"...Εχει ιδέα η υπουργός τι να κάνει το Μέγαρο; Αν έχει, γιατί δεν προχωρά; Αν δεν έχει, γιατί δεν ζητά τη γνώμη άλλων (προσώπων, π.χ., όπως ο Γιώργος Λούκος, που τον άφησαν εκτεθειμένο στην κακοήθεια των συριζαϊκών μηχανισμών) οι οποίοι ίσως να έχουν; Τι απόλυτη αδιαφορία είναι αυτή για ό,τι έχει δυναμική, για ό,τι συμβάλλει στη διαμόρφωση σύγχρονων πολιτών του δυτικού κόσμου, για ό,τι προϋποθέτει βαθιά καλλιέργεια, καλαισθησία, παιδεία, παρεμβατικότητα;..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 23/10/19

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Στις δηλώσεις της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, που παραλίγο να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό με τον «Τζόκερ» και διεσώθη επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση είναι αστεία, έχουν καταγραφεί οι βασικές προτεραιότητες για τον πολιτισμό: αρχαία, επέτειοι (μία εκ των οποίων, της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, προσοικειώνει στην εθνική ιδεολογία μια εποχή που δεν υπήρχαν έθνη), μουσεία, τα μάρμαρα και η μνήμη της Μελίνας. Πολιτική για το παρελθόν. Το μέλλον;

Είναι η παρελθοντολαγνεία η ιδεολογική επιλογή της κυβέρνησης; Ακούγοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη τα προηγούμενα χρόνια είχα την εντύπωση ότι δεν είναι. Αλλά βλέποντας πολλά από τα κυβερνητικά στελέχη του διαπιστώνει κανείς ότι απουσιάζουν ο δυναμισμός, η αποφασιστικότητα και, συχνότατα, ο στόχος. Τυπικό παράδειγμα, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Το Μέγαρο ήταν το μεγάλο στοίχημα του Χρήστου Λαμπράκη να χτυπηθεί ο ελληνικός επαρχιωτισμός. Με επίκεντρο τη σοβαρή μουσική, έφερε τους Ελληνες πιο κοντά στην υψηλή τέχνη, λειτούργησε ως χώρος μύησης, μπήκε στη ζωή μας. Αντεξε ακόμα και τα πολύ δύσκολα χρόνια της κρίσης. Υστερα ήρθε στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ, που ανέκαθεν το πολεμούσε ως ελιτίστικη μηχανή, και προσπάθησε να ακυρώσει τον ρόλο του. Ανέλαβε πρόεδρος ο οικονομολόγος Νικόλαος Θεοχαράκης, δεξί χέρι του Βαρουφάκη στη «διαπραγμάτευση», ο οποίος το μετέτρεψε σε δυσκίνητο κομμάτι της κρατικής μηχανής, ουσιαστικά χωρίς ρεπερτόριο, που κυρίως λειτουργεί ως χώρος διοργάνωσης συνεδρίων.

Ο ίδιος ο Τσίπρας συμβόλισε την άλωσή του διοργανώνοντας κομματικές εκδηλώσεις ενώ ο βουλευτής του Κώστας Δουζίνας μετέτρεψε το τμήμα Megaron Plus σε παράρτημα του λονδρέζικου Μπίρκμπεκ, ναού του αριστερισμού. Εκατό τόσες μέρες μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το πράγμα συνεχίζει την αδιατάρακτη πορεία του προς την αυτοκατάργησή του - μια που το έχουν υποκαταστήσει (δυστυχώς χωρίς να το έχουν συμπληρώσει) η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση και το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.


Εχει ιδέα η υπουργός τι να κάνει το Μέγαρο; Αν έχει, γιατί δεν προχωρά; Αν δεν έχει, γιατί δεν ζητά τη γνώμη άλλων (προσώπων, π.χ., όπως ο Γιώργος Λούκος, που τον άφησαν εκτεθειμένο στην κακοήθεια των συριζαϊκών μηχανισμών) οι οποίοι ίσως να έχουν; Τι απόλυτη αδιαφορία είναι αυτή για ό,τι έχει δυναμική, για ό,τι συμβάλλει στη διαμόρφωση σύγχρονων πολιτών του δυτικού κόσμου, για ό,τι προϋποθέτει βαθιά καλλιέργεια, καλαισθησία, παιδεία, παρεμβατικότητα;

Εχει παραιτηθεί η κυβέρνηση από τη διεκδίκηση των αυτονοήτων;