"...Η ασυναρτησία είναι προφανής. Πώς γίνεται να συνδέονται φήμες, που μόνον αυτός τις πληροφορείται, για αξιοποίηση του στρατού στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, με μέτρα προστασίας της ηγεσίας (sic) των Ενόπλων Δυνάμεων, μόνον ο ίδιος το ξέρει και, ενώ είναι φανερό ότι θέλει να μας το μεταδώσει, κάπου το χάνει και τα ανακατεύει όλα. Ανησυχεί ειδικά για την υγεία των αρχηγών του γενικού επιτελείου και των Οπλων; Ας κάνει ο ίδιος μερικά τηλεφωνήματα να ρωτήσει. Τέως αναπληρωτής είναι, ευχαρίστως θα του πουν τα νέα τους. Επειτα, τι μύγα είναι αυτή που τον τσίμπησε με την «παρουσία» του στρατού; Είδε κάποιο άσχημο όνειρο και φοβάται, καθώς μάλιστα πλησιάζει η επέτειος της 21ης Απριλίου; Εχει σημασία ότι τον αναστατώνει η ιδέα της παρουσίας του στρατού. Δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί για την ενδεχόμενη χρησιμότητα του στρατού, στην περίπτωση που κάτι τέτοιο θα κρινόταν αναγκαίο. Ούτε τον απασχολεί ότι το κράτος οφείλει να προετοιμάζεται για το χειρότερο. Αυτός κολλάει στην ιδέα της παρουσίας του στρατού, επειδή κάπως ενοχλεί αυτό που ο αρχηγός του θα έλεγε «δημοκρατική ευθιξία» του. Συνεπής στάση για έναν αριστερό αγωνιστή! Για τις ιδέες, άλλωστε, δεν γίνεται όλη η φασαρία στην Αριστερά;..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/03/20

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Συνέβη και αυτό. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, το αξιαγάπητο κοριτσάκι του «Εξορκιστή», που μεγάλωσε, έγινε πρόεδρος της Βουλής (ευτυχώς για λίγο) και ύστερα αρχηγός κόμματος στο οποίο κανείς δεν δίνει σημασία, τελευταία δεν είναι πολύ καλά. Για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου καλά.

Το λέω, διότι η πρόεδρος εξέδωσε χειμαρρώδη ανακοίνωση, σχεδόν χιλίων λέξεων, στην οποία υιοθετεί πλήρως τη ρητορική της κυβέρνησης περί πολέμου με αόρατο εχθρό – ρητορική που ενοχλεί την Αριστερά, για λόγους που δεν έχω καταλάβει. Δεν μένει μόνο εκεί, αλλά επικροτεί τα μέτρα περιορισμού των προσωπικών ελευθεριών που έχει λάβει η κυβέρνηση, την οποία και καλεί «να συνεχίσει σθεναρά» στην ίδια κατεύθυνση, εφόσον χρειαστεί. Αναγνωρίζει, επίσης, τα «τεράστια βήματα» που έχουν γίνει «με συντεταγμένο τρόπο» όσον αφορά την οργάνωση του κράτους και κρίνει «εξαιρετικά σημαντική και άρτια» την καθημερινή ενημέρωση από τους αρμοδίους (συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, του πρωθυπουργού). Επειτα, χαιρετίζει τα μέτρα οικονομικής στήριξης εργαζομένων και επιχειρήσεων, αλλά δεν τελειώνει εκεί. Συνεχίζει, επιδαψιλεύοντας επαίνους και προτροπές σχεδόν σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, χωρίς να παραλείπει ούτε την Εκκλησία.

Λογικά όλα αυτά παραπάνω, αλλά για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι τρέλες. Οι μεγαλύτερες που έχει εκστομίσει ποτέ! Λαμβανομένου υπ’ όψιν, λοιπόν, του υποκειμένου νοσήματός της, συμπεραίνω ότι η πρόεδρος είναι η πρώτη από τα πρόσωπα της πολιτικής που νοσεί και μάλιστα βαρέως από τον κορωνοϊό.

Ακριβέστερα, δεν είναι το πρώτο, διότι ξέχασα –και πολύ λυπάμαι– την περίπτωση του βουλευτή Μαγνησίας της Ν.Δ., που επίσης νοσηλεύεται. Αλλά και μόνο ότι τον ξέχασα κιόλας είναι η απόδειξη ότι δεν μετράει.

Ο δεύτερος;

Δεν είναι καλύτερη, πολύ φοβάμαι, η κατάσταση του Π. Ρήγα, αν σας λέει κάτι το όνομα. (Τέως αναπληρωτής υπουργός Αμύνης του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα τίποτα.) Ο εν λόγω πολιτευτής απηύθυνε αυστηρή προειδοποίηση προς την κυβέρνηση, την οποία και μεταφέρω όπως την κατέγραψε ο Τύπος: «Να μη διανοηθούν καν να κάνουν πράξη τις φήμες που προβάλλουν ΜΜΕ περί παρουσίας στρατού στους δρόμους, θα μας βρουν απέναντι, αντίθετα να πάρουν μέτρα προστασίας της ηγεσίας των Ε.Δ. θωρακίζοντας το ηθικό τους».

Η ασυναρτησία είναι προφανής. Πώς γίνεται να συνδέονται φήμες, που μόνον αυτός τις πληροφορείται, για αξιοποίηση του στρατού στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, με μέτρα προστασίας της ηγεσίας (sic) των Ενόπλων Δυνάμεων, μόνον ο ίδιος το ξέρει και, ενώ είναι φανερό ότι θέλει να μας το μεταδώσει, κάπου το χάνει και τα ανακατεύει όλα. Ανησυχεί ειδικά για την υγεία των αρχηγών του γενικού επιτελείου και των Οπλων; Ας κάνει ο ίδιος μερικά τηλεφωνήματα να ρωτήσει. Τέως αναπληρωτής είναι, ευχαρίστως θα του πουν τα νέα τους.

Επειτα, τι μύγα είναι αυτή που τον τσίμπησε με την «παρουσία» του στρατού; Είδε κάποιο άσχημο όνειρο και φοβάται, καθώς μάλιστα πλησιάζει η επέτειος της 21ης Απριλίου; Εχει σημασία ότι τον αναστατώνει η ιδέα της παρουσίας του στρατού. Δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί για την ενδεχόμενη χρησιμότητα του στρατού, στην περίπτωση που κάτι τέτοιο θα κρινόταν αναγκαίο. Ούτε τον απασχολεί ότι το κράτος οφείλει να προετοιμάζεται για το χειρότερο. Αυτός κολλάει στην ιδέα της παρουσίας του στρατού, επειδή κάπως ενοχλεί αυτό που ο αρχηγός του θα έλεγε «δημοκρατική ευθιξία» του. Συνεπής στάση για έναν αριστερό αγωνιστή! Για τις ιδέες, άλλωστε, δεν γίνεται όλη η φασαρία στην Αριστερά;

Κόλλημα

Βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντε-έξι; Κάπως έτσι για το ΚΚΕ, που ποτέ δεν έκρυψε την ιδεολογική αντίθεση στον κοινοβουλευτισμό – πλην, βεβαίως, των οικονομικών οφελών που συνεπάγεται. Μόλις άρχισαν να λαμβάνονται τα πρώτα μέτρα περιορισμού κάθε είδους δραστηριοτήτων, το ΚΚΕ έσπευσε τότε να ζητήσει επιμόνως να κλείσει τελείως η Βουλή. Βεβαίως, δεν εισακούσθηκε, αλλά η ασυνήθιστη επιμονή έκανε εντύπωση. Τώρα επανέρχεται και ζητεί, εξίσου επιμόνως, να κλείσει τελείως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Γιατί τέτοια εμμονή με τα λουκέτα στα κοινοβούλια, διερωτώμαι. Είναι κατάλληλη η ώρα για προλεταριακή επανάσταση;

Η αιτία της επιμονής δεν είναι ιδεολογική, αλλά καθαρά πρακτική και την προδίδει η τελευταία παράγραφος της σχετικής ανακοίνωσης του κόμματος. Εκεί δηλώνει ότι θεωρεί απαράδεκτο να συνεχίζει να συνεδριάζει το Ε.Κ. βάσει των κανονισμών που ισχύουν για περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή με αντιπροσωπευτική σύνθεση, επειδή, λόγω του μικρού μεγέθους του, φοβάται πως η εκπροσώπησή του θα σμικρυνθεί ακόμη περισσότερο. Με απλά λόγια, το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, αλλά για τη δική του φωνή μέσα σε αυτούς. Ενδιαφέρεται, δηλαδή, μόνο στον βαθμό κατά τον οποίο τους εκμεταλλεύεται.

Απογοήτευση

Κότα και αυτός. Ετρεξα αμέσως στο λάπτοπ, να τον δω και να τον χαρώ, μόλις άκουσα ότι ο Πούτιν επισκέφθηκε ρωσικό νοσοκομείο εντεταγμένο στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Η απογοήτευση, όμως, τεράστια. Ποιος Πούτιν; Εναν εξωγήινο μέσα σε μια κίτρινη στολή έβλεπες και ήταν, λέει, ο Πούτιν. Τι κρίμα. Τώρα ήταν που, για μία φορά, θα είχε νόημα να εμφανιστεί γυμνόστηθος και καμαρωτός! Πάνω σε άλογο; Γιατί όχι και καβαλάρης, αν το ένιωθε έτσι. Τώρα ο πλανήτης έχει ανάγκη να ευθυμήσει!