"...Το επίρρημα, κατ’ αρχάς. Επικαλείται την υπευθυνότητά του ο κατεξοχήν ανεύθυνος: το πιο τραλαλά πλάσμα που πέρασε ποτέ από την πολιτική της χώρας. (Γι’ αυτό σας λέω: απύθμενο το θράσος...) Επειτα, η ιδιότητα του υπουργού Οικονομικών. Την επικαλείται ποιος; Αυτός που την ετίμησε με τον καλύτερο τρόπο, αφού επί των ημερών του το υπουργείο είχε παύσει σχεδόν να υφίσταται, διότι ο ίδιος δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί και τον απασχολούσε μόνο η φιγούρα του εις βάρος της χώρας στην Ευρώπη – και, φυσικά, οι κοιλιακοί του. Τέλος, το ρήμα. Λέει ότι δεν «αντελήφθη» και περιμένει ότι ο ισχυρισμός θα θεωρηθεί πειστικός. Μα αυτός δεν αντελήφθη τα απολύτως στοιχειώδη όσο ήταν υπουργός Οικονομικών! Πόσο κύρος μπορεί να έχει η αντίληψή του; ..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/10/19

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Οι θεωρίες συνωμοσίας περιττεύουν στην περίπτωση των δύο κυριών. (Μαλλί γκρίζο και μαζεμένο σε κότσο, έτσι τις φαντάζομαι.) Καμία πιθανολογούμενη σκοπιμότητα –πολιτική, εμπορική, γραφειοκρατική ή άλλη– δεν μπορεί να δικαιολογήσει κάτι τόσο κραυγαλέα κουτό όσο η απόφασή τους να φωνάξουν την αστυνομία και να διακοπεί η προβολή της ταινίας «Τζόκερ» επειδή την παρακολουθούσαν ασυνόδευτοι ανήλικοι, οι οποίοι και μετήχθησαν στον τμήμα. Καμία σκοπιμότητα δεν μπορεί να στηριχθεί στην ιδέα ότι, εν έτει 2019, με όλη την Ελλάδα δικτυωμένη στο Ιντερνετ, κάτι τόσο γκροτέσκο και προσβλητικό μπορεί να συμβεί, χωρίς οι αντιδράσεις να χτυπήσουν στο ταβάνι. Επομένως, κατά παράδοξο τρόπο, η λιγότερο ανόητη εξήγηση είναι η ίδια η ανοησία – δεν υπάρχει κάτι άλλο να εξηγεί την πράξη τους.

Το ενδιαφέρον, ωστόσο, από πολιτικής πλευράς είναι ότι η αγανάκτηση, που εκδηλώθηκε με αφορμή το γεγονός, στράφηκε –πού αλλού;– προς την κυβέρνηση. Δεν τη θεωρούν αμέσως υπεύθυνη, ούτε της αποδίδουν σκοπιμότητα· θυμώνουν όμως που δεν έκανε κάτι να το αποτρέψει. Αδικο; Κατά τη γνώμη μου, ναι. Σημασία, όμως, έχει ότι το συγκεκριμένο αίσθημα εκδηλώνεται. Και αυτό είναι μόνο η τελευταία, πιο πρόσφατη, ένδειξη ενός αισθήματος ανυπομονησίας έναντι της κυβέρνησης, που διαπιστώνω ότι εξαπλώνεται στους ψηφοφόρους της. 

Δείτε το μεταναστευτικό. Είναι το θέμα για το οποίο ρωτάει ο κόσμος: «Γιατί είναι μόνο λόγια και δεν κάνουν κάτι;». Εδώ, το άδικο είναι προφανές. Διότι, όταν εξηγείς στον συνομιλητή σου πώς λειτουργούν τα μέτρα που συνιστούν τη νέα πολιτική της κυβέρνησης (κλειστά κέντρα, επιτάχυνση διαδικασιών, διαχωρισμός προσφύγων από μετανάστες) αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται χρόνος (άσε την οργάνωση, τους πόρους, τις υποδομές κ.λπ.) μέχρι να αποδώσει αποτελέσματα η πολιτική. Το αντιλαμβάνεται μεν ο ψηφοφόρος, αλλά δεν του φτάνει· και η δυσαρέσκειά του καταγράφεται στις μετρήσεις.

Το αίσθημα της ανυπομονησίας εντείνεται και από το κλίμα της υποψίας, που εξαπλώνεται στην ίδια ομάδα ψηφοφόρων, ότι η κυβέρνηση δείχνει ατολμία και αρχίζει τους συμβιβασμούς. Την αφορμή δίνει η φορολογική μεταχείριση της μεσαίας τάξης, καθώς και το ζήτημα της επιστολικής ψήφου, στο οποίο η κυβέρνηση μάλλον υποχωρεί. Πού είναι το νόημα της θέσπισης της ψήφου των ομογενών, όταν για χάρη του ΚΚΕ (του πιο αναχρονιστικού παράγοντα της πολιτικής ζωής) θυσιάζεται η επιστολική ψήφος, αναρωτιούνται πολλοί. Οπωσδήποτε το μείζον είναι προτιμότερο από το μέγιστο· όχι όμως όταν το μείζον είναι κοροϊδία. Διότι και για όσους ομογενείς μένουν σε βολική απόσταση από τα ελληνικά προξενεία, η ύπαρξη ενός και μόνον εκλογικού τμήματος υπόσχεται σε κάθε περίπτωση τη μεγίστη ταλαιπωρία. Τους διευκολύνεις μεν στην άσκηση του δικαιώματος, αλλά χωρίς την αξιοπρέπεια που του αρμόζει. 

Τα ρουσφέτια, τέλος, πώς τα ξεχάσαμε; Μου έλεγε πολιτικός με σημαντικό ρόλο στο σύστημα ότι, πρόσφατα, χρειάστηκε να πάει αυθημερόν σε μία εκδήλωση στην εκλογική περιφέρειά του και, στις λίγες ώρες που έμεινε εκεί, δεκάδες ψηφοφόροι πρόλαβαν να πέσουν πάνω του (κυριολεκτικά) για να του περάσουν το σημείωμα με το αίτημά τους. Επιστρέφοντας με το αεροπλάνο, άδειασε τις τσέπες του και τα μέτρησε. Ηταν πενήντα τρία. Τι τα έκανε δεν ρώτησα από λεπτότητα. Από την απελπισία στη φωνή του, υπέθεσα ότι μερικά μπορεί και να τα έφαγε επιτόπου...

Η ανυπομονησία των ψηφοφόρων της, λοιπόν, είναι εκείνο που οφείλει η κυβέρνηση να ελέγξει, για το δικό της συμφέρον. Εν μέρει, άλλωστε, το έχει προκαλέσει η ίδια. Με τον ρυθμό της, την αισιοδοξία της και την υπερδραστηριότητα του πρωθυπουργού της, ο οποίος εμφανίζεται σε όλα τα μέτωπα, η κυβέρνηση έχει ανεβάσει τις προσδοκίες του κόσμου. Χρειάζεται προσοχή όμως με την αγάπη του κόσμου. Είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στην πολιτική.

Απύθμενο!

Ο πρόεδρος Ιωάννης Βαρουφάκης διέψευσε ότι επί ημερών του η τότε κυβέρνηση είχαν απευθυνθεί στη Ρωσία για να τυπώσει δραχμές. Συγκεκριμένα, δήλωσε υπεύθυνα (sic) ότι, ως υπουργός Οικονομικών (sic), ποτέ δεν αντελήφθη (sic) να έχει διατυπωθεί τέτοιο αίτημα προς τη Ρωσία. Πόσα ψέματα σε μια τόσο σύντομη και απλή πρόταση!

Το επίρρημα, κατ’ αρχάς. Επικαλείται την υπευθυνότητά του ο κατεξοχήν ανεύθυνος: το πιο τραλαλά πλάσμα που πέρασε ποτέ από την πολιτική της χώρας. (Γι’ αυτό σας λέω: απύθμενο το θράσος...) Επειτα, η ιδιότητα του υπουργού Οικονομικών. Την επικαλείται ποιος; Αυτός που την ετίμησε με τον καλύτερο τρόπο, αφού επί των ημερών του το υπουργείο είχε παύσει σχεδόν να υφίσταται, διότι ο ίδιος δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί και τον απασχολούσε μόνο η φιγούρα του εις βάρος της χώρας στην Ευρώπη – και, φυσικά, οι κοιλιακοί του. Τέλος, το ρήμα. Λέει ότι δεν «αντελήφθη» και περιμένει ότι ο ισχυρισμός θα θεωρηθεί πειστικός. Μα αυτός δεν αντελήφθη τα απολύτως στοιχειώδη όσο ήταν υπουργός Οικονομικών! Πόσο κύρος μπορεί να έχει η αντίληψή του; (Σκεφθείτε μόνο ότι οιονεί υπαρχηγός του είναι ο Κρίτων Αρσένης, που δεν ξέρει, το καημένο, αν ο ΧΥΤΑ της Αττικής υπάγεται στις αρμοδιότητες του ελληνικού ή του κυπριακού υπουργείου Εσωτερικών...) 

Ο,τι και αν λέει ο Βαρουφάκης, αρκεί ότι το λέει αυτός. Οχι από αντιπάθεια προς τον άνθρωπο, αλλά υπακούοντας στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Γιατί έχεις μάθει πια με τον σκληρότερο (και ακριβότερο) τρόπο πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο τύπος, είτε ποζάρει ως χοροπηδηχτός αγορίνος είτε ως πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος.Έντυπη