρεμα» χρέους και τίποτα άλλο.
Ετσι, βρεθήκαμε στο κατώφλι της εξόδου από το ευρώ, στα capital controls και σε νέα ύφεση. Δύο χρόνια μετά, ενώ έχει υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο και έχει εγκαταλείψει την ιδέα για «κούρεμα» του χρέους, αναγνωρίζοντας την αυταπάτη του, δεν έχει καταφέρει να πετύχει κάτι θετικό πέρα από τις ίδιες υποσχέσεις που είχαν δώσει οι Ευρωπαίοι από το 2012. Αιτία; Οι συνεχείς καθυστερήσεις στο κλείσιμο των αξιολογήσεων που μεταφέρουν συνεχώς στο μέλλον τη συζήτηση για το χρέος και πάντα υπό δυσμενέστερες συνθήκες.
Ετσι, η ένταξη της Ελλάδας στο QE συνεχώς μετατίθεται και, όπως φαίνεται, στην καλύτερη περίπτωση, θα έλθει (αν έλθει) το δεύτερο εξάμηνο του έτους. Διότι κανένας ευρωπαίος πολιτικός, εν όψει των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία και κυρίως στη Γερμανία, δεν θα συμφωνήσει για ρύθμιση του χρέους, την οποία έχει θέσει ως προϋπόθεση για ένταξη στο QE ο Μάριο Ντράγκι.
Ολοι τώρα λένε, ακόμη και το ΔΝΤ, ότι στην παρούσα φάση το ελληνικό χρέος δεν χρειάζεται «κούρεμα», απλώς μια επιμήκυνση των λήξεων και μείωση των επιτοκίων. Για τα περαιτέρω η Κριστίν Λαγκάρντ παρέπεμψε, μόλις την περασμένη εβδομάδα, μετά τη λήξη του προγράμματος, στο 2018!
Αλλά ούτε στα θέματα των φόρων, των συντάξεων και των μεταρρυθμίσεων η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης έχει φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Τα τελευταία δύο χρόνια και οι φόροι έχουν αυξηθεί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί με τον νέο τρόπο υπολογισμού του νόμου Κατρούγκαλου.
Από την πλευρά τους, οι πιστωτές βολεύονται και δεν έχουν κανέναν λόγο να βιάζονται. Η στάση τους έγινε και πάλι σαφής την περασμένη Δευτέρα μετά το Eurogroup, όπως ήταν και πριν από έναν χρόνο και πριν από έξι μήνες. Κάθε φορά που ο κ. Τσίπρας θέτει το αίτημα της πολιτικής λύσης στην Ανγκελα Μέρκελ, εκείνη τον ακούει μεν, αλλά τον παραπέμπει στους θεσμούς και στις διαδικασίες. Και έτσι, δύο χρόνια τώρα, περνούν οι ημερομηνίες, της 5ης Δεκεμβρίου, της 20ής Φεβρουαρίου, της 9ης Μαρτίου κ.ο.κ.
Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να ζήσει χωρίς διαπραγμάτευση. Χωρίς να μάχεται τον Σόιμπλε, τον Τόμσεν, τους μνημονιακούς, τους μερκελιστές κ.λπ. Διότι διαφορετικά θα πρέπει να κυβερνήσει, και εκεί οι επιδόσεις της είναι ακόμα χειρότερες. Ετσι, δύο χρόνια τώρα παρακολουθούμε το ίδιο κακοπαιγμένο έργο.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 25-26/02/17
6.Κυνική ομολογία ευρωβουλευτή
Του Γρηγόρη Καλφέλη*
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου ομολόγησε (κυνικά;) ότι ήταν στρατηγικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ «που έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά»! Ο κ. Κούλογλου λησμόνησε όμως απαράδεκτα να μας πει τι ακριβώς επακολούθησε μετά το παραπάνω γιγαντιαίο λάθος. Θα του πούμε εμείς λοιπόν. Ακολούθησε μια διετής περίοδος, χωρίς να υπάρχει «ένας κυρίαρχος και εποικοδομητικός εθνικός στόχος» (Χέρμπερτ Κρόλι).
Ετσι μπήκαν σε ενεργοποίηση η δονκιχωτική διαπραγμάτευση του νάρκισσου Βαρουφάκη και η τυφλή σύγκρουση με τους ηγετικούς κύκλους της Ευρώπης, χωρίς να υπάρχει ο κατάλληλος συσχετισμός δυνάμεων (κάτι που κατέκρινε ακόμη και ο νομπελίστας οικονομολόγος Κρούγκμαν, που ήταν σφοδρός επικριτής της γερμανικής πολιτικής, «New York Times», «Mad as Hellas»).
Ακολούθησαν τα capital controls, το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων και η ραγδαία αύξηση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων. Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει μια «χώρα φαντασμάτων», χωρίς βεβαίως να απενοχοποιούνται οι προηγούμενες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για τα πολλά δεινά που επέφεραν στον τόπο (όπως το «γέμισμα» του κρατικού μηχανισμού με τους κομματικούς στρατούς)!
Ωστόσο οι ομολογίες «τύπου Κούλογλου» δεν θα έχουν καμιά σημασία αν οι σημερινοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν αποκηρύξουν άμεσα τη βδελυρή ιδεολογία του «μεταμοντέρνου μηδενισμού» του Ζαν Μπροντιγιάρ που ασπάζονται. Δηλαδή «σερβίρουμε» ψέματα στους πολίτες, γιατί πιστεύουμε ότι θα τα καταπιούν μέσα από τη σιωπή και την απάθειά τους!
Σήμερα ειδικά χρειαζόμαστε αλήθειες, εν όψει του κλεισίματος μιας κρίσιμης αξιολόγησης με τους δανειστές!
Διαφορετικά οι ομολογίες «τύπου Κούλογλου» θα είναι περισσότερο κυνικές παρά ειλικρινείς. Και αυτό θα αποτελεί ντροπή για τη δημόσια ζωή!
* Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου