Αν το σενάριο επιβίωσης Κασσελάκη - Πολάκη επιβεβαιωθεί, θα µπορούσε κανείς να το αποδώσει στην ικανότητα αµφοτέρων να λειτουργούν ως µαγνήτες προσοχής. Θα µπορούσε όµως να δει, πίσω από τη µιντιακή βιτρίνα, ότι το (αντι)πολιτικό προϊόν που προσφέρουν έχει ζήτηση. Η πολιτική επιτυχία δεν προϋποθέτει την προγραµµατική συνοχή. Για να είναι κανείς ανταγωνιστικός στην εκλογική αγορά, αρκεί η αποδόµηση ενός ήδη απονοµιµοποιηµένου «συστήµατος». Αρκεί να επικυρώνει δυσαρέσκειες «ψυχολογικά», κι ας µην µπορεί ορθολογικά να τις απαντήσει...

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-24/11/2

Παύλος Πολάκης

ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗ...

«Εδώ έχουν γίνει όλα αυτά τα ωραία που τα έχουμε δει, αλλά αναμένουμε κι ένα grand finale, ρε παιδί μου: θα ‘ναι να βγει κι ο Πολάκης πρόεδρος. Αμα μου κάνουν κι αυτό το χατίρι. Θέλω να το πω κι αυτό: παιδιά, κάντε μου αυτό το χατίρι. Θα σας λατρεύω μια ζωή» έλεγε από τηλεπαραθύρου ο Αδωνις ενώ συνεχιζόταν το συνέδριο με τα κεφαλοκλειδώματα. Ο επίλογος που φαντασιώθηκε για το αριστερό κόμμα ένας πολιτικός αντίπαλος, ο οποίος δεν δίστασε ποτέ να κυλιστεί στις λάσπες προκειμένου να αντιπαρατεθεί με τον εμπνευστή του «-ισμού» που διαμόρφωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να μην απέχει πολύ από εκείνον που θα γράψει η πραγματικότητα.

Σύμφωνα με έμπειρο δημοσκόπο – και πάντα με την επιφύλαξη της προβληματικής σχέσης των συριζαίων ψηφοφόρων με τους ερευνητές των εταιρειών δημοσκοπήσεων –, τα στοιχεία των γκάλοπ του υπονοούν πως όσο πιο μικρό είναι το εκλογικό σώμα που θα εμφανιστεί στις αυριανές κάλπες τόσο πιο μεγάλες θα είναι οι πιθανότητες του Σφακιανού να γίνει κι επισήμως αρχηγός της Κουμουνδούρου. Την εκτίμηση του επαγγελματία των μετρήσεων ακούν πολύ προσεκτικά βουλευτές με γνώση της ανθρωπογεωγραφίας του στενού πυρήνα της συριζαϊκής βάσης. Την ακούν επειδή η εμπειρία τους έχει μάθει πως το μπούλινγκ του «καπετάν Παυλή» σε οποιονδήποτε εκείνος καδράρει ως εχθρό ντοπάρει τους ταγμένους στον ΣΥΡΙΖΑ. Το μεγαλύτερο ταλέντο του, λοιπόν, είναι πως ξέρει να συσπειρώνει τον κόσμο ενός κόμματος το οποίο πάσχει από αποσυσπείρωση.

Το παραπάνω σενάριο φαίνεται εξωφρενικό σε όσους δεν παρακολουθούν στενά τις εσωκομματικές εξελίξεις της πρώην πια αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι όμως, οι ίδιοι σύντροφοι που κάποτε πίεζαν ον και οφ δε ρέκορντ τον Τσίπρα να διαγράψει αυτόν που σχεδόν ανακλαστικά προσέφερε στη ΝΔ ευκαιρίες να αντιπαρέρχεται την κριτική τους, ακόμη κι όταν ήταν ορθή, και να γυρνάει τη δημόσια συζήτηση στους τσαμπουκάδες του ή στα γιουρούσια που σάλπιζε εναντίον των θεσμών, σήμερα δεν λένε ούτε μια κακή κουβέντα για τον πολιτικό που ήταν τοξικός πριν η τοξικότητα γίνει κανονικότητα στο εγχώριο κομματικό σύστημα.

Η πολιτικώς ορθή αφήγηση θέλει τους 87 κι εκείνον να βρίσκονται σε ανακωχή από τη στιγμή που είπε «mea culpa ο Κασσελάκης». Οι μυημένοι στα αριστερά πράγματα, βέβαια, εξηγούν ότι η συμβολή του στην αποδόμηση – και εντέλει στην έκπτωση από το προεδρικό αξίωμα – του άλλοτε πουλέν του «έχει εκτιμηθεί δεόντως».

...ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ

Αν πάντως οι εκπρόσωποι της συριζαϊκής ορθοδοξίας μπορούσαν να δουν για λίγο όσα τους συμβαίνουν σαν τρίτοι παρατηρητές, ίσως παραδέχονταν ότι το μόνο βαρύ πλήγμα που κατάφερε ο Κασσελάκης στο πρώην κόμμα του ήταν να αφαιρέσει από τον μέντορά του την αψάδα.

Παρότι ο τομεάρχης διαφάνειας δεν έχει αλλάξει ρεπερτόριο (συνεχίζει να εισηγείται επανακρατικοποίηση μιας τράπεζας και της ΔΕΗ ή να μέμφεται τη δεύτερη φορά στα αντιπολιτευτικά έδρανα, υποστηρίζοντας ότι οι ψηφοφόροι έφυγαν επειδή δεν τους κάλυπτε η «συστημική σοβαροφάνεια» της περιόδου 2019-2023), δεν κάνει πια αληθινή φασαρία. Μετά το κασσελακικό στίγμα δεν δίνει στον λαό του την ακατέργαστη ματσίλα που θέλει, αλλά έναν κομψευόμενο αντιστυστημικό υποψήφιο πρόεδρο – αυτόν που επιχείρησε να υποδυθεί στο ντιμπέιτ, ρίχνοντας μπαλοθιές με σιγαστήρα.

Η άνεση με την οποία διεκδικεί φέτος την ανώτατη κομματική καρέκλα δεν μαρτυρά μόνο πόσο βαθιά έχει επηρεάσει τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτει και το πραγματικό μέγεθος του κόμματος: είναι πλέον τόσο μικρό όσο κάθε περιθωριακή κοινοβουλευτική ομάδα που υπόσχεται – όπως αυτός – να επαναφέρει 13ο και 14ο μισθό ή ωρύεται πως η διαπλοκή απεργάζεται τη συρρίκνωσή της.

Οι συνομιλητές των 87 αντιλαμβάνονται ότι εκείνοι δεν ανησυχούν μήπως τους πάρει την ηγεσία. Ωστόσο, ακόμη κι αν δεν είναι ο νικητής, θα αποκτήσει – με τη νομιμοποίηση των εναπομεινάντων μελών – το στάτους του άλλου πόλου μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Και θα εξακολουθήσει, στοιχηματίζουν λάτρεις των πολιτικών καβγάδων, να δίνει τον τόνο στη δημόσια παρουσία του κόμματος. Θα φροντίσει, δηλαδή, η κρίσιμη μάζα των κεντρώων εκλογέων κι οι μετριοπαθείς κεντροαριστεροί να μη σταματήσουν να αισθάνονται αποστροφή για αυτό.

Στην πραγματικότητα όμως δεν έχει πια τη δύναμη να βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ ψηλά στις σκαλέτες των δελτίων ειδήσεων ή να τον κάνει trend στα σόσιαλ μίντια. Ποντάροντας στη μεταπολιτική και ιλουστρασιόν εκδοχή του πολιτικού του εαυτού πέρυσι, βοήθησε κι ο ίδιος την κοινή γνώμη να απομυθοποιήσει τον μπαμπούλα που φοβόταν την τελευταία τετραετία. Της έδειξε τα όρια του διαρκώς οργισμένου κόσμου του – και τα λάθη στα οποία κινδυνεύει να πέσει όποιος δηλώνει πως παίρνει το γιαταγάνι του κατά της αδιαφάνειας αλλά δεν τσεκάρει καν το πόθεν έσχες του αγνώστου που διαλέγει να στηρίξει για επικεφαλής του κόμματός του.

Ο Παύλος Πολάκης δεν έχει σήμερα κανένα ειδικό βάρος γιατί το πολακικώς πολιτεύεσθαι ξεπατικώθηκε με τέτοιο τρόπο από τον – κατά τα λεγόμενά του – «εξωχώριο» που μπαναλοποιήθηκε. Το τέλος του μεγάλου, διχαστικού ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο προσδοκά ο Γεωργιάδης, έχει ήδη παιχτεί.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" 

                                             "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/11/24

Επιζώντες

TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ


Ελειπαν µόνο οι ρακές. Ακόµη και (εµφανώς) µακιγιαρισµένος, ο Πολάκης υποδυόταν αυθεντικά τον εαυτό του, σαν να βρισκόταν «εντός έδρας» και όχι εντός του πρωτοκόλλου που έχει καθιερώσει πλέον για τις εσωκοµµατικές τηλεµαχίες η δηµόσια τηλεόραση. Η κυριαρχία του στον «αέρα» ήταν προδιαγεγραµµένη, όχι µόνο λόγω των ντεσιµπέλ µε τα οποία τον έχει εξοπλίσει η «γενετική» οργή του, αλλά και λόγω επικοινωνιακής ασυδοσίας: ∆εν είναι ότι εκείνος δεν σκηνοθετεί, όπως και οι άλλοι, την παρουσία του. Απλώς η δική του σκηνοθεσία «γράφει» στο γυαλί ως αυτοσχεδιασµός.

«Τι σηµασία έχει;», θα αναρωτηθεί κανείς. Τι σηµασία έχει αν τελικώς ο αντιδραστήρας της αψύτητας καταφέρει να εξαργυρώσει και εκλογικά την επικοινωνιακή του υπεροπλία; Τυχόν επικράτησή του θα επισφραγίσει τη διολίσθηση του κόµµατος στο περιθώριο – αν δεν σηµατοδοτήσει κιόλας µια τρίτη διάσπαση, µε τους συντρόφους του εκείνους που δύσκολα θα συµβιώσουν µαζί του.

Προτού βιαστεί όµως κανείς να υποτιµήσει τον πολακισµό, σαν τον µακρύ ρόγχο ενός πολιτικού φαινοµένου που εκπνέει, αξίζει να σκεφτεί και την αντίστροφη ανάγνωση: Τι καταφέρνει µέχρι στιγµής να επιπλέει από το ναυάγιο του µεγάλου αντιµνηµονιακού ΣΥΡΙΖΑ; Η πούρα Αριστερά έφτιαξε το καθαρό της σχήµα, αλλά δεν ανιχνεύεται σε καµία µέτρηση πάνω από το εκλογικό όριο. Ο Κασσελάκης, παρά την έξωσή του, συγκράτησε µια µαγιά για να φτιάξει δικό του κόµµα. Τι θα σηµαίνει αν ο Πολάκης, που είχε στηρίξει τον Κασσελάκη ως «ντεκαπαρισµένη» εκδοχή του πολακισµού για την ανατροπή του συριζαϊκού κατεστηµένου, βρεθεί ξαφνικά µε τα κλειδιά της Κουµουνδούρου στο χέρι;

Θα σηµαίνει ότι από το συριζαϊκό µείγµα θα έχει επιζήσει ως πιο ανθεκτικό και δραστικό συστατικό ο αντισυστηµισµός. Ούτε η Αριστερά, ούτε ο πασοκίζων λαϊκισµός. Θα έχουν επιζήσει δύο συνιστώσες –κόµµα

Κασσελάκη, κόµµα Πολάκη– που, παρά τις υφολογικές τους διαφορές, θα εκπροσωπούν, χωρίς ειρµό αλλά µε ορµή, το «γκρεµίστε τα όλα»: Πιάστε τις τράπεζες, πάρτε πίσω τη ∆ΕΗ, καταλάβατε τα διυλιστήρια, φτιάξτε λαϊκά δικαστήρια, κλείστε κάποιους φυλακή, κλείστε τα «ταϊσµένα» media.

Αν το σενάριο επιβίωσης Κασσελάκη - Πολάκη επιβεβαιωθεί, θα µπορούσε κανείς να το αποδώσει στην ικανότητα αµφοτέρων να λειτουργούν ως µαγνήτες προσοχής. Θα µπορούσε όµως να δει, πίσω από τη µιντιακή βιτρίνα, ότι το (αντι)πολιτικό προϊόν που προσφέρουν έχει ζήτηση.

Η πολιτική επιτυχία δεν προϋποθέτει την προγραµµατική συνοχή. Για να είναι κανείς ανταγωνιστικός στην εκλογική αγορά, αρκεί η αποδόµηση ενός ήδη απονοµιµοποιηµένου «συστήµατος». Αρκεί να επικυρώνει δυσαρέσκειες «ψυχολογικά», κι ας µην µπορεί ορθολογικά να τις απαντήσει.

Ο Τσίπρας της ηµιτελούς µεταστροφής προς τη σοσιαλδηµοκρατία, θα βρίσκεται εκτός πολιτικής. Και στο κενό που άφησε θα έχουν σταθεί µόνο οι µετενσαρκώσεις του αντιµνηµονίου.