"...Εγείρεται ένα αίτημα απομόνωσης όσων ανεύθυνων προσπαθούν να διαταράξουν το κλίμα σύμπνοιας και εμπιστοσύνης: όσοι διέδωσαν ψευδώς ότι η κυβέρνηση επέβαλε capital control, όσοι επιμένουν να θεωρούν ότι ο απώτερος στόχος των απαγορεύσεων είναι ο αυταρχισμός, όσοι διαδίδουν διάφορα ανυπόστατα για την αντοχή του συστήματος υγείας χλευάζονται και προσπερνιούνται..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 26/03/20

Μικρά κέρδη μέσα στην κρίση
Υπάρχουν μερικά καλά νέα για την Ελλάδα την εποχή της πανδημίας, κι είναι χρήσιμο να τα αναφέρουμε - επειδή δεν είναι σωστό να ζούμε μόνο συντονισμένοι στον φόβο και τις επιπτώσεις του.

1. Χθες, 25η Μαρτίου, η αντί της παρελάσεως τελετή ήταν λιτή. Ο Πρωθυπουργός, η πολιτική και η πολιτειακή ηγεσία βρέθηκαν στο Σύνταγμα. Εγινε κατάθεση στεφάνου ενώ στον ουρανό πέταξαν μαχητικά αεροσκάφη και ελικόπτερα. Ηταν η πιο απλή απότιση τιμής, η πιο απλή ανάκληση της ιστορικής μνήμης και η πιο ουσιαστική τα τελευταία χρόνια. Δεν σκοτωθήκαμε για το νόημα της γιορτής, τα σχολεία δεν σχολιάστηκαν για τις παρελάσεις και την έλλειψη μιας πειθαρχίας αχρείαστης και ουδείς οργάνωσε αντιμιλιταριστικές ή πατριδοκάπηλες ινσταλέισον. Η καραντίνα έδειξε, πολύ εύγλωττα, ότι μπορούμε να γιορτάζουμε απλά χωρίς μεγαλοστομίες και πομπώδεις τελετές. Κι ότι αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούμε να δίνουμε νόημα στην ιστορία μας, με τον ίδιο τρόπο που δίνουμε νόημα στις πράξεις μας. Ως υπεύθυνοι πολίτες, για τον εαυτό μας και για το σύνολο. Θα μπορούσε αυτό που φέτος έγινε εξ ανάγκης να είναι μια νέα αρχή: με λιγότερους τύπους και περισσότερη ουσία, με λιγότερους συμβολισμούς και λιγότερη κατανόηση της ιστορίας μας.

2. Τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα της κοινωνικής ζωής, που επιβλήθηκαν από το κράτος, οδήγησαν σε υπερβολικές αναγνώσεις. Κάποιοι, λίγοι, μίλησαν για πρακτικές χούντας και πολύ περισσότεροι έκαναν λόγο για ολιγοήμερη (ή ολιγόμηνη, ανάλογα με τις εξελίξεις) πλην αναγκαία παράκαμψη της δημοκρατίας και των κανόνων της. Τεράστια πλάνη. Ουδείς παρέκαμψε τη δημοκρατία. Τίποτα δεν έχει γίνει πέραν των κανόνων που ορίζονται από το δημοκρατικό πλαίσιο. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με τη σοβαρή νομική συγκρότηση που διαθέτει, διευκρινίζει στο διάγγελμά της σε δύσκολους καιρούς: «Η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου και τα περιθώρια περιορισμού των ατομικών ελευθεριών ορίζονται στο Σύνταγμα και στον χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

3. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και με το διάγγελμα και με την παρουσία της στην τελετή στο Σύνταγμα, έδωσε συνολικά το στίγμα της παρουσίας της. Χωρίς ηρωικούς δεκάρικους, χωρίς βερμπαλισμούς και περιττές μεγαλοστομίες, τόνισε τη σημασία μιας κοινωνίας αλληλεγγύης και προσφοράς, μιας κοινωνίας υπεύθυνων πολιτών που συνεργάζονται για έναν κοινό σκοπό: την ανάσχεση μιας δύσκολης κατάστασης. Ποια τμήματα της κοινωνίας είναι στην πρώτη γραμμή; «Οι ένοπλες δυνάμεις που προστατεύουν τα σύνορά μας από την επιθετικότητα της Τουρκίας, τα σώματα ασφαλείας που επαγρυπνούν, οι γιατροί και οι νοσηλευτές, οι άνθρωποι του κρατικού μηχανισμού, οι εργαζόμενοι που καλύπτουν τις καθημερινές μας ανάγκες, όσοι ανώνυμα προσφέρουν χωρίς να προσδοκούν όφελος ή αναγνώριση».

4. Εγείρεται ένα αίτημα απομόνωσης όσων ανεύθυνων προσπαθούν να διαταράξουν το κλίμα σύμπνοιας και εμπιστοσύνης: όσοι διέδωσαν ψευδώς ότι η κυβέρνηση επέβαλε capital control, όσοι επιμένουν να θεωρούν ότι ο απώτερος στόχος των απαγορεύσεων είναι ο αυταρχισμός, όσοι διαδίδουν διάφορα ανυπόστατα για την αντοχή του συστήματος υγείας χλευάζονται και προσπερνιούνται.

5. Η κυβέρνηση και το κράτος, με τους χειρισμούς τους, έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Σπάνιο κέρδος που ελπίζω ότι θα το κεφαλαιοποιήσουμε όταν όλα αυτά τελειώσουν - και με υπευθυνότητα βοηθάμε να τελειώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα.

ΥΓ. Ο Κρίτων Αρσένης δεν είναι ευρωβουλευτής αλλά βουλευτής του Μέρα25. Επανορθώνω το λάθος μου. Η επίκριση προς την πολιτεία του, πάντως, είναι απόλυτη - και δεν αλλάζει.

Το χέρι στον Αστερίξ

Το μυαλό ήταν ο Γκοσινί. Αυτός έφτιαξε τους χαρακτήρες, αυτός συνέδεσε την ιστορία του ανυπότακτου χωριού των Γαλατών με την ιστορία αλλά, κυρίως, με την κλασική γραμματεία της Γαλλίας - και όχι μόνο. Αλλά ο Ουντερζό ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα, το άλλο μισό. Το χέρι.

Ο άνθρωπος που σχεδίασε τον κοντοστούπη Αστερίξ με το τετράγωνο μυαλό, τον χοντρούλη Οβελίξ που επεξεργάζεται την πέτρα για να φτιάξει ιερά μενίρ, τον σκύλο τους τον Ιντεφίξ, τους ανθρώπους του χωριού, τον Ιούλιο Καίσαρα, τους πειρατές, τους Ρωμαίους...

Χωρίς τη μορφή των ηρώων και των εχθρών τους, δύσκολα μπορεί να χτιστεί η ζωή τους, δύσκολα διαγράφονται οι χαρακτήρες τους, οι έξεις και οι αντιφάσεις τους.

Ο Ουντερζό ήταν ο στυλίστας, που κατάφερε να παντρέψει την παράδοση του «σκληρού ντεκουπάζ» των βελγικών κόμικς με την ελαφρότητα και την καρικατουριστική χάρη του Ντίσνεϊ. Ο άνθρωπος που έβαλε στο χαρτί και «κίνησε» τις μεγάλες εμπνεύσεις του συνεργάτη του. Μάλιστα μετά τον θάνατο του Γκοσινί, προσπάθησε να παραγάγει κι άλλες ιστορίες, επινοώντας κι άλλους ήρωες. Συντήρησε αλλά δεν ανανέωσε τη μυθολογία του Αστερίξ.

Ισως γιατί στα κόμιξ δύο είναι καλύτερα από έναν μόνο του. Αντίο Αλμπέρ Ουντερζό.