Από "ΤΑ ΝΕΑ"
Πώς αντιμετωπίζονται οι κρίσεις: "ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΝΕΙΡΟ" του Π.Κ. Ιωακειμίδη
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έγραψε ένα εξαιρετικά και πολλαπλώς ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο «Μετασχηματισμοί του κράτους και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Διδάγματα της οικονομικής κρίσης: η ελληνική περίπτωση». Το βιβλίο θέτει για συζήτηση κρίσιμα ζητήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και θέματα του σκληρού πυρήνα των επιπτώσεων της κρίσης, σχετικά «με την κυριαρχία των κρατών-μελών αλλά και τη φύση και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως θεσμικής, πολιτικής και οικονομικής οντότητας».
Μια από τις κεντρικές θέσεις του συγγραφέα είναι ότι «οι κρίσιμοι συσχετισμοί στις ευρωπαϊκές εξελίξεις είναι πάντα διακυβερνητικοί ή μάλλον διακρατικοί. Αφορούν εθνικές στρατηγικές των κρατών-μελών και όχι την πολιτική φυσιογνωμία της εκάστοτε κυβέρνησής τους» (σελ. 143). Με την ίδια λογική προσεγγίζει επίσης τη φυσιογνωμία της ΕΕ ως μια κατά βάση διακυβερνητική οντότητα, υποτιμώντας σε σημαντικό βαθμό τη βαρύτητα των υπερεθνικών στοιχείων και θεσμών (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Δικαστήριο, ΕΚΤ κ.λπ.).
Ωστόσο, η άποψη ότι «η πολιτική φυσιογνωμία των εκάστοτε κυβερνήσεων» δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις επιδέχεται μεγάλη συζήτηση.
Οπωσδήποτε τα πάγια συμφέροντα των κρατών-μελών έχουν την υψηλή βαρύτητα στη διαπραγμάτευση. Αλλά το περιεχόμενο της ευρωπαϊκής ενοποίησης προσδιορίστηκε από την πολιτικοϊδεολογική φυσιογνωμία των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη
.
Ετσι η ευρωπαϊκή ενοποίηση - που ξεκίνησε ως ένα κατά βάση φιλελεύθερο εγχείρημα στη δεκαετία του 1950 -, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, με την παρουσία σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο (μεταξύ άλλων του Ζακ Ντελόρ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Φρανσουά Μιτεράν στην προεδρία της Γαλλίας, του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα), μετεξελίχθηκε σ' ένα ουσιαστικό σοσιαλημοκρατκό μόρφωμα τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο των Συνθηκών.
Το γεγονός όμως ότι σήμερα το σοσιαλδημοκρατικό στοιχείο των Συνθηκών δεν μεταφράζεται σε συγκεκριμένες πολιτικές οφείλεται ακριβώς στην επικράτηση συντηρητικών πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη και στη συρρίκνωση της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θέτει επίσης για συζήτηση το καίριο ερώτημα «ποιος είναι αποτελεσματικότερος διαχειριστής κρίσεων: το εθνικό κράτος ή η ΕΕ;», πώς αντιμετωπίζεται δηλαδή καλύτερα μια κρίση. Η απάντησή μου στο ερώτημα είναι σαφής: τα σημερινά προβλήματα, ποικιλόμορφες κρίσεις και προκλήσεις, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν παρά μόνο στο υπερεθνικό πλαίσιο της ΕΕ.
Εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση: ενώ χρειαζόμαστε όσο ποτέ την Ενωση για την υπέρβαση των κρίσεων, η Ενωση απειλείται μέχρι σημείου ολικής κατάρρευσης. Ενα προκλητικό βιβλίο...
-Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ"-25/05/16 |
Πώς αντιμετωπίζονται οι κρίσεις: "ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΝΕΙΡΟ" του Π.Κ. Ιωακειμίδη
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έγραψε ένα εξαιρετικά και πολλαπλώς ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο «Μετασχηματισμοί του κράτους και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Διδάγματα της οικονομικής κρίσης: η ελληνική περίπτωση». Το βιβλίο θέτει για συζήτηση κρίσιμα ζητήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και θέματα του σκληρού πυρήνα των επιπτώσεων της κρίσης, σχετικά «με την κυριαρχία των κρατών-μελών αλλά και τη φύση και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως θεσμικής, πολιτικής και οικονομικής οντότητας».
Μια από τις κεντρικές θέσεις του συγγραφέα είναι ότι «οι κρίσιμοι συσχετισμοί στις ευρωπαϊκές εξελίξεις είναι πάντα διακυβερνητικοί ή μάλλον διακρατικοί. Αφορούν εθνικές στρατηγικές των κρατών-μελών και όχι την πολιτική φυσιογνωμία της εκάστοτε κυβέρνησής τους» (σελ. 143). Με την ίδια λογική προσεγγίζει επίσης τη φυσιογνωμία της ΕΕ ως μια κατά βάση διακυβερνητική οντότητα, υποτιμώντας σε σημαντικό βαθμό τη βαρύτητα των υπερεθνικών στοιχείων και θεσμών (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Δικαστήριο, ΕΚΤ κ.λπ.).
Ωστόσο, η άποψη ότι «η πολιτική φυσιογνωμία των εκάστοτε κυβερνήσεων» δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις επιδέχεται μεγάλη συζήτηση.
Οπωσδήποτε τα πάγια συμφέροντα των κρατών-μελών έχουν την υψηλή βαρύτητα στη διαπραγμάτευση. Αλλά το περιεχόμενο της ευρωπαϊκής ενοποίησης προσδιορίστηκε από την πολιτικοϊδεολογική φυσιογνωμία των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη
.
Ετσι η ευρωπαϊκή ενοποίηση - που ξεκίνησε ως ένα κατά βάση φιλελεύθερο εγχείρημα στη δεκαετία του 1950 -, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, με την παρουσία σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο (μεταξύ άλλων του Ζακ Ντελόρ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Φρανσουά Μιτεράν στην προεδρία της Γαλλίας, του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα), μετεξελίχθηκε σ' ένα ουσιαστικό σοσιαλημοκρατκό μόρφωμα τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο των Συνθηκών.
Το γεγονός όμως ότι σήμερα το σοσιαλδημοκρατικό στοιχείο των Συνθηκών δεν μεταφράζεται σε συγκεκριμένες πολιτικές οφείλεται ακριβώς στην επικράτηση συντηρητικών πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη και στη συρρίκνωση της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θέτει επίσης για συζήτηση το καίριο ερώτημα «ποιος είναι αποτελεσματικότερος διαχειριστής κρίσεων: το εθνικό κράτος ή η ΕΕ;», πώς αντιμετωπίζεται δηλαδή καλύτερα μια κρίση. Η απάντησή μου στο ερώτημα είναι σαφής: τα σημερινά προβλήματα, ποικιλόμορφες κρίσεις και προκλήσεις, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν παρά μόνο στο υπερεθνικό πλαίσιο της ΕΕ.
Εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση: ενώ χρειαζόμαστε όσο ποτέ την Ενωση για την υπέρβαση των κρίσεων, η Ενωση απειλείται μέχρι σημείου ολικής κατάρρευσης. Ενα προκλητικό βιβλίο...
-Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου