Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/11/24 |
ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
Η Αριστερά µπορούσε από τότε, από τη δεκαετία του 1970, να κουβεντιάζει για τα πάντα µε µια ανεµελιά και χαλαρότητα πρωτοφανή για τα σκληρά και άκαµπτα καλούπια της παραδοσιακής Αριστεράς. Ωρες µεταµεσονύκτιων συζητήσεων σε φοιτητικές ταβέρνες, µέσα σε ένα απίστευτο ντουµάνι από τα άφιλτρα τσιγάρα –θυµάµαι µαύρη κασετίνα, µε χρυσαφένια ετικέτα– για το αν η µετάβαση στον σοσιαλισµό θα είναι ειρηνική ή βίαιη. Και δώσ’ του οι ενστάσεις για το τι εννοούµε «ειρηνικός δρόµος» και τι «βίαιος».
Εν πάση περιπτώσει, µέσα στη φοιτητική ξενοιασιά µας, περνούσαµε όµορφα. Μετά αυτός ο χώρος βίωσε την εκλογική ήττα οδυνηρά, διασπάστηκε, ξαναδιασπάστηκε και στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το 1989, αποφάσισε να παίξει µπάλα σε µεγάλα γήπεδα. Συνασπίστηκε µε το ΚΚΕ και συγκυβέρνησε µε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για να κλείσουν στη φυλακή τον Παπανδρέου. Τελικά ο συνασπισµός της Αριστεράς διαλύθηκε, το ΚΚΕ στο 13ο Συνέδριο γνώρισε µια νέα διάσπαση –η πρώτη ήταν το 1968– και η ανανεωτική Αριστερά στις εκλογές του 1993 έµεινε εκτός Βουλής. Στα µεγάλα γήπεδα χωρίς µεγάλη οµάδα δεν επιβιώνεις. Αυτό το αντιλήφθηκε άριστα η κυρία Αλέκα Παπαρήγα και επέλεξε την αποµόνωση ως πράξη κοµµατικής αυτοσυντήρησης.
Οι «άλλοι», ένα µείγµα ανανεωτικών και δογµατικών που ανένηψαν, θέλησαν να κυβερνήσουν. Είναι γνωστό πώς συνέβη αυτό. Οσοι είχαµε θητεύσει σε αυτόν τον χώρο, επειδή γνωρίζαµε πρόσωπα και καταστάσεις, προειδοποιούσαµε τους αδαείς για αυτό που θα ερχόταν. Τους λέγαµε αυτοί οι άνθρωποι που µας κυβερνούν δεν είναι απατεώνες, δεν είναι δηµαγωγοί. Αυτά που λένε τα πιστεύουν. Οντως πιστεύουν ότι µπορούν να αλλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη, διότι έχουν µιαν ιεραποστολική αντίληψη για την πολιτική. Εχουν έναν θεολογικό βολονταρισµό, µια πίστη στο θαύµα που τους ωθεί σε κινήσεις τις οποίες ο κοινός νους θεωρεί έξω από κάθε λογική. ∆υστυχώς δικαιωθήκαµε.
Αυτές οι σκέψεις µού ήρθαν στο µυαλό παρακολουθώντας την προχθεσινή τηλεµαχία για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σκόρπιες προτάσεις, κλασικά αριστερά κλισέ, άναρχος λόγος και µια συντροφική χαλαρότητα, χαρακτήριζαν την όλη κουβέντα. Μερικές φορές διέκρινα στα πρόσωπα των δύο δηµοσιογράφων της ∆ηµόσιας Τηλεόρασης –που έκαναν άψογα τη δουλειά τους– µια αµηχανία αλλά και µια συµπαθητική κατανόηση για κάποιες τοποθετήσεις των υποψήφιων αρχηγών, καθώς οι απαντήσεις τους ελάχιστη σχέση είχαν µε τις ερωτήσεις. Η µπάλα στην κερκίδα είναι µια προσφιλής τακτική σε παρόµοιες περιστάσεις.
Τελικά τι απέµεινε από αυτή την τηλεµαχία; Ποια ήταν η εικόνα που σχηµάτισε ο τηλεθεατής; Σίγουρα πως αυτοί οι τέσσερις πολιτικοί δεν µπορεί να κυβερνήσουν την Ελλάδα. ∆εν ήταν τηλεµαχία πρωθυπουργών εν αναµονή. Πιο πολύ έµοιαζε µε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της κυβερνώσας Αριστεράς. Τρεις φορές η Αριστερά κυβέρνησε την Ελλάδα. Πριν από 80 ακριβώς χρόνια, όταν την αιµατοκύλησε, το 1989 όταν και πολυδιασπάστηκε και πρόσφατα όταν και αποσυντέθηκε.
Οι «άλλοι», ένα µείγµα ανανεωτικών και δογµατικών που ανένηψαν, θέλησαν να κυβερνήσουν. Είναι γνωστό πώς συνέβη αυτό. Οσοι είχαµε θητεύσει σε αυτόν τον χώρο, επειδή γνωρίζαµε πρόσωπα και καταστάσεις, προειδοποιούσαµε τους αδαείς για αυτό που θα ερχόταν. Τους λέγαµε αυτοί οι άνθρωποι που µας κυβερνούν δεν είναι απατεώνες, δεν είναι δηµαγωγοί. Αυτά που λένε τα πιστεύουν. Οντως πιστεύουν ότι µπορούν να αλλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη, διότι έχουν µιαν ιεραποστολική αντίληψη για την πολιτική. Εχουν έναν θεολογικό βολονταρισµό, µια πίστη στο θαύµα που τους ωθεί σε κινήσεις τις οποίες ο κοινός νους θεωρεί έξω από κάθε λογική. ∆υστυχώς δικαιωθήκαµε.
Αυτές οι σκέψεις µού ήρθαν στο µυαλό παρακολουθώντας την προχθεσινή τηλεµαχία για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σκόρπιες προτάσεις, κλασικά αριστερά κλισέ, άναρχος λόγος και µια συντροφική χαλαρότητα, χαρακτήριζαν την όλη κουβέντα. Μερικές φορές διέκρινα στα πρόσωπα των δύο δηµοσιογράφων της ∆ηµόσιας Τηλεόρασης –που έκαναν άψογα τη δουλειά τους– µια αµηχανία αλλά και µια συµπαθητική κατανόηση για κάποιες τοποθετήσεις των υποψήφιων αρχηγών, καθώς οι απαντήσεις τους ελάχιστη σχέση είχαν µε τις ερωτήσεις. Η µπάλα στην κερκίδα είναι µια προσφιλής τακτική σε παρόµοιες περιστάσεις.
Τελικά τι απέµεινε από αυτή την τηλεµαχία; Ποια ήταν η εικόνα που σχηµάτισε ο τηλεθεατής; Σίγουρα πως αυτοί οι τέσσερις πολιτικοί δεν µπορεί να κυβερνήσουν την Ελλάδα. ∆εν ήταν τηλεµαχία πρωθυπουργών εν αναµονή. Πιο πολύ έµοιαζε µε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της κυβερνώσας Αριστεράς. Τρεις φορές η Αριστερά κυβέρνησε την Ελλάδα. Πριν από 80 ακριβώς χρόνια, όταν την αιµατοκύλησε, το 1989 όταν και πολυδιασπάστηκε και πρόσφατα όταν και αποσυντέθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου