Το κύριο θέμα, από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
(+εσωτερικό ανάπτυγμα)
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/09/16
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/09/16
«Οποιος θέλει κόντρα, εδώ»
Στην αναμέτρηση για τα media κορυφώνεται η τακτική της κυβέρνησης να ανοίγει το ένα πολεμικό μέτωπο μετά το άλλο
Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Ηταν Οκτώβριος του 2013. Ο χρόνος ήταν πολιτικά ουδέτερος. Κάλπες δεν φαίνονταν στον ορίζοντα. Κι όμως, ο τόνος του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν πολεμικός. Ο Τσίπρας επισκεπτόταν, μαζί με τον συνδικαλιστή Φωτόπουλο, τον ΑΔΜΗΕ. Από το βήμα αυτό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καλούσε τους επίδοξους επενδυτές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων «να το υπολογίσουν και δεύτερη φορά». Οχι μόνο, προειδοποιούσε ο Τσίπρας, «θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα τεθούν και υπόλογοι έναντι του νόμου».
Ηταν μια απειλή που επανέλαβε αργότερα και από το βήμα της Βουλής, γενικώς προς όλους τους επενδυτές, σε ένα είδος αντιπολίτευσης που είχε περισσότερο τον χαρακτήρα δολιοφθοράς κατά των συμφωνιών που ετοίμαζε η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και έμελλε να επικυρώσει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οι καταγγελίες τότε συνοδεύονταν στερεοτυπικά από απειλές για δικαστήρια, ειδικά, τακτικά και «λαϊκά». Οι βουλευτές που ψήφιζαν τα μέτρα «δεν θα μπορούσαν να εμφανιστούν στα χωριά τους». Οι βουλευτές που θα ψήφιζαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν εξ ορισμού εξωνημένοι από επιχειρηματικούς «κουμπαράδες».
Αν έχει νόημα σήμερα αυτή η αναδρομή, δεν είναι επειδή αυτές τις ημέρες συζητείται στη Βουλή η μεταβίβαση στο ΤΑΙΠΕΔ του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της Αττικό Μετρό και άλλων ΔΕΚΟ. Είναι επειδή το πολιτικό κλίμα των ημερών αναδεικνύει μια ιστορική ιδιαιτερότητα της κυβέρνησης: ότι δεν σταμάτησε τον πόλεμο όταν έπαψε να είναι αντιπολίτευση. Οτι εξακολουθεί να μετέρχεται τα ίδια μέσα, φτιάχνοντας διαρκώς νέους εχθρούς και καλλιεργώντας διαρκώς μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Από πόλεμο σε πόλεμο
Στην αρχή ήταν οι Σαμαροβενιζέλοι, η «τρόικα εσωτερικού», η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, ο εμφύλιος με τους «μενουμευρωπαίους». Και ξανά το ΔΝΤ, οι υποκλοπές του ΔΝΤ, ο Στουρνάρας, ο Γεωργίου, ξανά ο Στουρνάρας. Μέχρι τη μεγάλη μάχη για την εκκαθάριση των media.
Πρόκειται για ένα στυλ διακυβέρνησης που δεν είναι ακριβώς διακυβέρνηση. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε σνομπάρισαν από νωρίς αυτό που οι ίδιοι αποκαλούσαν «διαχείριση», εκδηλώνοντας την προτίμησή τους υπέρ μιας εξουσίας πιο «ριζοσπαστικής».
Αυτή η κινηματική αντίληψη περί διακυβέρνησης αντανακλάται και στον τρόπο που έχουν πολιτευτεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ - τον τρόπο που ανοίγει διαρκώς εσωτερικά μέτωπα σε τέτοιο βαθμό ώστε οι κοινοβουλευτικές δοκιμασίες για τα μνημονιακά προαπαιτούμενα να περνούν σε δεύτερο πλάνο. Είναι ο τρόπος που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μια φράση που εκστόμισε ο υπουργός Επικρατείας χθες στη Βουλή: «Οποιος θέλει κόντρα, εδώ» είπε δείχνοντας το στήθος του.
Η πρόκληση απευθυνόταν στους «ισχυρούς» παράγοντες των ΜΜΕ που «εκφοβίζουν δημόσιους λειτουργούς». Προσφερόμενος ο ίδιος ως στόχος, ο Παππάς επιχειρούσε έτσι να καθησυχάσει όλους τους διοικητικούς οι οποίοι έβαλαν τις υπογραφές τους στη διαδικασία που ονομάστηκε «έλεγχος πόθεν έσχες» - και οι οποίοι δεν καλύπτονται, όπως εκείνος, από τη βουλευτική ασυλία έναντι των μηνύσεων που ήδη ασκήθηκαν εις βάρος τους.
Πέρα όμως από αυτή την επιμέρους σκοπιμότητα, ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση επιλέγει να αντεπιτεθεί στις αποκαλύψεις για τον διαγωνισμό και την Attica Bank επιβεβαιώνει ότι τρέφεται από την ένταση. Χαρακτηριστική είναι η ευκολία με την οποία το Μαξίμου επιτίθεται σε επιχειρηματίες που μέχρι χθες ήταν στρατηγικοί του σύμμαχοι. Η πολυμέτωπη αυτή επίθεση αναμένεται ότι δεν θα περιοριστεί σε πολιτικό επίπεδο - όπως ήδη συνέβη στην περίπτωση της συζύγου του διοικητή της ΤτΕ.
Στοχοποίηση και αυτοθυματοποίηση
Το Μαξίμου έχει αποδείξει ότι επιστρατεύει κατά των στόχων του όλα τα μέσα, χωρίς αναστολές, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί και ένα αφήγημα αυτοθυματοποίησης. Επιτίθεται και ταυτόχρονα εμφανίζεται ως θύμα επιθέσεων. Από κυβερνητικά χείλη και από μερίδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου έχει ήδη αρχίσει να υφαίνεται το αφήγημα ότι τα «συμφέροντα» που επλήγησαν από τον διαγωνισμό Παππά θέλουν τώρα να ρίξουν την κυβέρνηση.
Είναι ένα αφήγημα που επιτρέπει στην κυβέρνηση να μην απαντήσει στις συγκεκριμένες καταγγελίες - αν και ο υπουργός Επικρατείας δεν δίστασε να υπερασπιστεί δημοσίως τις εγγυήσεις που περιλαμβάνονταν στον φάκελο Καλογρίτσα και να διατυπώσει ταυτόχρονα υπαινιγμούς για τους φακέλους άλλων υπερθεματιστών.
Ταυτόχρονα, η συντήρηση ενός περιβάλλοντος «εκτάκτου ανάγκης» είναι και ο μόνος τρόπος να επιχειρήσει η κυβέρνηση να συσπειρώσει ένα μέρος της εκλογικής της βάσης, που σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις βρίσκεται σε ταχεία αποσύνθεση. Το γεγονός ότι τα κοινωνικά ερείσματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξατμίζονται, δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα αναδιπλωθεί σε μια πιο αμυντική τακτική. Το αντίθετο. Η εμπειρία δείχνει ότι όσο πιο ανασφαλής αισθάνεται τόσο πιο σφοδρά θα επιτίθεται. Αυτή τη φορά φαίνεται ότι δεν θα έχει ούτως ή άλλως το περιθώριο να αποκλιμακώσει την ένταση που προκάλεσε. Η πίεση δεν προέρχεται μόνο από τα media ή την αντιπολίτευση. Εκτός από τις δίκες που εκκρεμούν στο ΣτΕ, άνοιξε ήδη από χθες ο κύκλος της ποινικής διερεύνησης, με τη μηνυτήρια αναφορά της ΝΔ και τη μήνυση του Alpha, ενώ ο επίτροπος Ετινγκερ έδειξε τον δρόμο προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αυτή τη φορά η κυβέρνηση έχει κάψει μόνη της τις γέφυρες οπισθοχώρησης.
Ολοταχώς προς 4ο μνημόνιο;
(τίτλος ηλεκτρονικής έκδοσης)
Βερολίνο-Γιώργος Παππάς
Στο ίδιο έργο θεατές. Καθυστερήσεις, παρατάσεις, αναβολές και αποφάσεις μόνον όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Και ο κόμπος πλησιάζει απειλητικά.
Στο τέλος του τρέχοντος έτους το ΔΝΤ θα πρέπει να αποφασίσει αν θα συμμετάσχει στο τρίτο πρόγραμμα της Ελλάδας. Η απόφαση αυτή θα καθοριστεί από την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Και αυτή εξαρτάται από τις αξιολογήσεις του μνημονίου που εκκρεμούν. Εάν για οποιοδήποτε λόγο το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει στο πρόγραμμα, σταματά από τον Ιανουάριο και η χρηματοδότησή της. «Ισχύει η απόφαση του Eurogroup το Μάιο του 2016. Χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ είναι δύσκολο να φανταστώ εκταμίευση δόσης τον επόμενο χρόνο», λέει στα ΝΕΑ κυβερνητική πηγή στο Βερολίνο.
Οι εταίροι άρχισαν πάλι να ανησυχούν. Εκφράστηκε η ανησυχία τους εσχάτως στην Μπρατισλάβα από τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντεϊσελμπλούμ που φέρεται να είπε στην ελληνική αντιπροσωπεία: «το καλοκαίρι τελείωσε, είναι ώρα για δουλειά». Διότι, ενώ επίκειται η έναρξη της δεύτερης αξιολόγησης, δεν είναι ακόμα σαφές πότε θα ολοκληρωθεί η υλοποίηση των 15 προαπαιτούμενων για να εκταμιευτούν και τα 2,8 δισ. της δόσης, για τα οποία ορίζοντας είναι το τέλος Οκτωβρίου.
«Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να προχωρά αργά και συχνά λείπουν οι προτεραιότητες για προγράμματα που προωθούν την οικονομία της Ελλάδας», λέει κυβερνητική πηγή με διαχρονικά άριστη γνώση των ελληνικών προγραμμάτων. Αυτή την στιγμή είναι παντελώς ασαφές αν θα πιάσει τον στόχο του πλεονάσματος 0,5% στο τέλος του τρέχοντος έτους, πόσο μάλλον τον στόχο 3% για το 2018.
Αντ’ αυτού η Αθήνα εξαντλείται σε «εικονικές μάχες», όπως η δίωξη του πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου. H γενικόλογη δήλωση ότι η κυβέρνηση σέβεται την ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ δεν αρκεί, λέγεται σχετικά· η σαφής προσδοκία του Eurogroup είναι να σταματήσει οριστικά η ποινική δίωξη εις βάρος του Γεωργίου.
Κόστος για
την ανάπτυξη
Τα παραδείγματα καθυστερήσεων είναι πολλά. Η «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας» το λεγόμενο «Υπερταμείο» έπρεπε να αρχίσει να λειτουργεί πριν από ένα χρόνο. Υπάρχει όμως εμπλοκή στη σύνθεση του Εποπτικού Συμβουλίου (Supervisory Board). Για τα τρία από τα πέντε μέλη του Συμβουλίου που είναι Ελληνες, η κυβέρνηση προτείνει τους: Ολγα Χαρίτου, πρώην σύμβουλο του πρωθυπουργού και σύζυγο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόφορου Παπαδόπουλου, τον Γιώργο Σταμπουλή, λέκτορα του Παν/μίου Θεσ/νίκης και το Γεώργιο - Σπύρο Ταβλά, σύμβουλο στο Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας της Ελλάδας. Και οι τρεις είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είτε στο περιβάλλον του κυβερνώντος κόμματος. Και απορρίπτονται από την τρόικα διότι δεν διασφαλίζεται η ανεξαρτησία της διοίκησης, η οποία είναι σαφής πρόβλεψη του μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε συνεχώς τις ίδιες συζητήσεις. Εκείνο που συχνά λείπει είναι η στοχευμένη δουλειά πάνω σε συγκεκριμένα έργα», λέει η κυβερνητική πηγή.
Και οι καθυστερήσεις κοστίζουν σε ανάπτυξη. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του μεγαλύτερου αιολικού πάρκου της Ελλάδας στον Καφηρέα της Εύβοιας της ιταλικής ΕΝΕL και του ομίλου Κοπελούζου. Η Γερμανία είναι πρόθυμη να δώσει εγγυήσεις «HERMES“ ύψους 400 εκ. ευρώ για τον εξοπλισμό με τις ανεμογεννήτριες, αλλά το έργο «κόλλησε» στο «Λειτουργό Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας», ΛΑΓΗΕ Α.Ε. καθώς εκκρεμούν οι ρυθμίσεις για τη βιωσιμότητα του ειδικού λογαριασμού της ΛΑΓΗΕ Α.Ε. Ρυθμίσεις περιλαμβάνονται στα 15 υπολειπόμενα προαπαιτούμενα της πρώτης δόσης. Και όσο εκκρεμούν, δεν δίνει και η Κομισιόν το ΟΚ για τις εγγυήσεις, καθυστερώντας μία επένδυση εκαττομμυρίων ευρώ. Στο Βερολίνο σημειώνουν με νόημα ότι την εγγύηση δίνει η Γερμανία και όχι η Ιταλία μολονότι η εταιρία είναι ιταλική και ο Τσίπρας σχεδιάζει το «μέτωπο του Νότου».
Το ψυχόδραμα
του χρέους
Θέμα συνολικής ρύθμισης του χρέους δεν τίθεται, παρά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Τσίπρα στις ΗΠΑ. Μέχρι το 2018 ρυθμίστηκε με την απόφαση του Eurogroup τον Μάιο. Είναι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα μάνατζμεντ του χρέους από το μόνιμο μηχανισμό ESM. Ο πρόεδρος Κλάους Ρέγκλινγκ είναι έτοιμος, αλλά προϋπόθεση για την εφαρμογή των μέτρων είναι να ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση με τα προαπαιτούμενα που υπολείπονται. Μέτρα ελάφρυνσης του χρέους θα ληφθούν, αν απαιτηθούν, το 2018 υπό την προϋπόθεση των πρωτογενών πλεονασμάτων 3% που προβλέπονται στο μνημόνιο.
Στην απόφαση του Eurogroup το Μάιο αναφέρεται επίσης ότι κεντρικός στόχος είναι η επιστροφή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα μέχρι το τέλος του 2016. Στη Μπρατισλάβα ο Πολ Τόμσεν πίεσε για επιτάχυνση της υλοποίησης. Και στο Βερολίνο «αδημονούν» για τα Χριστούγεννα που έρχονται, διότι τότε θα φανεί που βρίσκεται το ελληνικό πρόγραμμα.
Το ρολόι θα
γυρίσει στο 2015
Αν το ΔΝΤ κρίνει τελικά ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 4 για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, σταματά και η χρηματοδότηση των εταίρων. Το ρολόι θα γυρίσει στο 2015. Η Ολλανδία έχει βουλευτικές εκλογές την άνοιξη, δεν πρόκειται να εγκρίνει ούτε ευρώ χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Ούτε ο Σόιμπλε που πήρε την έγκριση του Μπούντεσταγκ για το τρίτο μνημόνιο μόνο με την υπόσχεση της συμμετοχής του ΔΝΤ.
Η συζήτηση για χρηματοδότηση της Ελλάδας θα επαναληφθεί υπό την επήρρεια των ποσοστών του Γερντ Βίλντερς. Μπορεί άμεσα η Ελλάδα να μην έχει μεγάλες υποχρεώσεις επιστροφών. Αλλά θα χαθούν άλλοι έξι μήνες, θα στεγνώσει η οικονομία, θα εξανεμιστεί κάθε ελπίδα σταδιακής επιστροφής στις αγορές, όπως προβλέπεται στο μνημόνιο.
Η Γερμανία θα βρίσκεται στο αποκορύφωμα του προεκλογικού αγώνα. Και ουσιαστική συζήτηση για την Ελλάδα θα γίνει μετά τις εκλογές το Σεπτέμβριο του 2017 και το σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο που θα απαιτήσει χρόνο καθώς θα είναι σίγουρα τρικομματική. Δηλαδή κοντά στο 2018, όταν η Ελλάδα θα έπρεπε να βγαίνει από το τρίτο μνημόνιο.
Αλλά τότε η συζήτηση δεν θα γίνεται πλέον για το τρίτο πρόγραμμα. Το ζήτημα θα είναι ένα τέταρτο μνημόνιο για την Ελλάδα.
Στο Βερολίνο δεν το θέλουν. Στην Αθήνα;
(+εσωτερικό ανάπτυγμα)
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/09/16
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/09/16
«Οποιος θέλει κόντρα, εδώ»
Στην αναμέτρηση για τα media κορυφώνεται η τακτική της κυβέρνησης να ανοίγει το ένα πολεμικό μέτωπο μετά το άλλο
Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Ηταν Οκτώβριος του 2013. Ο χρόνος ήταν πολιτικά ουδέτερος. Κάλπες δεν φαίνονταν στον ορίζοντα. Κι όμως, ο τόνος του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν πολεμικός. Ο Τσίπρας επισκεπτόταν, μαζί με τον συνδικαλιστή Φωτόπουλο, τον ΑΔΜΗΕ. Από το βήμα αυτό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καλούσε τους επίδοξους επενδυτές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων «να το υπολογίσουν και δεύτερη φορά». Οχι μόνο, προειδοποιούσε ο Τσίπρας, «θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα τεθούν και υπόλογοι έναντι του νόμου».
Ηταν μια απειλή που επανέλαβε αργότερα και από το βήμα της Βουλής, γενικώς προς όλους τους επενδυτές, σε ένα είδος αντιπολίτευσης που είχε περισσότερο τον χαρακτήρα δολιοφθοράς κατά των συμφωνιών που ετοίμαζε η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και έμελλε να επικυρώσει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οι καταγγελίες τότε συνοδεύονταν στερεοτυπικά από απειλές για δικαστήρια, ειδικά, τακτικά και «λαϊκά». Οι βουλευτές που ψήφιζαν τα μέτρα «δεν θα μπορούσαν να εμφανιστούν στα χωριά τους». Οι βουλευτές που θα ψήφιζαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν εξ ορισμού εξωνημένοι από επιχειρηματικούς «κουμπαράδες».
Αν έχει νόημα σήμερα αυτή η αναδρομή, δεν είναι επειδή αυτές τις ημέρες συζητείται στη Βουλή η μεταβίβαση στο ΤΑΙΠΕΔ του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της Αττικό Μετρό και άλλων ΔΕΚΟ. Είναι επειδή το πολιτικό κλίμα των ημερών αναδεικνύει μια ιστορική ιδιαιτερότητα της κυβέρνησης: ότι δεν σταμάτησε τον πόλεμο όταν έπαψε να είναι αντιπολίτευση. Οτι εξακολουθεί να μετέρχεται τα ίδια μέσα, φτιάχνοντας διαρκώς νέους εχθρούς και καλλιεργώντας διαρκώς μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Από πόλεμο σε πόλεμο
Στην αρχή ήταν οι Σαμαροβενιζέλοι, η «τρόικα εσωτερικού», η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, ο εμφύλιος με τους «μενουμευρωπαίους». Και ξανά το ΔΝΤ, οι υποκλοπές του ΔΝΤ, ο Στουρνάρας, ο Γεωργίου, ξανά ο Στουρνάρας. Μέχρι τη μεγάλη μάχη για την εκκαθάριση των media.
Πρόκειται για ένα στυλ διακυβέρνησης που δεν είναι ακριβώς διακυβέρνηση. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε σνομπάρισαν από νωρίς αυτό που οι ίδιοι αποκαλούσαν «διαχείριση», εκδηλώνοντας την προτίμησή τους υπέρ μιας εξουσίας πιο «ριζοσπαστικής».
Αυτή η κινηματική αντίληψη περί διακυβέρνησης αντανακλάται και στον τρόπο που έχουν πολιτευτεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ - τον τρόπο που ανοίγει διαρκώς εσωτερικά μέτωπα σε τέτοιο βαθμό ώστε οι κοινοβουλευτικές δοκιμασίες για τα μνημονιακά προαπαιτούμενα να περνούν σε δεύτερο πλάνο. Είναι ο τρόπος που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μια φράση που εκστόμισε ο υπουργός Επικρατείας χθες στη Βουλή: «Οποιος θέλει κόντρα, εδώ» είπε δείχνοντας το στήθος του.
Η πρόκληση απευθυνόταν στους «ισχυρούς» παράγοντες των ΜΜΕ που «εκφοβίζουν δημόσιους λειτουργούς». Προσφερόμενος ο ίδιος ως στόχος, ο Παππάς επιχειρούσε έτσι να καθησυχάσει όλους τους διοικητικούς οι οποίοι έβαλαν τις υπογραφές τους στη διαδικασία που ονομάστηκε «έλεγχος πόθεν έσχες» - και οι οποίοι δεν καλύπτονται, όπως εκείνος, από τη βουλευτική ασυλία έναντι των μηνύσεων που ήδη ασκήθηκαν εις βάρος τους.
Πέρα όμως από αυτή την επιμέρους σκοπιμότητα, ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση επιλέγει να αντεπιτεθεί στις αποκαλύψεις για τον διαγωνισμό και την Attica Bank επιβεβαιώνει ότι τρέφεται από την ένταση. Χαρακτηριστική είναι η ευκολία με την οποία το Μαξίμου επιτίθεται σε επιχειρηματίες που μέχρι χθες ήταν στρατηγικοί του σύμμαχοι. Η πολυμέτωπη αυτή επίθεση αναμένεται ότι δεν θα περιοριστεί σε πολιτικό επίπεδο - όπως ήδη συνέβη στην περίπτωση της συζύγου του διοικητή της ΤτΕ.
Στοχοποίηση και αυτοθυματοποίηση
Το Μαξίμου έχει αποδείξει ότι επιστρατεύει κατά των στόχων του όλα τα μέσα, χωρίς αναστολές, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί και ένα αφήγημα αυτοθυματοποίησης. Επιτίθεται και ταυτόχρονα εμφανίζεται ως θύμα επιθέσεων. Από κυβερνητικά χείλη και από μερίδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου έχει ήδη αρχίσει να υφαίνεται το αφήγημα ότι τα «συμφέροντα» που επλήγησαν από τον διαγωνισμό Παππά θέλουν τώρα να ρίξουν την κυβέρνηση.
Είναι ένα αφήγημα που επιτρέπει στην κυβέρνηση να μην απαντήσει στις συγκεκριμένες καταγγελίες - αν και ο υπουργός Επικρατείας δεν δίστασε να υπερασπιστεί δημοσίως τις εγγυήσεις που περιλαμβάνονταν στον φάκελο Καλογρίτσα και να διατυπώσει ταυτόχρονα υπαινιγμούς για τους φακέλους άλλων υπερθεματιστών.
Ταυτόχρονα, η συντήρηση ενός περιβάλλοντος «εκτάκτου ανάγκης» είναι και ο μόνος τρόπος να επιχειρήσει η κυβέρνηση να συσπειρώσει ένα μέρος της εκλογικής της βάσης, που σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις βρίσκεται σε ταχεία αποσύνθεση. Το γεγονός ότι τα κοινωνικά ερείσματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξατμίζονται, δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα αναδιπλωθεί σε μια πιο αμυντική τακτική. Το αντίθετο. Η εμπειρία δείχνει ότι όσο πιο ανασφαλής αισθάνεται τόσο πιο σφοδρά θα επιτίθεται. Αυτή τη φορά φαίνεται ότι δεν θα έχει ούτως ή άλλως το περιθώριο να αποκλιμακώσει την ένταση που προκάλεσε. Η πίεση δεν προέρχεται μόνο από τα media ή την αντιπολίτευση. Εκτός από τις δίκες που εκκρεμούν στο ΣτΕ, άνοιξε ήδη από χθες ο κύκλος της ποινικής διερεύνησης, με τη μηνυτήρια αναφορά της ΝΔ και τη μήνυση του Alpha, ενώ ο επίτροπος Ετινγκερ έδειξε τον δρόμο προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αυτή τη φορά η κυβέρνηση έχει κάψει μόνη της τις γέφυρες οπισθοχώρησης.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/09/16 |
Ολοταχώς προς 4ο μνημόνιο;
(τίτλος ηλεκτρονικής έκδοσης)
Βερολίνο-Γιώργος Παππάς
Στο ίδιο έργο θεατές. Καθυστερήσεις, παρατάσεις, αναβολές και αποφάσεις μόνον όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Και ο κόμπος πλησιάζει απειλητικά.
Στο τέλος του τρέχοντος έτους το ΔΝΤ θα πρέπει να αποφασίσει αν θα συμμετάσχει στο τρίτο πρόγραμμα της Ελλάδας. Η απόφαση αυτή θα καθοριστεί από την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Και αυτή εξαρτάται από τις αξιολογήσεις του μνημονίου που εκκρεμούν. Εάν για οποιοδήποτε λόγο το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει στο πρόγραμμα, σταματά από τον Ιανουάριο και η χρηματοδότησή της. «Ισχύει η απόφαση του Eurogroup το Μάιο του 2016. Χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ είναι δύσκολο να φανταστώ εκταμίευση δόσης τον επόμενο χρόνο», λέει στα ΝΕΑ κυβερνητική πηγή στο Βερολίνο.
Οι εταίροι άρχισαν πάλι να ανησυχούν. Εκφράστηκε η ανησυχία τους εσχάτως στην Μπρατισλάβα από τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντεϊσελμπλούμ που φέρεται να είπε στην ελληνική αντιπροσωπεία: «το καλοκαίρι τελείωσε, είναι ώρα για δουλειά». Διότι, ενώ επίκειται η έναρξη της δεύτερης αξιολόγησης, δεν είναι ακόμα σαφές πότε θα ολοκληρωθεί η υλοποίηση των 15 προαπαιτούμενων για να εκταμιευτούν και τα 2,8 δισ. της δόσης, για τα οποία ορίζοντας είναι το τέλος Οκτωβρίου.
«Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να προχωρά αργά και συχνά λείπουν οι προτεραιότητες για προγράμματα που προωθούν την οικονομία της Ελλάδας», λέει κυβερνητική πηγή με διαχρονικά άριστη γνώση των ελληνικών προγραμμάτων. Αυτή την στιγμή είναι παντελώς ασαφές αν θα πιάσει τον στόχο του πλεονάσματος 0,5% στο τέλος του τρέχοντος έτους, πόσο μάλλον τον στόχο 3% για το 2018.
Αντ’ αυτού η Αθήνα εξαντλείται σε «εικονικές μάχες», όπως η δίωξη του πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου. H γενικόλογη δήλωση ότι η κυβέρνηση σέβεται την ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ δεν αρκεί, λέγεται σχετικά· η σαφής προσδοκία του Eurogroup είναι να σταματήσει οριστικά η ποινική δίωξη εις βάρος του Γεωργίου.
Κόστος για
την ανάπτυξη
Τα παραδείγματα καθυστερήσεων είναι πολλά. Η «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας» το λεγόμενο «Υπερταμείο» έπρεπε να αρχίσει να λειτουργεί πριν από ένα χρόνο. Υπάρχει όμως εμπλοκή στη σύνθεση του Εποπτικού Συμβουλίου (Supervisory Board). Για τα τρία από τα πέντε μέλη του Συμβουλίου που είναι Ελληνες, η κυβέρνηση προτείνει τους: Ολγα Χαρίτου, πρώην σύμβουλο του πρωθυπουργού και σύζυγο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόφορου Παπαδόπουλου, τον Γιώργο Σταμπουλή, λέκτορα του Παν/μίου Θεσ/νίκης και το Γεώργιο - Σπύρο Ταβλά, σύμβουλο στο Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας της Ελλάδας. Και οι τρεις είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είτε στο περιβάλλον του κυβερνώντος κόμματος. Και απορρίπτονται από την τρόικα διότι δεν διασφαλίζεται η ανεξαρτησία της διοίκησης, η οποία είναι σαφής πρόβλεψη του μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε συνεχώς τις ίδιες συζητήσεις. Εκείνο που συχνά λείπει είναι η στοχευμένη δουλειά πάνω σε συγκεκριμένα έργα», λέει η κυβερνητική πηγή.
Και οι καθυστερήσεις κοστίζουν σε ανάπτυξη. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του μεγαλύτερου αιολικού πάρκου της Ελλάδας στον Καφηρέα της Εύβοιας της ιταλικής ΕΝΕL και του ομίλου Κοπελούζου. Η Γερμανία είναι πρόθυμη να δώσει εγγυήσεις «HERMES“ ύψους 400 εκ. ευρώ για τον εξοπλισμό με τις ανεμογεννήτριες, αλλά το έργο «κόλλησε» στο «Λειτουργό Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας», ΛΑΓΗΕ Α.Ε. καθώς εκκρεμούν οι ρυθμίσεις για τη βιωσιμότητα του ειδικού λογαριασμού της ΛΑΓΗΕ Α.Ε. Ρυθμίσεις περιλαμβάνονται στα 15 υπολειπόμενα προαπαιτούμενα της πρώτης δόσης. Και όσο εκκρεμούν, δεν δίνει και η Κομισιόν το ΟΚ για τις εγγυήσεις, καθυστερώντας μία επένδυση εκαττομμυρίων ευρώ. Στο Βερολίνο σημειώνουν με νόημα ότι την εγγύηση δίνει η Γερμανία και όχι η Ιταλία μολονότι η εταιρία είναι ιταλική και ο Τσίπρας σχεδιάζει το «μέτωπο του Νότου».
Το ψυχόδραμα
του χρέους
Θέμα συνολικής ρύθμισης του χρέους δεν τίθεται, παρά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Τσίπρα στις ΗΠΑ. Μέχρι το 2018 ρυθμίστηκε με την απόφαση του Eurogroup τον Μάιο. Είναι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα μάνατζμεντ του χρέους από το μόνιμο μηχανισμό ESM. Ο πρόεδρος Κλάους Ρέγκλινγκ είναι έτοιμος, αλλά προϋπόθεση για την εφαρμογή των μέτρων είναι να ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση με τα προαπαιτούμενα που υπολείπονται. Μέτρα ελάφρυνσης του χρέους θα ληφθούν, αν απαιτηθούν, το 2018 υπό την προϋπόθεση των πρωτογενών πλεονασμάτων 3% που προβλέπονται στο μνημόνιο.
Στην απόφαση του Eurogroup το Μάιο αναφέρεται επίσης ότι κεντρικός στόχος είναι η επιστροφή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα μέχρι το τέλος του 2016. Στη Μπρατισλάβα ο Πολ Τόμσεν πίεσε για επιτάχυνση της υλοποίησης. Και στο Βερολίνο «αδημονούν» για τα Χριστούγεννα που έρχονται, διότι τότε θα φανεί που βρίσκεται το ελληνικό πρόγραμμα.
Το ρολόι θα
γυρίσει στο 2015
Αν το ΔΝΤ κρίνει τελικά ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 4 για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, σταματά και η χρηματοδότηση των εταίρων. Το ρολόι θα γυρίσει στο 2015. Η Ολλανδία έχει βουλευτικές εκλογές την άνοιξη, δεν πρόκειται να εγκρίνει ούτε ευρώ χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Ούτε ο Σόιμπλε που πήρε την έγκριση του Μπούντεσταγκ για το τρίτο μνημόνιο μόνο με την υπόσχεση της συμμετοχής του ΔΝΤ.
Η συζήτηση για χρηματοδότηση της Ελλάδας θα επαναληφθεί υπό την επήρρεια των ποσοστών του Γερντ Βίλντερς. Μπορεί άμεσα η Ελλάδα να μην έχει μεγάλες υποχρεώσεις επιστροφών. Αλλά θα χαθούν άλλοι έξι μήνες, θα στεγνώσει η οικονομία, θα εξανεμιστεί κάθε ελπίδα σταδιακής επιστροφής στις αγορές, όπως προβλέπεται στο μνημόνιο.
Η Γερμανία θα βρίσκεται στο αποκορύφωμα του προεκλογικού αγώνα. Και ουσιαστική συζήτηση για την Ελλάδα θα γίνει μετά τις εκλογές το Σεπτέμβριο του 2017 και το σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο που θα απαιτήσει χρόνο καθώς θα είναι σίγουρα τρικομματική. Δηλαδή κοντά στο 2018, όταν η Ελλάδα θα έπρεπε να βγαίνει από το τρίτο μνημόνιο.
Αλλά τότε η συζήτηση δεν θα γίνεται πλέον για το τρίτο πρόγραμμα. Το ζήτημα θα είναι ένα τέταρτο μνημόνιο για την Ελλάδα.
Στο Βερολίνο δεν το θέλουν. Στην Αθήνα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου