"...Ο Μπόρις Τζόνσον είναι η μία πλευρά του νομίσματος, η άλλη είναι η Ανγκελα Μέρκελ, που ξαναμπήκε στη ζωή μας, με τον ίδιο άτσαλο και εν πολλοίς τραγικό τρόπο που γνωρίσαμε το 2009 και το 2010 και μετέπειτα εμείς οι Ελληνες καλά. Επιμένει στη στείρα άρνηση για το ευρωομόλογο, σε μια περίοδο που ουδείς (και η ίδια, σίγουρα!) γνωρίζει πώς θα είναι ο κόσμος μετά το τέλος της πανδημίας. Μπροστά αυτή, και πίσω της ο σκληρός πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (που επίσης καλά γνωρίσαμε εμείς οι Ελληνες την προηγούμενη δεκαετία) να αρνούνται να αποδεχθούν αυτό που σήμερα φαντάζει ως η μόνη λύση για την αντιμετώπιση της μακάβριας ύφεσης που θα ακολουθήσει την προέλαση του κορωνοϊού. Γιατί το κάνει; Ουδείς γνωρίζει, παρότι εικασίες έχουν διατυπωθεί και αναλύσεις συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι επιδιώκει τη συνέχιση της γερμανικής επικυριαρχίας στην οικονομία της Ευρώπης. Υπάρχει θεία δίκη στην περίπτωση της Μέρκελ; Πώς δεν υπάρχει. Να εξελιχθεί κατά τέτοιον τρόπο η πανδημία στη Γερμανία ώστε να είναι αδύνατον η γερμανική οικονομία να αντιπαλέψει τις επιπτώσεις της. Να χρειαστεί να συμβεί ας πούμε ό,τι και εδώ: κλειστές επιχειρήσεις, κλειστά εργοστάσια, περιορισμός των μετακινήσεων - ύφεση. Ακόμη δεν το έχουμε δει το έργο, αλλά πού ξέρεις τι σκέφτεται για την περίπτωσή της Αυτός εκεί πάνω;..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/03/20

Η ανο(η)σία του Μπόρις

Υπάρχει θεία δίκη; Υπάρχει, σου λέει ο άλλος, και εννοεί ότι αυτό που εκείνος θα ήθελε να πάθει κάποιος που εχθρεύεται ή και μισεί, κάποια στιγμή το παθαίνει. Από κάποια ανώτερη δύναμη, η οποία υιοθετεί το «αίτημά» του, παίρνει το μέρος του, και την πέφτει κανονικά στον άλλον, επειδή ακριβώς δέχθηκε το «δίκαιο» του «αιτήματος». Προσωπικά εγώ που δεν είμαι εκδικητικός τύπος και ποτέ δεν εύχομαι κάτι για κάποιον με τον οποίο βρίσκομαι σε αντίθεση, πολύ απλά γιατί ξέρω ότι αυτό που εύχεσαι μπορεί πολύ χαλαρά να το πάθεις εσύ, αυτά τα περί «θείας δίκης» τα περνούσα στα ψιλά. Αδιαφορία, πλήρης. Και να που ήρθε η ώρα να στοιχηθώ μαζί με πολλούς άλλους σε ολόκληρο τον κόσμο, που σου λένε ότι η ασθένεια του Μπόρις Τζόνσον από κορωνοϊό, και μαζί με αυτόν, του υπουργού του επί της Υγείας, καθώς και του συμβούλου του για θέματα υγείας, είναι μια κορυφαία απόδειξη ότι υπάρχει και η θεία δίκη, αλλά και κάποιος εκεί πάνω ο οποίος τα βλέπει όλα αυτά και δρα τιμωρητικά. Διότι ο βρετανός πρωθυπουργός είναι που λοιδορούσε όλους εκείνους που έπαιρναν μέτρα για τον κορωνοϊό, χαρακτηρίζοντάς τα υστερικά και άκαιρα, και ήταν αυτός που είχε υιοθετήσει τη θεωρία της ανοσίας της αγέλης που του εισηγούνταν οι άλλοι δυο και δεν έπαιρνε μέτρα. Τώρα τρέχει και δεν φτάνει, ασθενής ων, με τους ανθρώπους του να διατείνονται ότι αν τα θύματα της πανδημίας περιοριστούν στις 20.000 ανθρώπους, αυτό θα είναι μια επιτυχία της πολιτικής τους!

Συμπέρασμα; Μοιραίοι άνθρωποι, στις πιο κρίσιμες θέσεις, την πιο κρίσιμη στιγμή, και οι λαοί απλώς να υφίστανται την τρέλα που τους δέρνει...

Θεία δίκη
Ο Μπόρις Τζόνσον είναι η μία πλευρά του νομίσματος, η άλλη είναι η Ανγκελα Μέρκελ, που ξαναμπήκε στη ζωή μας, με τον ίδιο άτσαλο και εν πολλοίς τραγικό τρόπο που γνωρίσαμε το 2009 και το 2010 και μετέπειτα εμείς οι Ελληνες καλά. Επιμένει στη στείρα άρνηση για το ευρωομόλογο, σε μια περίοδο που ουδείς (και η ίδια, σίγουρα!) γνωρίζει πώς θα είναι ο κόσμος μετά το τέλος της πανδημίας. Μπροστά αυτή, και πίσω της ο σκληρός πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (που επίσης καλά γνωρίσαμε εμείς οι Ελληνες την προηγούμενη δεκαετία) να αρνούνται να αποδεχθούν αυτό που σήμερα φαντάζει ως η μόνη λύση για την αντιμετώπιση της μακάβριας ύφεσης που θα ακολουθήσει την προέλαση του κορωνοϊού.

Γιατί το κάνει; Ουδείς γνωρίζει, παρότι εικασίες έχουν διατυπωθεί και αναλύσεις συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι επιδιώκει τη συνέχιση της γερμανικής επικυριαρχίας στην οικονομία της Ευρώπης.

Υπάρχει θεία δίκη στην περίπτωση της Μέρκελ; Πώς δεν υπάρχει. Να εξελιχθεί κατά τέτοιον τρόπο η πανδημία στη Γερμανία ώστε να είναι αδύνατον η γερμανική οικονομία να αντιπαλέψει τις επιπτώσεις της. Να χρειαστεί να συμβεί ας πούμε ό,τι και εδώ: κλειστές επιχειρήσεις, κλειστά εργοστάσια, περιορισμός των μετακινήσεων - ύφεση. Ακόμη δεν το έχουμε δει το έργο, αλλά πού ξέρεις τι σκέφτεται για την περίπτωσή της Αυτός εκεί πάνω;
Αμετανόητοι

Στα καθ' ημάς τώρα, η κυβέρνηση δίνει τη μάχη της για τον κορωνοϊό, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μία μάχη την κέρδισε ήδη, και μάλιστα την κέρδισε «πολλά με λίγα» που λένε. Αφορά την υπόθεση του Εβρου η εκτίμησή μου, και τη διάλυση του τσαντιρομαχαλά που είχαν στήσει οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στην από εκεί πλευρά των συνόρων, επιδιώκοντας τη βίαιη κατάλυση της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή.

Η νίκη της κυβέρνησης είναι δεδομένη, αφού όχι μόνο δεν κατάφερε κανείς τους να σπάσει τα σύνορα, αλλά και έδωσε και ένα μάθημα στις δυνάμεις του σουλτάνου Ερντογάν, ότι με το ζόρι δεν βγαίνει τίποτε, και επίσης δεν βγαίνει και τίποτε με κόλπα και μπαγαποντιές.

Φυσικά αρκετοί δικοί μας στενοχωρήθηκαν με την εξέλιξη - ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και την Παρασκευή κατήγγειλε την ελληνική κυβέρνηση στην Ευρώπη ότι παραβιάζει τα δικαιώματα για άσυλο των μεταναστών και των προσφύγων. Τόση - και τέτοια... - «συμμετοχή» στην εθνική προσπάθεια που έγινε για να ανατραπούν τα σχέδια της Τουρκίας. Αμετανόητοι. Ή απλώς... ανόητοι! Καθώς επιμένουν να μας θυμίζουν την περίοδο που κυβέρνησαν αυτή τη χώρα - μια περίοδο καταστροφής και αποδομής, για την οποία δεν έχει γίνει ακόμη καμία σοβαρή αποτίμηση. Αλλά θα γίνει, δεν μπορεί...

Εργο ΠΑΣΟΚ

Να, ας πούμε παρακολουθώ εσχάτως τις δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι με αφορμή τον κορωνοϊό και την προσπάθεια για τη διαχείριση της κρίσης που κάνει η κυβέρνηση, θεοποιούν το ΕΣΥ, ομνύουν στον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και επιτίθενται στους άλλους ότι αυτοί ήταν υπέρ της ιδιωτικοποίησης της υγείας, ευνοήσαν τους κλινικάρχες και άφησαν το ΕΣΥ ανοχύρωτο!

Καταρχήν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτός που άφησε εντελώς γυμνό το ΕΣΥ ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου η τραγική επιλογή του Τσίπρα να αναθέσει το υπουργείο Υγείας στο δίδυμο των Ξανθού - Πολάκη, διέλυσε εντελώς κάθε καλή προσπάθεια που είχε εκδηλωθεί τα προηγούμενα χρόνια. Οι δύο αυτοί, μόνο ως νεκροθάφτες του ΕΣΥ θα χαρακτηριστούν τα επόμενα χρόνια, όταν θα αποκαλυφθεί το εύρος των ακατανόητων και αλλοπρόσαλλων αποφάσεων που έλαβαν και οι οποίες διέλυσαν - μέσα από τον άκρατο λαϊκισμό και την ευνοιοκρατία υπέρ των ημετέρων - το σύστημα υγείας της χώρας.

Πώς λοιπόν μπορεί να νομιμοποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για το ΕΣΥ, όταν έπειτα από τεσσεράμισι χρόνια το μόνο που άφησε πίσω του ήταν στάχτες; Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί, αλλά στην Ελλάδα ζούμε, οπότε όλα επιτρέπονται. Ακόμη και η λοβοτομή στη συλλογική μνήμη, την οποία επιχειρούν με την καθημερινή παρουσία τους στα κανάλια τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν είναι γνωστό σε όλο τον χώρο της υγείας το καταστροφικό του πέρασμα από αυτή.

Και κάτι τελευταίο: το ΕΣΥ δεν το έφτιαξε, ούτε το αναμόρφωσε, κανείς ΣΥΡΙΖΑ. Το ΕΣΥ είναι ένα - ακόμη - έργο του ΠΑΣΟΚ. Αποκλειστικά. Το έστησε ο κύριος Παρασκευάς Αυγερινός ως πρώτος υπουργός Υγείας της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, και το έργο του το συνέχισε ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς. Χωρίς αυτούς τους δυο, και κυρίως χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν ξέρω πώς θα ήταν σήμερα η υγεία στη χώρα...

Πλιάτσικο με τον φόβο

Το άλλο που θέλω να επισημάνω είναι η ξεδιάντροπη προσπάθεια ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν πλιάτσικο με τον πόνο αλλά και τον φόβο ορισμένων κατηγοριών ασθενών, εν μέσω της πανδημίας. Παρακολουθούσα ας πούμε το πρωί του Σαββάτου σε τηλεοπτική εκπομπή τον Ανδρέα Ξανθό, τον οποίο θεωρούσα και σοβαρό. Στο ένα παράθυρο αυτός και στο άλλο συνδικαλιστής, προφανώς της επιρροής του, προερχόμενος από ογκολογικό νοσοκομείο. Ο ένας έκοβε, ο άλλος έραβε, με στόχο να αποδείξουν ότι η κυβέρνηση αφήνει τους γιατρούς χωρίς προστασία έναντι του κορωνοϊού ή ότι - το απίστευτο! - αφήνονται στην τύχη τους εν μέσω πανδημίας οι ογκολογικοί ασθενείς, διότι κλείνει το ένα τμήμα ή κλείνει το άλλο, και ένα σωρό ανάλογα παραμύθια.

Θα μου πεις ποιος ακούει τόσο χονδροειδή ψεύδη και τα αποδέχεται; Δεν έχει σημασία. Εστω και ένας ογκολογικός ασθενής να τους άκουσε και να φοβήθηκε για την τύχη του, και αυτό θέμα είναι. Για τον ίδιο, για την οικογένειά του, για τους φίλους του. Αλλά δεν είναι κατάντια πια όλο αυτό; Τα άθλια παιχνίδια στην πλάτη ασθενών την ώρα του πολέμου; Ντροπή, είναι το μόνο που έχω να πω. Αν τους λέει κάτι ο όρος...