ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΟΔΡΟΜΗ- ΤΟ "ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ , ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ" ΤΟΥ ΣΤΕΡΝΣ, ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ- ΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΠΟΥ ΔΙΟΛΙΣΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ, ΜΕ ΑΡΧΗ ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-22/05/16

Τρία κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Σέκτες και βαρωνίες: Του Αλέξη Παπαχελά

Ο ​​αστικός πολιτικός κόσμος έχει πολλά ακόμη να μάθει αν θέλει να διεκδικήσει την ηγεμονία στον πολιτικό στίβο. Πολλά!


Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή και οι διαφορές ανάμεσα στο πώς λειτουργεί το σημερινό κυβερνητικό σύστημα σε σχέση με τα προηγούμενα εξηγούν το πού βρισκόμαστε σήμερα.

Η κυβέρνηση έχει επικοινωνιακό σχέδιο το οποίο εκτελεί με μεθοδικότητα και μπόλικο θράσος. Βαφτίζει το μαύρο άσπρο, δημιουργεί παράλληλα «γεγονότα» για να περισπάσει την προσοχή του κόσμου από τα μέτρα και τα δίνει όλα στον επικοινωνιακό αγώνα. Εχει βρει τρόπο να «μιλάει» με τους πολίτες πέρα και έξω από τα δήθεν συστημικά μέσα. Συχνά εξουδετερώνει τους αντιπάλους της στον δημόσιο διάλογο με την τεχνική του μπούλινγκ, την οποία τελειοποίησε, άλλωστε, τα τελευταία οκτώ χρόνια. Η χορογραφία πριν από κάθε μεγάλο γεγονός είναι προσεγμένη και δικαιούται Οσκαρ σκηνοθεσίας και επικοινωνιακής μαεστρίας.

Η αλήθεια είναι ότι, τελευταίως, και η άλλη πλευρά οργανώνεται, ενώ και το κέφι των μη επαγγελματιών κυβερνητικών οπαδών και προπαγανδιστών έχει μειωθεί αισθητά.

Το δεύτερο που χαρακτηρίζει το κυβερνητικό μπλοκ είναι αυτό που έλειπε και στην κυβέρνηση Σαμαρά και στις προηγούμενες. Οι διαφωνίες μένουν πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν βγαίνει ο κάθε βουλευτής να λέει τον πόνο του στα κανάλια, δεν μαζεύονται βουλευτές στην οδό Νίκης για να κάνουν μπούλινγκ στον υπουργό. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ λειτουργούν με κομματικό πατριωτισμό. Τα φέουδα, οι μικρότητες, οι καβγάδες υπάρχουν. Δεν επισκιάζουν, όμως, την εικόνα της κυβέρνησης.

Ο αστικός πολιτικός κόσμος, κεντρώος και δεξιός, υποφέρει πολλά χρόνια από τις έριδες και τις βαρωνίες. Το 1944 χρειάσθηκε να του επιβάλουν οι Βρετανοί μια λύση (Δαμασκηνός), γιατί δεν μπορούσαν να «τα βρουν» μεταξύ τους την ώρα που οι αντίπαλοί τους πλησίαζαν επικίνδυνα την Αθήνα. Και κατόπιν, όμως, τα προσωπικά, οι μικροφιλοδοξίες κυριαρχούσαν. Τη μεγαλύτερη ζημιά στην κυβέρνηση Σαμαρά αλλά και σε άλλες περιπτώσεις την έκαναν η συστηματική γκρίνια και ο φραξιονισμός, ο οποίος ενδυόταν ενίοτε ιδεολογικό μανδύα που δεν έπειθε κανέναν.

Είναι όμως και κάτι άλλο. Εχεις την αίσθηση με αυτήν την κυβέρνηση –ή τουλάχιστον το στενό της επιτελείο– ότι διαθέτει πολύ τσαγανό. Δαγκώνει τα χείλη, το παίρνει απόφαση και προχωράει ακόμη και στις πιο επικίνδυνες και ακατόρθωτες αποστολές, χωρίς πολλές σκέψεις. Κάνει μεγάλη διαφορά αυτή η νοοτροπία. Τρομάζει και αιφνιδιάζει τους αντιπάλους. Δημιουργεί μια αίσθηση σέκτας που έχει κοινούς στόχους, αίσθηση ανασφάλειας που κρύβει και δεσμούς –σχεδόν– αίματος. Σπάνια το βλέπει κανείς αυτό στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, με μερικές εξαιρέσεις.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η σημερινή κυβέρνηση θα είναι κυρίαρχη για πάντα. Το κλίμα αλλάζει και θα αλλάξει και άλλο. Τα χρόνια του μνημονίου μάς δίδαξαν ότι οι πρωθυπουργοί είναι σαν κούτσουρα στο τζάκι, λαμπαδιάζουν και λάμπουν για λίγο, αλλά στο τέλος γίνονται στάχτη, νομοτελειακά.

Απλά, καλό είναι να θυμόμαστε αυτό που λέει συχνά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έχοντας ζήσει την πολιτική 60 χρόνια. «Οι αστοί πολιτικοί, και κυρίως οι δεξιοί, έχουν ψυχή καρδερίνας μέσα τους».

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-22/05/16

Η απομυθοποίηση του Αλ. Τσίπρα: Του Άγγελου Στάγκου

Θ​​α μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι το νομοσχέδιο που απασχολεί σήμερα τη Βουλή αντικατοπτρίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την κατάσταση της χώρας. Τις επιλογές μιας κυβέρνησης που έφτασε στην εξουσία με βασικό εργαλείο τον άκρατο λαϊκισμό, ενώ ταυτόχρονα έτρεφε αυταπάτες, μοίραζε ψέματα, χαρακτηριζόταν από ανικανότητα και άγνοια, επιδίωκε από την πρώτη στιγμή την παραμονή της στην εξουσία σε συνδυασμό με την εδραίωση ενός καθεστωτικού κομματικού κράτους. Την επάνοδο αναγκαίων ρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων που η ίδια βδελυσσόταν και καταδίκαζε, αλλά δεν έπαυσαν να βρίσκονται σε εκκρεμότητα από τότε που ξέσπασε η κρίση. Την πλήρη επικράτηση των απαιτήσεων των δανειστών, με εξαίρεση την εμμονή της κυβέρνησης να βρει τα απαραίτητα χρήματα από υπερφορολόγηση των πολιτών, αντί μιας γενναίας περικοπής δαπανών, η οποία θα ήταν μεν οδυνηρή, αλλά πιθανότατα θα έβαζε τέλος στην πορεία της χώρας προς τα κάτω. Ολα αυτά μαζί αποτυπώνονται στο νομοσχέδιο.


Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο η κυβέρνηση ολοκληρώνει μία ακόμη μεγαλειώδη κωλοτούμπα, εξαιρετικά δύσκολη στην εκτέλεσή της και για πρωταθλητές του αθλήματος, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διατηρήσει τη ρητορική της. Ομως γι’ αυτήν και τον πρωθυπουργό ισχύει πλέον η φράση του Αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα Μόντιγκλ Στερνς προς τους πολιτικούς προϊσταμένους του στην Ουάσιγκτον, τα πρώτα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία: «Μην κοιτάτε τι λέει, αλλά τι κάνει». Δεν αποκλείεται βέβαια αυτό να ήταν το σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα και των επιτελών του από την αρχή, να μιμηθούν δηλαδή την πολύ μεγάλη στροφή του ΠΑΣΟΚ από κίνημα ριζοσπαστικό για τα ελληνικά δεδομένα την εποχή εκείνη σε κόμμα συστημικό. Μόνο που οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές, η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει, το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να μοιράσει χρήματα για να φέρει τους κάτω στο επίπεδο των πάνω και όχι το αντίστροφο όπως συμβαίνει τώρα και, κυρίως, η ποιότητα πολλών στελεχών του ήταν άλλη, ο Αλέξης δεν είναι Ανδρέας!


Τούτων λεχθέντων, ένα πολύ βασικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι η κατάρριψη (συντριβή μάλλον) της λαϊκής προσδοκίας έως και θρύλου ότι ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του είναι καλύτεροι, ή σκληρότεροι, διαπραγματευτές από τους προηγούμενους, μετά την κρίση. Τα αποτελέσματα της βαρουφάκειας διαπραγμάτευσης τα βιώσαμε και τα ξέρουμε (μόλις προχθές ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας τα βροντοφώναξε οργισμένος όταν προκλήθηκε από τον Ν. Θεοχαράκη), τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης για την αξιολόγηση τα βλέπουμε με το ασφαλιστικό - φορολογικό νομοσχέδιο Κατρούγκαλου και το πολυνομοσχέδιο που έρχεται σήμερα για ψήφιση στη Βουλή. Πίσω και από τα δύο βρίσκεται εκ των πραγμάτων ο πρωθυπουργός, δηλαδή ο Αλ. Τσίπρας, αυτός έχει την πολιτική ευθύνη, δική του είναι η κυβέρνηση και η δική του φήμη, αξιοπιστία και ικανότητα απογυμνώθηκαν και απογυμνώνονται από κάθε επιχείρηση καλλωπισμού και κάλυψης.


Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, είναι βέβαιον ότι ο Αλ. Τσίπρας ως προσωπικότητα και ως ηγέτης απομυθοποιείται και βγαίνει σοβαρά τραυματισμένος. Πολλοί αναμένουν την κοινωνική αγανάκτηση να εκδηλωθεί το φθινόπωρο και γι’ αυτό σ’ εκείνο το διάστημα και μέχρι το τέλος του χρόνου αναμένουν και τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό θα το δούμε. Μπορεί να δικαιωθούν, μπορεί και όχι. Η ολοκλήρωση του κύκλου του Αλ. Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΑΝΕΛ θα εξαρτηθεί από αρκετούς παράγοντες. Από τη στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας σήμερα, από τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 24ης Μαΐου, από το μέγεθος της δόσης του δανείου που θα χορηγήσουν οι Ευρωπαίοι δανειστές, από τη δική τους πολιτική διάθεση και βούληση στη συνέχεια απέναντι στην Αθήνα, από την πορεία της οικονομίας στο άμεσο και το βραχυπρόθεσμο μέλλον, από τις δυνατότητες προσαρμογής και αντοχής των πολιτών στις επιπτώσεις των δύο τελευταίων νομοσχεδίων, από την ικανότητα της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της Ν.Δ., να πείσει ότι αποτελεί καλύτερη εναλλακτική λύση εξουσίας.


Το σίγουρο είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν κάνει πια το «γκελ» που έκανε στους ψηφοφόρους, δεν τους γοητεύει με όσα λέει, η πορεία του από εδώ και πέρα θα είναι φθίνουσα, αλλά δεν ξέρουμε με ποια ταχύτητα. Η ταχύτητα θα είναι συνισταμένη όλων των προηγούμενων, ενδεχομένως και κάποιων απρόβλεπτων αυτήν τη στιγμή συμβάντων. Γι’ αυτό και το ερώτημα περί του χρόνου που έχει μπροστά της αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να απαντηθεί.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-22/05/16

Τα πάθη των Συντηρητικών: Του Κώστα Ιορδανίδη

Α​​υτή η «εστεμμένη νήσος», «αυτή η άλλη Εδέμ», «αυτό το κάστρο που έχτισε η φύση», αυτή η Αγγλία της εποχής της Ελισάβετ Α΄ ευρίσκεται εκτεθειμένη στον κίνδυνο «μολύνσεως.» Ο ιός που φαίνεται ότι την απειλεί είναι η ηπειρωτική Ευρώπη. Η εποχή της «λαμπράς απομονώσεως», που έκλεισε με τον λόρδο Σόλσμπερι, τον μόνον Βρετανό πρωθυπουργό που αρνήθηκε να εγκατασταθεί στην 10 Downing Str., έχει οριστικώς παρέλθη – ή μήπως όχι;

Στη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, η εμπλοκή της Βρετανίας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις είχε ως στόχο να αποτρέψει την ανάδειξη κυρίαρχης δυνάμεως στην ήπειρο. Την πρώτη φορά μετείχε αποφασιστικά σε συμμαχία εναντίον του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και στη διάρκεια του 20ού αιώνα ηγήθηκε των πολέμων εναντίον της Γερμανίας του αυτοκράτορα Γουλιέλμου και του Αδόλφου Χίτλερ.

Ενδεχομένως, η απόφαση του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να τεθεί επικεφαλής της εκστρατείας για την παραμονή της Βρετανίας στην ενωμένη Ευρώπη να είναι πράξη αναγνωρίσεως μιας πραγματικότητος – με άλλα λόγια, ότι η υπερμεγέθυνση της Γερμανίας έχει συντελεσθεί ούτως ή άλλως.

Δεν είναι πιθανότατα ότι ο πλέον εύγλωττος υπερασπιστής της εξόδου από το υφιστάμενο σύστημα της Ευρώπης ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, ο Συντηρητικός Μπόρις Τζόνσον, προσφάτως υπενθύμισε τον καθοριστικό ρόλο της χώρας του στη συντριβή των ηγεμονικών φιλοδοξιών της Γερμανίας. Εξτρεμισμός και καταπάτηση κάθε κανόνος «πολιτικής ορθότητος» από μίαν άποψη, αλλά κατά κανόνα ένας ηγέτης, που αγωνίζεται να συνεπάρει τους πολίτες, κυρίως απευθύνεται στα ένστικτα του έθνους που επιχειρεί να διεγείρει. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα κρίνει εάν κατισχύσει ο πραγματισμός του Ντέιβιντ Κάμερον ή η παράδοση και η εμμονή των Βρετανών σε μία γοητευτική ιδιαιτερότητα.

Παρέλκει η παράθεση επιχειρημάτων περί των συνεπειών μίας εξόδου της Βρετανίας τόσο σε αυτήν τη χώρα όσο και στην Ευρώπη, διότι άλλοι κατά πολύ αξιότεροι και ειδήμονες από τον υπογράφοντα έχουν αποφανθεί περί αυτών. Το βέβαιον είναι ότι το δημοψήφισμα, ανεξαρτήτως του όποιου αποτελέσματος, έχει διχάσει δραματικά το Συντηρητικό Κόμμα.

Η μείζων σταθερά στη Βρετανία υπήρξε πάντοτε το Στέμμα από τη στιγμή που ελύθη το θέμα της νομίμου διαδοχής στον Θρόνο – η πρώτιστη πηγή αστάθειας έως την Ενδοξη Επανάσταση στα μέσα του 17ου αιώνα, που τελικώς επέβαλε τη σημερινή Δυναστεία του Ανοβέρου. Η άλλη σταθερά ήταν το Συντηρητικό Κόμμα, στην πρώτη φάση οι Τόρις.

Οι αντίπαλοι των Συντηρητικών άλλαζαν με το πέρασμα του χρόνου. Αρχικώς ήσαν οι Ουίγοι, μία σύμπραξη ισχυρών ευγενών και της νέας «αριστοκρατίας του χρήματος», που είχαν συσπειρωθεί γύρω από τη νέα Δυναστεία. Στη συνέχεια ήσαν οι Φιλελεύθεροι και τέλος το Εργατικό Κόμμα.

Οι μεταλλάξεις των αντιπάλων των Συντηρητικών σχετίζονταν με ανακατατάξεις εσωτερικές στη Βρετανία. Σήμερα ένας «εξωγενής» παράγων, ο ευρωπαϊκός, έχει αναδειχθεί σε καταλύτη δραματικών εξελίξεων. Την παραμονή στην Ευρώπη υποστηρίζει μία συμμαχία ετερόκλητη – το Σίτυ, το Εργατικό Κόμμα, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, η Αριστερά εν γένει, οι Σκώτοι αυτονομιστές και μόνον τμήμα των Συντηρητικών. Από χώρα πολιτικής σταθερότητος η Βρετανία διολισθαίνει σε Βασίλειο ανατροπών. Η αρχή έγινε πάντως με την εκλογή δημάρχου του Λονδίνου, πακιστανικής καταγωγής.