"...Οι μετατοπίσεις εξάλλου προηγούνται στον λόγο και μετά καταφτάνουν στην πραγματική πολιτική. Με το παραμύθι ότι η Αριστερά είχε την ιδεολογική ηγεμονία μεταπολιτευτικά, κινούνται εδώ και καιρό νομιμοποιώντας τη βία του κράτους, την κοινωνική πειθάρχηση, τη νέα ξενοφοβία, την τοτεμοποίηση των Εξαρχείων, τον νέο εθνικισμό των δυνατών (το λέω αυτό αφού απέναντι στους πλούσιους ξένους δεν λένε τα ίδια). Στο χέρι του Μητσοτάκη είναι να μην ακούσει τις νέες σειρήνες. Να μην υποκύψει σε έναν νέο διχαστικό λόγο..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 25/10/19

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ

Κάτοικοι χωριού διατυπώνουν την «καθαρότητα» της συνέχειάς τους ως φυλής για να ξορκίσουν τους κακούς ξένους. Αστυνομία μπουκάρει σε σινεμάδες σε μια διασταλτική ερμηνεία νόμων - αν τα μάθουν σε ΗΠΑ θα γελούν με τα χάλια μας. Ο νέος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, αφού μετέβη από τις κάποτε μοντέρνες και νεωτερικές αναγνώσεις των «Βατράχων» του Αριστοφάνη, μεταπήδησε στα μακεδονικά συλλαλητήρια και τώρα ως ορθός δίκαιος συντηρητικός τιμά τη δολοφονηθείσα από τους κομμουνιστές Ελένη Παπαδάκη, δίνοντας το όνομά της σε σκηνή του θεάτρου.

Αξιοποιώντας το γύρω κλίμα προφανώς, όχι ότι δεν το αξίζει η μεγάλη Παπαδάκη. Διάφοροι νεοφώτιστοι βουλευτές της ΝΔ, πλάι σε παλαίμαχους της εξωκοινοβουλευτικής Δεξιάς αναπαράγουν τον όρο λαθρομετανάστες λες και έτσι μεταβάλλεται το μείζον θέμα των ροών ή ο αρχικός πυρήνας του, που δεν είναι άλλος από τους πολέμους. Οι σημαιοφόροι μαθητές επανέρχονται με έπαθλο την ελληνική σημαία και με μια κακώς εννοούμενη ερμηνεία της αριστείας. Δημοσιολόγοι μιλούν και γράφουν σαν μετεμφυλιακές ντουντούκες. Πολλοί εξ αυτών ανανήψαντες της Αριστεράς ή μετανιωμένοι του πολιτισμικού Μαρξισμού. 

Αυτό δεν είναι πολιτικό τοπίο. Αυτό μοιάζει με ετεροχρονισμένη έκδοση ταινιών του Τζέιμς Πάρις. Και το δυστυχές ΚΙΝΑΛ στη γωνία δεν λαμβάνει τον λόγο - μόνον σε βαρονίες επιδίδεται. Ζούμε μια νέα επιχείρηση ηγεμονίας της νέας Δεξιάς ή επιστροφή στην κανονικότητα των ιδεών μετά την παρένθεση του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είμαι βέβαιος πως αυτό θα ήθελε ο σημερινός Πρωθυπουργός. Είμαι σίγουρος όμως ότι το θέλουν οι συνομιλητές και οι όψιμοι υποστηρικτές του που θα ήθελαν μια καταιγίδα ιδεών με μπόλικη συντηρητική στροφή και ολίγον από εθνικοφροσύνη. 

Το πρόβλημα δεν είναι στις ιδέες. Το πρόβλημα είναι στο ρεύμα που καλπάζει και που προφανώς κάποια στιγμή θα στραφεί κατά των πριμοδοτών του. Και τώρα ο νέος ριζοσπαστισμός δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά του 2010-13. Δεν θα είναι τουρλού-τουρλού με ελληνικές σημαίες και οπαδούς των Ζαπατίστας. Κυριότερο: τότε ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι που δύσκολα αναγνωρίζεται σήμερα αλλά ο μελλοντικός ιστορικός θα του το χρεώσει: οριοθέτησε εκ νέου στο αστικό πολιτικό σύστημα εκείνον τον κραδασμό για μην πάει σούμπιτος σε Μουσολίνηδες και φασίστες. Τώρα; Αν το νέο εθνικό ρεύμα νιώσει προδομένο - προσφιλές του σύμπτωμα - από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, ποιος ακριβώς θα το μαζέψει; Οι επίδοξοι Μπάνον α λα ελληνικά καραδοκούν και πέραν των κλασικών τους ιδεοληψιών, δεν έχουν πρόβλημα να υπερβούν τη ΝΔ και τους βαρόνους της με νέα σχήματα, φορείς, άρματα. 

Το λίπασμα που τώρα φτιάχνεται θα μπορεί να επωάσει παράξενα πολιτικά ζώα με αφορμή το Αιγαίο, τις ΑΟΖ, την πολιτική αλλαγή σε Βόρεια Μακεδονία ή ένα νέο γιγάντιο ρεύμα νέων προσφύγων που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί ο ικανός επιχειρησιακά Αλκιβιάδης Στεφανής. Τότε τι γίνεται; Αυτοί που σήμερα με ευκολία γράφουν σαν τον Γεωργαλά ή τον Σάββα Κωνσταντόπουλο με ολίγη από startups και αριστεία, θα πάρουν την ευθύνη του νέου ρεβανσισμού;

Οι μετατοπίσεις εξάλλου προηγούνται στον λόγο και μετά καταφτάνουν στην πραγματική πολιτική. Με το παραμύθι ότι η Αριστερά είχε την ιδεολογική ηγεμονία μεταπολιτευτικά, κινούνται εδώ και καιρό νομιμοποιώντας τη βία του κράτους, την κοινωνική πειθάρχηση, τη νέα ξενοφοβία, την τοτεμοποίηση των Εξαρχείων, τον νέο εθνικισμό των δυνατών (το λέω αυτό αφού απέναντι στους πλούσιους ξένους δεν λένε τα ίδια). Στο χέρι του Μητσοτάκη είναι να μην ακούσει τις νέες σειρήνες. Να μην υποκύψει σε έναν νέο διχαστικό λόγο.