"...Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αντέγραψε στην πραγματικότητα παρά μια μέθοδο. Δεν εφάρμοσε παρά μια προσωπική στρατηγική σε εθνική κλίμακα. Οχι πως ήταν δεδομένη η επιτυχία του εγχειρήματος. Είναι άλλο να κινείς τον εαυτό σου και άλλο να κινητοποιείς ένα ολόκληρο κράτος. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να μετατρέπεις την προσωπική σου ιδιοσυγκρασία σε κρατική κουλτούρα. Αν το εγχείρημα δείχνει να πέτυχε, είναι επειδή το περιβάλλον στο οποίο κινήθηκε ο Πρωθυπουργός δεν ήταν εκείνο των προσωπικών του ιδεασμών αλλά του ρεαλισμού. Ηξερε, με απλά λόγια, με το ποιο ακριβώς σύστημα υγείας είχε να κάνει και με ποια συλλογική ιδιοσυγκρασία. Για να πετύχει δεν είχε παρά να εμπνεύσει λίγη εμπιστοσύνη σε αυτό που αξιολογείται μονότονα ως έθνος νηπίων και που, έχοντας πια την αίσθηση πως κέρδισε το στοίχημα με τον χρόνο, σήμερα μοιάζει να πλέει σε ένα πέλαγος ωριμότητας..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 24/03/20

Κερδίζοντας τον χρόνο

Φαίνεται ακόμη και από την πύκνωση των πρωθυπουργικών διαγγελμάτων. Αυτή η περίοδος δεν είναι κανονική. Δεν είναι όχι μόνο επειδή μια υγειονομική κρίση σκιάζει πλέον τα πάντα - την υγεία και την ίδια τη ζωή, την οικονομία και την κοινωνική συνοχή, τις ανθρώπινες σχέσεις και ό,τι άλλο περικλείει η ανθρώπινη συνθήκη. Αλλά κι επειδή η ίδια η κρίση επέβαλε στις κυβερνήσεις να μην αφήσουν να κυλήσει σε βάρος τους ούτε μισό δευτερόλεπτο.

Είναι τα δευτερόλεπτα, οι ώρες και οι ημέρες που άφησε το κινεζικό καθεστώς να κυλήσουν στην αρχή της εμφάνισης του ιού. Είναι ο πολύτιμος χρόνος που χάθηκε και που αν δεν είχε χαθεί, μπορεί ο ιός να είχε περιοριστεί σε μια επαρχία της κινεζικής επικράτειας. Είναι ο ίδιος πολύτιμος χρόνος που άφησε να περάσει η ιταλική κυβέρνηση πριν αρχίσει ο ιός να θερίζει τη Λομβαρδία. Ο χρόνος που χάθηκε στην Ισπανία για να μετράει σήμερα δυο χιλιάδες νεκρούς. Στη Γαλλία που έστειλε τους πολίτες της στις κάλπες για τον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών για να ακυρώσει έντρομη στη συνέχεια τον δεύτερο. Στη Βρετανία που αξιολόγησε το ανθρώπινο κόστος ως αναπόφευκτο πιστεύοντας πως έτσι θα αποτρέψει το οικονομικό με τη θεωρία της αγέλης

Αυτή τη φορά όμως δεν είναι η Ελλάδα. Ο χρόνος εδώ δεν χάθηκε. Το βλέπει κανείς από τους αριθμούς. Το γενικό λοκ ντάουν επιβλήθηκε όταν η χώρα μετρούσε μόλις 13 θύματα. Επιβλήθηκε πριν αρχίζει να μοιάζει η εκθετική αύξηση των θυμάτων με έναν εφιάλτη, πριν εκτοξευθούν οι νεκροί μέσα σε λίγες ημέρες από μία ή δυο εκατοντάδες σε χιλιάδες, όπως συνέβη στη Λομβαρδία. Και επιβλήθηκε επειδή σε αυτό το κυνήγι με τον χρόνο ο Πρωθυπουργός δεν άφησε ούτε ένα δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Επειδή η πολιτική διαχείριση της κρίσης προηγήθηκε των τραγικών επιπτώσεών της.

Από μια άποψη, δεν αποτελεί έκπληξη. Αν παρακολουθήσει κανείς τη διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη, διαπιστώνει πως δεν άφησε ποτέ τον χρόνο να κυλήσει σε βάρος του. Πως είτε ως υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ είτε ως υποψήφιος πρωθυπουργός, κινήθηκε με τη λογική εκείνου που προηγείται πάντα ένα βήμα. Με την τακτική εκείνου που προλαβαίνει τους άλλους πριν τον προλάβουν, αλλά και με τη στρατηγική του αουτσάιντερ που αφήνει ακριβώς αυτήν την ιδιότητα να υπνωτίσει τους αντιπάλους του είτε στις εσωκομματικές είτε στις εθνικές εκλογές - δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας που τοποθετούσε την ήττα του από τον Μητσοτάκη στη σφαίρα του αδιανόητου;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αντέγραψε στην πραγματικότητα παρά μια μέθοδο. Δεν εφάρμοσε παρά μια προσωπική στρατηγική σε εθνική κλίμακα. Οχι πως ήταν δεδομένη η επιτυχία του εγχειρήματος. Είναι άλλο να κινείς τον εαυτό σου και άλλο να κινητοποιείς ένα ολόκληρο κράτος. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να μετατρέπεις την προσωπική σου ιδιοσυγκρασία σε κρατική κουλτούρα.

Αν το εγχείρημα δείχνει να πέτυχε, είναι επειδή το περιβάλλον στο οποίο κινήθηκε ο Πρωθυπουργός δεν ήταν εκείνο των προσωπικών του ιδεασμών αλλά του ρεαλισμού. Ηξερε, με απλά λόγια, με το ποιο ακριβώς σύστημα υγείας είχε να κάνει και με ποια συλλογική ιδιοσυγκρασία. Για να πετύχει δεν είχε παρά να εμπνεύσει λίγη εμπιστοσύνη σε αυτό που αξιολογείται μονότονα ως έθνος νηπίων και που, έχοντας πια την αίσθηση πως κέρδισε το στοίχημα με τον χρόνο, σήμερα μοιάζει να πλέει σε ένα πέλαγος ωριμότητας.