Στην απεργία της Τετάρτης, για πολλοστή φορά, η απόφαση για λειτουργία του µέσου από 09.00-21.00 άλλαξε την τελευταία στιγµή και το µετρό λειτούργησε τέσσερις ώρες λιγότερες, ανατρέποντας τον όποιο προγραµµατισµό των χρηστών του. Ισως θα πρέπει οι κύριοι και κυρίες που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις να καταλάβουν ότι οι χρήστες του µετρό είναι πελάτες της «Αττικό Μετρό», έχουν προκαταβάλει το αντίτιµο για τη µετακίνησή τους και δεν αποζηµιώνονται για την ακύρωση της υπηρεσίας για την οποία έχουν πληρώσει. Αν νοµίζουν ότι µε αυτόν τον τρόπο πιέζεται η κυβέρνηση, κάνουν λάθος. Οι µόνοι που πιέζονται είναι οι εργαζόµενοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να σιτίζονται από τον κρατικό κορβανά και αγωνιούν να µη χάσουν το µεροκάµατο. Ας κάνουν µια βόλτα στις κεντρικές λεωφόρους για να δουν ανθρώπους που ξυπνούν από τα χαράµατα και περιµένουν τα λεωφορεία για να πάνε στη δουλειά τους. Αυτοί οι άνθρωποι περιµένουν περισσότερη κατανόηση και κυρίως αξιοπιστία από τους συνδικαλιστές του µετρό....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" 

Πώς εικονισθήσεται το αόρατον; Πώς εικασθήσεται το ανείκαστον; Πώς γραφήσεται το άποσον και αμέγεθες και αόριστον;» - Ιωάννης Δαμασκηνός. Η «παρένθετη» φωτογραφία (από το παλαιότερο αφιέρωμα της «Κ» Κέντρα Ορθοδοξίας - Επτά Ημέρες) με τον αγιογράφο μοναχό του Αγίου Ορους, εντάσσεται επικουρικά στο πνεύμα που διατρέχει την επιστολή του αναγνώστη της «Κ». Ο ίδιος μας φανερώνει αναμνήσεις από το χωριό του, τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, τότε που μαθητούδια του δημοτικού αναλάμβαναν και χρέη ψάλτη –τα «παιδιά του Ιερού»– με τη θερμή συνηγορία του δασκάλου για την ολιγόλεπτη πρωινή καθυστέρηση στην τάξη. Αλησμόνητος πρωταγωνιστής ο Τάκης της Λούλας, που αχάραγα, και με χιόνια και βροχές, περίμενε στην πόρτα της Εκκλησίας τον ιερέα ανυπομονώντας ν’ αναλάβει ευλογημένη υπηρεσία. Αυτά κατά το Σαρανταλείτουργο, από τα μέσα Νοεμβρίου έως την παραμονή Χριστουγέννων, τη δεύτερη μακρά περίοδο νηστείας του εορτολογίου, ημέρες συμμετοχικής άθλησης στην εγκράτεια και στον εξοστρακισμό αμαρτιών και σκέψεων πονηρών, όπως προτρέπουν οι Πατέρες.

Το Σαρανταλείτουργο και οι µικροί ψάλτες

Κύριε διευθυντά

Το Σαρανταήµερο άρχισε στις 15 Νοέµβρη. Κάθε µέρα γίνεται λειτουργία µέχρι τα Χριστούγεννα (Σαρανταλείτουργο). Στο µικρό χωριό µου, το Σταυροδρόµι Γορτυνίας, τις Κυριακές, τις δεκαετίες του 1950 και 1960, έψελναν οι κανονικοί ψάλτες. Τις καθηµερινές όµως, που οι κανονικοί ψάλτες πήγαιναν στις δουλειές τους, το έργο αυτό αναλάµβαναν µερικοί µαθητές του δηµοτικού σχολείου, «τα παιδιά του Ιερού». Το δηµοτικό σχολείο ήταν δίπλα στην Εκκλησία. Ο παππούλης είχε παρακαλέσει τον δάσκαλο να δικαιολογεί την ολιγόλεπτη καθυστέρηση προσέλευσης των παιδιών αυτών. Τελειώνοντας η λειτουργία τα παιδιά του Ιερού έτρεχαν στο σχολείο τους. 

Ο Τάκης της Λούλας, του Φουσκαρογιώργη, ήταν ο περισσότερο συνεπής. Εγραψε ιστορία σαν παιδί του Ιερού στη δεκαετία του 1960. ∆εν είχε πάρει καµιά απουσία. Αχάραγα, πολλές φορές πριν από τον παππούλη, περίµενε στην πόρτα της Εκκλησίας. Με πάγο, µε χιόνι, µε κρύο, µε βροχή, ο Τάκης πρώτος, ο Τάκης εκεί. Ο Τάκης ψάλτης, ο Τάκης στην υπηρεσία του Ιερού να φροντίζει τη φωτιά, να βράζει το ζέο, να έχει σε ετοιµότητα το θυµιατό. Η σάκα του µε τα βιβλία στο αναλόγιο. Στις οκτώ η ώρα έπρεπε να τρέξει στο σχολειό του. Τρέχοντας έλεγε τη µετά τη Θεία Μετάληψη ευχή «...ακατακρίτως υποδέχεσθαι των αχράντων Μυστηρίων τον αγιασµόν, εις ίασιν ψυχής και σώµατος και παράσχου µοι δάκρυα...». Απέξω όλα, χωρίς να κατανοεί τότε την πατερική αυτή γλώσσα. 

Εκτός από τον Τάκη ήσαν και άλλα παιδιά του χωριού, που είχαν τον ζήλο να υπηρετούν το Ιερό, ιδιαίτερα κατά το Σαρανταλείτουργο. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960 πέρασαν αρκετές σειρές από το Ιερό του σεπτού Ναού της Κοιµήσεως της Θεοτόκου. Οταν έκανε πολύ κρύο, ο παππούλης έλεγε στα παιδιά να ψέλνουν από το Ιερό και όχι από το αναλόγιο. Τα λιγοστά κάρβουνα, που έφερνε, ζέσταιναν λίγο τα παγωµένα χεράκια τους. Στο µεγάλο κρύο τους έδινε λίγο κρασάκι, µια φέτα προσφορά και καµιά κουταλιά ζάχαρη για να τα στυλώνει. 

Ο παππούλης τούς έλεγε να διαβάζουν δυνατά, καθαρά και µε «στόµφο» τα ιερά βιβλία, για να γίνουν καλοί µαθητές. Κάποιες φορές τους έλεγε να προσεύχονται στην Παναγία και να παρακαλούν µε συγκεκριµένα «αιτήµατα» γιατί η Παναγία εισακούει καλύτερα τις προσευχές τους από τις δικές του. Τους µάθαινε να ψέλνουν. Με τον παππούλη έψελναν τον υπέροχο ύµνο «Η Παρθένος σήµερον, τον προαιώνιον λόγον...». 

Τα παιδιά αυτά του Ιερού επρόκοψαν στα γράµµατα. Στο γυµνάσιο είχαν πολύ καλές επιδόσεις, ιδιαίτερα στα Αρχαία και στα Νέα Ελληνικά. ∆ιαµόρφωσαν καλούς χαρακτήρες και φάνηκαν χρήσιµα στην κοινωνία. Τα διέκρινε µια πνευµατικότητα, που τα συνόδευε όλες τις ηµέρες της ζωής τους. Σµίλεψαν µε την προσευχή τους ένα χαρακτήρα που αντέχει στα ξεροβόρια και στις παγωνιές της ζωής, όπως αντέχει µε σεµνότητα και ταπείνωση όσα έρχονται, σαν χάρη, δωρεά και ευλογία, από τη Μεγάλη τους Μητέρα, την Παναγία. Στον ναό της, του χωριού τους, υπηρέτησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, τις δεκαετίες του 1950 και 1960, ως µικροί Αγγελοι, σε όλα τα διακονήµατα, τα παγωµένα εκείνα πρωινά!..

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΩ. ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μα ραβασάκι µέσα σε πρόσφορο;

Κύριε διευθυντά

Με αφορµή τη «βία των εφήβων» ετοιµάζεται αλλαγή του ποινικού νόµου. Προτείνονται βαρύτερες ποινές για το αδίκηµα προσβολής. Προφανώς η πρόθεση του νοµοθέτη είναι η πάταξη της παραβατικότητας των εφήβων. Οµως, η αλλαγή του ποινικού νόµου, µε αφορµή συγκεκριµένα περιστατικά, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να οργανώνεται το νοµικό πλαίσιο. 

Ο Κωνσταντίνος Καραµανλής καθιέρωσε το Ν.∆. 4000/58 περί τεντιµποϊσµού, µε αφορµή κεσεδάκια γιαούρτι που πετούσαν σε άγνωστες κυρίες, νέοι «καλών οικογενειών». Με τα συνήθη ποινικά µέσα της εποχής, το αδίκηµα χαρακτηριζόταν πταίσµα ή χαµηλό πληµµέληµα. Τα δικαστήρια επέβαλλαν δύο µήνες φυλακή εξαγοράσιµη. Πληρώνουν οι πλούσιοι γονείς και µένουν ελεύθερα τα καλόπαιδα. Επειδή όµως το γιαούρτωµα έγινε της µόδας, το κακό παράγινε. Με τον 4000/58 έπεφτε βαρύς ο πέλεκυς. Τουλάχιστον έξι µήνες φυλακή, και µη εξαγοράσιµη. Οµως είχαµε υπερβολές. Η αστυνοµία συνελάµβανε, χωρίς πολλές διαδικασίες, πολίτες και τους παρέπεµπε στο αυτόφωρο ως τεντιµπόηδες: Ο Νίκος Κούρκουλος πήγε αυτόφωρο, διότι «δεν σταµάτησε σε σήµα αστυνοµικού» (αθωώθηκε). 

Μαθητής Β΄ Γυµνασίου διαπληκτίσθηκε µε καθηγήτρια και καταδικάστηκε σε έξι (6) µήνες φυλακή. Ερωτοµανής έστειλε φλογερό γράµµα σε ύπανδρη γυνή µέσα σε πρόσφορο! Το ραβασάκι έπεσε στα χέρια του συζύγου και ο ερωτύλος οδηγήθηκε στο αυτόφωρο. Ο νόµος για χρόνια, και επί επταετίας, «συνέτιζε» τους Νεοέλληνες. Τον κατάργησε ο Ανδρέας το 1983. Οµως ο τεντιµποϊσµός αναφερόταν σε αναίτια προσβολή προς άγνωστα πρόσωπα. Οχι σε σχέσεις µεταξύ γνωρίµων. Οι αλλαγές της νοµοθεσίας οφείλουν να γίνονται µε νηφαλιότητα, όχι ευκαιριακά. Χρυσός κανών: Ο νόµος της αναλογικότητας αδίκηµα-ποινή.

ΥΓ.: Η «Καθηµερινή» µάς χάρισε (3.11.2024) το επίκαιρο ένθετο «Μπούλινγκ & εφηβική βία». Ευχής έργο, να διανεµηθεί σε σπουδαστές, εκπαιδευτικούς, γονείς, αστυνοµικούς, δικαστικούς και λοιπούς ενδιαφεροµένους.

ΙΟΡ∆ΑΝΗΣ Β. ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΣ
Πρώην γυµνασιάρχης, Ραφήνα

Η «ψαροκασέλα» και ο σκηνοθέτης

Κύριε διευθυντά

Η φωτογραφία στη σελ. 14 της «Κ» της Τρίτης 12-11-24, στην οποία φαίνεται το αντιτορπιλικό (Α/Τ) «Βέλος» και η επιγραφή 65ο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου, µου έφερε στη µνήµη ένα γεγονός που έζησα ως νέος αξιωµατικός και είχε σχέση µε τον κινηµατογράφο.

Το καλοκαίρι του 1968 υπηρετούσα ως Α΄ µηχανικός στο οχηµαταγωγό «Τουρνάς». Κατά τον εορτασµό της Ναυτικής Εβδοµάδος καταπλεύσαµε και αγκυροβολήσαµε ∆ευτέρα στο λιµάνι της Αστυπάλαιας. Το βράδυ παραθέσαµε στο κατάστρωµα µικρή δεξίωση, προς τιµήν των Αρχών του νησιού. Μικρό το νησί, λίγοι οι κάτοικοι, µικρές και λίγες οι Αρχές, οι οποίες άρχισαν µε µικρά πλεούµενα να έρχονται στο µικρό σχετικά πλοίο µας. Κάποια στιγµή έπιασε δίπλα µας ένα καϊκάκι µε ένα τσούρµο αµφοτέρων των φύλων, που µάλλον δεν ανήκαν στις «Αρχές» του τόπου. Πρώτη τους ενέργεια, µετά το καλωσόρισµα, ήταν να κατευθυνθούν προς τον µπουφέ µε τα εδέσµατα, τα αναψυκτικά και τα ποτά, που τα περιποιήθηκαν δεόντως. Αφού συνήλθαν πιάσαµε την κουβέντα.

Ποιοι ήσαν αυτοί οι απρόσµενοι και απρόσκλητοι επισκέπτες; Ηταν µια οµάδα παραγωγής κινηµατογραφικής ταινίας. Σκηνοθέτης, ηθοποιοί, τεχνικοί κ.λπ. Σκηνοθέτης ο αείµνηστος Γρηγόρης Γρηγορίου και πρωταγωνίστρια η αείµνηστη Γιώτα Σοϊµοίρη. – Παιδιά, στον ουρανό σάς γύρευα, στη γη σάς βρήκα, µας λέει ο Γρηγορίου.

– Γιατί, κύριε Γρηγορίου; – Γυρίζουµε την ταινία «Ο κοντραµπατζής» και στο σενάριο ένα Α/Τ κυνηγάει τους λαθρέµπορους. – Μα εµείς, κύριε Γρηγορίου, δεν είµαστε Α/Τ. Εµείς είµαστε σαν ψαροκασέλα. – Τι λέτε, ρε παιδιά; ∆εν είσαστε πολεµικό πλοίο; Αυτό στην πλώρη δεν είναι κανόνι;

– Είµαστε, αλλά αυτό στην πλώρη δεν είναι κανόνι. Ενα αντιαεροπορικό πυροβόλο των 40 mm είναι. – Ωραία. Ποιος θα καταλάβει ότι δεν είσαστε Α/Τ και αυτό δεν είναι κανόνι; Πού να τα βρω αυτά; Εσείς θα κυνηγάτε τους λαθρέµπορους. Πότε φεύγετε;

– Την Τετάρτη νωρίς το βραδάκι. – Τέλεια. Φως θα έχει ακόµη. Θα στηθώ και θα τραβήξω τα πλάνα µου.

Είπαµε και διάφορα άλλα µέχρι να µας αποχαιρετήσουν, ευτυχισµένοι από το κελεπούρι που τους έτυχε.

∆εν ξέρω αν τράβηξε τα πλάνα του ο Γρηγορίου και αν κυκλοφόρησε και προβλήθηκε σε κάποιο κινηµατογράφο ο «Κοντραµπατζής» (Contrabbando = λαθρεµπόριο). Ο «Τουρνάς», όµως, του είχε έλθει ως «µάννα εξ ουρανού». 

ΜΑΤΘΑΙΟΣ Μ. ∆ΗΜΗΤΡΙΟΥ 

Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.


Οι συνδικαλιστές και το επιβατικό κοινό

Κύριε διευθυντά

Είµαι τακτικός χρήστης του µετρό και κάθε φορά που υπάρχει µια απεργιακή κινητοποίηση αισθάνοµαι ότι πρέπει να καταφεύγω σε µέντιουµ για να µάθω τι ακριβώς θα αποφασίσουν οι συνδικαλιστές του Σωµατείου Εργαζοµένων. 

Στην απεργία της Τετάρτης, για πολλοστή φορά, η απόφαση για λειτουργία του µέσου από 09.00-21.00 άλλαξε την τελευταία στιγµή και το µετρό λειτούργησε τέσσερις ώρες λιγότερες, ανατρέποντας τον όποιο προγραµµατισµό των χρηστών του. Ισως θα πρέπει οι κύριοι και κυρίες που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις να καταλάβουν ότι οι χρήστες του µετρό είναι πελάτες της «Αττικό Μετρό», έχουν προκαταβάλει το αντίτιµο για τη µετακίνησή τους και δεν αποζηµιώνονται για την ακύρωση της υπηρεσίας για την οποία έχουν πληρώσει. 

Αν νοµίζουν ότι µε αυτόν τον τρόπο πιέζεται η κυβέρνηση, κάνουν λάθος. Οι µόνοι που πιέζονται είναι οι εργαζόµενοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να σιτίζονται από τον κρατικό κορβανά και αγωνιούν να µη χάσουν το µεροκάµατο. Ας κάνουν µια βόλτα στις κεντρικές λεωφόρους για να δουν ανθρώπους που ξυπνούν από τα χαράµατα και περιµένουν τα λεωφορεία για να πάνε στη δουλειά τους. Αυτοί οι άνθρωποι περιµένουν περισσότερη κατανόηση και κυρίως αξιοπιστία από τους συνδικαλιστές του µετρό.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΡΚΟΥ

 Αθήνα


Ελληνες αξιωµατικοί σε στρατόπεδα ναζί

Κύριε διευθυντά

Τα ένθετα που διανέµονται άπαξ της εβδοµάδος, κάθε Τρίτη, από την «Κ» µε τίτλο «ΠΡΟΣΩΠΑ + ΙΣΤΟΡΙΕΣ» και αναφέρονται σε πολιτικούς, στρατιωτικούς κ.λπ., που έπαιξαν σηµαντικό ρόλο στη σύγχρονη Ελλάδα, είναι άκρως ενδιαφέροντα και αρκούντως τεκµηριωµένα. 

Με την επιστολή µου αυτή, λοιπόν, αναφέροµαι στο ένθετο της «Κ» της 6.11.2024, αφιερωµένο στον Συν/ρχη Κων. ∆αβάκη και στους Ελληνες αξιωµατικούς, οι οποίοι απήχθησαν από τις κατοχικές δυνάµεις ως άκρως επικίνδυνοι για την ασφάλειά τους, τον ∆εκέµβριο του 1942. Μετεφέρθησαν στην Πάτρα και, στις αρχές του Ιανουαρίου 1943, τους επιβίβασαν στα ιταλικά πλοία «Citta di Genova» και «Triestino», µε προορισµό τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της φασιστικής Ιταλίας. Το «Citta di Genova» ετορπιλίσθη από αγγλικό υποβρύχιο, που αγνοούσε ότι µετέφερε και Ελληνες αξιωµατικούς. 

Ετσι, επνίγησαν πάνω από 70 αξιωµατικοί, µεταξύ αυτών και ο ήρωας της Πίνδου, Κ. ∆αβάκης, ο οποίος (επνίγη) µε την αίγλη µιας θρυλικής µορφής. ∆ιεσώθη, όµως, κολυµβών επί εξάωρoν ο Ναυπάκτιος επισµηναγός Πελοπίδας Φράγκος, ο οποίος, τελικά, µε την αµέριστη συµπαράσταση της γνωστής ελληνικής οικογένειας της Ρώµης Βούλγαρη, της οποίας γαµβρός ήταν ο επίσης Ναυπάκτιος πολιτικός Γεώργιος Αθανασιάδης-νόβας, κατόρθωσε να δραπετεύσει και να καταφύγει στην Αίγυπτο, όπου είχε καταφύγει και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση. 

Το «Triestino» έφθασε οµαλά στην Ιταλία και οι Ελληνες αξιωµατικοί µετεφέρθησαν σε διάφορα φασιστικά στρατόπεδα. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Αντ/ρχης Ναυπάκτιος επίσης Τζώρτζης Κοτίνης, ένας σκληροτράχηλος Κραβαρίτης πολεµιστής, βετεράνος των Βαλκανικών πολέµων και της Μικρασιατικής εκστρατείας. Μετά την πτώση του Μουσολίνι, οι όµηροι Ελληνες αξιωµατικοί µετεφέρθησαν στα ναζιστικά στρατόπεδα της Γερµανίας. Ετσι, οι Ελληνες αξιωµατικοί απελευθερώθηκαν µετά τη συντριβή της Γερµανίας. 

Το στρατόπεδο που είχε µεταφερθεί ο Τζώρτζης Κοτίνης κατελήφθη από σοβιετικές δυνάµεις τον Μάιο του 1945. Οι Σοβιετικοί, όµως, αντί να τους αποστείλουν τάχιστα στην Ελλάδα, τους µετέφεραν σε σοβιετικό στρατόπεδο, χωρίς διάθεση να τους επαναφέρουν στην Ελλάδα. Μεσολάβησε, όµως, η Αµερικανική ∆ιοίκηση και έτσι δεκάδες Ελληνες στρατιωτικοί επανήλθον στην Ελλάδα µετά τετράµηνο, τέλος Σεπτεµβρίου 1945, µέσω Ουκρανίας, Ρουµανίας και Βουλγαρίας. Αλλά περισσότερες πληροφορίες, ονόµατα αξιωµατικών κ.λπ., στο Google και στο λήµµα «ο Ναυπάκτιος των στρατοπέδων συγκέντρωσης».

ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΒΕΝΕΤΗΣ
Μοναστηράκι ∆ωρίδος


Το συνέδριο του 1904 για την Εκπαίδευση

Κύριε διευθυντά

Εξαιρετικό το ένθετο («ΠΡΟΣΩΠΑ + ΙΣΤΟΡΙΕΣ», 12/11/24) αφιερωµένο στον ∆ηµήτριο Βικέλα (1835-1908), Ελληνα πατριώτη, πολίτη του κόσµου. Μια πολύπλευρη προσωπικότητα µε πολυσχιδή δράση: λόγιος, διακεκριµένος συγγραφέας, µεταφραστής και εθνικός ευεργέτης· ένας γνήσιος Ελληνας ευπατρίδης. Στη γαλλική πρωτεύουσα διετέλεσε µέλος της περιώνυµης ένωσης Association pour l’ encouragement des études grecques en France (Σύλλογος για την ενθάρρυνση των ελληνικών σπουδών στη Γαλλία), που λάµπρυνε αργότερα η κορυφαία Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ροµιγί (1915-2004), καθηγήτριά µου στη Σορβόννη. 

Ο ∆ροσίνης στα «Σκόρπια φύλλα της ζωής µου» αναφέρεται διεξοδικά στην ιδιαίτερη επικοινωνία και περαιτέρω δηµιουργική συνεργασία µε τον Βικέλα, µια φιλία που διατηρήθηκε διά βίου. Γίνεται, επίσης, λόγος για το πρώτο ελληνικό εκπαιδευτικό συνέδριο που διεξάγεται στην Αθήνα, από 31 Μαρτίου έως 4 Απριλίου 1904, µε 979 συνέδρους, εκπαιδευτικούς όλων των βαθµίδων και λογίους από τον εγγύτερο ελλαδικό χώρο, τον µικρασιατικό, την Κύπρο, την Αλεξάνδρεια και τις τουρκοκρατούµενες περιοχές, του αλύτρωτου ελληνισµού, µε βασικούς διοργανωτές τον ∆. Βικέλα και τον Γ. ∆ροσίνη. 

Ο ∆ροσίνης µετέχει στη διοργάνωσή του από τη θέση του γραµµατέα της οργανωτικής επιτροπής, η συµβολή του όµως είναι βαθύτερη, γιατί είναι ο εµπνευστής και ουσιαστικά η ψυχή του συνεδρίου, διαθέτοντας ακόµα και το περιοδικό του «Εθνική Αγωγή» στη διάθεση του συνεδρίου, όπου δηµοσιεύθηκαν οι εισηγήσεις. Ο ∆ροσίνης είχε εισηγηθεί στον κανονισµό και τη λειτουργία του σε τέσσερα τµήµατα: της Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως, της Μέσης Εκπαιδεύσεως, της Γυναικείας Αγωγής και της Τεχνικής και Επαγγελµατικής Εκπαιδεύσεως, θεµατική που εστιάζεται στο ενδιαφέρον του ποιητή.

Το συνέδριο αποτέλεσε σηµαντικό γεγονός για τη ζωή της χώρας και η σπουδαιότητά του τονίσθηκε και από την παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α΄, ο οποίος κήρυξε και την έναρξη των εργασιών στη µεγάλη αίθουσα του πανεπιστηµίου. Ο Βικέλας, αποτιµώντας τη συµµετοχή στο συνέδριο, ανέφερε ότι ουδέποτε ελληνικό συνέδριο είχε συγκεντρώσει τόσα µέλη από διάφορες περιοχές.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΓΓ. ΣΤΕΦΟΣ, ∆.Φ. Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι φίλοι του Μουσείου Γ. ∆ροσίνη»


Απλές ερωτήσεις ενός χρήστη τραµ

Κύριε διευθυντά

Απευθυνόµενος προς τους αρµοδίους του υπουργείου Υποδοµών και Μεταφορών ΠΟΜΕ ζητώ από τις στήλες της έγκριτης εφηµερίδας σας απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήµατα:

1. Γιατί µόλις συνδέθηκε η επέκταση του τραµ της Αθήνας προς Πειραιά στο δίκτυο, διακόπηκε το απευθείας δροµολόγιο Σύνταγµα Πειραιάς, και αυτό γίνεται µόνον µε ανταπόκριση µέσω Πικροδάφνης που βρίσκεται προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς Γλυφάδα;

2. Γιατί το ιστορικό όχηµα τραµ στη στάση Πικροδάφνη αποµακρύνθηκε (και πού πήγε; Για σκραπ;) και στη θέση του φτιάχτηκε ένα ακαλαίσθητο προκάτ κτίριο (µοιάζει µε κοντέινερ), αγνώστου χρήσεως;

3. Γιατί ο τερµατικός σταθµός ακτή Ποσειδώνος στο λιµάνι του Πειραιά, τρία χρόνια µετά την έναρξη της εµπορικής λειτουργίας του µέσου προς το µεγάλο λιµάνι, δεν έχει δοθεί ακόµη στο επιβατικό κοινό;

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ