"...Αντιλαμβάνομαι τον πόνο όσων δεν αντέχουν τη συνύπαρξη με τον εαυτό τους. Σε όλους συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να τον διώξεις από τη ζωή σου, ακόμη και αν αντιλαμβάνεσαι τον παραλογισμό. Θα μου πείτε ότι όσοι οδηγηθούν στην ύστατη απελπισία ή δυσανεξία δεν απέχουν πολύ από το απονενοημένο διάβημα. Η αυτοχειρία είναι ζήτημα προσωπικό. Είναι η διαφορά τής ατομικής ευθύνης από τη συλλογική ευθύνη. Και τη συλλογική ευθύνη την αναλαμβάνει το κράτος. Το πρώτο και κύριο μέλημά του δεν μπορεί παρά να είναι η σωτηρία της κοινότητας. Είναι η βασική αρχή του. Αν αφανιστεί η κοινότητα, τότε η ελευθερία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν τα ευρωπαϊκά σύνορα καταλυθούν, τότε πώς θα προστατευθούν οι ανθρώπινες αξίες που προστατεύει η Ευρώπη; Συμμερίζομαι τη δυσπιστία του κάθε συμπολίτη μου απέναντι στο κράτος με το οποίο, εδώ και δεκαετίες, έχουμε συνάψει συμβόλαιο αναξιοπιστίας. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτό το αναξιόπιστο κράτος απέδειξε ότι θέλει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του. Η πρώτη προσπάθεια έγινε στον Εβρο, η δεύτερη με την πανδημία. Ασχέτως πολιτικής ή ιδεολογικής τοποθέτησης του καθενός από εμάς, ας σκεφθούμε μόνον ότι για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες το κράτος σε πλησιάζει προσπαθώντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

εκμεταλλευθεί την προσήλωση της Ευρώπης στις αρχές της. Στην περίπτωση, μάλλον με ευήθεια μοιάζει παρά με συνέπεια. Είναι σαν να μη βλέπεις την απειλή του κορωνοϊού και να σε ενδιαφέρει μόνον η τήρηση των αρχών σου. Οι ίδιοι καταγγέλλουν τους αρχιερείς που επέμεναν να λειτουργούν ή να τελούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όμως η στάση τους δεν διαφέρει. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, η απειλή αποδεικνύεται ισχυρότερη από τις αρχές. Κι αν θέλουμε να ανατρέξουμε στην πρόσφατη Ιστορία μας, ας θυμηθούμε τι έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, όταν λεηλατήθηκε το κέντρο της Αθήνας. Τότε είχαμε μια κυβέρνηση, οιονεί συντηρητική, που όμως χαρακτηριζόταν από την ατολμία της συντηρητικής παράταξης της μεταπολίτευσης απέναντι στις υποτιθέμενες «αρχές» της δημοκρατίας. Τα «παιδιά» μας είχαν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν και το κράτος, φοβικό, ενοχικό, σεβάστηκε τη βαρβαρότητά τους στο όνομα της δημοκρατικής αρχής.

Αντιλαμβάνομαι τον πόνο όσων δεν αντέχουν τη συνύπαρξη με τον εαυτό τους. Σε όλους συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να τον διώξεις από τη ζωή σου, ακόμη και αν αντιλαμβάνεσαι τον παραλογισμό. Θα μου πείτε ότι όσοι οδηγηθούν στην ύστατη απελπισία ή δυσανεξία δεν απέχουν πολύ από το απονενοημένο διάβημα. Η αυτοχειρία είναι ζήτημα προσωπικό. Είναι η διαφορά τής ατομικής ευθύνης από τη συλλογική ευθύνη. Και τη συλλογική ευθύνη την αναλαμβάνει το κράτος. Το πρώτο και κύριο μέλημά του δεν μπορεί παρά να είναι η σωτηρία της κοινότητας. Είναι η βασική αρχή του. Αν αφανιστεί η κοινότητα, τότε η ελευθερία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν τα ευρωπαϊκά σύνορα καταλυθούν, τότε πώς θα προστατευθούν οι ανθρώπινες αξίες που προστατεύει η Ευρώπη;

Συμμερίζομαι τη δυσπιστία του κάθε συμπολίτη μου απέναντι στο κράτος με το οποίο, εδώ και δεκαετίες, έχουμε συνάψει συμβόλαιο αναξιοπιστίας. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτό το αναξιόπιστο κράτος απέδειξε ότι θέλει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του. Η πρώτη προσπάθεια έγινε στον Εβρο, η δεύτερη με την πανδημία. Ασχέτως πολιτικής ή ιδεολογικής τοποθέτησης του καθενός από εμάς, ας σκεφθούμε μόνον ότι για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες το κράτος σε πλησιάζει προσπαθώντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/03/20

ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Κάποτε ο Χένρι Κίσινγκερ είχε σαρκάσει πως «το 90% των πολιτικών βγάζει το κακό όνομα στο υπόλοιπο 10%». Με τους εκπαιδευτικούς ισχύει το αντίστροφο. Το 1% των συνδικαλιστών βγάζει το κακό όνομα στο 99% των μελών τους. Κι αυτό, διότι παρά τις κραυγές και τις οιμωγές της ΟΛΜΕ και άλλων συναφών σωματείων, το σύνολο των δασκάλων και καθηγητών (137.580) δήλωσε συμμετοχή στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, έτσι ώστε να αναπληρωθούν κάποια μαθήματα κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης.

Είναι ένα πρωτόγνωρο πείραμα σε εποχές ανάγκης και γι’ αυτό υπάρχουν πολλά προβλήματα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Κ», μόνο 255.801 μαθητές από τις δύο βαθμίδες, ποσοστό 20% από το 1,3 εκατ. μαθητών εγγράφηκαν, αλλά από το υπουργείο Παιδείας ανακοινώθηκε ότι «χθες (23.3.2020) υπήρξαν 20.851 νέες εγγραφές και, με βάση τα στοιχεία, ο ρυθμός εγγραφής των μαθητών στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο κρίνεται ικανοποιητικός».

Πριν όμως φτάσουμε στην ομόθυμη στήριξη των εκπαιδευτικών, ακούσαμε τις γνωστές αντιδραστικές κορώνες των συνδικαλιστών. Η ΟΛΜΕ θεώρησε «απαράδεκτο να εξαγγέλλονται “μέτρα” από την υπουργό Παιδείας στα ΜΜΕ, χωρίς, για άλλη μία φορά, να έχει προηγηθεί διάλογος για αυτά». Δεν διευκρίνισε αν ο διάλογος θα πρέπει να γίνει εκ του σύνεγγυς ή εξ αποστάσεως. Δήλωσε δε ότι «χωρίς υποδομές, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μαθησιακό υλικό, χωρίς καλή γνώση του οποιουδήποτε εργαλείου τόσο των διδασκόντων όσο και των μαθητών δεν μπορεί να υπάρξει εξ αποστάσεως εκπαίδευση με σοβαρότητα και υπευθυνότητα». Να υπενθυμίσουμε ότι το ημερολόγιο γράφει 2020. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Θεόδωρος Τσούχλος υποβάθμισε τους εκπαιδευτικούς δηλώνοντας ότι κάποιοι «δεν γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τους υπολογιστές» –το 2020, ξανατονίζουμε– αλλά αρνήθηκε το ενδεχόμενο παροχής βοήθειας που θα μπορούσαν να προσφέρουν αφιλοκερδώς ιδιωτικές εταιρείες για να λυθούν άμεσα τα προβλήματα, λέγοντας πως όλες αυτές οι ενέργειες μάχονται το δημόσιο σύστημα της Παιδείας (20.3.2020).

Το Σωματείο Μισθωτών Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης το ’ριξε στην... ισότητα. Σε ανακοίνωσή του τονίζει ότι «δεν έχουν όλα τα φροντιστήρια τη δυνατότητα παροχής τέτοιων υπηρεσιών (και κυρίως σε καμιά περίπτωση δεν την έχουν όλα τα σχολεία και άρα όλοι οι μαθητές). Επομένως πρόκειται για μια ακόμη ανισομερή πρόσβαση στο δικαίωμα στη μόρφωση» (20.3.2020). Να σημειώσουμε ότι η ύπαρξη των φροντιστηρίων από μόνη της είναι «ανισομερής πρόσβαση στο δικαίωμα στη μόρφωση».

Τούτον τον καιρό διάφοροι εξ ευωνύμων διακινούν στα social media το (απειλητικό;) σύνθημα #ΜετάΘαΛογιαριστούμε. Δεν ξέρουμε τι εννοούν, αλλά καλό είναι, με την εμπειρία των εκπαιδευτικών, να λογαριάσουμε τι εκπροσωπούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οχι μόνο αν συνάδουν με την εποχή τους, αλλά και αν και κατά πόσον αντιπροσωπεύουν τα μέλη τους.

                                                                "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/03/20

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Ακόμα πιο «περιζήτητη» είναι τούτες τις ημέρες η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας από τα ΜΜΕ (κυρίως τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά) για συνεντεύξεις, και η ίδια η υπουργός δεν χαλά χατίρια.

Ποιος ενδιαφέρεται βέβαια εάν σε αυτή την αναγκαστική ανάπαυλα οι μαθητές από το Δημοτικό έως και τη Β΄ Λυκείου μαθαίνουν κάτι από τα τηλεμαθήματα! Ο κύριος λόγος των προσκλήσεων δεν είναι τα υπαρκτά προβλήματα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (μόνο το 20% των μαθητών έχει εγγραφεί έως τώρα στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, εξ ου και η παράταση έως την προσεχή Δευτέρα), αλλά η τύχη των Πανελλαδικών Εξετάσεων για τη Γ΄ Λυκείου. Και αυτό έστω κι αν τα συνήθη ερωτήματα προς την κ. Νίκη Κεραμέως είναι, με τα σημερινά δεδομένα, προδήλως αναπάντητα: Θα περικοπεί η εξεταστέα ύλη και πόσο, θα παραταθούν τα μαθήματα και πόσο, οι Πανελλήνιες θα γίνουν Ιούνιο, Ιούλιο ή Σεπτέμβριο;

Η διαδικασία των Πανελλαδικών Εξετάσεων «εμπεριέχει» και αναδεικνύει σωρευτικά όλα τα χαρακτηριστικά του γονέα. Ενδιαφέρεται για το μέλλον του παιδιού, αγωνιά για την προσπάθεια που έχει καταβάλει σε μελέτη.

Και βεβαίως, προσδοκά το παιδί του να αριστεύσει, ακόμη κι αν σε όλη του τη σχολική διαδρομή ήταν επί της ουσίας μέτριος μαθητής. Το θέμα δεν είναι η ουσιαστική γνώση που έχουν τα παιδιά ολοκληρώνοντας το σχολείο, αλλά η απόκτηση πανεπιστημιακού τίτλου που ξεκινά μέσα από τις Πανελλαδικές.

Ετσι, δεν είναι παράξενο πως ο γονιός είναι έτοιμος να διαμαρτυρηθεί ότι το παιδί του αδικήθηκε στις εξετάσεις, δηλαδή να παραβλέψει τους λόγους της αποτυχίας. Αλλωστε, εκδηλώνεται με τέτοιο θυμικό τρόπο, που δείχνει πως μέσα από την επιτυχία του παιδιού του περνούν και τα δικά του (αδικαίωτα;) όνειρα.

Εχει δίκαιο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όταν διαβεβαιώνει ότι οι Πανελλαδικές Εξετάσεις φέτος θα πραγματοποιηθούν. Τελικά, οι εξετάσεις είναι το μόνο ετήσιο γεγονός γύρω από το οποίο η ελληνική κοινωνία συσπειρώνεται, αγωνιά, ελπίζει. Ο χρόνος διεξαγωγής τους θα είναι δηλωτικός πως η ελληνική κοινωνία αρχίζει να ζει (με τα κουσούρια της), ξεπερνώντας τον εφιάλτη. Λες και θα είναι ένα διάχυτο φως στην άκρη του τούνελ!