"...Η ανάγκη λήψης συνεχώς έκτακτων μέτρων συρρικνώνει συνεχώς την παρουσία της. Δεν πειράζει. Στη δημοκρατία, οι πολίτες είναι ευχαριστημένοι όταν ξέρουν ότι η αντιπολίτευση, πάντα στο πνεύμα της διαμορφούμενης εξ ανάγκης ομοψυχίας, διακριτικά επιτηρεί και, όταν χρειάζεται, ελέγχει και διορθώνει. Ετσι και έγινε τις πρώτες εβδομάδες της κρίσης. Αλλά αυτή η συναινετική στάση διακόπηκε απότομα. Πρώτα, από μερικά στελέχη που είδαν την κρίση ως ευκαιρία νέας εμφυλιοπολεμικής πρόβας - λες και ύστερα από κάθε πόλεμο πρέπει να ακολουθεί κι ένας εμφύλιος. Στη συνέχεια, από ευρύτερες δυνάμεις που αποφάσισαν να συμπήξουν ένα κίνημα με τίτλο «Μετά θα λογαριαστούμε». Και στη συνέχεια, καλυμμένα, από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφενός δεν αποδοκιμάζει αυτές τις λογικές, αφετέρου με έναν πρωτόγονο κεϊνσιανισμό δίνει την εντύπωση ότι ο κορωνοϊός σκότωσε τον καπιταλισμό, τον οποίο προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο με νύχια και με δόντια ο Αδωνις, ο Χατζηδάκης, ο Βρούτσης και τ' άλλα παιδιά. Και άντε ξανά μανά μπαίνουν στο στόχαστρο η Ευρώπη «που δεν δείχνει αλληλεγγύη», η κυβέρνηση που δεν μας προσλαμβάνει όλους να σωθούμε, που δεν μοιράζει επιδόματα και δεν κρατικοποιεί τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, και τα «νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια» που στηρίζουν το κράτος...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
28-29/03/20

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Η κρίση που έφερε ο κωρονοϊός ανέδειξε μια πρωτοφανή για την Ελλάδα πραγματικότητα: μια αποφασιστική κυβέρνηση που ξέρει τι θέλει, οδηγημένη από απολύτως εξειδικευμένους συμβούλους, δίνει τη μάχη με αποτελέσματα αξιοθαύμαστα, αν κανείς επιχειρήσει να κάνει συγκρίσεις με ό,τι συμβαίνει στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και αλλού. Τα μέτρα είναι πολλά: στο πεδίο της υγείας, στο πεδίο της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης και στο πεδίο της οικονομίας. Το αποτέλεσμα είναι αξιοθαύμαστο για έναν επιπλέον λόγο: επειδή η χώρα έχει βγει από μια προϋπάρξασα κρίση που κράτησε δέκα χρόνια και έχει αφήσει μεγάλα τραύματα στο κράτος και στην κοινωνία.

Τα έχουν κάνει όλα καλά; Πιθανόν όχι. Πιθανόν να υπήρχαν καλύτεροι τρόποι να καλυφθούν βασικές ελλείψεις στον τομέα της υγείας, πιθανόν στο πεδίο της οικονομικής διαχείρισης να έγιναν κάποιες αστοχίες. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, μοντέλα αντιμετώπισης μιας τέτοιας κρίσης δεν έχουν προϋπάρξει, όλα είναι πρωτόγνωρα και όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα και με αποφασιστικότητα - αλλά ο έως σήμερα ισολογισμός (επαναλαμβάνω: σε σύγκριση με απτά παραδείγματα από συγκρίσιμες χώρες) αποβαίνει θετικός.

Το θετικό αυτό ισοζύγιο έχει μετρηθεί και αποτιμηθεί σε εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση και το κράτος - ήδη το αποτέλεσμα καταγράφεται και στις μετρήσεις της πρώτης δημοσκόπησης που πραγματοποίησε η Opinion. Και είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Μητσοτάκης, ως μαέστρος των χειρισμών, απολαμβάνει εθναρχική αποδοχή.

Σε αυτό το πλαίσιο, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει πολύς χώρος για να κινηθεί η αντιπολίτευση. Η ανάγκη λήψης συνεχώς έκτακτων μέτρων συρρικνώνει συνεχώς την παρουσία της. Δεν πειράζει. Στη δημοκρατία, οι πολίτες είναι ευχαριστημένοι όταν ξέρουν ότι η αντιπολίτευση, πάντα στο πνεύμα της διαμορφούμενης εξ ανάγκης ομοψυχίας, διακριτικά επιτηρεί και, όταν χρειάζεται, ελέγχει και διορθώνει.

Ετσι και έγινε τις πρώτες εβδομάδες της κρίσης. Αλλά αυτή η συναινετική στάση διακόπηκε απότομα. Πρώτα, από μερικά στελέχη που είδαν την κρίση ως ευκαιρία νέας εμφυλιοπολεμικής πρόβας - λες και ύστερα από κάθε πόλεμο πρέπει να ακολουθεί κι ένας εμφύλιος. Στη συνέχεια, από ευρύτερες δυνάμεις που αποφάσισαν να συμπήξουν ένα κίνημα με τίτλο «Μετά θα λογαριαστούμε». Και στη συνέχεια, καλυμμένα, από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφενός δεν αποδοκιμάζει αυτές τις λογικές, αφετέρου με έναν πρωτόγονο κεϊνσιανισμό δίνει την εντύπωση ότι ο κορωνοϊός σκότωσε τον καπιταλισμό, τον οποίο προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο με νύχια και με δόντια ο Αδωνις, ο Χατζηδάκης, ο Βρούτσης και τ' άλλα παιδιά. Και άντε ξανά μανά μπαίνουν στο στόχαστρο η Ευρώπη «που δεν δείχνει αλληλεγγύη», η κυβέρνηση που δεν μας προσλαμβάνει όλους να σωθούμε, που δεν μοιράζει επιδόματα και δεν κρατικοποιεί τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, και τα «νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια» που στηρίζουν το κράτος.

Προφανώς, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι μια υστερική αντιπολίτευση που διχάζει οικοδομώντας, στο τείχος του φόβου από την πανδημία, ένα νέο κύμα εχθροπάθειας. Αλλά επειδή η κοινωνία δεν χρειάζεται άλλους εμφυλίους, μην εκπλαγούν όταν βρεθούν στα τάρταρα της ανυποληψίας με το που θα τελειώσει αυτή η περιπέτεια.