"...Μακάρι η τοποθέτηση, προσφάτως, ανδριάντα της πριγκίπισσας Ολγας στη Θεσσαλονίκη και προτομής του ναυάρχου Ουσακόφ στο πολεμικό μουσείο της πόλης, αγάλματος του Ρώσου στρατιώτη στη Φλώρινα,κ.ά. να ήταν χειρονομίες άδολης αγάπης των ομόδοξων αδελφών του «Ξανθού Γένους» και μόνο. Το προαιώνιο ρωσικό όνειρο, από τους τσάρους και τους σοβιετικούς, της εξόδου στις «θερμές θάλασσες» δεν παύει να οδηγεί (και) τη σημερινή ηγεσία του Κρεμλίνου και αυτό αφαιρεί την αθωότητα τέτοιων «επιθέσεων φιλίας»...."

που απέκρυψε –όχι τυχαία – ήταν ο μισός αιώνας ρωσικής καταπίεσης των αδελφών Βουλγάρων, επί σοβιετικής δικτατορίας. Αλλά εάν το υπενθύμιζε και ζητούσε έστω μια μικρή συγγνώμη, δεν θα ήταν καλός διπλωμάτης, καθώς η Μόσχα επιχειρεί με όρους περισσότερο ευνοϊκούς, από κάθε άλλη φορά, να ανακτήσει τη χαμένη επιρροή της και να κάνει τη μεγάλη επιστροφή στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, βάζοντας στο παιγνίδι τη φυλετική συγγένεια (Σλάβοι), τη θρησκεία, αλλά και την Ιστορία.

Λόγια σαν και αυτά του Μακάροφ θα περνούσαν απαρατήρητα, αν η Βουλγαρία, χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, δεν ήταν στο πλαίσιο της αμυντικής ασπίδας της Ατλαντικής Συμμαχίας ένα από τα στρατιωτικά και πολιτικά προγεφυρώματα της Δύσης με δυνατότητες επιτήρησης και ελέγχου της Μαύρης Θάλασσας και ενδεχόμενης επιχειρησιακής εμπλοκής σε πιθανή κλιμάκωση της ουκρανικής κρίσης. Δεν είναι βεβαίως καινούργιο ότι οι Ρώσοι, εκμεταλλευόμενοι τα προβλήματα Ευρωπαίων και Αμερικανών, επιχειρούν να αποσταθεροποιήσουν το μεταπολεμικό status στα Βαλκάνια, περιοχή υψίστης σημασίας για τους ενεργειακούς τους σχεδιασμούς αλλά και την εθνική τους ασφάλεια. Και το κάνουν με πολλούς τρόπους, ακόμα και με υπόγεια ή ανοικτή εμπλοκή σε εκλογές (βουλευτικές σε ΠΓΔΜ, προεδρικές σε Βουλγαρία και Μολδαβία), υποκίνηση πραξικοπημάτων (Μαυροβούνιο), ή και ενίσχυση φιλορωσικών ακροδεξιών και φασιστικών οργανώσεων και κινημάτων. Εκείνο που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον στις δηλώσεις Μακάροφ είναι ότι η προπαγάνδα του Κρεμλίνου επιχειρεί να εκμεταλλευθεί τα ρωσικά ιστορικά αποτυπώματα, υπογραμμίζοντας την προαιώνια παρουσία της Ρωσίαςστα Βαλκάνια.

Μακάρι η τοποθέτηση, προσφάτως, ανδριάντα της πριγκίπισσας Ολγας στη Θεσσαλονίκη και προτομής του ναυάρχου Ουσακόφ στο πολεμικό μουσείο της πόλης, αγάλματος του Ρώσου στρατιώτη στη Φλώρινα,κ.ά. να ήταν χειρονομίες άδολης αγάπης των ομόδοξων αδελφών του «Ξανθού Γένους» και μόνο. Το προαιώνιο ρωσικό όνειρο, από τους τσάρους και τους σοβιετικούς, της εξόδου στις «θερμές θάλασσες» δεν παύει να οδηγεί (και) τη σημερινή ηγεσία του Κρεμλίνου και αυτό αφαιρεί την αθωότητα τέτοιων «επιθέσεων φιλίας».

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/02/17