Η βόµβα, πάντως, που έσκασε πριν από µερικές εβδοµάδες στους Αµπελοκήπους, σκοτώνοντας τον 36χρονο Κυριάκο Ξ. και τραυµατίζοντας βαριά την 33χρονη Μαριάννα Μ., αν εκφράζει κάτι, είναι την καταφανή εµπλοκή των ανωτέρω προσώπων σε µία εγκληµατική δραστηριότητα. Προς τι, λοιπόν, τα αριστερά καλέσµατα για συµπαράσταση στην τραυµατία και οι τιµητικές αναφορές στον «αγωνιστή» νεκρό; Τελικά, έχει σηµασία η παράµετρος της αθωότητας ή όχι; ∆ιαβάζοντας κανείς τα στοιχεία που προέκυψαν µετά την έκρηξη, καταλαβαίνει πως δεν επρόκειτο ακριβώς για ατύχηµα: η βόµβα δεν φτιάχτηκε για να εκραγεί στο διαµέρισµα της οδού Αρκαδίας (στο οποίο, ούτως ή άλλως, ο 36χρονος και η 33χρονη δεν κατοικούσαν)· φτιάχτηκε όµως για να εκραγεί κάπου αλλού στην Αθήνα· για να σκοτώσει. Η αλληλεγγύη στην τραυµατισµένη Μαριάννα αφορά την αθωότητά της, το δικαίωµά της στην περίθαλψη και στη δίκαιη δίκη ή το προνόµιο να φτιάχνει βόµβες και να µην τιµωρείται γι’ αυτ

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                                 "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/11/24

ΔΙΑΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Eνοπλος αγώνας και αθωότητα

Συµβαίνει κάτι παράξενο µε τον «ένοπλο αγώνα» και την επικοινωνιακή διαχείριση των συνεπειών του από την άκρα Αριστερά. Ενώ θεωρητικά ο αγωνιστικός σκοπός αγιάζει τα έκνοµα µέσα, κάθε φορά που κάποιο πρόσωπο κατηγορείται για συµµετοχή σε τροµοκρατικές ενέργειες και οργανώσεις, οι πολιτικοί του σύντροφοι βροντοφωνάζουν την αθωότητά του· ψέγουν τις Αρχές για τα ελλιπή στοιχεία τους, για τις κατασκευασµένες κατηγορίες, για το σχέδιο που εξυφαίνουν για να πλήξουν αθώους ανθρώπους. Οι Αρχές, βέβαια, δεν φηµίζονται για την επιχειρησιακή δεινότητά τους (θυµόµαστε όλοι την υπόθεση Ινδαρέ), εποµένως τα µπουφόνικα λάθη τους είναι παραπάνω από αναµενόµενα. Παραµένει ωστόσο αξιοπρόσεκτο ότι όποτε ένας σύντροφος βρίσκεται µπλεγµένος, η αθωότητά του (υπό καθαρά νοµικό και όχι ηθικό πρίσµα) θεωρείται από το περιβάλλον του αδιαπραγµάτευτη εξαρχής. Υποθέτει λοιπόν κανείς ότι, για να είναι τόσο συχνή η επίκλησή της, η αθωότητα πρέπει να είναι σηµαντική για όσους την επικαλούνται· ότι οι αγωνιστές του ακροαριστερού-αναρχικού φάσµατος δεν περιφρονούν τον νόµο, αντιθέτως τον τηρούν και επιθυµούν να βρίσκονται εντός του πλαισίου του.

Η βάση της αλληλεγγύης

Η βόµβα, πάντως, που έσκασε πριν από µερικές εβδοµάδες στους Αµπελοκήπους, σκοτώνοντας τον 36χρονο Κυριάκο Ξ. και τραυµατίζοντας βαριά την 33χρονη Μαριάννα Μ., αν εκφράζει κάτι, είναι την καταφανή εµπλοκή των ανωτέρω προσώπων σε µία εγκληµατική δραστηριότητα. Προς τι, λοιπόν, τα αριστερά καλέσµατα για συµπαράσταση στην τραυµατία και οι τιµητικές αναφορές στον «αγωνιστή» νεκρό; Τελικά, έχει σηµασία η παράµετρος της αθωότητας ή όχι; ∆ιαβάζοντας κανείς τα στοιχεία που προέκυψαν µετά την έκρηξη, καταλαβαίνει πως δεν επρόκειτο ακριβώς για ατύχηµα: η βόµβα δεν φτιάχτηκε για να εκραγεί στο διαµέρισµα της οδού Αρκαδίας (στο οποίο, ούτως ή άλλως, ο 36χρονος και η 33χρονη δεν κατοικούσαν)· φτιάχτηκε όµως για να εκραγεί κάπου αλλού στην Αθήνα· για να σκοτώσει. Η αλληλεγγύη στην τραυµατισµένη Μαριάννα αφορά την αθωότητά της, το δικαίωµά της στην περίθαλψη και στη δίκαιη δίκη ή το προνόµιο να φτιάχνει βόµβες και να µην τιµωρείται γι’ αυτό;

Το γνώριµο µοτίβο

Με αντίστοιχο τρόπο, η σύλληψη του σελέµπριτι αναρχικού Νίκου Ρ., γνωστού λιγότερο για την απόπειρα ένοπλης ληστείας στην Κοζάνη και περισσότερο για την προ δεκαετίας απεργία πείνας του εντός της φυλακής, για το αίτηµά του να σπουδάσει ενώ εξέτιε ποινή (το οποίο έτυχε πάνδηµης υποστήριξης) και, εσχάτως, για τη φιλία του µε νέο ευρωβουλευτή (τον ίδιο που ενηµερώνει τους haters στο Instagram ότι θα στείλει «πεϊνιρλί» στο σπίτι τους – τι να σηµαίνει άραγε αυτή η γαστρονοµικώς κωδικοποιηµένη απειλή; Αδύνατο να φανταστούµε!), προκάλεσε τη στερεότυπη αντανακλαστική αντίδραση: όσοι βλέπουν τον συλληφθέντα µε συµπάθεια (είτε λόγω της σχέσης του µε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο είτε λόγω της µετέπειτα «αγωνιστικής» δράσης του) βάλθηκαν να τον υπερασπιστούν: πρόκειται περί πολιτικής δίωξης! Ο Νίκος Ρ. είναι αθώος! Το ένα αποτύπωµά του που βρέθηκε στο διαµέρισµα της έκρηξης (τι σύµπτωση!) δεν είναι αρκετό για να βγάλουµε συµπεράσµατα. Αραγε πόσα αποτυπώµατα είναι απαραίτητα; Και αν τα αποτυπώµατα ήταν πολλά, θα είχε αυτό κάποια σηµασία;

Συµψηφισµοί

Οσοι δεν περνούν την υπερασπιστική κλωστή µέσα από τη βελόνα των αθωωτικών διακηρύξεων (πρόθυµοι να πάρουν τον δικαιικό ζήλο τους πίσω, αν στη συνέχεια αποδειχθεί ότι το αντικείµενο της υπεράσπισης δεν είναι αθώο) δοκιµάζουν άλλη τακτική, εκείνη των συγκρίσεων και του συµψηφισµού. Στο παιχνίδι µπαίνουν φυσικά τα Τέµπη: «Αυτοί που δεν διέκριναν πολιτικές ευθύνες στη σύγκρουση των τρένων, διέκριναν ένα αποτύπωµα σε ένα ανατιναγµένο διαµέρισµα», είπαν σκωπτικά. Το επιχείρηµα είναι θελκτικό όπως όλες οι στρεψοδικίες, αλλά δεν παύει να είναι σόφισµα. Είναι η αποκαρδιωτική πολιτική και ποινική διαχείριση του δυστυχήµατος στα Τέµπη ικανός λόγος για να αγνοείται κάθε άλλο έγκληµα που λαµβάνει χώρα σε ελληνικό έδαφος; Μπορούν όλες οι περιστάσεις κατά τις οποίες το κράτος απέτυχε να παίξει τον καταστατικό ρόλο του να αποτελέσουν επιχείρηµα εναντίον του κράτους όταν, επιτέλους, αποφασίζει να παίξει τον ρόλο αυτόν; Το σκεπτικό αυτό δεν στριµώχνει το κράτος, αλλά του δίνει άλλοθι· του λέει ότι δεν πειράζει να είναι δυσλειτουργικό, αρκεί η δυσλειτουργία του να µας βρίσκει σύµφωνους.

Παράπλευρες απώλειες

Μες στον τροµοκρατικό αναβρασµό των ηµερών, που, σαν απρόσµενη ασθένεια, έδωσε το έναυσµα για ένα συνολικό τσεκάπ (ως διά µαγείας εντοπίστηκε προ ηµερών και µια γιάφκα στο Παγκράτι), οι περισσότεροι ενδιαφέρθηκαν για τους εµπλεκόµενους-πληγέντες, αλλά ελάχιστοι σκέφτηκαν τις παράπλευρες απώλειες – εκείνους που επλήγησαν όχι από επιλογή, αλλά ως ακούσιοι κοµπάρσοι στα ακροβατικά άλλων. Οι ζηµιές στην πολυκατοικία της έκρηξης, που θα µπορούσαν να στερήσουν από σηµαντικό αριθµό προσώπων το σπίτι τους, φαίνεται ότι τελικά θα καλυφθούν από τον µεγάλο απορροφητήρα της ανεµπόδιστης αντικοινωνικότητας, το κράτος (τι πρωτόκολλα, υπογραφές, εγκρίσεις, καθυστερήσεις θα µεσολαβήσουν είναι άγνωστο). ∆εν θα µπορούσε, όµως, να γίνει κι αλλιώς. Αν οι «νοικοκυραίοι» περίµεναν συγκεντρώσεις στήριξης κι αλληλεγγύης υπέρ τους θα περίµεναν για πάντα· καλύτερα να περιµένουν το κράτος.