Επτά προβολές, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Iσως, μια κάποια λύσις: Αντί διαιτητών,
Πρόσφατα όλη η (φίλαθλη και όχι μόνο) Ελλάδα έγινε για μια ακόμη φορά μάρτυρας όσων τραγελαφικών συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά: Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ κ. Ιβάν Σαββίδης εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Τούμπας σαν μαινόμενος ταύρος, διακόπτοντας το παιχνίδι με την ΑΕΚ, κινούμενος με απειλητικές διαθέσεις εναντίον του διαιτητή και των ποδοσφαιριστών της αντίπαλης ομάδας. Η αφορμή ήταν ένα ακυρωθέν τέρμα της ομάδας του ΠΑΟΚ. Δεδομένου ότι αντίστοιχες «έφοδοι» παραγόντων στον αγωνιστικό χώρο έχουν συμβεί και στο παρελθόν (όχι συχνά, αλλά έχουν συμβεί), το πλέον σοκαριστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο κ. Σαββίδης οπλοφορούσε. Η σκηνή θα μπορούσε να ήταν αστεία μέσα στον παραλογισμό της, αν δεν ήταν τρομακτική. Σε έναν χώρο στον οποίο ακόμα και η Αστυνομία απαγορεύεται να οπλοφορεί, ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας εμφανίζεται στη σέντρα του γηπέδου με κουμπούρι...
Στη συνέχεια των καταιγιστικών γεγονότων, η κατάσταση περιπλέχθηκε ακόμα περισσότερο. Το ποδόσφαιρο πολιτικοποιείται και η πολιτική σκηνή ποδοσφαιροποιείται, σε σημείο τα όρια μεταξύ των δύο να γίνονται δυσδιάκριτα. Από αυτό το κοκτέιλ δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα διχασμού μεταξύ Βορρά και Νότου, με κραυγές περί «αθηνοκεντρικής εξουσίας» και με ρωγμές στη συγκυβέρνηση των Συριζανέλ. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν, το ίδιο και το μπούλινγκ στα κοινωνικά δίκτυα. Τα όσα γίνονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου περνούν ξανά σε δεύτερη μοίρα. Χαριτολογώντας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην Ελλάδα, αν ασχολείται κάποιος με το ποδόσφαιρο θα πρέπει να έχει καλές γνώσεις περί των νομικών (αφού οι δικαστικές διενέξεις είναι ιδιαίτερα συχνές), οικονομικών και διοίκησης (λόγω των συχνών φαινομένων κακοδιοίκησης σε συλλόγους) και φυσικά της πολιτικής πραγματικότητας που επηρεάζει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τα αθλητικά δρώμενα.
Η λύση που προέκρινε για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας στα γήπεδα ήταν η διακοπή του πρωταθλήματος. Με άλλα λόγια, σε μια απίστευτη ένδειξη κυνισμού, η ίδια η Πολιτεία παραδέχεται ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή αγώνων ποδοσφαίρου σε χώρα-μέλος της Ε.Ε., εν έτει 2018 (σημ.: μέσα στην εβδομάδα αποφασίστηκε η επανέναρξή του). Ετσι, ακούμε για αυστηροποίηση των ποινών, οι οποίες βέβαια είχαν αυστηροποιηθεί δύο χρόνια πριν από τον κ. Κοντονή, χωρίς κάποιο θεαματικό αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή δεν εφαρμόζονται. Το μαχαίρι θα μπει για μια ακόμα φορά στο κόκαλο, αφού σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος για κάθαρση του χώρου αγνοώντας το πολιτικό κόστος. Υπάρχει όμως κανείς που πιστεύει στα σοβαρά ότι μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα, θα καταφέρει να επιλύσει ένα τόσο σύνθετο, πολυπαραγοντικό κοινωνικό ζήτημα, όπως αυτό της γηπεδικής βίας;
Ο μεγάλος Αγγλος ποδοσφαιριστής Γκάρι Λίνεκερ είχε πει κάποτε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος νικούν οι Γερμανοί. Παραφράζοντάς τον, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος χάνει η κοινή λογική και επικρατεί ο παραλογισμός...
Δημητρης Τζινης, MSc Management - The University of Glasgow
της ημέρας. Δείχνουν έτσι ότι αγαπούν τα παιδιά και ζητούν την αγάπη τους. Οταν αντιλήφθηκα το τι γίνεται, ρώτησα τη 12χρονη κόρη μου: «Το είπες αυτό στη μαμά σου;». Μου απάντησε όχι, γιατί ντρεπόταν, και φοβήθηκε μην πει τίποτα στον δάσκαλο και «την πάρει με κακό μάτι».
Θεωρώ ότι δεν στοιχίζονται στην ορθή παιδαγωγική τα χάδια, τα φιλάκια κι οι αγκαλίτσες, και ότι η προσχηματική αυτή ενέργεια είναι αγαπητική παιδαγωγική δημαγωγία. Ο δάσκαλος ανεβάζει τους μαθητές του και κερδίζει τον σεβασμό τους όταν ασκεί το λειτούργημά του με ειλικρινή αφοσίωση, με βεβαιωμένη γνώση του αντικειμένου διδασκαλίας, των αναγκών και της καθ’ ηλικίαν ψυχολογίας των μαθητών του, και κυρίως με στέρεη σοβαρότητα και στάση ευγενική, κρατώντας σταθερά την οφειλόμενη και εμπνέουσα απόσταση της έδρας από το θρανίο. Αναντικατάστατο εργαλείο η γλώσσα - λόγος, που δημιουργεί επαφές ψυχής, χωρίς επαφές, προπαντός χωρίς εφαψίες.
Ο δάσκαλος για τους μαθητές του δεν έχει χέρια ούτε για θωπείες ούτε για χειροδικίες. Γνωρίζει ότι ο λόγος εμπνέει, γαληνεύει, καθοδηγεί και οδηγεί, και αρκείται σε αυτόν. Δεν ξεχνά δε ποτέ να προσφωνεί τους μαθητές του: Αγαπημένα μου παιδιά, αγαπημένοι μου μαθητές. Ας λείπουν λοιπόν οι αμφιλεγόμενες παιδαγωγικές... μόδες για αγκαλίτσες και φιλάκια – προνόμια μόνο των γονέων. Οι μαθητές να κρέμονται από τα χείλη· ποτέ από τα χειλάκια του δασκάλου τους.
Κώστας Ροδιάς
στην επέτειο της εθνεγερσίας, αλλά και στις μέρες του Πάσχα που ακολουθούν και που ήταν οι τελευταίες του, κατά τον Κάλβο, «Κασταλίου Κύκνου», εκείνο το Πάσχα του 1824 στο Μεσολόγγι. «Απαρηγόρητα θρηνεί μεταξύ των χαρμοσύνων του Πάσχα ημερών η Ελλάς, διότι αιφνιδίως στερείται από τας αγκάλας της τον πολυτιμότατον αυτής ευεργέτην…» γράφει στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα «Ελληνικά Χρονικά» του Μεσολογγίου στις 7 Απριλίου 1824. Και ο Σπυρίδων Τρικούπης θα τον νεκρολογήσει με έναν επικήδειο «άξιον να μνημονεύεται εις την ιστορίαν», γράφει ο Διονύσιος Κόκκινος.
Επειδή πολύς φιλότιμος κόπος καταβάλλεται για την αποδόμηση του ’21 και την αναγωγή του σε «ευρωπαϊκό» επίτευγμα, αποστειρωμένο από το αίμα των Ελλήνων και από τα ιερά κόκαλά τους –κατά τον Διονύσιο Σολωμό, που (Σεφέρης) «δεν ήξερε ελληνικά»!– αξίζει ίσως να αποσπάσουμε από αυτόν τον επικήδειο δυο-τρεις παραγράφους για να δούμε τι έλεγε τον καιρό εκείνο ο Τρικούπης και τι άκουγαν οι στρατηγοί που με σκυμμένα κεφάλια και μάτια κλαμένα στέκονταν τιμητική φρουρά στο φέρετρο του μεγάλου νεκρού: «Ενας άλλος συλλογισμός μού έρχεται εις τον νουν […] Ακούσατε, Ελληνες με προσοχήν αυτόν τον συλλογισμόν, επειδή θέλω να γενή και συλλογισμός δικός σας και συλλογισμός παντοτινός. Πολλά εστάθησαν τα λαμπρά έθνη εις τον κόσμον, αλλά ολιγώταταις οι εποχές της αληθινής του λαμπρότητος. Ενα όμως φαινόμενον λείπει από τα χρονικά όλου του κόσμου, διά το οποίον εδίσταζεν αν ποτέ ημπορεί να φανή και αυτός ο παρατηρητικός νους της φιλοσοφίας. Ολα σχεδόν τα έθνη της γης έπεσαν από τα χέρια του ενός εις τα χέρια του άλλου αυθέντου. Κάποτε εκαλλιτέρευσαν. Κάποτε εχειροτέρευσαν. Πουθενά όμως το μάτι του ιστορικού δεν είδε κανένα έθνος κατασκλαβωμένον από βαρβάρους, και μάλιστα βαρβάρους ριζωμένους από αιώνας εις αυτό το έθνος, δεν το είδε, λέγω, να ξεσκλαβωθή αφ’ εαυτού του! Ιδού το φαινόμενον τούτο σήμερον παρρησιάζεται κατά πρώτην φοράν εις τον κόσμον και φαίνεται εις μοναχήν την Ελλάδα, ναι, εις μοναχήν την Ελλάδα φαίνεται. Το βλέπει μακρόθεν ο φιλόσοφος και χάνει τον δισταγμόν του, το βλέπει ο ιστορικός και ετοιμάζεται να το διηγηθή ως νέαν αποκάλυψιν της τύχης των εθνών. Το βλέπει ο πολιτικός και γίνεται σκεπτικώτερος και προφυλακτικώτερος. Τόσον παράδοξος είναι ο καιρός εις τον οποίον ζούμεν, αγαπητοί μου Ελληνες. Η επανάστασις της Ελλάδος δεν είναι εποχή του έθνους μας μόνον. Είναι εποχή όλων των εθνών, όλων των αιώνων, επειδή, καθώς σας είπα, είναι φαινόμενον μοναδικόν εις την πολιτικήν κατάστασιν των εθνών».
Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη
Οι εκπρόσωποι του απόλυτου κακού που κυβερνά πλέον τον πλανήτη, μακελεύουν την ανθρωπότητα, σκορπούν τον όλεθρο με τους πολέμους, δημιουργούν πρόσφυγες. Στόχος του απόλυτου κακού είναι το συνονθύλευμα των λαών και η υποβάθμισή τους. Γνωρίζοντας ότι σε κάποια εθνικά κράτη αυτό θα προσέκρουε, έσπευσαν να κάνουν τον αντιρατσιστικό νόμο, πάντα με το πρόσχημα της προστασίας...
Εκεί τρύπωσε και ο κάθε παραβατικός. Κάπως έτσι βλέπουμε εμείς οι οργισμένοι πολίτες αυτούς τους τύπους, που με μπροστάρηδες κάποιους αριστερούς «Δημαρχαίους» προσβάλλουν τα χρηστά ήθη της κοινωνίας, στην προσπάθειά τους να αντιστρέψουν την κανονικότητα.
Αλλά και ο Ιησούς μας ακόμη, όταν είδε τη βεβήλωση των ιερών και οσίων, πήρε το φραγγέλιο. Δεχόταν με αγάπη τους μετανοούντες αμαρτωλούς και τους ταπεινούς, όχι όμως τους υποκριτές και τους προκλητικούς.
Ολοι οι Χριστιανοί βλέπουμε με συμπάθεια τους ομοφυλόφιλους όταν είναι σεμνοί. Πολλοί από αυτούς είναι αθόρυβοι και μάλιστα διαπρέπουν σε πολλούς τομείς. Υπάρχουν όμως πολλοί που όχι μόνο δεν είναι σεμνοί, αλλά προκαλούν θρασύτατα με λόγια και έργα, με αποτέλεσμα να γίνονται δημόσιος κίνδυνος σε μια κοινωνία που προσπαθούν να εκφυλίσουν.
Για όλους αυτούς ο Κύριός μας είχε τα «Ουαί...»
Δανάη Πανοπούλου, Εκπαιδευτικός
φορα ιστορικά και λογοτεχνικά έργα. Μεταξύ αυτών και από τη «Ζωή εν τάφω» του Στράτη Μυριβήλη, από την οποία επιλέγει αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Στο σπίτι της καλοσύνης». Αποσιωπά όμως ένα άλλο κεφάλαιο που με τίτλο «Η πολιτεία φάντασμα» περιγράφει την είσοδο της μονάδος στο Μοναστήρι, «μία μεγάλη πολιτεία σέρβικη, που οι κάτοικοί της είναι Ελληνες», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Για να συνεχίσει με την προσλαλιά των κατοίκων «Σας περιμέναμε χρόνια στη σκλαβιά. Σας ονειρευόμασταν, σας τραγουδούσαμε, σας προσκυνούσαμε και δε σας ξέραμε. Και τώρα είστε κοντά μας. Ο Χριστός κ’ η Παναγιά να σας φυλάει! Και να μη μας αφήσετε πια, αδέλφια, στους Σέρβους. Μας τυραγνάνε σκληρά, που είμαστε Ελληνες...».
Και αφού ένας γέρος διεκτραγωδεί λεπτομερώς την απάνθρωπη αντιμετώπισή τους απο τους Σέρβους ο συγγραφέας αναρωτιέται «Κύριε ελέησον! Μα ήρθαμε λοιπόν να πολεμήσουμε τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για να λευτερώσουμε τους συμμάχους μας τους Σέρβους, που τους πρόδωσε ο Βασιλιάς; Κάτι αρχινά να ραΐζει μέσα μας. Η πίστη; Κλαίμε και μεις μαζί τους κ’ είμαστε σαστισμένοι».
Οι επιλεκτικές αναφορές από ένα λογοτεχνικό έργο και η αποσιώπηση άλλων από το ίδιο έργο ενδεχομένως υποβοηθούν την εκτόξευση χαρακτηρισμών, επί δικαίους και αδίκους, σίγουρα όμως δεν προσθέτουν επιχειρήματα για τη νηφάλια αντιμετώπιση ενός κορυφαίου εθνικού θέματος.
Λεωνίδας Ν. Κουρής, Πρώην δήμαρχος Αθηναίων
Απάντηση
Το κεφάλαιο της «Ζωής εν τάφω» που αναφέρει ο κ. Λεωνίδας Κουρής, κατηγορώντας με ότι το «αποσιωπώ», δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο των άρθρων μου. Δεν έγραφα για τις σχέσεις των Ελλήνων με τους Σέρβους ή με τους βαλκανικούς λαούς γενικότερα. Ηθελα να θυμίσω κάτι που παραβλέπουν «οι κάπηλοι του πατριωτισμού –ιεράρχες, κομματάρχες, τέως στρατάρχες κ.ο.κ.– που διακινούν και επιβάλλουν μαζικά τα ανιστόρητα κλισέ τους για τους «γυφτοσκοπιανούς». Οτι δηλαδή ήδη πριν από έναν αιώνα, πολύ πριν από τον Τίτο, κάποιοι Βαλκάνιοι αυτοπροσδιορίζονταν ως «Μακεντόν ορτοντόξ» και δήλωναν ότι «δε θέλουν να ‘ναι μήτε “Μπουλγκάρ”, μήτε “Σρρπ”, μήτε “Γκρρτς”». Παρέθετα μάλιστα και τη φράση του Μυριβήλη σύμφωνα με την οποία οι «χωριάτες» αυτοί «αντιπαθούνε τους Βουργάρους γιατί τους πήρανε τα παιδιά τους στο στρατό», «μισούν τους Σέρβους που τους κακομεταχειρίζουνται για Βουργάρους» και «κοιτάνε με αρκετά συμπαθητική περιέργεια εμάς τους περαστικούς Ρωμιούς επειδή είμαστε οι γνήσιοι πνευματικοί υπήκοοι του Πατρίκ, δηλαδή του “Ορθόδοξου Πατριάρχη της Πόλης”». Πού οι «επιλεκτικές αναφορές» λοιπόν;
Παντελής Μπουκάλας
 |
| "H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/03/18 |
να σφυρίζουν έγκριτοι νομικοί
Κύριε διευθυντά,
Κύριε διευθυντά,
Πρόσφατα όλη η (φίλαθλη και όχι μόνο) Ελλάδα έγινε για μια ακόμη φορά μάρτυρας όσων τραγελαφικών συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά: Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ κ. Ιβάν Σαββίδης εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Τούμπας σαν μαινόμενος ταύρος, διακόπτοντας το παιχνίδι με την ΑΕΚ, κινούμενος με απειλητικές διαθέσεις εναντίον του διαιτητή και των ποδοσφαιριστών της αντίπαλης ομάδας. Η αφορμή ήταν ένα ακυρωθέν τέρμα της ομάδας του ΠΑΟΚ. Δεδομένου ότι αντίστοιχες «έφοδοι» παραγόντων στον αγωνιστικό χώρο έχουν συμβεί και στο παρελθόν (όχι συχνά, αλλά έχουν συμβεί), το πλέον σοκαριστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο κ. Σαββίδης οπλοφορούσε. Η σκηνή θα μπορούσε να ήταν αστεία μέσα στον παραλογισμό της, αν δεν ήταν τρομακτική. Σε έναν χώρο στον οποίο ακόμα και η Αστυνομία απαγορεύεται να οπλοφορεί, ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας εμφανίζεται στη σέντρα του γηπέδου με κουμπούρι...
Στη συνέχεια των καταιγιστικών γεγονότων, η κατάσταση περιπλέχθηκε ακόμα περισσότερο. Το ποδόσφαιρο πολιτικοποιείται και η πολιτική σκηνή ποδοσφαιροποιείται, σε σημείο τα όρια μεταξύ των δύο να γίνονται δυσδιάκριτα. Από αυτό το κοκτέιλ δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα διχασμού μεταξύ Βορρά και Νότου, με κραυγές περί «αθηνοκεντρικής εξουσίας» και με ρωγμές στη συγκυβέρνηση των Συριζανέλ. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν, το ίδιο και το μπούλινγκ στα κοινωνικά δίκτυα. Τα όσα γίνονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου περνούν ξανά σε δεύτερη μοίρα. Χαριτολογώντας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην Ελλάδα, αν ασχολείται κάποιος με το ποδόσφαιρο θα πρέπει να έχει καλές γνώσεις περί των νομικών (αφού οι δικαστικές διενέξεις είναι ιδιαίτερα συχνές), οικονομικών και διοίκησης (λόγω των συχνών φαινομένων κακοδιοίκησης σε συλλόγους) και φυσικά της πολιτικής πραγματικότητας που επηρεάζει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τα αθλητικά δρώμενα.
Η λύση που προέκρινε για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας στα γήπεδα ήταν η διακοπή του πρωταθλήματος. Με άλλα λόγια, σε μια απίστευτη ένδειξη κυνισμού, η ίδια η Πολιτεία παραδέχεται ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή αγώνων ποδοσφαίρου σε χώρα-μέλος της Ε.Ε., εν έτει 2018 (σημ.: μέσα στην εβδομάδα αποφασίστηκε η επανέναρξή του). Ετσι, ακούμε για αυστηροποίηση των ποινών, οι οποίες βέβαια είχαν αυστηροποιηθεί δύο χρόνια πριν από τον κ. Κοντονή, χωρίς κάποιο θεαματικό αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή δεν εφαρμόζονται. Το μαχαίρι θα μπει για μια ακόμα φορά στο κόκαλο, αφού σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος για κάθαρση του χώρου αγνοώντας το πολιτικό κόστος. Υπάρχει όμως κανείς που πιστεύει στα σοβαρά ότι μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα, θα καταφέρει να επιλύσει ένα τόσο σύνθετο, πολυπαραγοντικό κοινωνικό ζήτημα, όπως αυτό της γηπεδικής βίας;
Ο μεγάλος Αγγλος ποδοσφαιριστής Γκάρι Λίνεκερ είχε πει κάποτε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος νικούν οι Γερμανοί. Παραφράζοντάς τον, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος χάνει η κοινή λογική και επικρατεί ο παραλογισμός...
Δημητρης Τζινης, MSc Management - The University of Glasgow
 |
Θεωρώ ότι δεν στοιχίζονται στην ορθή παιδαγωγική τα χάδια, τα φιλάκια κι οι αγκαλίτσες, και ότι η προσχηματική αυτή ενέργεια είναι αγαπητική παιδαγωγική δημαγωγία. Ο δάσκαλος ανεβάζει τους μαθητές του και κερδίζει τον σεβασμό τους όταν ασκεί το λειτούργημά του με ειλικρινή αφοσίωση, με βεβαιωμένη γνώση του αντικειμένου διδασκαλίας, των αναγκών και της καθ’ ηλικίαν ψυχολογίας των μαθητών του, και κυρίως με στέρεη σοβαρότητα και στάση ευγενική, κρατώντας σταθερά την οφειλόμενη και εμπνέουσα απόσταση της έδρας από το θρανίο. Αναντικατάστατο εργαλείο η γλώσσα - λόγος, που δημιουργεί επαφές ψυχής, χωρίς επαφές, προπαντός χωρίς εφαψίες.
Ο δάσκαλος για τους μαθητές του δεν έχει χέρια ούτε για θωπείες ούτε για χειροδικίες. Γνωρίζει ότι ο λόγος εμπνέει, γαληνεύει, καθοδηγεί και οδηγεί, και αρκείται σε αυτόν. Δεν ξεχνά δε ποτέ να προσφωνεί τους μαθητές του: Αγαπημένα μου παιδιά, αγαπημένοι μου μαθητές. Ας λείπουν λοιπόν οι αμφιλεγόμενες παιδαγωγικές... μόδες για αγκαλίτσες και φιλάκια – προνόμια μόνο των γονέων. Οι μαθητές να κρέμονται από τα χείλη· ποτέ από τα χειλάκια του δασκάλου τους.
Κώστας Ροδιάς
 |
Επειδή πολύς φιλότιμος κόπος καταβάλλεται για την αποδόμηση του ’21 και την αναγωγή του σε «ευρωπαϊκό» επίτευγμα, αποστειρωμένο από το αίμα των Ελλήνων και από τα ιερά κόκαλά τους –κατά τον Διονύσιο Σολωμό, που (Σεφέρης) «δεν ήξερε ελληνικά»!– αξίζει ίσως να αποσπάσουμε από αυτόν τον επικήδειο δυο-τρεις παραγράφους για να δούμε τι έλεγε τον καιρό εκείνο ο Τρικούπης και τι άκουγαν οι στρατηγοί που με σκυμμένα κεφάλια και μάτια κλαμένα στέκονταν τιμητική φρουρά στο φέρετρο του μεγάλου νεκρού: «Ενας άλλος συλλογισμός μού έρχεται εις τον νουν […] Ακούσατε, Ελληνες με προσοχήν αυτόν τον συλλογισμόν, επειδή θέλω να γενή και συλλογισμός δικός σας και συλλογισμός παντοτινός. Πολλά εστάθησαν τα λαμπρά έθνη εις τον κόσμον, αλλά ολιγώταταις οι εποχές της αληθινής του λαμπρότητος. Ενα όμως φαινόμενον λείπει από τα χρονικά όλου του κόσμου, διά το οποίον εδίσταζεν αν ποτέ ημπορεί να φανή και αυτός ο παρατηρητικός νους της φιλοσοφίας. Ολα σχεδόν τα έθνη της γης έπεσαν από τα χέρια του ενός εις τα χέρια του άλλου αυθέντου. Κάποτε εκαλλιτέρευσαν. Κάποτε εχειροτέρευσαν. Πουθενά όμως το μάτι του ιστορικού δεν είδε κανένα έθνος κατασκλαβωμένον από βαρβάρους, και μάλιστα βαρβάρους ριζωμένους από αιώνας εις αυτό το έθνος, δεν το είδε, λέγω, να ξεσκλαβωθή αφ’ εαυτού του! Ιδού το φαινόμενον τούτο σήμερον παρρησιάζεται κατά πρώτην φοράν εις τον κόσμον και φαίνεται εις μοναχήν την Ελλάδα, ναι, εις μοναχήν την Ελλάδα φαίνεται. Το βλέπει μακρόθεν ο φιλόσοφος και χάνει τον δισταγμόν του, το βλέπει ο ιστορικός και ετοιμάζεται να το διηγηθή ως νέαν αποκάλυψιν της τύχης των εθνών. Το βλέπει ο πολιτικός και γίνεται σκεπτικώτερος και προφυλακτικώτερος. Τόσον παράδοξος είναι ο καιρός εις τον οποίον ζούμεν, αγαπητοί μου Ελληνες. Η επανάστασις της Ελλάδος δεν είναι εποχή του έθνους μας μόνον. Είναι εποχή όλων των εθνών, όλων των αιώνων, επειδή, καθώς σας είπα, είναι φαινόμενον μοναδικόν εις την πολιτικήν κατάστασιν των εθνών».
Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη
 |
Εκεί τρύπωσε και ο κάθε παραβατικός. Κάπως έτσι βλέπουμε εμείς οι οργισμένοι πολίτες αυτούς τους τύπους, που με μπροστάρηδες κάποιους αριστερούς «Δημαρχαίους» προσβάλλουν τα χρηστά ήθη της κοινωνίας, στην προσπάθειά τους να αντιστρέψουν την κανονικότητα.
Αλλά και ο Ιησούς μας ακόμη, όταν είδε τη βεβήλωση των ιερών και οσίων, πήρε το φραγγέλιο. Δεχόταν με αγάπη τους μετανοούντες αμαρτωλούς και τους ταπεινούς, όχι όμως τους υποκριτές και τους προκλητικούς.
Ολοι οι Χριστιανοί βλέπουμε με συμπάθεια τους ομοφυλόφιλους όταν είναι σεμνοί. Πολλοί από αυτούς είναι αθόρυβοι και μάλιστα διαπρέπουν σε πολλούς τομείς. Υπάρχουν όμως πολλοί που όχι μόνο δεν είναι σεμνοί, αλλά προκαλούν θρασύτατα με λόγια και έργα, με αποτέλεσμα να γίνονται δημόσιος κίνδυνος σε μια κοινωνία που προσπαθούν να εκφυλίσουν.
Για όλους αυτούς ο Κύριός μας είχε τα «Ουαί...»
Δανάη Πανοπούλου, Εκπαιδευτικός
 |
Και αφού ένας γέρος διεκτραγωδεί λεπτομερώς την απάνθρωπη αντιμετώπισή τους απο τους Σέρβους ο συγγραφέας αναρωτιέται «Κύριε ελέησον! Μα ήρθαμε λοιπόν να πολεμήσουμε τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για να λευτερώσουμε τους συμμάχους μας τους Σέρβους, που τους πρόδωσε ο Βασιλιάς; Κάτι αρχινά να ραΐζει μέσα μας. Η πίστη; Κλαίμε και μεις μαζί τους κ’ είμαστε σαστισμένοι».
Οι επιλεκτικές αναφορές από ένα λογοτεχνικό έργο και η αποσιώπηση άλλων από το ίδιο έργο ενδεχομένως υποβοηθούν την εκτόξευση χαρακτηρισμών, επί δικαίους και αδίκους, σίγουρα όμως δεν προσθέτουν επιχειρήματα για τη νηφάλια αντιμετώπιση ενός κορυφαίου εθνικού θέματος.
Λεωνίδας Ν. Κουρής, Πρώην δήμαρχος Αθηναίων
Απάντηση
Το κεφάλαιο της «Ζωής εν τάφω» που αναφέρει ο κ. Λεωνίδας Κουρής, κατηγορώντας με ότι το «αποσιωπώ», δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο των άρθρων μου. Δεν έγραφα για τις σχέσεις των Ελλήνων με τους Σέρβους ή με τους βαλκανικούς λαούς γενικότερα. Ηθελα να θυμίσω κάτι που παραβλέπουν «οι κάπηλοι του πατριωτισμού –ιεράρχες, κομματάρχες, τέως στρατάρχες κ.ο.κ.– που διακινούν και επιβάλλουν μαζικά τα ανιστόρητα κλισέ τους για τους «γυφτοσκοπιανούς». Οτι δηλαδή ήδη πριν από έναν αιώνα, πολύ πριν από τον Τίτο, κάποιοι Βαλκάνιοι αυτοπροσδιορίζονταν ως «Μακεντόν ορτοντόξ» και δήλωναν ότι «δε θέλουν να ‘ναι μήτε “Μπουλγκάρ”, μήτε “Σρρπ”, μήτε “Γκρρτς”». Παρέθετα μάλιστα και τη φράση του Μυριβήλη σύμφωνα με την οποία οι «χωριάτες» αυτοί «αντιπαθούνε τους Βουργάρους γιατί τους πήρανε τα παιδιά τους στο στρατό», «μισούν τους Σέρβους που τους κακομεταχειρίζουνται για Βουργάρους» και «κοιτάνε με αρκετά συμπαθητική περιέργεια εμάς τους περαστικούς Ρωμιούς επειδή είμαστε οι γνήσιοι πνευματικοί υπήκοοι του Πατρίκ, δηλαδή του “Ορθόδοξου Πατριάρχη της Πόλης”». Πού οι «επιλεκτικές αναφορές» λοιπόν;
Παντελής Μπουκάλας
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/03/18 |
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/03/18 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου