"....Οποια ερμηνεία και αν δώσει κανείς στα θέματα δημοκρατίας στην πόλη, αυτή βαίνει κατά κανόνα εις βάρος του πολίτη που θέλει να δουλέψει. Σαφώς το ζήτημα λειτουργίας της πόλης είναι σύνθετο και γεμάτο αντιφάσεις. Ισχύει επίσης και το λαϊκό ρητό για όποιον τραγουδάει «έξω από τον χορό». Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να πρυτανεύει ένα κριτήριο, το κριτήριο ενός κοινού πνεύματος συμβίωσης. Η συμβίωση διαθέτει χώρο για κάθε αντιφωνούντα, διαθέτει, όμως, και αίσθημα δικαίου όπως και κριτήριο κοινής λογικής. Μόνο αν έχει κάποιος δικό του άνθρωπο σε ασθενοφόρο μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει να σε σταματάει μια ομάδα διαδηλωτών, με κάποιους να κρατούν και ένα καφέ στο χέρι (Χαυτεία, μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης)...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Προσθήκη λεζάντας

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/10/19

ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ,

του Νίκου Βατόπουλου

Και ναι, μεν, το κλίμα έχει αλλάξει, και ναι, μεν, υπάρχει μεγαλύτερη πίστη στο μέλλον, αλλά τις τελευταίες ημέρες, όσοι είμαστε πολίτες της Αθήνας νιώσαμε απολύτως βυθισμένοι σε μια κατήφεια. Τη γεννούσε η διαπίστωση ότι είναι απλούστερο να επιβραβεύεται για μία ακόμη φορά η φωνασκούσα μειοψηφία και να συνθλίβεται με εμμονή η υπομένουσα πλειοψηφία.

Οι πορείες που έκλεισαν νύχτα μέρα την Αθήνα (με την αστυνομία να διευκολύνει με κυνισμό το αντικοινωνικό έργο της απονέκρωσης της πόλης) σε συνδυασμό με τους σωρούς των απορριμμάτων, μας υπενθύμισαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Μας έκαναν περισσότερο ρεαλιστές και λιγότερο αιθεροβάμονες στις προσδοκίες μας.

Μπορεί αυτό το κρεσέντο αντιδημοκρατικού αποκλεισμού της πόλης, όπως το γνώρισαν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι τις παραμονές ψήφισης του αναπτυξιακού νομοσχεδίου, να ήταν αναμενόμενο και «εφήμερο»... Μπορεί, δηλαδή, αυτός ο χυδαίος εμπαιγμός του πολίτη που θέλει απλώς να πάει στη δουλειά του και να ζήσει όπως επιθυμεί, να είναι τακτικισμός κατευνασμού των όποιων οργισμένων, δεν παύει όμως να αναλύεται σε πολλές παραμέτρους, όχι απαραίτητα ευχάριστες.

Οποια ερμηνεία και αν δώσει κανείς στα θέματα δημοκρατίας στην πόλη, αυτή βαίνει κατά κανόνα εις βάρος του πολίτη που θέλει να δουλέψει. Σαφώς το ζήτημα λειτουργίας της πόλης είναι σύνθετο και γεμάτο αντιφάσεις. Ισχύει επίσης και το λαϊκό ρητό για όποιον τραγουδάει «έξω από τον χορό». Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να πρυτανεύει ένα κριτήριο, το κριτήριο ενός κοινού πνεύματος συμβίωσης. Η συμβίωση διαθέτει χώρο για κάθε αντιφωνούντα, διαθέτει, όμως, και αίσθημα δικαίου όπως και κριτήριο κοινής λογικής. Μόνο αν έχει κάποιος δικό του άνθρωπο σε ασθενοφόρο μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει να σε σταματάει μια ομάδα διαδηλωτών, με κάποιους να κρατούν και ένα καφέ στο χέρι (Χαυτεία, μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης). 

Οσα έζησε η Αθήνα αυτές τις μέρες δεν είναι φυσικά πρωτόγνωρα. Ο κάτοικος της Αθήνας είναι εκπαιδευμένος στην αντιδημοκρατική λειτουργία της πόλης του. Πολλές φορές ο ίδιος ενισχύει αυτήν την ανελεύθερη καθημερινότητα. Αλλά, υπάρχουν ρυθμιστικές αρχές. Οπως υπάρχουν και πολίτες που επιθυμούν να συμβάλουν στο εθνικό προϊόν και να διοχετεύσουν τη δημιουργικότητά τους με κατάφαση στη ζωή. Η Αθήνα πρέπει διαρκώς να τους προστατεύει γιατί δεν είναι και τόσοι πολλοί αυτοί. Πρέπει να τους παρέχει το δικαίωμα να αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους και όχι διαρκώς να τους κάνει να αναρωτιούνται γιατί ζουν αυτό που ζουν.

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Θα έχετε παρατηρήσει ότι μετά το καλοκαίρι η Αθήνα τελεί ξανά σε πολιορκία. Συλλαλητήρια (ένα και δύο, και τρία και τέσσερα ακόμα μέσα στην ίδια ημέρα), πορείες, συγκεντρώσεις, κλειστό κέντρο για περίπου εκατό άτομα, και ακόμα: τις Κυριακές, περισσότερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και κυρίως κάποιος μαραθώνιος, μεγάλος, μικρός, με τα πόδια, με ποδήλατα, με πατίνι, με κάθε μέσο.

Για ευγενικό, φιλανθρωπικό σκοπό γίνονται αυτοί οι μαραθώνιοι, εντάξει, αναρωτιέμαι, όμως, πόσους μαραθώνιους μπορεί να αντέξει τον χρόνο αυτή η πόλη το Σαββατοκύριακο; Θυμάμαι μάλιστα την άνοιξη του 2017, μια τέτοια Κυριακή, τα νεύρα μας κουρελιάστηκαν από τον μοναδικής έμπνευσης συνδυασμό μαραθωνίου και ανοιχτών καταστημάτων (!). Ω, ήταν μια υπέροχη Κυριακή αυτή, αλησμόνητη. Από εκείνες τις μέρες που αισθάνεσαι τεράστια ανακούφιση για το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν είναι νόμιμη η οπλοχρησία. 

Οπότε, αν είσαι κάτοικος αυτής της πόλης (δηλαδή, αν ανήκεις περίπου στον μισό πληθυσμό της χώρας) και κοντεύεις να βάλεις τα κλάματα μπλοκαρισμένος εξαιτίας κάποιας πορείας (εσχάτως και με μοτοσικλέτες), και έχεις σχεδιάσει κάποια ρομαντική ή οικογενειακή βόλτα στο κέντρο το Σαββατοκύριακο (φέτος, στις 9-10 Νοεμβρίου, θα πρωτοτυπήσουμε: ο μεγάλος μαραθώνιος θα «σπάσει» σε δύο μέρη, το πρώτο το Σάββατο το απόγευμα, το δεύτερο την Κυριακή το πρωί), έχεις χάσει.

Αν δε, μεσοβδόμαδα, έχει επισκεφθεί την πρωτεύουσα και κάποιος Πομπέο (για τον οποίο κλείνουν όλοι οι δρόμοι και οργανώνονται ακόμα περισσότερες πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας), ε, τότε, δεν έχεις απλώς χάσει, έχεις υποστεί συντριβή, κατά την ποδοσφαιρική διάλεκτο.

Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ορισμένοι νοσταλγούν τις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ και ας μην ψήφισαν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ! Πλέον, χωρίς ταραχές και βανδαλισμούς (έως τώρα), φαίνεται πως διακριτικά και αθόρυβα στήνεται μια «βιοτεχνία» ελεγχόμενων διαδηλώσεων, οι οποίες όμως παραλύουν για κάμποσες ώρες την πόλη. Κανονικά, θα έπρεπε οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις να αφορούν την πόλη όταν λειτουργεί φυσιολογικά. Διότι αυτό κατάντησε πια να είναι ρύθμιση και κανονικότητα το νεκρό, αβίωτο κέντρο.

Σοβαρά τώρα, για πόσο ακόμη θα μπορεί να συνεχιστεί κάτι τέτοιο; Πόσο ακόμη θα μπορέσουν να αντέξουν τα καταστήματα και άλλοι επαγγελματίες; Για πόσο ακόμη θα κάνουμε μεγαλόστομες εξαγγελίες για επενδύσεις και επιχειρηματικότητα, όταν κυριολεκτικά κάθε τρεις και λίγο έχεις μια πόλη, την πρωτεύουσα της χώρας, που είναι σχεδόν αβίωτη; Πόσες Κυριακές τον χρόνο η πόλη μπορεί να κλείνει για κάποιο μαραθώνιο; Ποια είναι η λογική πίσω από μια πόλη, μια πρωτεύουσα, που έχει κάθε τόσο ειδικές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις; Μα, πλέον, οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις έχουν γίνει η κανονικότητα ενός Αθηναίου.

Το ίδιο και τις καθημερινές – όπου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα λόγω του ότι τα πάντα είναι σε λειτουργία: πώς μπορεί μια κυβέρνηση να αναχαιτίσει τα επαναλαμβανόμενα τσουνάμι των υπογείως οργανωμένων διαμαρτυριών, πορειών και συγκεντρώσεων;

Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ορισμένοι νοσταλγούν τις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ και ας μην ψήφισαν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ! Πλέον, χωρίς ταραχές και βανδαλισμούς (έως τώρα), φαίνεται πως διακριτικά και αθόρυβα στήνεται μια «βιοτεχνία» ελεγχόμενων διαδηλώσεων, οι οποίες όμως παραλύουν για κάμποσες ώρες την πόλη.

Κανονικά, θα έπρεπε οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις να αφορούν την πόλη όταν λειτουργεί φυσιολογικά. Διότι αυτό κατάντησε πια να είναι ρύθμιση και κανονικότητα το νεκρό, αβίωτο κέντρο.