"...Ουδέποτε, όταν μετέπειτα έγινε μεγάλος και τρανός και εγώ δημοσιογραφούσα, σήκωσε το τηλέφωνο να διαμαρτυρηθεί για κάτι αιχμηρό που έγραψα γι’ αυτόν, δεν ήπιαμε ποτέ καφέ, δεν ήξερα πού ήταν το γραφείο του και, βεβαίως, δεν πήγαμε μαζί στην ταβέρνα. (Μας) αρέσει δεν (μας) αρέσει, μ’ όλα τα λάθη και τα στραβά του, ο Βενιζέλος θα καταγραφεί ως ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που ήταν και διανοούμενος, και, κατά πολλούς, ο τελευταίος κοινοβουλευτικός άνδρας. Το θερμό χειροκρότημα απ’ όλες τις πτέρυγες στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του στη Βουλή έδειξε ότι θα λείψει από τα έδρανά της...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Κατ’ εξαίρεσιν, λόγω του αυξημένου ενδιαφέροντος, η παράδοση έγινε στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, αντί για το αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επέστρεψε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε και διέγραψε μια συναρπαστική, εν πολλοίς αξιοζήλευτη, διαδρομή στην κεντρική πολιτική σκηνή, με τις χαρές και τα φαρμάκια της.

Τον «τσίμπησε» από την ακαδημαϊκή κοινότητα το 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν περνούσε πολιτικές και προσωπικές δυσκολίες, και ο νεαρός συνταγματολόγος επέλεξε τότε εν μέσω πολιτικής καταιγίδας να τον υπερασπιστεί, όταν οι παραδοσιακοί πασόκοι, λάκιζαν ο ένας μετά τον άλλον από δίπλα του.

Ο Βενιζέλος ήταν ασύμβατος με το παλαιολιθικό, λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ, που ποτέ δεν τον θεώρησε σπλάχνο του και τον πολέμησε ανελέητα. Πληθωρική προσωπικότητα, φιλόδοξος, υπερβολικά σε κάποιες περιπτώσεις, με παιδεία και πολιτικό μυαλό ξυράφι, επέλεξε να μην είναι κομμάτι της εσωκομματικής διαπραγμάτευσης, της ίντριγκας και της συναλλαγής, δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να συγκροτήσει τους δικούς του εντός ΠΑΣΟΚ μηχανισμούς.

Τους οποίους ίσως και να μην είχε ανάγκη πορευόμενος, άγαρμπα λόγω χαρακτήρα κάποιες φορές, προς τα υψηλά κλιμάκια του κόμματος και της κυβερνητικής ιεραρχίας. Με τον Ευάγγελο Βενιζέλο με συνδέει μακροχρόνια γνωριμία από τη Μεταπολίτευση, στις γενικές συνελεύσεις και στα φοιτητικά συνέδρια. Ηταν η εποχή που εμείς, στρατευμένοι σε πιο «προωθημένες» ιδέες, παρελαύναμε με τσικνισμένα τζάκετ και εκείνος εμφανιζόταν στο βήμα σαν «αστός» (Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία του Γ. Αλ. Μαγκάκη) για τη δική μας τότε πολιτική και ενδυματολογική «κουλτούρα» με καμπαρντίνα και δερμάτινη τσάντα, εντυπωσιάζοντας με τη ρητορική του δεινότητα στα αμφιθέατρα.

Ουδέποτε, όταν μετέπειτα έγινε μεγάλος και τρανός και εγώ δημοσιογραφούσα, σήκωσε το τηλέφωνο να διαμαρτυρηθεί για κάτι αιχμηρό που έγραψα γι’ αυτόν, δεν ήπιαμε ποτέ καφέ, δεν ήξερα πού ήταν το γραφείο του και, βεβαίως, δεν πήγαμε μαζί στην ταβέρνα. (Μας) αρέσει δεν (μας) αρέσει, μ’ όλα τα λάθη και τα στραβά του, ο Βενιζέλος θα καταγραφεί ως ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που ήταν και διανοούμενος, και, κατά πολλούς, ο τελευταίος κοινοβουλευτικός άνδρας. Το θερμό χειροκρότημα απ’ όλες τις πτέρυγες στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του στη Βουλή έδειξε ότι θα λείψει από τα έδρανά της.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/10/19