Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-24/11/24 |
ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Να είμαστε ειλικρινείς. Κανείς δεν ξέρει τι επιδιώκει ο Σαμαράς. Κανείς δεν ξέρει αν επιδιώκει κάτι. Και κανείς δεν ξέρει πόση σημασία έχει αυτό που επιδιώκει.
Συνεπώς δεν χρειάζεται να σταθούμε εκεί. Κάποια στιγμή ίσως εξηγήσει ο ίδιος γιατί προέκυψε η φασαρία και πού απέβλεπε.
Ούτως ή άλλως η πρόσκληση (υποθέτω απευθυνόμενη στον Μητσοτάκη…) μετά τη διαγραφή «ας μου πει πού κάνω λάθος» εμπεριέχει μια εύκολη απάντηση: σε όλα! (16/11).
Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Ο Σαμαράς μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο, να τα λέει σωστά ή λάθος, αλλά κανείς δεν δικαιούται να του στερήσει το δικαίωμα στη γνώμη του.
Η οποία αξίζει να εισακουστεί ή να μην εισακουστεί χωρίς άλλες επιπτώσεις. Για τον ίδιο ή τη ΝΔ.
Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στον λόγο που κάνει δύο πρώην πρωθυπουργούς (και τον Καραμανλή, δηλαδή…) να περιφέρουν δεξιά κι αριστερά μια ασίγαστη δυσφορία για τον σημερινό Πρωθυπουργό και την παράταξή τους. Τι τους έχει ενοχλήσει;
Ο Σαμαράς στην παραπάνω δήλωση μιλάει για «ένα κόμμα που λίγο πια μοιάζει με τη Νέα Δημοκρατία». Εχει δίκιο.
Αν και η σωστή διατύπωση είναι πως «λίγο πια μοιάζει με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά». Η οποία ούτως ή άλλως «λίγο έμοιαζε με τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή», η οποία ασφαλώς «λίγο έμοιαζε με τη Νέα Δημοκρατία του πατρός Μητσοτάκη» και ούτω καθεξής πηγαίνοντας προς τα πίσω.
Ενα αστικό δημοκρατικό κόμμα φέρει εκ των πραγμάτων τη σφραγίδα του εκάστοτε αρχηγού του και γι’ αυτό τον έχει επιλέξει. Διαφορετικά θα ψώνιζε αρχηγό από το ΑΣΕΠ.
Γιατί δυσφορούν λοιπόν οι πρώην αρχηγοί; Προφανώς δεν χολοσκάνε με τι μοιάζει σήμερα η ΝΔ. Ούτε μπορεί να ζητούν από ένα κόμμα του 2024 να μοιάζει με τον εαυτό του όπως ήταν πριν από 15 ή 25 ή 50 χρόνια.
Το πιθανότερο είναι ότι τους νοιάζει ο ρόλος τους.
Ο οποίος εκ των πραγμάτων περιορίζεται όσο εμπεδώνεται η ηγεσία κάποιου νέου αρχηγού. Το έχουμε δει σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα της οικουμένης κι υποθέτω ότι είναι στη φύση του κομματικού φαινομένου.
Το ίδιο συμβαίνει και στη ΝΔ. Μπορεί να στενοχωρεί ή να αποκαρδιώνει τον Καραμανλή και τον Σαμαρά αλλά έτσι είναι η ζωή.
Εως εδώ λοιπόν τίποτα το αφύσικο. Το αφύσικο προκύπτει όταν οι πρώην ζητούν από τον νυν να τους υπολογίζει περίπου ως νταντάδες ή κηδεμόνες.
Κάτι τέτοιο όμως δεν προβλέπεται πουθενά. Κι ούτε έχει καταγραφεί έως τώρα φαινόμενο πολιτικού αρχηγού και μάλιστα πρωθυπουργού να τελεί υπό καθεστώς κηδεμονίας. Σε κανένα κόμμα και σε καμία κυβέρνηση, από όσο γνωρίζω.
Σε πρώτη φάση το σχέδιο διατυπώθηκε μέσω Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Συζητήθηκε δηλαδή η υποψηφιότητα Καραμανλή ή Σαμαρά ώστε να δημιουργηθεί ένας δεύτερος πόλος εξουσίας απέναντι στον Μητσοτάκη.
Υποθέτω πως όλοι έπιασαν το υπονοούμενο. Φυσικά και ο Μητσοτάκης.
Είναι η παλαιότερη μέθοδος του Προκόπη Παυλόπουλου που προσπαθούσε και να φανεί χρήσιμος στον Τσίπρα και να δικαιολογήσει τη συμπόρευσή του με την τότε κυβέρνηση.
Εμφανιζόταν λοιπόν ο πρόεδρος να λειτουργεί ως «κηδεμόνας» και ταυτοχρόνως ως «στήριγμα» του τότε πρωθυπουργού στις «δύσκολες στιγμές». Κάτι σαν «κονσιλιέρε».
Το πέτυχε με το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών που συγκάλεσε την επομένη του δημοψηφίσματος. Το προσπάθησε με τις τηλεοπτικές άδειες και την παρασκηνιακή απόπειρα συγκρότησης του ΕΣΡ. Το επιχείρησε με το Μεταναστευτικό. Αλλά μετά εκλέχθηκε ο Μητσοτάκης και κόπηκε ο βήχας.
Ο πρόεδρος παύτηκε εκ των πραγμάτων από αυτόκλητος εγγυητής κάποιας «ιδιότυπης συνεννόησης».
Ενα τέτοιο μοντέλο θα μπορούσε να αναγεννηθεί τώρα με έναν «κεντροδεξιό» στην Προεδρία; Δύσκολο.
Το πολιτικό τοπίο έχει αλλάξει ριζικά και η διακομματική συνεννόηση χρειάζεται τουλάχιστον δύο κόμματα. Προς το παρόν, έχουμε το ένα. Και άλλωστε δεν νομίζω ότι είναι δουλειά του Προέδρου της Δημοκρατίας να λύνει τα εσωτερικά της ΝΔ. Μια τρύπα στο νερό, λοιπόν.
Για να οδηγήσουμε πάντως την ειλικρίνεια μέχρι τέλους, ουδείς πιστεύει ότι ο Σαμαράς ζει με το μαράζι να δει τον Καραμανλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το πιθανότερο είναι ότι ήθελε να τσαλακώσει τον Μητσοτάκη και θεώρησε ότι βρήκε σύμμαχο τον Καραμανλή. Μπορεί.
Αλλά γιατί να τον τσαλακώσει; Ομολογώ ότι δεν έχω ακούσει καμία πειστική εξήγηση. Ούτε έχει καταγραφεί κάποια αξιοσημείωτη (και όχι προσχηματική) διαφωνία μεταξύ των δύο.
Αλλωστε οι πρώην πρωθυπουργοί, ακόμη κι οι πιο επιτυχημένοι και πολυνίκες όπως η Ανγκελα Μέρκελ ή ο Τόνι Μπλερ ή ο Κώστας Σημίτης ή ο Χέλμουτ Κολ, συνηθίζουν να παίρνουν απόσταση και ύψος από την πολιτική μετά την αφυπηρέτησή τους.
Δεν στήνουν καβγάδες με τους διαδόχους τους.
Μια σύγκρουση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο επί πραγματικού περιεχομένου κι ανυπέρβλητης ζωτικής διαφωνίας. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση τέτοιο περιεχόμενο δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν έχει αποκαλυφθεί.
Γι’ αυτό και η σύγκρουση έχει τεθεί εκτός ελέγχου. Οταν δεν υπάρχει αντικείμενο δεν υπάρχει και διευθέτηση.
Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι θα πέσει η κυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις δεν ανατρέπονται εύκολα κι άλλωστε ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης ανατραπεί, θα ακολουθήσουν εκλογές.
Τις οποίες θα πρέπει να κερδίσει ο ανατροπέας.
Διαφορετικά, αν δηλαδή ανατρέψει την κυβέρνηση και χάσει τις εκλογές, θα έχει κάνει άλλη μια τρύπα στο νερό.
Και θα κερδίσει απλώς την ευκαιρία να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του σε «ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα».
Να είμαστε ειλικρινείς. Κανείς δεν ξέρει τι επιδιώκει ο Σαμαράς. Κανείς δεν ξέρει αν επιδιώκει κάτι. Και κανείς δεν ξέρει πόση σημασία έχει αυτό που επιδιώκει.
Συνεπώς δεν χρειάζεται να σταθούμε εκεί. Κάποια στιγμή ίσως εξηγήσει ο ίδιος γιατί προέκυψε η φασαρία και πού απέβλεπε.
Ούτως ή άλλως η πρόσκληση (υποθέτω απευθυνόμενη στον Μητσοτάκη…) μετά τη διαγραφή «ας μου πει πού κάνω λάθος» εμπεριέχει μια εύκολη απάντηση: σε όλα! (16/11).
Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Ο Σαμαράς μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο, να τα λέει σωστά ή λάθος, αλλά κανείς δεν δικαιούται να του στερήσει το δικαίωμα στη γνώμη του.
Η οποία αξίζει να εισακουστεί ή να μην εισακουστεί χωρίς άλλες επιπτώσεις. Για τον ίδιο ή τη ΝΔ.
Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στον λόγο που κάνει δύο πρώην πρωθυπουργούς (και τον Καραμανλή, δηλαδή…) να περιφέρουν δεξιά κι αριστερά μια ασίγαστη δυσφορία για τον σημερινό Πρωθυπουργό και την παράταξή τους. Τι τους έχει ενοχλήσει;
Ο Σαμαράς στην παραπάνω δήλωση μιλάει για «ένα κόμμα που λίγο πια μοιάζει με τη Νέα Δημοκρατία». Εχει δίκιο.
Αν και η σωστή διατύπωση είναι πως «λίγο πια μοιάζει με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά». Η οποία ούτως ή άλλως «λίγο έμοιαζε με τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή», η οποία ασφαλώς «λίγο έμοιαζε με τη Νέα Δημοκρατία του πατρός Μητσοτάκη» και ούτω καθεξής πηγαίνοντας προς τα πίσω.
Ενα αστικό δημοκρατικό κόμμα φέρει εκ των πραγμάτων τη σφραγίδα του εκάστοτε αρχηγού του και γι’ αυτό τον έχει επιλέξει. Διαφορετικά θα ψώνιζε αρχηγό από το ΑΣΕΠ.
Γιατί δυσφορούν λοιπόν οι πρώην αρχηγοί; Προφανώς δεν χολοσκάνε με τι μοιάζει σήμερα η ΝΔ. Ούτε μπορεί να ζητούν από ένα κόμμα του 2024 να μοιάζει με τον εαυτό του όπως ήταν πριν από 15 ή 25 ή 50 χρόνια.
Το πιθανότερο είναι ότι τους νοιάζει ο ρόλος τους.
Ο οποίος εκ των πραγμάτων περιορίζεται όσο εμπεδώνεται η ηγεσία κάποιου νέου αρχηγού. Το έχουμε δει σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα της οικουμένης κι υποθέτω ότι είναι στη φύση του κομματικού φαινομένου.
Το ίδιο συμβαίνει και στη ΝΔ. Μπορεί να στενοχωρεί ή να αποκαρδιώνει τον Καραμανλή και τον Σαμαρά αλλά έτσι είναι η ζωή.
Εως εδώ λοιπόν τίποτα το αφύσικο. Το αφύσικο προκύπτει όταν οι πρώην ζητούν από τον νυν να τους υπολογίζει περίπου ως νταντάδες ή κηδεμόνες.
Κάτι τέτοιο όμως δεν προβλέπεται πουθενά. Κι ούτε έχει καταγραφεί έως τώρα φαινόμενο πολιτικού αρχηγού και μάλιστα πρωθυπουργού να τελεί υπό καθεστώς κηδεμονίας. Σε κανένα κόμμα και σε καμία κυβέρνηση, από όσο γνωρίζω.
Σε πρώτη φάση το σχέδιο διατυπώθηκε μέσω Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Συζητήθηκε δηλαδή η υποψηφιότητα Καραμανλή ή Σαμαρά ώστε να δημιουργηθεί ένας δεύτερος πόλος εξουσίας απέναντι στον Μητσοτάκη.
Υποθέτω πως όλοι έπιασαν το υπονοούμενο. Φυσικά και ο Μητσοτάκης.
Είναι η παλαιότερη μέθοδος του Προκόπη Παυλόπουλου που προσπαθούσε και να φανεί χρήσιμος στον Τσίπρα και να δικαιολογήσει τη συμπόρευσή του με την τότε κυβέρνηση.
Εμφανιζόταν λοιπόν ο πρόεδρος να λειτουργεί ως «κηδεμόνας» και ταυτοχρόνως ως «στήριγμα» του τότε πρωθυπουργού στις «δύσκολες στιγμές». Κάτι σαν «κονσιλιέρε».
Το πέτυχε με το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών που συγκάλεσε την επομένη του δημοψηφίσματος. Το προσπάθησε με τις τηλεοπτικές άδειες και την παρασκηνιακή απόπειρα συγκρότησης του ΕΣΡ. Το επιχείρησε με το Μεταναστευτικό. Αλλά μετά εκλέχθηκε ο Μητσοτάκης και κόπηκε ο βήχας.
Ο πρόεδρος παύτηκε εκ των πραγμάτων από αυτόκλητος εγγυητής κάποιας «ιδιότυπης συνεννόησης».
Ενα τέτοιο μοντέλο θα μπορούσε να αναγεννηθεί τώρα με έναν «κεντροδεξιό» στην Προεδρία; Δύσκολο.
Το πολιτικό τοπίο έχει αλλάξει ριζικά και η διακομματική συνεννόηση χρειάζεται τουλάχιστον δύο κόμματα. Προς το παρόν, έχουμε το ένα. Και άλλωστε δεν νομίζω ότι είναι δουλειά του Προέδρου της Δημοκρατίας να λύνει τα εσωτερικά της ΝΔ. Μια τρύπα στο νερό, λοιπόν.
Για να οδηγήσουμε πάντως την ειλικρίνεια μέχρι τέλους, ουδείς πιστεύει ότι ο Σαμαράς ζει με το μαράζι να δει τον Καραμανλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το πιθανότερο είναι ότι ήθελε να τσαλακώσει τον Μητσοτάκη και θεώρησε ότι βρήκε σύμμαχο τον Καραμανλή. Μπορεί.
Αλλά γιατί να τον τσαλακώσει; Ομολογώ ότι δεν έχω ακούσει καμία πειστική εξήγηση. Ούτε έχει καταγραφεί κάποια αξιοσημείωτη (και όχι προσχηματική) διαφωνία μεταξύ των δύο.
Αλλωστε οι πρώην πρωθυπουργοί, ακόμη κι οι πιο επιτυχημένοι και πολυνίκες όπως η Ανγκελα Μέρκελ ή ο Τόνι Μπλερ ή ο Κώστας Σημίτης ή ο Χέλμουτ Κολ, συνηθίζουν να παίρνουν απόσταση και ύψος από την πολιτική μετά την αφυπηρέτησή τους.
Δεν στήνουν καβγάδες με τους διαδόχους τους.
Μια σύγκρουση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο επί πραγματικού περιεχομένου κι ανυπέρβλητης ζωτικής διαφωνίας. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση τέτοιο περιεχόμενο δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν έχει αποκαλυφθεί.
Γι’ αυτό και η σύγκρουση έχει τεθεί εκτός ελέγχου. Οταν δεν υπάρχει αντικείμενο δεν υπάρχει και διευθέτηση.
Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι θα πέσει η κυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις δεν ανατρέπονται εύκολα κι άλλωστε ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης ανατραπεί, θα ακολουθήσουν εκλογές.
Τις οποίες θα πρέπει να κερδίσει ο ανατροπέας.
Διαφορετικά, αν δηλαδή ανατρέψει την κυβέρνηση και χάσει τις εκλογές, θα έχει κάνει άλλη μια τρύπα στο νερό.
Και θα κερδίσει απλώς την ευκαιρία να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του σε «ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα».
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-24/11/24 |
Ο (εξ)οργισμένος Σαμαράς…
Γνωρίζοντας τον Αντώνη Σαμαρά από πολλών ετών, και τον πραγματικά τιτάνιο αγώνα που έδωσε για να ξεπεράσει το ψυχολογικό σοκ από το ότι ξαφνικά, στο μέσο της δεκαετίας του ’90, έμεινε εκτός Βουλής και πολιτικής, να κοιτάζει το ταβάνι επί μία ολόκληρη 10ετία, μπορώ μετά βεβαιότητος να σημειώσω ότι δεν πρόκειται να το ξαναπεράσει αυτό. Δεν το θέλει, και δεν θα το υποστεί. Τι θα κάνει, δεν είμαι ακόμη βέβαιος. Ολα είναι ανοιχτά. Ακόμη και καινούργιο κόμμα. Και όσοι από το Μέγαρο Μαξίμου το αποκλείουν διότι «τι κόμμα να κάνει, που είναι 73 ετών, και το ’27 θα είναι 76», νομίζω ότι παραγνωρίζουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο Σαμαράς είναι πείσμων, σχεδόν εμμονικός με ό,τι του καρφωθεί στο μυαλό, και επιπλέον μπορεί να κατάγεται, λόγω πατέρα, από τη Μεσσηνία, ωστόσο σίγουρα έχει επηρεαστεί από τη… Μάνη. Δεν ξεχνάει εύκολα, και σίγουρα δεν ξεχνάει όσους τον έχουν πλήξει ή όσους τον έχουν κοροϊδέψει. Στο πρόσωπο του προέδρου Κυριάκου, αθροίζει και τα δύο. Και είναι (εξ)οργισμένος.
…η θέση του αντιπροέδρου της ΕΕ…
Φέρει βαρέως ότι ο άλλος τον κορόιδεψε, όταν το 2019, όντας αποφασισμένος να τελειώσει την καριέρα στην πολιτική, κατέληξε ότι αυτό έπρεπε να το κάνει στην Ευρώπη. Με το αξίωμα του αντιπροέδρου της Κομισιόν. Το ζήτησε. Υπήρξε μια κατ’ ιδίαν συνάντηση. Ο Κυριάκος, υποστηρίζει ο ίδιος ο Σαμαράς, τον άφησε να καταλάβει ότι δεν έχει αντίρρηση, κι ότι θα το κάνει. Ο Σαμαράς υποστηρίζει ότι του το είχε υποσχεθεί. Η πλευρά του Κυριάκου υποστηρίζει πως όχι. Ακουσε το αίτημα, αλλά δεν δεσμεύτηκε ποτέ. Ανεξάρτητα από το τι κατάλαβε ο Σαμαράς σε εκείνη τη συνάντηση (νομίζω ήταν και η τελευταία που είχαν κατ’ ιδίαν) η ουσία είναι ότι εν τέλει δεν το έκανε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η δικαιολογία που προέβαλε ο Κυριάκος για να μην τον στείλει Βρυξέλλες, αποδείχθηκε κι αυτή ψέμα. Διότι του είπε ότι η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είχε αποφασίσει να δώσει στην Ελλάδα μόνο μία θέση επιτρόπου. Και μάλιστα, ήσσονος σημασίας χαρτοφυλακίου, και άρα «επειδή δεν του ταίριαζε ως προς το κύρος του – πρώην πρωθυπουργός γαρ σε θέση μεσαίας τάξεως, επιτρόπου» – δεν τον πρότεινε. Οπως και έγινε. Τάχα μου για να τον προστατεύσει.
Υποθέτω, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί τα συναισθήματα που κατέκλυσαν τον Σαμαρά, όταν ανακοινώθηκε έπειτα από λίγες ημέρες η σύνθεση της νέας Κομισιόν, και διαπίστωσε ότι εις των αντιπροέδρων ήταν ο προταθείς από τον Κυριάκο, κύριος Μαργαρίτης Σχοινάς…
…και η Novartis
Η δεύτερη περίπτωση, την οποία καταλογίζει ο Σαμαράς στον Κυριάκο, και είναι ανάμεικτη – κοροϊδία και προσωπικό πλήγμα – αφορά τη σκευωρία για το σκάνδαλο της Novartis. Η πλευρά του πρώην πρωθυπουργού αφήνει ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι οι υποσχέσεις που πριν ανέλθει στην εξουσία η ΝουΔου τού είχε δώσει ο Κυριάκος, ότι θα συνδράμει ως κυβέρνηση, ώστε να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι σκευωροί, δεν τηρήθηκαν. Οχι μόνο ως προς τον στενό κύκλο των ενόχων της σκευωρίας που εν τέλει παραπέμφθηκαν στη Δικαιοσύνη, αλλά και από το ίδιο το αποτέλεσμα της δίκης στο Ειδικό Δικαστήριο. Οταν ανακοινώθηκε η ποινή-χάδι στον Παπαγγελόπουλο, ο Σαμαράς εξερράγη. Διαπίστωσε ότι οι υποσχέσεις του προέδρου Κυριάκου αποδείχθηκαν απλές υποσχέσεις. Δεν είχαν αντίκρισμα. Οπως δεν είχε αντίκρισμα εξ αυτού του λόγου και η δική του δέσμευση-«υπόσχεση» ότι «θα πάει αίμα, ως το τέλος» τους σκευωρούς. Επεσε στο κενό.
Αν με ρωτούσε κάποιος τι από τα δύο, επιτροπεία ή σκευωρία, «μέτρησε» περισσότερο στη ρήξη με τον Κυριάκο, νομίζω ότι θα απαντούσα η απροθυμία του Κυριάκου να υλοποιήσει όσα είχε υποσχεθεί για τη σκευωρία…
Ερχονται κρίσιμες ψηφοφορίες
Πάντως, έχω μια προειδοποίηση, για τα παλικάρια του Μεγάρου Μαξίμου, που έχουν εφησυχάσει, καθώς δεν είδαν σοβαρές αντιδράσεις για τη διαγραφή Σαμαρά, από τον Κυριάκο. Ακολουθούν δύο σοβαρά γεγονότα. Με ψηφοφορίες. Οπου βουλευτές, στη Βουλή, ψηφίζουν. Βουλευτές που εκείνη τη στιγμή, με την ψήφο στο χέρι, που λέει ο λόγος, αισθάνονται βασιλιάδες, αυτοκράτορες. Πρώτα είναι η ψήφιση του προϋπολογισμού σε 20 ημέρες, και εν συνεχεία η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, σε ένα δίμηνο.
Ας μην πανηγυρίζουν λοιπόν που ακόμη και ο Μίλτος Χρυσομάλλης υποδύεται το υπάκουο παιδί που αντελήφθη την… αναγκαιότητα της διαγραφής του μέντορά του (!!!), διότι απέναντί τους δεν έχουν τον… Μάριο Σαλμά, ας πούμε. Εχουν τον Αντώνη Σαμαρά. Που γνωρίζει την πολιτική απέξω κι ανακατωτά, και ειδικά το πώς να χειριστεί τις καταστάσεις που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς και μεθοδικότητα. Ως εκ τούτου, βεβαιότητες του τύπου «στη ΝΔ δεν υπάρχουν Συμπιλίδηδες», νομίζω ότι είναι καλύτερα να μη διατυπώνονται. Επαναλαμβάνω, αυτός που έχουν απέναντι, ονομάζεται Σαμαράς Αντώνιος του Κωνσταντίνου…
Επίσης το 2024 δεν είναι 1993, να μπουκάρουν στη Βουλή στίφη και να πλακώνουν στις μπουνιές βουλευτές…
Οι κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ
Εκλογές αύριο στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη νέου προέδρου τού (απο)κόμματος, και όπως όλα δείχνουν δύσκολα το κόμμα θα καταφέρει να ξεφύγει, έστω και μέσω αυτής της ολιστικής διαδικασίας, την αναπόδραστη πορεία προς το τέλος. Η βαριά κρίση που ξεκίνησε μετά την εξουθενωτική, στρατηγική, ήττα των εκλογών του 2023 και οδήγησε τον Τσίπρα στην παραίτηση, και εν συνεχεία το colpo grosso με Κασσελάκη, αποκλείεται να λήξει με την εκλογή ενός νέου προέδρου, κι αυτό το γνωρίζουν (και το αναγνωρίζουν) στελέχη και οπαδοί (όσοι έχουν απομείνει τέλος πάντων). Αλλωστε αυτό φάνηκε και στο περίφημο debate-κωμωδία της περασμένης Τετάρτης, που έδειξε καθαρά ότι οι άνθρωποι που φιλοδοξούν να διεκδικήσουν σήμερα την ηγεσία του κόμματος, λογικά δεν κάνουν ούτε για επικεφαλής πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου.
Αν για τους πολλούς το βασικό ερώτημα είναι πόσοι θα προσέλθουν να ψηφίσουν σήμερα για πρόεδρο, για μένα είναι ένα: ο πρόεδρος Αλέξης, ο απόμαχος, ο βετεράνος, θα προσέλθει στην κάλπη να ψηφίσει κάποιον εκ των τεσσάρων… καμπαλέρος;
Υπενθυμίζω σχετικά ότι ο πρώην, ο έκπτωτος πρόεδρος Κασσελάκης, έχει σπεύσει ήδη να την υπονομεύσει αυτή την προοπτική: αν ο Τσίπρας ψηφίσει, δήλωσε, στις αρχές της εβδομάδας, «θα επιβεβαιώσει ότι ήταν αυτός που οργάνωσε το πραξικόπημα εναντίον μου».
Μάλιστα.
Polakis for president
Κι επειδή πολλοί και διάφοροι μου ζητούν να προβλέψω το αποτέλεσμα των αυριανών εκλογών, θα αποφύγω την πρόβλεψη, και θα δηλώσω τι επιθυμώ. Ναι, είμαι κι εγώ με… Πολάκη, τον καλό πελάτη της στήλης μου. Χρόνια πέρασα μαζί του, θα τον αφήσω τώρα που επιχειρεί το μεγάλο άλμα της καριέρας του; Ασε που με Πολάκη πρόεδρο, κι όχι ας πούμε με τον… συγγνώμη κιόλας, «ξενέρωτο» Φάμελλο, θα αποκτήσουν και πάλι ενδιαφέρον οι παραστάσεις που θα ανεβάζει, είμαι βέβαιος, καθημερινά το… τσίρκο Μεντράνο της Αριστεράς. Ειδικά στα «πλακώματα» που θα ακολουθήσουν με τον Κασσελάκη, και το δικό του κόμμα. Polakis for president λοιπόν, με χίλια!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου