"...Η ελληνική κυβέρνηση παραιτείται απέναντι στους δανειστές της από το δικαίωμα επίκλησης όλων των ασυλιών εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλης ασυλίας που απολαύει η Ελλάδα με βάση το εθνι­κό, το ευρωπαϊκό και το διεθνές Δίκαιο. Ομως, το πρώτο άρθρο του Συντάγματος δεσμεύει ολοκλη­ρωτικά τη δημόσια περιουσία και την ελεύθερη αξιοποίηση της «υπέρ του Λαού», όπως ορίζει.· Ε­πίσης, οι πρωτοφανούς σκληρότητας όροι που είναι διάσπαρτοι, όπως ο δημοσιονομικός «κόφτης», παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, του πολίτη και των εργαζομένων. Όροι που παραβιάζουν άμεσα κοινωνικά δικαιώματα των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, καθώς και επαγγελμάτων και δραστηριοτήτων, ενώ ταυτόχρο­να ευνοούν έμμεσα υψηλά κέρδη και εισοδήματα. Οταν μια χώρα βρίσκεται σε διεθνή οικονομικό έ­λεγχο, είναι αυτονόητο πως πειθαρχεί στους οικο­νομικούς κηδεμόνες πειθαρχώντας στη διεκπεραί­ωση των υποδείξεων και των εντολών τους..."

Από την "Επένδυση"


                                     "Eπένδυση"-28/05/16

“Xέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις φίλα το»...:
Της Ζέζας Ζήκου, «επωνύμως» από την «Επένδυση»


Υπάρχει μια βασική οικονομική αλή­θεια: Πως, όταν δανείζεις σε ένα αφερέγγυο κράτος, τότε παύεις πια να είσαι δανειστής. Γίνεσαι ιδιοκτή­της του χρέους του. Οι κυβερνήσεις των μνημονίων, με τη βοήθεια της νεο-γκεμπελίστικης δημοσιογραφίας, προσπαθούν ακόμα και σήμερα να το αποκρύψουν, αγιοποιώντας τους οικονομικούς πρωταγωνιστές των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά, οι οποίοι έσβησαν το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας. Ας μην ξεχνάμε ότι το μέλλον είναι μεγαλύτερο από το παρόν. Ηταν αυτοί -με κορυφαίο τον Ευάγγελο Βενιζέλο-που επέτρεψαν να αναδειχθεί το ζήτημα της  φε­ρεγγυότητας της χώρας, αποδεχόμενοι στους δανειστές μας το δικαίωμα να μην την εμπιστεύ­ονται! Ομολόγησαν ότι οι Ελληνες δεν έχουν την ικανότητα ή ακόμα και τη βούληση να εξαλείψουν τις αιτίες της χρεοκοπίας τους, συνομολογώντας πλήρη υποταγή. Προφανώς, ο Ελληνας ραγιάς πολύ θαυμάζει την παροιμία του Τούρκου εχθρού του: «Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις φίλα το...». Εκεί φθάσαμε, λοιπόν, με την κυβέρνηση Τσίπρα να ξεπουλάει τα «κόκκινα» δάνεια και να εκχωρεί για 99 χρόνια τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας σε μια εταιρεία που ελέγχεται από τους δανειστές. Την κυβέρνηση Τσίπρα την έσυραν να παίξει τον πλέον ταπεινωτικό ρόλο: Ναι, να γίνει η ιδανική αριστερή Ιφιγένεια του Βερολίνου. Ε­ντάξει... Εγώ δεν θα παίξω μαζί σας το παιχνίδι της προπαγάνδας της «αριστερής αλήθειας» και του βρόμικου ρεαλισμού... Το αφήνω στους άλλους, τους πολλούς. Ομως, η Νέμεσης δεν θα αργήσει...

Δυστυχώς, τον Μάιο του 2010 άνοιξε ένα εξαιρε­τικά κρίσιμο κεφάλαιο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία με την οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας, χώρας-μέλους της ευρωζώνης, με το τεράστιας οικονομικής και πολιτικής σημασίας πρόβλημα χρέους σε ευρώ που παραμένει άλυτο. Η τραγική διαπίστωση για τη χώρα μας -από τα πανίσχυρα κέντρα της παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας και το «σκιώδες» τραπεζικό σύστημα- πως το ελληνικό κρατικό ομόλογο χώρας-μέλους της ΟΝΕ εκπεφρα­σμένο σε ευρώ, δηλαδή στο νόμισμα που διεκδι­κούσε ισότιμη θέση με το δολάριο στα συναλλαγ­ματικά διαθέσιμα των κορυφαίων κεντρικών τρα­πεζών της υφηλίου, ήταν στα πρόθυμα default ά­νοιξε τον δρόμο για την πτώχευση της χώρας μέσω εσωτερικής υποτίμησης. Ο Γιώργος Παπανδρέου στις 23 Απριλίου του 2010 οδήγησε τη χώρα με την υπογραφή των συμβάσεων δανεισμού σε διεθνή οικονομικό έλεγχο (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ). Είμαι σίγου­ρη ότι σύντομα θα διδάσκεται ως το ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΛΑΘΟΣ του 21ου αιώνα στις σοβα­ρές οικονομικές σχολές του κόσμου.

Δεν θέλω να σε τρομάξω, φίλε αναγνώστη, αλλά εθνικοί λόγοι είναι που επιβάλλουν την αλήθεια για την καταστροφή που προκάλεσαν πολιτικοί τυχοδιώκτες που υπέγραψαν τα μνημόνια. Ούτε έκπληξη μου προκαλεί η στάση του Αλέξη Τσίπρα να «χύσει αίμα στη μνημονιακή αρένα». Πάντως, ένα πράγμα στο οποίο είναι καλοί οι νεο-γκεμπελίστες δημοσιογράφοι και το τερατώδες διαπλεκόμενο μιντιακό σύστημα που τους στηρίζει -και' αυτό το έζησα επαγγελματικά στο πετσί μου- είναι ο... αυθαίρετος κατακερματισμός και η παραποιη­μένη ερμηνεία των εξελίξεων. Ενα δεύτερο πράγμα το οποίο τους διακρίνει είναι η απόλυτη έλλειψη ντροπής και αξιοπρέπειας όταν και όπου υπήρχε στόχος που πρέπει να υπηρετηθεί υπέρ των μνη­μονίων, όλων των μνημονίων. Οντως, τέτοιες ραγιάδικες συνειδήσεις ξεπερνούν κάθε προηγούμε­νο. Ομως, είναι τόση η ένταση και τέτοια η φύση των ιστορικών αλλαγών, ώστε αδρές αναλογίες με τα σημερινά μπορείς να βρεις μόνο με αναδρομές στον μακρύ ιστορικό χρόνο: στον εμφύλιο και στον επαχθή δανεισμό μετά το ξέσπασμα του Αγώνα του '21, στη χρεοκοπία του 1893, στην καταστροφή του '22, στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφύλιου. Εντούτοις, η μελέτη της Ιστορίας δεν περιέχει συνταγές, ούτε καν παρηγοριά.

Η ελληνική κυβέρνηση παραιτείται απέναντι στους δανειστές της από το δικαίωμα επίκλησης όλων των ασυλιών εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλης ασυλίας που απολαύει η Ελλάδα με βάση το εθνι­κό, το ευρωπαϊκό και το διεθνές Δίκαιο. Ομως, το πρώτο άρθρο του Συντάγματος δεσμεύει ολοκλη­ρωτικά τη δημόσια περιουσία και την ελεύθερη αξιοποίηση της «υπέρ του Λαού», όπως ορίζει.· Ε­πίσης, οι πρωτοφανούς σκληρότητας όροι που είναι διάσπαρτοι, όπως ο δημοσιονομικός «κόφτης», παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, του πολίτη και των εργαζομένων. Όροι που παραβιάζουν άμεσα κοινωνικά δικαιώματα των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, καθώς και επαγγελμάτων και δραστηριοτήτων, ενώ ταυτόχρο­να ευνοούν έμμεσα υψηλά κέρδη και εισοδήματα. Οταν μια χώρα βρίσκεται σε διεθνή οικονομικό έ­λεγχο, είναι αυτονόητο πως πειθαρχεί στους οικο­νομικούς κηδεμόνες πειθαρχώντας στη διεκπεραί­ωση των υποδείξεων και των εντολών τους. Αυτο­νόητα ορίζουν οι κηδεμόνες/δανειστές της κηδεμονευόμενης χώρας, αποφασίζουν το εύρος των ορίων του κοινωνικού κράτους, την κατανομή του πλούτου, χειραγωγούν έμμεσα, αλλά επιδέξια τα MME (τη μετάδοση της πληροφορίας) και, οπωσ­δήποτε, τον «εθνικό» σχεδιασμό. Το «απελπιστικό σενάριο» να παρακαμφθεί τελικά η κρίση, αλλά η κοινωνία να... μείνει σε ένα κυμαινόμενο τέλμα ανεργίας, στην επιβολή φόρων σε όσους πληρώ­νουν φόρους, σας νέες μορφές φτώχειας, στο δεύτερο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα φυγής νέων στο εξωτερικό, παραμένει. Η κρίση λογικά θα ξε­περαστεί σε βάθος χρόνου, αλλά στη χώρα δεν θα έχει μείνει σχεδόν κανένας να δημιουργήσει. Και οι νέοι είτε έφυγαν είτε βυθίστηκαν σε μια βαριά κατάθλιψη που δεν ξεπερνιέται εύκολα...

Οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας μετά το 2010, με τις επιχειρηματικές, τραπεζικές και μιντιακές ελίτ που τους περιβάλλουν, έχουν βολικά εγκατασταθεί σε κατάσταση πρστΐκτοράτου. Το ΠΑΣΟΚ της γερμανικής διαπλοκής του Σημίτη εξελίχθηκε σε ΠΑΣΟΚ της γερμανικής καρπαζιάς του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς μεταλλά­χθηκε σε μνημονιαχό;υποτακτικό της Μέρκελ. Τι ειρωνεία, όμως. Η Machtfrau, όπως αποκαλείται η Μέρκελ στη Γερμανία, δηλαδή ισχυρή γυναίκα (a woman in power), προημησε τον Τσίπρα. Χωρίς κανέναν δισταγμό, αρνήθηκε στον κ. Σαμαρά τη συμπαράσταση που χρειαζόταν η κυβέρνηση του ώστε να κλείσει εικονικά η δική του αξιολόγηση και, έτσι, να διασωθεί η ΝΔ στις εθνικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2015. Αλλά το Βερολίνο και «οι άλλοι» προημησαν να υποτάξουν ευθέως το «ριζο­σπαστικό τέρας» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί μας ξέρουν... Το προτεκτοράτο Ελλάς έχει ήδη δημιουργήσει τις δικές του νοοτροπίες και πνίγεται η αριστερή κυ­βέρνηση. Εντάξει...Μην ντρέπεστε, κύριε πρωθυ­πουργέ. Η Χώρα με τα Μνημόνια έγινε και επισήμως προτεκτοράτο. Συνειδητοποιημένο, όμως. Εσύ, αντί να τα σκίσεις, έσκισες τις υποσχέσεις σου.

Πωλείται όπως είναι... επιπλωμένη
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ προδοσίας προκαλούν οι όροι της νέας συμβάσεως για την υπό ίδρυση Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών (ΕΔΗΣ), καθώς οι Ελληνες θα έχουν απολέσει το σύνολο της δημόσιας και εθνικής περιουσίας τους μέχρι το 2115. Στην εταιρεία αυτή εντάσσονται το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων σε ισχύ), το ΤΧΣ (με ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα της χώρας) και η ΕΤΑΔ (το κτιριακό σύστημα του Δημοσίου, με τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις φυλακές, τα Ολυμπιακά ακίνητα). Επίσης, σε αυτήν εντάσσεται και το σύνολο των συμμετοχών του Δημοσίου σε ΔΕΚΟ, όπως ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ (όλο δηλαδή το δίκτυο της ενέργειας), Αστικές Συ­γκοινωνίες, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΛΒΟ, Αττικό Μετρό, αεροδρόμια (και το «Ελ. Βενιζέλος»), λιμάνια, διόδια και εθνικές οδοί. Αυτή αποφασίζει για τη διαχείριση ή την πώληση των περιουσιακών δημόσιων στοιχείων των Ελλήνων. Σημειωτέον ότι η διάρκεια της εταιρείας ορίζεται σε 99 χρόνια (Αρθρο 186, παρ. 2). Διοικείται από πενταμελές εποπτικό συμβούλιο, που ελέγχεται από την Κομισιόν και τον ESM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης). Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός διορίζει τον πρόεδρο του συμβουλίου και ένα μέλος, ενώ έχει ουσιαστικώς δικαίωμα βέτο (consensus) για τα άλλα τρία μέλη του συμβουλίου, τα οποία διορίζει η ελληνική πλευρά