SerMichiotis: Στην ευρωπαϊκή δημοκρατία, τις κυβερνήσεις δεν «τις ρίχνουν» κάποιοι, που λέει κι ο Πολάκης ή που νομίζουν οι σουλατσαδόροι. Οι κυβερνήσεις πέφτουν στη Βουλή (αν χάσουν την εμπιστοσύνη της) και στον λαό (αν τους καταψηφίσει στις εκλογές). Οσοι λοιπόν ενδιαφέρονται να φύγει η κυβέρνηση είτε θα πρέπει να της στερήσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (όπως συνέβη στη Γερμανία, για παράδειγμα, όπου πλακώθηκαν μεταξύ τους οι κυβερνητικοί εταίροι) είτε θα πρέπει να κερδίσουν τις εκλογές όταν γίνουν. Αλλη μέθοδος δεν υπάρχει. Τα υπόλοιπα συνιστούν αντιδημοκρατική εκτροπή. Και δεν ξέρω πολλούς που θέλουν να μπει η χώρα σε περιπέτειες. Πάμε στη συνέχεια. Επί της ουσίας, ο Καραμανλής κι ο Σαμαράς είπαν πάνω – κάτω τα ίδια. Ποια είναι η διαφορά; Ο ένας τα είπε αποφορτισμένα χωρίς να τα προσωποποιεί. Ο άλλος έστησε καβγά. Είναι άλλο να προειδοποιείς για κάτι αν συμβεί. Κι άλλο να καταγγέλλεις έντονα ότι συμβαίνει κάτι που δεν συμβαίνει. Η κριτική λοιπόν στην κυβερνητική πολιτική δεν είναι απλώς ανεκτή. Είναι επιβεβλημένη, έτσι δουλεύει το μαγαζί. Η υπερβολή όμως την ακυρώνει και λειτουργεί τελικά όχι εναντίον της κυβέρνησης αλλά εναντίον της κριτικής. Τόσο απλό. Μου θυμίζει λίγο τη χαρωπή Νέα Αριστερά. Στις 20 Νοεμβρίου ζητούσαν «να πέσουν οι τιμές, να ανέβουν οι μισθοί», κάτι που ισοδυναμεί περίπου με το μυστικό της ευτυχίας. Στις 21 Νοεμβρίου ήθελαν «να συλληφθεί ο Νετανιάχου». Υποθέτω από άγημα «Επικίνδυνων Αποστολών» υπό τον Κούλογλου. Στις 22 Νοεμβρίου απαιτούσαν «να αφεθεί ελεύθερος ο Ρωμανός». Χωρίς να ερωτηθούν από κανέναν. Το «καλοκαιρινές διακοπές για πάντα» θα το υποσχεθούν μόλις ανοίξει λίγο ο καιρός....