"...Στην Αμερική όπου επίσης ψηφίζω (έχω διπλή υπηκοότητα), η επιστολική ψήφος των απόδημων Αμερικανών έχει την ίδια ισχύ με αυτών που ψηφίζουν αυτοπροσώπως. Επιπλέον, μπορείς να ψηφίσεις μερικές μέρες πριν από την ημερομηνία εκλογών (αναλόγως σε ποια πολιτεία ζεις). Και τέλος, μπορείς να ψηφίσεις επιστολικά ακόμα και αν ζεις στις ΗΠΑ, αλλά την ημέρα των εκλογών λείπεις από τον τόπο μόνιμης κατοικίας σου για σπουδές ή λόγω άλλων υποχρεώσεων. Λύσεις λοιπόν υπάρχουν, αρκεί να υπάρχει πραγματική βούληση για αντιπροσώπευση και δικαιοσύνη...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/10/19

1. Μα και φρεάτια δύο ταχυτήτων;

Κύριε διευθυντά,
Δεν γνωρίζω πού ακριβώς στο κέντρο της Αθήνας ζει η αναγνώστριά σας κυρία Χατζηλάκου, που είναι ευχαριστημένη από τον καθαρισμό των φρεατίων από τον δήμο («Καθημερινή» 17/10 ). Και εγώ στο κέντρο ζω και καθημερινά περνώ από το κεντρικότερο σημείο, Βασ. Σοφίας και Κουμπάρη. Μπροστά από το Μουσείο Μπενάκη και στην απέναντι γωνία τα δύο φρεάτια έχουν χορταριάσει και είναι έτσι από πέρυσι. Σε τηλεφώνημά μου στον δήμο μάλιστα, για να αναφέρω το αίτημα καθαρισμού, αρνήθηκαν να το καταγράψουν και με παρέπεμψαν σε τετραψήφιο αριθμό όπου και παρέμεινα στην αναμονή άνω του δεκαλέπτου και, φυσικά, εγκατέλειψα. Σας αναφέρω επίσης το εξής παράδοξο: Μέχρι τον αριθμό 11 της Βασ. Σοφίας (έως και την οδό Σέκερη) υπεύθυνη για τον καθαρισμό των φρεατίων είναι η ΕΥΔΑΠ, από κει και πέρα, ο δήμος.

Ιφιγένεια Ροκανά

2. Μεγαλομανής, άρα άκρως επικίνδυνος

Κύριε διευθυντά,

Στην εποχή μας παρατηρούμε –θλιβερή επανάληψη– τo προφίλ των δικτατόρων, με κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων τη μεγαλομανία, τον υπερεθνικισμό, την καταπίεση των λαών, τον ρατσισμό και το όπλο της μπλόφας, όταν οι δημοκρατίες διστάζουν να αντιδράσουν είτε από αφέλεια είτε –κυρίως– από οικονομικά συμφέροντα.

Με αυτή τη λογική, ο Χίτλερ στο πρώτο στάδιο μπλοφάροντας πέτυχε τις πρώτες κατακτήσεις και ίσως θα συνέχιζε εάν μια μειονότης δεν κατάφερνε να μεταπείσει τις κυβερνήσεις της Δύσης να βάλουν ένα τέλος στις βλέψεις της Γερμανίας.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας ακολουθεί κατά γράμμα την ίδια μέθοδο και θα πετύχει τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του εφόσον συνεχίζεται η αλλοπρόσαλλη πολιτική των ΗΠΑ και η ρητορική της Ευρώπης,  όταν η παραβίαση των διεθνών κανόνων αντιμετωπίζεται με ευχολόγια.

Το συγκεκριμένο ερώτημα που τίθεται είναι: Τι έχει σήμερα ο Ερντογάν να φοβηθεί, όταν οι Αμερικανοί πρόδωσαν τους Κούρδους για να του παραδώσουν τη Συρία; Οταν απειλεί γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και οι κυβερνήσεις που έχουν συμβατικά καθορισμένα συμφέροντα εξόρυξης σιωπούν;

Ορθώς η ελληνική διπλωματία εξαντλεί  όλες τις δυνατότητες στα διάφορα μέτωπα που αντιμετωπίζει, όπως το μεταναστευτικό και κυρίως το Κυπριακό, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο από τις μελλοντικές, πιθανές, απρόβλεπτες εξάρσεις του Τούρκου προέδρου.

Δεν είναι κυνισμός, παρακολουθώντας τις πρόσφατες δηλώσεις του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών εφησυχασμού της Ελλάδος, να θυμίσουμε ότι η Τουρκία δεν ξεχνά τη «βοήθεια» των συμμάχων μας το 1922 και την προδοσία της «εγγυήτριας» Μεγάλης Βρετανίας, που συνέβαλε αποφασιστικά στον «Αττίλα», μην τολμώντας να αντισταθεί στις αμερικανικές απαιτήσεις.

Εάν επιτρέπεται μια τελευταία παρατήρηση, κερδισμένη από αυτή τη σύγχυση θα είναι και πάλι η ρωσική διπλωματία, αφήνοντας τους Τούρκους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. 

Γ. Μελισσινός

3. Η ισότιμη ψήφος είναι δικαίωμά μας

Κύριε διευθυντά,

Από τη Νέα Υόρκη όπου διαμένω από το 2003 παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση για το μείζον θέμα της ψήφου των αποδήμων, το οποίο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο για χιλιάδες συμπατριώτες που ζούμε στο εξωτερικό.

Δεν σας κρύβω ότι ως Ελληνας πολίτης, νιώθω παράπονο, οργή και πικρία (για να μην πω αηδία) απέναντι στο ελληνικό κράτος, για το γεγονός ότι έως σήμερα, εν έτει 2019, μας στερεί το θεμελιώδες δικαίωμα της ψήφου από απόσταση, παρά το γεγονός ότι είμαστε εγγεγραμμένοι σε εκλογικούς καταλόγους, πληρώνουμε φόρους για εισοδήματα και περιουσία στην Ελλάδα όπου διατηρούμε δεσμούς, οικογένεια και φίλους, και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ως Ελληνίδες και Ελληνες της Διασποράς.

Χαιρετίζω λοιπόν την πρόθεση της κυβέρνησης για ψήφο των αποδήμων, με την προϋπόθεση ότι η τελευταία θα είναι ισότιμη με την ψήφο των εν Ελλάδι ψηφοφόρων, δηλαδή θα υπακούει στην αρχή της αναλογικότητας.

Για παράδειγμα, 300.000 ψήφοι αποδήμων θα πρέπει να έχουν την ίδια ισχύ με 300.000 ψήφους στην Ελλάδα, δηλαδή να μπορούν να εκλέξουν τον ίδιο αριθμό εδρών. Πιστεύω ότι κάθε άλλος σχεδιασμός που παραβαίνει αυτή την αρχή της αναλογικότητας είναι άδικος και αποτελεί εμπαιγμό απέναντι στα νόμιμα δικαιώματά μας. Ελπίζω να υπάρξει σύγκλιση μεταξύ των κομμάτων και να λυθεί αυτό το πρόβλημα.

Πέραν όμως του θέματος επί της αρχής, θα πρέπει να λυθεί και το τεχνικό πρόβλημα της έγκαιρης εκτύπωσης και αποστολής ψηφοδελτίων στους απόδημους ψηφοφόρους, έτσι ώστε να είναι δυνατή η σταυροδοσία, και οι ψήφοι των αποδήμων να μπορούν να καταμετρηθούν ανά εκλογική περιφέρεια και όχι στο σύνολο της επικράτειας, γιατί στην τελευταία περίπτωση θα επηρεάζουν μόνο το ψηφοδέλτιο επικρατείας, δηλ. 12 έδρες και όχι 300. Είμαι σίγουρος ότι μπορούν να βρεθούν τεχνικές λύσεις, είτε αυτές περιλαμβάνουν μετατόπιση των προθεσμιών καταβολής των υποψηφιοτήτων είτε ηλεκτρονική πληροφορία, είτε κάτι άλλο.

Στην Αμερική όπου επίσης ψηφίζω (έχω διπλή υπηκοότητα), η επιστολική ψήφος των απόδημων Αμερικανών έχει την ίδια ισχύ με αυτών που ψηφίζουν αυτοπροσώπως. Επιπλέον, μπορείς να ψηφίσεις μερικές μέρες πριν από την ημερομηνία εκλογών (αναλόγως σε ποια πολιτεία ζεις). Και τέλος, μπορείς να ψηφίσεις επιστολικά ακόμα και αν ζεις στις ΗΠΑ, αλλά την ημέρα των εκλογών λείπεις από τον τόπο μόνιμης κατοικίας σου για σπουδές ή λόγω άλλων υποχρεώσεων.

Λύσεις λοιπόν υπάρχουν, αρκεί να υπάρχει πραγματική βούληση για αντιπροσώπευση και δικαιοσύνη.

Μανώλης Αντωνογιαννάκης, Νέα Υόρκη

4. Omnia mea mecum porto και «Πόθεν έσχες»

Κύριε διευθυντά,

Χρόνια τώρα κουβεντιάζουμε για το «Πόθεν έσχες» βουλευτών, υπουργών κ.λπ. Ομως, στον νόμο 4571/2018 (τροποποίηση του ν. 3213/2003) υπάγονται μυριάδες Νεοέλληνες που έχουν κάποια σχέση με το Δημόσιο, τους Ο Τ Α και άλλους οργανισμούς. Εκδότες, διευθυντές μέτοχοι εντύπων, «καναλάρχες» κ.λπ. Εως και οι πρόεδροι και διαχειριστές των σχολικών επιτροπών! Ο πρώτος ν. «Περί του πόθεν έσχες» ψηφίστηκε επί Γεωργίου Παπανδρέου (του ορίτζιναλ) το μακρινό 1964. Τότε που ήθελε η Ε.Κ. να ελέγξει τα μυστικά κονδύλια επί ΕΡΕ. Ο νόμος είχε τον τίτλο «Περί προστασίας της τιμής των πολιτικών». Ολοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κάθε χρόνο δηλώναμε την περιουσιακή κατάσταση. Θυμούμαι που έγραφα, στη γλώσσα της εποχής, «Δηλώ υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως ότι, ουδενός στοιχείου κινητής τε και ακινήτου περιουσίας, τυγχάνω κύριος ή κάτοχος». Με ρωτούσαν:

– Καλά δεν έχεις τίποτε εσύ;

– Omnia mea mecum porto! (Ολα τα δικά μου τα φέρω μαζί μου, Βίας ο Πριηνεύς.)

Τελικά, ο νόμος γύρισε μπούμερανγκ, διότι ο Παπανδρέου παρέλειψε να περιλάβει στη δήλωση και ένα σπίτι της Κυβέλης, που τυπικά ήταν σύζυγος. Δεκαετίες σε διάσταση «από κοίτης και τραπέζης», την ξέχασε! Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τη μεγάλη Κυβέλη:

– Γιατί δεν δήλωσε ο κ. Παπανδρέου το σπίτι σας;

– Εμένα ρωτάτε; Πηγαίνετε σ’ εκείνον!

Την περίοδο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» (καθολικώς διαμαρτυρομένων, κατά Παπανδρέου) η Κυβέλη, και μυριάδες λαού αντάμα, συνοδέψαμε τον «Πατέρα της Δημοκρατίας» στο ξόδι του. Και ο νόμος καλά κρατεί! Χιλιάδες δηλώσεις, κάθε χρόνο, στα αζήτητα.

Ιορδάνης Β. Παπαδόπουλος, Μαθηματικός, πρώην γυμνασιάρχης, Χολαργός