Οι παλαιστινιακές σηµαίες µε επανέφεραν στην τάξη. Κατάλαβα ότι η πορεία και τα συνθήµατα δεν είναι µόνο µια γιορτή της δηµοκρατίας. Είναι µια δυναµική παρέµβαση στα πράγµατα του κόσµου µας. Θα αντέξει ο Νετανιάχου και το Ισραήλ µετά την 51η πορεία του Πολυτεχνείου; Θα αντέξουν µετά την κατάληξη της πορείας στην ισραηλινή πρεσβεία; Είδατε πού κατάντησαν οι ΗΠΑ ύστερα από τόσα χρόνια πολέµου φθοράς µε την πρεσβεία τους στην Αθήνα. Εξέλεξαν τον Τραµπ. Από τη µια φίλος του Πούτιν, ο οποίος είναι φίλος µε τη Χαµάς, όµως και φίλος του Νετανιάχου. Ανώµαλα πράγµατα. Εντάξει. Εύκολη ειρωνεία, θα µου πείτε. Βρείτε µου όµως έναν άλλον τρόπο για να αντιµετωπίσω την κατάθλιψη που µου προκάλεσε η πορεία του Πολυτεχνείου. Οχι η ίδια η πορεία. Οσο η διανοητική κατάσταση συµπολιτών µου που συµµετείχαν σε αυτήν και κράδαιναν παλαιστινιακές σηµαίες. Πιστεύουν ότι ο αγώνας της Χαµάς είναι αγώνας για τη δηµοκρατία; ∆ικαίωµά τους. Και το δεκάχρονο πιστεύει ότι ο Κολοκοτρώνης πολέµησε τους Γερµανούς. Μόνον που αυτοί δεν είναι δεκάχρονα και έχουν δικαίωµα ψήφου. Και οφείλουν να ξέρουν ότι την ψυχούλα τους φροντίζουν. Οφείλουν να ξέρουν επίσης ότι χαρακτηριστικό της ωριµότητας είναι το αίσθηµα του γελοίου. Κι αν όντως πιστεύουν ότι στο Πολυτεχνείο οφείλουµε τη δηµοκρατία µας, ας µη διασύρουν το λείψανό του....

Από την  "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

δεν ζει ο Ρίτσος για να µετουσιώσει σε αθάνατους στίχους το στιγµιότυπο. ∆εν τη ρώτησα τι εκτιµά ότι θα κάνει από δω και πέρα η Χαµάς. Η ατµόσφαιρα ήταν ήδη ποιητική. Και δεν ήθελα να την προσγειώσω στην πεζή πραγµατικότητα της οδού Σταδίου. Για να εξοµολογηθώ την αµαρτία µου, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή µου που είδα πώς είναι αυτό που λέµε «πορεία του Πολυτεχνείου». Ισως επειδή αισθανόµουν πάντα µειονεκτικά. Είµαι µια θλιβερή εξαίρεση. Αν όχι ο µόνος από τα δέκα εκατοµµύρια των Ελλήνων που συµµετείχαν στην εξέγερση των ηµερών εκείνων, είµαι από τους ελάχιστους. Ηµουν στο Παρίσι και διάβαζα, αν και δεν κατάφερα να έχω τη θεαµατική εξέλιξη του Χριστόδουλου. Μάλλον οι ενοχές που µου προκαλούσε η απουσία µου από τις ηµέρες εκείνες µε απέτρεπαν από το να συµµετάσχω και στις επικές στιγµές της πορείας.

Οµως οι παλαιστινιακές σηµαίες µε επανέφεραν στην τάξη. Κατάλαβα ότι η πορεία και τα συνθήµατα δεν είναι µόνο µια γιορτή της δηµοκρατίας. Είναι µια δυναµική παρέµβαση στα πράγµατα του κόσµου µας. Θα αντέξει ο Νετανιάχου και το Ισραήλ µετά την 51η πορεία του Πολυτεχνείου; Θα αντέξουν µετά την κατάληξη της πορείας στην ισραηλινή πρεσβεία; Είδατε πού κατάντησαν οι ΗΠΑ ύστερα από τόσα χρόνια πολέµου φθοράς µε την πρεσβεία τους στην Αθήνα. Εξέλεξαν τον Τραµπ. Από τη µια φίλος του Πούτιν, ο οποίος είναι φίλος µε τη Χαµάς, όµως και φίλος του Νετανιάχου. Ανώµαλα πράγµατα.

Εντάξει. Εύκολη ειρωνεία, θα µου πείτε. Βρείτε µου όµως έναν άλλον τρόπο για να αντιµετωπίσω την κατάθλιψη που µου προκάλεσε η πορεία του Πολυτεχνείου. Οχι η ίδια η πορεία. Οσο η διανοητική κατάσταση συµπολιτών µου που συµµετείχαν σε αυτήν και κράδαιναν παλαιστινιακές σηµαίες. Πιστεύουν ότι ο αγώνας της Χαµάς είναι αγώνας για τη δηµοκρατία; ∆ικαίωµά τους. Και το δεκάχρονο πιστεύει ότι ο Κολοκοτρώνης πολέµησε τους Γερµανούς. Μόνον που αυτοί δεν είναι δεκάχρονα και έχουν δικαίωµα ψήφου. Και οφείλουν να ξέρουν ότι την ψυχούλα τους φροντίζουν. Οφείλουν να ξέρουν επίσης ότι χαρακτηριστικό της ωριµότητας είναι το αίσθηµα του γελοίου. Κι αν όντως πιστεύουν ότι στο Πολυτεχνείο οφείλουµε τη δηµοκρατία µας, ας µη διασύρουν το λείψανό του.