Τρία κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-29/05/16 |
Οι «δικοί μας» και οι «άλλοι»:
Του Αλέξη Παπαχελά
Μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ; Δεν αποκλείεται καθόλου. Το ίδιο βαθιά αντισυστημικό ρεύμα που έχει εκδηλωθεί στην Ευρώπη ταράζει τα νερά του πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ. Ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος μοιάζει μέχρι στιγμής με τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, τον οποίο οι αντίπαλοί του αποκαλούσαν «πολιτικό-τεφλόν», τίποτα και καμία κατηγορία δεν τον πτοούσαν. Το αμερικανικό κατεστημένο είναι τρομοκρατημένο και προσπαθεί να τον αποδομήσει, αλλά –παραδόξως– μέχρι τώρα δεν τα καταφέρνει. Η Χίλαρι Κλίντον είναι κομμάτι του «παλαιού» και δεν συγκινεί. Η μεσαία τάξη είναι οργισμένη με τη στασιμότητά της και ο κ. Τραμπ με το στυλ του συνομιλεί απευθείας μαζί της. Στελέχη των Δημοκρατικών ανησυχούν καθώς βλέπουν ακόμη και μέλη των παραδοσιακών συνδικάτων να φλερτάρουν με τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο.
Και τι είδους πρόεδρος θα είναι ο κ. Τραμπ αν εκλεγεί; Αυτό είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Ο εκάστοτε ένοικος του Λευκού Οίκου έχει πολλά αναχώματα και τα περίφημα checks and balances, που δεν τον αφήνουν να κάνει ό,τι θέλει. Μόνο στην άμυνα και στην εξωτερική πολιτική οι αποφάσεις είναι δικές του και μπορούν ασφαλώς να καθορίσουν την τύχη του πλανήτη. Πολλοί πιστεύουν ότι, όπως και ο Ρέιγκαν, θα ακολουθήσει μια πιο ρεαλιστική πολιτική αν κερδίσει. Σίγουρα θα είναι κάτι πρωτόγνωρο από πλευράς στυλ... που θα σοκάρει την καθωσπρέπει Γηραιά Ηπειρο.
Ενδιαφέρον έχουν όμως και οι απόψεις του κ. Τραμπ, πέρα από την ακραία ρητορεία σε σχέση με τους μουσουλμάνους και το μεταναστευτικό. Ο συντηρητικός πολιτικός έχει συνδέσει ανοικτά τον πρόεδρο Ερντογάν με το ISIS, γεγονός που συζητείται πίσω από κλειστές πόρτες στην Ουάσιγκτον, αλλά ποτέ δημοσίως. Θεωρεί ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να «τα βρουν» με τη Ρωσία και να αποφύγουν την κλιμάκωση ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, ενώ πιστεύει ότι ο πρόεδρος Σίσι είναι άκρως αναγκαίο να στηριχθεί, γιατί χωρίς αυτόν κινδυνεύει η συστημική σταθερότητα της Αιγύπτου και όλης της περιοχής.
Η ελληνοαμερικανική κοινότητα και ό,τι έχει απομείνει από το ελληνοαμερικανικό λόμπι στηρίζουν την κ. Κλίντον. Ο μακαριστός, σοφός Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος θα συνιστούσε το άνοιγμα γραμμών επικοινωνίας και με τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο πρόεδρο.
Θυμάμαι ακόμη έντονα την ημέρα που με φώναξε στο γραφείο του επειδή είχα γράψει ένα σκληρό άρθρο με το οποίο τον επέκρινα γιατί εμφανιζόταν να στηρίζει δημοσίως τον πατέρα Τζορτζ Μπους, περισσότερο από τον Ελληνοαμερικανό αντίπαλό του Μάικλ Δουκάκη. «Ακου να δεις παιδί μου, αν βγει ο δικός μας, καλά θα είμαστε», μου είπε και συμπλήρωσε: «Αλλά αν βγει ο άλλος, ξέρεις πόσο θα εκτιμήσει ότι τον βοήθησα;». Ο... άλλος βγήκε και η πρόσβαση του Ιακώβου στον Λευκό Οίκο δεν είχε προηγούμενο...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-29/05/16 |
Τα άλλα προβλήματα...:
Του Άγγελου Στάγκου
Το οικονομικό και η σταθεροποίηση της χώρας είναι ασφαλώς τα μεγάλα και διαρκή προβλήματα που απασχολούν σχεδόν αποκλειστικά τους πολίτες τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, συμβαίνουν και πολλά γεγονότα στο εσωτερικό που διαμορφώνουν την πραγματικότητα στο παρόν και δημιουργούν το πλαίσιο της καθημερινότητας στο μέλλον. Πρωταγωνιστής, βέβαια, η κυβέρνηση, αλλά μεγάλο ρόλο παίζουν οι υφιστάμενες δομές και οι νοοτροπίες που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία, καθώς και τη λειτουργία διαφόρων τομέων. Από τη Δικαιοσύνη έως την παιδεία με βασικό άξονα σκέψης τη συντήρηση της μετριότητας, αν όχι την ισοπέδωση προς τα κάτω, την προστασία του άκρατου συντεχνιασμού και των μικροσυμφερόντων των τοπικών κοινωνιών, την αποδυνάμωση των θεσμών, τη χρησιμοποίηση του λαϊκισμού και την καλλιέργεια διχαστικού κλίματος και διάφορες άλλες παθογένειες ή στρεβλώσεις.
Πιο συγκεκριμένα, παρατηρούμε αυτές τις ημέρες ποικιλία εξελίξεων σε θέματα που αφορούν άμεσα την κοινωνία. Τον πλήρη εκφυλισμό (μάλλον εξευτελισμό) της διαβόητης δίκης των μελών και στελεχών της Χρυσής Αυγής, όπου ακόμη και κατηγορούμενοι για δολοφονία (Ρουπακιάς) αρνούνται να παραστούν, καλυπτόμενοι προφανώς από νομικά τερτίπια. Την υπόθεση των πλαστών ή αποκτηθέντων με περίεργους τρόπους πτυχίων, με τα οποία βρήκαν θαλπωρή στον δημόσιο τομέα αρκετές εκατοντάδες υπαλλήλων. Τη σχετικά φιλότιμη προσπάθεια, η οποία είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν πρόκειται να γίνει δεκτή, μιας διορισμένης επιτροπής να αλλάξει τα πράγματα σε όλο το οικοδόμημα της εκπαίδευσης. Τις καταγγελίες και κατηγορίες που εκτοξεύονται από διάφορες πλευρές στον χώρο της Δικαιοσύνης, που, αν μη τι άλλο, ροκανίζουν την εμπιστοσύνη σε μία βασική εξουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τη λεβέντικη δήλωση βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ότι ήλθαν στην εξουσία για να μετακυλήσουν όσο μπορούν τα βάρη της κρίσης (και της φορολογίας) στους λεγόμενους «ευρωπαϊστές», προφανώς για να τιμωρηθούν και να μετανιώσουν...
Πέρα από τις συγκεκριμένες αναφορές, υπάρχουν φυσικά οι συνεχείς διεκδικήσεις συντεχνιών και τοπικών κοινωνιών, που απαιτούν ασταμάτητα και με όλους τους τρόπους προνόμια, απαλλαγές, εξαιρέσεις, ακυρώσεις, συμμετοχή σε αποφάσεις που αφορούν δημόσια περιουσία και ό,τι άλλο βάζει νους ανθρώπου. Είναι τόσο μεγάλη η δράση τους και τόσες πολλές οι... δραστηριότητές τους, που επηρεάζουν κάθε λεπτό της κοινωνικής ζωής. Και όταν αυτοί, οι νόμιμοι, κάνουν κάποιο διάλειμμα, έρχονται να καλύψουν το κενό οι παράνομοι που καταστρέφουν και λεηλατούν ατιμώρητοι δρόμους, κτίρια, μετρό, λεωφορεία, τρόλεϊ (γι’ αυτό πέφτουν τα εισιτήρια στις μαζικές συγκοινωνίες) και ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα τους, στο όνομα μιας εγκληματικής αναρχοαριστεράς. Και το χειρότερο, πολιτεία και κοινωνία έχουν εθιστεί εντελώς και ανέχονται τη δράση τους σαν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Την αντιμετωπίζουν, δηλαδή, σαν μία ακόμη κοινωνική εκδήλωση, σαν μία συναυλία σε δημόσιο χώρο!
Ιδιαίτερη επισήμανση ίσως χρειάζονται το εκπαιδευτικό και τα «περίεργα» πτυχία στο Δημόσιο, γιατί συνδέονται με την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης (και όχι μόνον αυτής, αλλά αυτή με τις ενέργειές της δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για επίσημη γραμμή) της ισοπέδωσης προς τα κάτω, της αναξιοκρατίας και της καταδίκης της αριστείας. Οι προτάσεις της επιτροπής Λιάκου παρουσιάζουν ενδιαφέρον και έχουν θετικά στοιχεία. Ο διαχωρισμός της μέσης εκπαίδευσης σε τετραετές γυμνάσιο και σε διετές λύκειο είναι θεωρητικά σωστός, με τις εξής βασικές προϋποθέσεις: ότι οι εξετάσεις για τη μετάβαση από το γυμνάσιο στο λύκειο θα έχουν την έννοια «κόφτη», όπου θα ξεχωρίζουν οι μαθητές με γνώσεις και διάθεση να προχωρήσουν και να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο, ότι θα δημιουργηθούν σοβαρές τεχνικές σχολές για τους υπόλοιπους, ότι θα αλλάξει το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και θα έχουν και αυτά λόγο στην απορρόφηση των φοιτητών, ότι θα βρεθούν χρήματα για τη γενναία χρηματοδότηση του νέου πλαισίου, ότι θα αναβαθμιστούν ποιοτικά και αξιολογικά οι διδάσκοντες στο λύκειο και ότι θα αλλάξει νοοτροπία η πολιτική ηγεσία για να τα στηρίξει. Πολύ δύσκολα πράγματα.
Η υπόθεση των πλαστών και παρανόμως αποκτηθέντων πτυχίων είναι περίπλοκη και σκοτεινή. Ξεκινά από τις δημόσιες και ιδιωτικές σχολές όλων των βαθμίδων, συμπεριλαμβανομένων των πανεπιστημιακών, και απαιτεί ριζικές λύσεις. Είναι ποινικά αδικήματα όλα αυτά και η ανοχή τους τροφοδοτεί την αντίληψη της μηδενικής προσπάθειας και της ισοπέδωσης, αφού όλοι, καλοί κακοί, νόμιμοι, παράνομοι, είναι ίσοι. Οι ριζικές λύσεις προϋποθέτουν βούληση και, αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντι στους επίορκους υπαλλήλους, αυτή δεν υπάρχει.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"-29/05/16 |
Ο «σοφός» της Ευρώπης:
Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, έχει αποκτήσει φήμη κατ’ εξοχήν «ρεαλιστού» πολιτικού. Ο Αμερικανός ομόλογός του αντιθέτως είχε αποφανθεί ότι ο Γερμανός συνάδελφός του εμφορείται από μια «θεολογική» αντίληψη περί Οικονομίας. Ισως απλώς ο κ. Σόιμπλε να έχει μιαν ιδιόμορφη αίσθηση του χιούμορ, εάν δεν παραδοξολογεί.
Είπε λοιπόν ο «σοφός» πολιτικός άνδρας της Ευρώπης, μετά την τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup, ότι η Ελλάς θα μπορούσε να είχε βγει από τον μηχανισμό στήριξης το 2014, αλλά αυτό κατέστη ανέφικτο λόγω των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για παραμονή στην Ευρωζώνη δίχως μεταρρυθμίσεις.
Λησμονεί προφανώς ο κ. Σόιμπλε ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς δεν είχε καμία ουσιαστική υποστήριξη από το Βερολίνο, ότι η τρόικα δεν έδειξε την παραμικρή ευελιξία προς την κυβέρνηση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ότι το ΔΝΤ αρνούνταν επιμόνως να δεχθεί τα προτεινόμενα από την Αθήνα ισοδύναμα ώστε να κλείσει η αξιολόγηση. Η στάση των δανειστών της χώρας έδωσε ώθηση αποφασιστική στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Την εποχή εκείνη η ελληνική κυβέρνηση δεν έθετε θέμα βιωσιμότητος του χρέους, αλλά στο τελευταίο Eurogroup το χρέος της Ελλάδος –σε αυτήν τη φάση– εντάχθηκε επισήμως στην ημερήσια διάταξη. Μία αναβολή έως το 2018 επέτυχε ο κ. Σόιμπλε, μία «νίκη» μικροπολιτικών διαστάσεων εν όψει των γερμανικών εκλογών του 2017. Αλλά επί της ουσίας πρόκειται για ήττα στρατηγική.
Στόχος του πρώτου μνημονίου ήταν η διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που ήσαν εκτεθειμένες στα τοξικά ελληνικά ομόλογα. Η χώρα μας κατέβαλε τίμημα απάνθρωπο, αλλά το χρέος της Ελλάδος το ανεδέχθησαν σε τελική ανάλυση τα ευρωπαϊκά κράτη και στο μεγαλύτερο ποσοστό η Γερμανία.
Απαξιώθηκε η επάρκεια των ευρωπαϊκών θεσμών με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, αλλά η χρησιμότης του υπήρξε αδιαμφισβήτητη. Πλείστες όσες από τις ρυθμίσεις του προγράμματος προσαρμογής ήσαν αντίθετες με το κοινοτικό κεκτημένο και ήταν αδύνατον να υιοθετηθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αλλά το θέμα άλλαζε εάν τα μέτρα επιβάλλονταν από το Ταμείο. Οργανο άτυπο και εξωθεσμικό είναι επίσης το Eurogroup, διά του οποίου απλώς επιβεβαιώνεται ο ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας.
Οι εμμονές του κ. Σόιμπλε περί απολύτου δημοσιονομικής πειθαρχίας έχουν υπονομεύσει εκ παραλλήλου και ίσως αμετάκλητα την πολιτική σταθερότητα στην Ευρώπη. Το γεγονός πιστοποιείται από τη δραματική άνοδο της εθνικιστικής Δεξιάς στην Αυστρία στις προεδρικές εκλογές της περασμένης Κυριακής και την κυρίαρχη θέση που κατέλαβε η κ. Μαρίν Λεπέν στη γαλλική πολιτική σκηνή. Πρόκειται επί της ουσίας για μια ευθεία αντίδραση στην κολεκτιβοποίηση της Ευρώπης –στη γερμανική της εκδοχή– και μια δυναμική προβολή του αιτήματος για επανάκτηση του δικαιώματος κυριαρχίας.
Θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κανείς με κατανόηση και ίσως συμπάθεια τον αγώνα του κ. Σόιμπλε να διασφαλίσει τα συμφέροντα της Γερμανίας και την ενότητα του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών, αλλά επί της ουσίας δίδει μια μάχη οπισθοφυλακής.
Προσέβλεπε ο κ. Σόιμπλε στην καθαρότητα της Eυρωζώνης, με έξοδο της Ελλάδος, λόγω των εμμονών του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν ανέμενε την άνευ προηγουμένου «ευελιξία» που επέδειξε ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Με συνδρομή αλλότριων παραγόντων, ο τοξικός ιός εισήλθε στην Eυρωζώνη, από διάφορες πλευρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου