"...Την πρακτική αυτή, που εγκαινίασαν ο Σαμαράς στα Ζάππεια και οι Τσίπρας/Καμμένος στις πλατείες, φαίνεται -δυστυχώς- ότι ακολουθεί κατά πόδας και η σημερινή αντιπολίτευση μείζων και ελάσσων. Από εκεί που θα ψήφιζαν τουλάχιστον τα μεταρρυθμιστικά κομμάτια της συμφωνίας, φαίνεται ότι καταλήγουν τελικά να μην ψηφίσουν σχεδόν τίποτα. Και οι πρώτες αψιμαχίες στη Βουλή δείχνουν ότι θα είμαστε πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Φοβάμαι ότι αυτή η παντελής έλλειψη στοιχειώδους κώδικα επικοινωνίας θα καταστρέψει τη χώρα. Μακάρι να διαψευστώ..."

Από το "ΕΘΝΟΣ"

"ΕΘΝΟΣ"-23/05/16

Γιατί είμαι απαισιόδοξος: "ΑΝΤΙ-ΘΕΣΕΙΣ" από τον Ξενοφώντα Γιαταγάνα


Από την αρχή της κρίσης πίστευα ότι η πιστή τήρηση των συμφωνιών με τους δανειστές μας ήταν ο μόνος δρόμος για την ανάκαμψη. Φυσικά πιστεύω ότι το σύνολο της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου πρέπει να περιέλθει σε έναν φορέα αξιοποίησής της. Και τα 70.000 ακίνητα της κτηματικής περιουσίας του κράτους πρέπει να αξιοποιηθούν, αντί να φέρουν υπερηφάνως επιγραφές με κεφαλαία γράμματα ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΙΚΑ, όπως το ακίνητο απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής που ρημάζει εδώ και σαράντα χρόνια. Φυσικά κάτι πρέπει να γίνει με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που συνήφθησαν απερίσκεπτα στις περιόδους των παχιών αγελάδων. Φυσικά πρέπει το ασφαλιστικό σύστημα να υποστεί μια δομική αναδιάρθρωση προκειμένου να διορθωθούν οι παθογένειες που του επισώρευσε η πελατειακή και συντεχνιακή λογική. Φυσικά και υποστηρίζω έναν μηχανισμό αυτόματης δημοσιονομικής διόρθωσης (κι ας τον είπανε «κόφτη»), που αποτελεί ένα μέσο -ίσως το μόνο- χρηστής εκτέλεσης των προϋπολογισμών.

Θα μου πείτε, γιατί είμαι απαισιόδοξος τώρα που ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να προχωρήσει σε τέτοια μέτρα; Εξηγούμαι: το ότι η ριζοσπαστική Αριστερά και ένα τμήμα της λαϊκής Δεξιάς παραδέχθηκαν -εκόντες άκοντες- την αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και τις δεσμεύσεις που αυτή συνεπάγεται συνιστά σημαντική πρόοδο, διότι συμβάλλει στην κατάρρευση της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης και θέτει ουσιαστικότερες βάσεις πολιτικού διαλόγου. Και βέβαια υπάρχει το ζήτημα της ουσίας του προγράμματος και του μείγματος των προβλεπόμενων μέτρων. Και βέβαια θα μπορούσαν να είναι τα μέτρα λιγότερο υφεσιακά. Και βέβαια θα μπορούσε να είχε δοθεί μεγαλύτερο βάρος στη μείωση του κράτους και την αντίστοιχη περικοπή δαπανών, στην πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής παρά στη συνεχή υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Ολα αυτά μπορεί να συζητούνται και να αναζητούνται καλύτερες λύσεις.

Δύο πράγματα τροφοδοτούν την απαισιοδοξία μου. Το πρώτο είναι ότι καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν αποδέχθηκε την ιδιοκτησία του προγράμματος. Αυτό, εκ φύσεως, υπονομεύει την αξιοπιστία του στην κοινωνία και υποσκάπτει την ήδη αμφίβολη αποτελεσματικότητα της εφαρμογής του. Κυρίως όμως είμαι απαισιόδοξος όταν παρακολουθώ την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και την ανταλλαγή επιχειρημάτων (ο Θεός να την κάνει) μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Πρόκειται για διαδοχική και χιαστί εκτόξευση ύβρεων παρά για έντονη έστω αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων. Την πρακτική αυτή, που εγκαινίασαν ο Σαμαράς στα Ζάππεια και οι Τσίπρας/Καμμένος στις πλατείες, φαίνεται -δυστυχώς- ότι ακολουθεί κατά πόδας και η σημερινή αντιπολίτευση μείζων και ελάσσων. Από εκεί που θα ψήφιζαν τουλάχιστον τα μεταρρυθμιστικά κομμάτια της συμφωνίας, φαίνεται ότι καταλήγουν τελικά να μην ψηφίσουν σχεδόν τίποτα. Και οι πρώτες αψιμαχίες στη Βουλή δείχνουν ότι θα είμαστε πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Φοβάμαι ότι αυτή η παντελής έλλειψη στοιχειώδους κώδικα επικοινωνίας θα καταστρέψει τη χώρα. Μακάρι να διαψευστώ.

Υ.Γ.: Το κείμενο γράφτηκε πριν από την ψηφοφορία στη Βουλή και μακάρι να διαψευστώ.