SerMichiotis: Εκθέσεις γίνονται πολλές. Συχνά και με ιστορικό περιεχόμενο. Δύσκολα όμως κάποιο κόμμα λαμβάνει την πρωτοβουλία – η δε έκθεση είναι όλη στημένη από μέλη του – να θέσει επί τάπητος τη δική του θεώρηση για τις εποχές και όχι υπό τον γνώμονα μιας άποψης αλλά χειροπιαστών τεκμηρίων και όλων των μικρών και μεγάλων ιστοριών που τα τεκμήρια αυτά φέρουν. Από παράνομα φυλλάδια μέχρι άγνωστα στιγμιότυπα της Ιστορίας με μορφές όπως η 18χρονη ατρόμητη Διαμάντω Κουμπάκη που εκτελέστηκε στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ή ο Στέλιος ο Καρδάρας, ο νεαρός σαμποτέρ κατά των Ναζί που εκτέλεσαν τα τάγματα ασφαλείας – έχει γίνει και ρεμπέτικο από τον Μιχάλη Γενίτσαρη. Εχει σημασία πως ένα μέρος του αρχείου του ΚΚΕ βγαίνει στο φως. Και ανεξάρτητα αν κάποιος έχει άλλη θεώρηση για τη δεκαετία του ’40, δεν μπορεί τουλάχιστον να μην αναγνωρίσει τη «συνομιλία» της έκθεσης με το κοινό. Ειδικά σήμερα που η έννοια της Αριστεράς διανύει τη δική της κρίση και αμηχανία....