"...Η χρονοτριβή διά της δημιουργίας μικρών και μεγαλύτερων εμποδίων είναι δημοφιλής μέθοδος για την κυβέρνηση, η οποία ούτως ή άλλως αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη ως έναν σταυρό του μαρτυρίου που αναγκαστικά πρέπει να κουβαλήσει. Είτε από ιδεοληψία είτε από αμηχανία, συχνά από αναποτελεσματικότητα, ροκανίζουμε τον χρόνο και από πολύτιμος, εδώ και επτά χρόνια βαθιάς κρίσης, γίνεται χαμένος. .."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 17/02/17

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Της Γιούλης Επτακοίλη 

Περίπτωση πρώτη: Το βλέμμα στέκεται για ώρα στην κεντρική φωτογραφία της πρώτης σελίδας της «Κ» (15/2/2017). Ο κινηματογράφος «Απόλλων», υπέρλαμπρος λες και αναγγέλλονται τα εγκαίνιά του. Το ίδιο και το «Αττικόν». Είναι πάρα πολλοί όσοι ακόμη και σήμερα πιστεύουν ότι η πυρκαγιά, που προκάλεσαν κουκουλοφόροι στις 12/2/2012 στο συγκρότημα της οδού Σταδίου, έφτασε στα «σπλάχνα» του κτιρίου και κατέστρεψε τους δύο ιστορικούς κινηματογράφους. Το αντίθετο. Εμειναν άθικτοι από την πύρινη λαίλαπα. Πέντε χρόνια μετά, συνεχίζουν να μην λειτουργούν.

Περίπτωση δεύτερη: Ελληνικό. Η ιστορία της χώρας σε 6.200 στρέμματα. Απουσία οράματος, κούφιες και ανεφάρμοστες υποσχέσεις, πισωγυρίσματα, τρικλοποδιές. Σε εγκατάλειψη επί χρόνια, η έκταση του Ελληνικού λειτούργησε ως πεδίο σφοδρής αντιπαράθεσης, αντεγκλήσεων και ενδοκυβερνητικής αντιπολίτευσης. Στην πρόσφατη –δεν λέμε τελευταία, γιατί μπορεί και να μην είναι– πράξη του δράματος κάποιοι βλέπουν στο πρώην αεροδρόμιο πότε δάση και πότε αρχαία, τη στιγμή που η επένδυση στο Ελληνικό θα έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα.

Τι κοινό έχουν οι δύο περιπτώσεις; Προκαλούν το ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Οργή για τον χαμένο χρόνο. Σ’ αυτήν των δύο κινηματογράφων που βυθίστηκαν στη σιωπή, λειτουργώντας ως άλλο ένα βαρίδι σε μια νευραλγική περιοχή του κέντρου της Αθήνας που βρίσκεται σε απόλυτη παρακμή τα τελευταία χρόνια, είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι, αν και άθικτοι, επί πέντε χρόνια δεν μπόρεσε να βρεθεί λύση ώστε να ανοίξουν ξανά. Επί πέντε χρόνια οι ιδιοκτήτες τους, διαβάζω στο ρεπορτάζ της «Κ», καθαρίζουν τις αίθουσες, το φουαγιέ, όλους τους χώρους συστηματικά, σαν να πρόκειται να υποδεχθούν το κοινό για την επόμενη προβολή. Οι τελευταίες ειδήσεις είναι ενθαρρυντικές, έχουν αρθεί αρκετά προσκόμματα και το πιθανότερο είναι οι εργασίες να ξεκινήσουν τον Μάρτιο. Αν το πλάνο δεν συναντήσει νέα εμπόδια, τέσσερις μήνες μετά «Αττικόν» και «Απόλλων» θα μπορέσουν να επαναλειτουργήσουν. Να δούμε.

Η δεύτερη περίπτωση, του Ελληνικού, αποδεικνύεται άλλη μία φορά περίπλοκη υπόθεση. Δεν είναι εύκολο για κάποιους να εγκαταλείψουν ένα πολύτιμο «όπλο» στη φαρέτρα της κούφιας ρητορικής, των υποσχέσεων που δεν έχουν καμία επαφή με τον ρεαλισμό. Οι χθεσινές εξελίξεις το αποδεικνύουν και πάλι. Η προσφυγή που κατέθεσε η Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού στο Συμβούλιο της Επικρατείας, «κατά της απόφασης της κ. υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού να μη χαρακτηρίσει ως διατηρητέα νεότερα μνημεία πολύ σημαντικά κτίρια στην περιοχή του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού», δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ούτε η ερώτηση που κατέθεσαν δεκαοκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προς τους υπουργούς Πολιτισμού -Αθλητισμού, Περιβάλλοντος - Ενέργειας και Οικονομίας. Ζητούν τον χαρακτηρισμό ως αρχαιολογικού χώρου και των 6.200 στρεμμάτων της έκτασης. Ξαναμπαίνει λοιπόν θέμα «αρχαίων» δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο – το είχε θέσει τον περασμένο Αύγουστο ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς. Η χρονοτριβή διά της δημιουργίας μικρών και μεγαλύτερων εμποδίων είναι δημοφιλής μέθοδος για την κυβέρνηση, η οποία ούτως ή άλλως αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη ως έναν σταυρό του μαρτυρίου που αναγκαστικά πρέπει να κουβαλήσει.

Είτε από ιδεοληψία είτε από αμηχανία, συχνά από αναποτελεσματικότητα, ροκανίζουμε τον χρόνο και από πολύτιμος, εδώ και επτά χρόνια βαθιάς κρίσης, γίνεται χαμένος.