Τρία κείμενα, από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 24/10/19 |
Τι επιβάλλει η φύση στον σκορπιό να κάνει; Να τσιμπάει, όπως διηγήθηκε κάποτε ο Αίσωπος. Και τι επιβάλλει στον Παύλο Πολάκη να κάνει; Να πολακίζει, όπως μπορεί να διαπιστώσει οποιοσδήποτε ακόμη και χωρίς να διαθέτει τη σοφία του αρχαίου παραμυθά. Είναι άλλο όμως να διατηρεί ο αρχηγός του τη φύση του Πολάκη σε καταστολή. Και άλλο να την παροξύνει για να τη μετατρέψει σε δουλειά. Αλλο να βολεύει το αψύ πουλέν του κάπου στο κόμμα. Κι άλλο να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες που του προσφέρει αφειδώς ο Πολάκης για να φέρει την προανακριτική επιτροπή στα μέτρα της γλώσσας του Πολάκη - κάποιου από την ημέρα μηδέν των εργασιών κοσμεί την επιτροπή με «π@@ριές».
Μπορεί να κυλήσει ομαλά οποιαδήποτε κοινοβουλευτική διαδικασία με την πολεμοχαρή φύση του Πολάκη όχι απλώς επιστρατευμένη, αλλά βαμμένη από το πρώτο λεπτό με φούμο; Δεν μπορεί. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί όταν το επάγγελμα Πολάκης δεν ασκείται μόνο φυσικώ τω τρόπω αλλά μαθαίνεται όπως θα μάθαινε κανείς μια χειρωνακτική εργασία. Με άλλα λόγια, μπορεί να μάθει κανείς να τσιμπάει. Ή μπορεί ο Δημήτρης Τζανακόπουλος να μάθει να κάνει τον Πολάκη, όπως αποδείχθηκε στο ενσταντανέ με τον Θανάση Πλεύρη. «Λέω ότι είσαι καραγκιόζης μέγας» ο μάστορας του πολακισμού; «Αντε από εδώ φασίστα» ο παραγιός του μάστορα.
Ακόμη και αν δεν μπορεί να φτάσει κανένας τον μάστορα, ακόμη και αν δεν μπορεί να συναγωνιστεί κάποιον του οποίου ο προφορικός λόγος συναγωνίζεται σε ασυνάρτητα πεζοκεφαλαία τον γραπτό, δεν μπορεί παρά να περιμένει κανείς και το κρεσέντο του παραγιού. Οχι απλώς ένα ορυώμενο «άντε ρε, άντε ρε» που καταγράφηκε να επαναλαμβάνει ασυγκράτητα ο Τζανακόπουλος στη Βουλή. Αλλά κάτι πιο κοντά στο πολακικό «είσαι σε διατεταγμένη υπηρεσία, αυτό είσαι ένα έμμισθο παπαγαλάκι σε διατεταγμένη υπηρεσία, μη μας πιάνεις εμάς στο στόμα σου, το ψωμί μας το βγάζουμε τίμια δεν είμαστε σαν κι εσένα πληρωμένα μικρόφωνα και δολοφόνοι χαρακτήρων, άντε πήγαινε μέσα καραγκιοζάκο».
Ο αποδέκτης της πολακικής μαστοριάς ήταν ο βουλευτής Μαρκόπουλος. Το ερώτημα όμως βρίσκεται αλλού. Πόσες τέτοιες στιγμές μπορεί να ζήσει η Προανακριτική; Πόσο πολακισμό μπορεί να καταναλώσει από αυτόν τον πολτό που έχει αρχίσει και πάλι να παράγεται σε τεράστιες ποσότητες; Ακόμη χειρότερα για τον σκοπό της προανακριτικής επιτροπής, πόσο δύσκολο θα ήταν να βρει ο πολακισμός και άλλους μιμητές, πέρα από τον παραγιό; Πόσο απίθανο, με άλλα λόγια, είναι να πλήξει κάποιους από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ και οι εργασίες να αντικατασταθούν από ατελείωτους πολακικούς διαλόγους; «Λέω ότι είσαι καραγκιόζης μέγας». «Εσύ είσαι ο μεγαλύτερος καραγκιόζης».
Καθόλου απίθανο. Αν ειπώθηκε ό,τι ειπώθηκε και στο ύφος που ειπώθηκε επειδή η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ συμπεριέλαβαν τον Πολάκη και τον Τζανακόπουλο στους μάρτυρες προς εξέταση, μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα γίνει στις επόμενες συνεδριάσεις όταν το υποτιθέμενο ανακριτικό έργο της επιτροπής θα τρέχει. Μπορεί να το φανταστεί κανείς και χωρίς να καταφύγει στους αισώπειους μύθους. Εδώ δεν χρειάζονται σκορπιοί και βάτραχοι, χελώνες και λαγοί, κοράκια και αλεπούδες. Εδώ δεν είναι πια η φύση που κάνει τη δουλειά. Είναι μια δουλειά από μόνη της.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 24/10/19 |
Ας είμαστε ειλικρινείς: Ποιος την ήξερε την Ελένη Παπαδάκη; Πριν από μία εβδομάδα το όνομά της ήταν μόνο για τους μυημένους - ηθοποιούς, ιστορικούς, καμιά δεκαριά διανοούμενους και τους θεατές που παρακολούθησαν τις διάφορες παραστάσεις που βασίζονταν στη ζωή και (κυρίως) στον θάνατό της. Οταν ο Δημήτρης Λιγνάδης αποφάσισε να το χαρίσει στο Υπόγειο του Εθνικού Θεάτρου και το ΣΕΗ να διαμαρτυρηθεί, η ιστορία της έγινε μεμιάς δέκα φορές πιο γνωστή. Ξαφνικά ξύπνησαν κοιμισμένα πάθη του Εμφυλίου. Αυξήθηκαν τα κλικ. Και ήταν τόσο κρίμα.
Αν η αντίδραση δεν είχε υπάρξει ποτέ, η Ελένη Παπαδάκη θα ήταν απλά ένα όνομα σε μια εξώπορτα, μια τυπωμένη τοποθεσία πάνω σε ένα εισιτήριο. Τα κλικ θα ήταν λιγότερα και η δολοφονία της από την ΟΠΛΑ τον Δεκέμβριο του 1944 ένα ντεσού, μια ιστορικά ανατριχιαστική λεπτομέρεια, από αυτές που αλλάζουν γρήγορα τη συζήτηση σε κάτι λιγότερο φρικτό. Αυτή η μοίρα τής έπρεπε περισσότερο - η αφάνεια μιας ταμπέλας. Θα ήταν τόσο αθόρυβη όσο η τοποθέτηση της προτομής της στη Σύρο ή ο τάφος της στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Αν κανείς δεν αντιδρούσε, αν οι άσχετοι συνέχιζαν να μένουν άσχετοι και οι γνωρίζοντες συνέχιζαν να μένουν γνωρίζοντες, το όνομά της θα είχε επί της ουσίας αποκατασταθεί. Οχι γιατί διάφοροι ιδεοληπτικοί θα σταματούσαν να πιστεύουν πως η Παπαδάκη άξιζε να πεθάνει όπως πέθανε, επειδή ήταν τάχα γερμανοτσολιάς της εποχής της, αλλά γιατί κανείς δεν θα είχε πρόβλημα με την τιμή που της έκανε το Εθνικό. Θα ήταν το μπενταντίν στις ιστορικές πληγές του Εμφυλίου: τέρμα στους νικητές και στους χαμένους, τέρμα στα ηθικά πλεονεκτήματα. Τα θύματα είναι θύματα και η αξία τους δεν μετριέται ανάλογα με την ιδεολογική τους τοποθέτηση.
Ποιος τον ήξερε τον Τζόκερ; Ο κόσμος όλος. Ηταν ο χαμογελαστός εχθρός του Μπάτμαν, ο πιο απολαυστικός κακός των κόμικς. Ηταν ο Τζάρεντ Λέτο, ο Χιθ Λέτζερ και ο Τζακ Νίκολσον. Μετά την εισβολή των αστυνομικών στους κινηματογράφους τίποτα δεν άλλαξε, απλά τον έμαθαν ακόμα περισσότεροι. Η ιστορία του, όμως, δεν έμεινε απλά στην ερμηνεία του Χοακίν Φίνιξ. Εγινε σύμβολο για εκείνους που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν ένα σημάδι αντι-κανονικότητας της νέας κυβέρνησης, που θα μπορέσει να οξύνει τις γραμμές, να υψώσει τα κατάλληλα πολιτικά διαχωριστικά. Εγινε όμως σύμβολο και για τους άλλους, εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν πως και οι σημερινοί ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου ξεχνούν καμιά φορά να περάσουν τα πουκάμισά τους από το σίδερο. Ακόμα κι αν κατά βάθος ξέρουν πως ο κινηματογράφος είναι από τα τελευταία μέρη στα οποία πρέπει να εμφανίζεται η Αστυνομία.
Αν η αντίδραση δεν είχε υπάρξει ποτέ, ο απόλυτος αριθμός των κομμένων εισιτηρίων θα ήταν μικρότερος. Πολλοί θα αγνοούσαν πως σε αυτή τη χώρα ισχύουν ακόμα νόμοι του 1937. Θα μπορούσαν, όμως, να δουν την ταινία με την άνεσή τους, χωρίς τις κλεφτές ματιές στην πόρτα, χωρίς χρωματισμένη οπτική. Μακριά από την κομματίλα. Και έτσι, σε μια ήσυχη αίθουσα ενός σινεμά, γεμάτη από διαφορετικούς ανθρώπους που άλλο περίμεναν να δουν κι άλλο έβλεπαν, μπορεί να καταλάβαιναν πως, όπως και στην ιστορία της ανθρωπότητας, έτσι και στον Τζόκερ τα θύματα είναι θύματα. Χωρίς αστερίσκους.
 |
"ΤΑ ΝΕΑ", 24/10/19 |
ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟΠΑΓΗ
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ,
ΜΕ ΜΑΖΙΚΛΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ...
Από νομού εις νομόν και από χωρίου σε χωρίον ταξιδεύει ο κ. Τσίπρας για να οργανώσει τον «ΣΥΡΙΖΑ του 32%», εγχείρημα που καμιά σχέση δεν έχει με το αντίστοιχο του ΠαΣοΚ, όταν μετά το 25% των εκλογών του 1977 το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, άνοιξε διάπλατα τις θύρες του σε κεντρώους πολιτευτές που ήθελαν να εκλεγούν βουλευτές. Γιατί τότε το ΠαΣοΚ ήταν πολλά υποσχόμενη ανερχόμενη δύναμη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι δοκιμασμένο και ηττημένο κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε εκλογικά άλματα στις αναμετρήσεις του 2012 και 2015 με τον ελλιπή μηχανισμό του κόμματος του 5% - ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στην πρωτοπορία του νέου φαινομένου «αρχηγοί χωρίς κόμμα», όπως οι Μακρόν, Τραμπ και Μπέπε Γκρίλο που απέδειξαν την αποδυνάμωση του «μαζικού κόμματος» που κυριαρχούσε σε προηγούμενες δεκαετίες.
Προφανώς, αυτό που επιτεύχθηκε στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα μπορούσε να επαναληφθεί και στις επόμενες με το υπάρχοντα μηχανισμό -ο στόχος των 170.000 μελών που τέθηκε μετά τις εκλογές με τον γελοίο συλλογισμό «ένα μέλος για κάθε δέκα ψηφοφόρους», είναι αταβιστική έξαρση: οι «συνωμοτικές τριάδες» του παράνομου ΚΚΕ θα γίνονταν «συνωμοτικές δεκάδες». Και ανέφικτος: σε φάση που παρακμάζουν τα μαζικά κόμματα, δεν υπάρχει περίπτωση να προσεγγιστεί, όσες δημιουργικές καταγραφικές μεθόδους και αν χρησιμοποιήσει ο υπάρχων κομματικός μηχανισμός.
Αυτό που γίνεται με την «εξόρμηση», είναι αναδιανομή της κομματικής εξουσίας ώστε να προικοδοτηθούν με γενναίο μερίδιο και τα στελέχη του ΠαΣοΚ που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι «προεδροφρουροί», η νέα γενιά στελεχών που ταύτισαν την πολιτική τους ύπαρξη με τον κ. Τσίπρα. Η παλιά γενιά αντιστέκεται αλλά μάλλον δίνει μάχη ήδη χαμένη - και μάλλον βαριέται αφόρητα αυτά τα επαρχιακά bains de foule ο πρώην πρωθυπουργός: όταν έχεις περάσει από τέτοια θέση, δεν σε ενδιαφέρει να πρωταγωνιστείς σε περιοδεύοντα θίασο που παίζει αποτυχημένο έργο. Οι δηλώσεις κάποιων ξοφλημένων στελεχών ότι «ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε πριν τον Τσίπρα και θα υπάρχει και μετά» δεν προσθέτουν στην διαπραγματευτική τους δύναμη, απλώς επιβεβαιώνουν τον οριστικό παραμερισμό τους.
Πρέπει όμως η νέα προσωποπαγής κομματική δομή και η καρατόμηση των παλαιών κομματικών στελεχών να νομιμοποιηθεί με διαβατήριες προς το νέο καθεστώς τελετές που θα παραπέμπουν στο παρελθόν της κομμουνιστικής Αριστεράς και θα υπηρετούν τα προσχήματα της μαζικής οργάνωσης και του κόμματος ως εκπροσώπου μαζών και όχι ως μηχανισμού που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Αλλά η γενικότερη πολιτική αδιαφορία, δείχνει πως μάλλον είναι δύσκολο να ξεπεραστεί η δυσπιστία και απογοήτευση της ελληνικής κοινωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε εκλογικά άλματα στις αναμετρήσεις του 2012 και 2015 με τον ελλιπή μηχανισμό του κόμματος του 5% - ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στην πρωτοπορία του νέου φαινομένου «αρχηγοί χωρίς κόμμα», όπως οι Μακρόν, Τραμπ και Μπέπε Γκρίλο που απέδειξαν την αποδυνάμωση του «μαζικού κόμματος» που κυριαρχούσε σε προηγούμενες δεκαετίες.
Προφανώς, αυτό που επιτεύχθηκε στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα μπορούσε να επαναληφθεί και στις επόμενες με το υπάρχοντα μηχανισμό -ο στόχος των 170.000 μελών που τέθηκε μετά τις εκλογές με τον γελοίο συλλογισμό «ένα μέλος για κάθε δέκα ψηφοφόρους», είναι αταβιστική έξαρση: οι «συνωμοτικές τριάδες» του παράνομου ΚΚΕ θα γίνονταν «συνωμοτικές δεκάδες». Και ανέφικτος: σε φάση που παρακμάζουν τα μαζικά κόμματα, δεν υπάρχει περίπτωση να προσεγγιστεί, όσες δημιουργικές καταγραφικές μεθόδους και αν χρησιμοποιήσει ο υπάρχων κομματικός μηχανισμός.
Αυτό που γίνεται με την «εξόρμηση», είναι αναδιανομή της κομματικής εξουσίας ώστε να προικοδοτηθούν με γενναίο μερίδιο και τα στελέχη του ΠαΣοΚ που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι «προεδροφρουροί», η νέα γενιά στελεχών που ταύτισαν την πολιτική τους ύπαρξη με τον κ. Τσίπρα. Η παλιά γενιά αντιστέκεται αλλά μάλλον δίνει μάχη ήδη χαμένη - και μάλλον βαριέται αφόρητα αυτά τα επαρχιακά bains de foule ο πρώην πρωθυπουργός: όταν έχεις περάσει από τέτοια θέση, δεν σε ενδιαφέρει να πρωταγωνιστείς σε περιοδεύοντα θίασο που παίζει αποτυχημένο έργο. Οι δηλώσεις κάποιων ξοφλημένων στελεχών ότι «ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε πριν τον Τσίπρα και θα υπάρχει και μετά» δεν προσθέτουν στην διαπραγματευτική τους δύναμη, απλώς επιβεβαιώνουν τον οριστικό παραμερισμό τους.
Πρέπει όμως η νέα προσωποπαγής κομματική δομή και η καρατόμηση των παλαιών κομματικών στελεχών να νομιμοποιηθεί με διαβατήριες προς το νέο καθεστώς τελετές που θα παραπέμπουν στο παρελθόν της κομμουνιστικής Αριστεράς και θα υπηρετούν τα προσχήματα της μαζικής οργάνωσης και του κόμματος ως εκπροσώπου μαζών και όχι ως μηχανισμού που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Αλλά η γενικότερη πολιτική αδιαφορία, δείχνει πως μάλλον είναι δύσκολο να ξεπεραστεί η δυσπιστία και απογοήτευση της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου