ANΤΙ ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΟΣ
Το δεύτερο, εκείνο των «Νέων» του περασμένου Σαββάτου, 1ης Φεβρουαρίου 2025, εμφάνιζε τον πρώην μεταβατικό Πρόεδρο του ΟΣΕ κ. Γραμματίδη να έχει τάχα προειδοποιήσει με υπόμνημα τον ίδιο τον Πρωθυπουργό για την έλλειψη ασφάλειας στα τρένα που θα έπρεπε να οδηγήσει στην αναστολή όλων των σιδηροδρομικών δρομολογίων για δύο τουλάχιστον χρόνια... Αυθημερόν διαψεύστηκε το πρωτοσέλιδο με ανακοίνωση του ίδιου του κ. Γραμματίδη, ο οποίος διευκρίνισε ότι στο σχετικό υπόμνημά του προς τον Πρωθυπουργό πρότεινε την αναστολή αυτή όχι για λόγους ασφαλείας, αλλά για να επιταχυνθούν οι εργασίες αποκατάστασης και εξέλιξης του σιδηροδρομικού δικτύου, ιδιαίτερα μετά τις καταστροφές του Daniel.
Το σημερινό πρωτοσέλιδο των «Νέων» (3 Φεβρουαρίου 2025), αντί για μια αυτονόητη συγγνώμη, για το δημοσιογραφικό ατόπημα του περασμένου Σαββάτου, επιχειρεί να μας πείσει ότι οι Κυβερνήσεις δεν πέφτουν από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων (ακόμη και εάν είναι ψευδή και συκοφαντικά;... δεν το διευκρινίζουν οι συντάκτες...), αλλά από τις εκλογές, από την απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας κ.λπ. Ναι, αυτό το γνωρίζουμε, κύριοι του Συγκροτήματος, είναι στοιχειώδεις γνώσεις λειτουργίας του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος. Όμως, οι εκλογές επηρεάζονται από ψεύδη, συκοφαντίες και κομματική καπηλεία τραγωδιών, έτσι δεν είναι; Και δεν μας λέτε μήπως και εσείς συμβάλλετε προς αυτή την κατεύθυνση, καταγράφοντας όχι την αλήθεια, ως οφείλετε ως λειτουργοί του Τύπου, αλλά υποκειμενικές αντιλήψεις περί της «αλήθειας» (ένας ευφημισμός για το ψεύδος)...
Το σημερινό πρωτοσέλιδο των «Νέων» αποτελεί μια έμμεση ομολογία ενοχής, αφού πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη. Διότι αποδείχθηκε αυθημερόν -και όχι ένα χρόνο μετά, όπως με εκείνο του «Βήματος» περί «μονταζιέρας»- ότι δεν έγραψαν την αλήθεια. Ότι είτε συνειδητά διαστρέβλωσαν το περιεχόμενο του υπομνήματος του κ. Γραμματίδη είτε δεν φρόντισαν (εξίσου επιλήψιμο για κάθε σοβαρό και έγκριτο μέσο ενημέρωσης) να διασταυρώσουν μια πληροφορία που είχε φτάσει στα δημοσιογραφικά γραφεία τους. Και ένα σοβαρό και έγκριτο δημοσιογραφικό μέσο -όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι θεωρούν την εφημερίδα τους οι εκδότες και συντάκτες των «Νέων»- δεν μπορεί να θεωρεί τη δημοσίευση ψευδών ή παραποιημένων στοιχείων ως «επουσιώδη ή ακόμη και ανύπαρκτα θέματα»...
Είναι πραγματικά κρίμα οι εκπρόσωποι των λεγόμενων «συστημικών» (ή mainstream) μέσων ενημέρωσης να ρίχνουν τόσο απερίσκεπτα νερό στο βούρκο του αντισυστημισμού, δηλαδή των εχθρών της Δημοκρατίας και του Δυτικού Πολιτισμού, που επιδιώκει να καταπιεί και τους ίδιους... Και μια τέτοια συμπεριφορά δεν δικαιολογείται όσο μίσος και εάν έχουν τα αφεντικά και οι λειτουργοί αυτών των ΜΜΕ κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Διότι, ο Μητσοτάκης κάποια στιγμή ναι, θα αποχωρήσει από το Μαξίμου, έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία μας. Όμως, η Δημοκρατία μας πρέπει να διαφυλαχθεί. Και τέτοιες μεθοδεύσεις δεν πλήττουν τον κάθε Μητσοτάκη, αλλά την ίδια τη Δημοκρατία και τους Θεσμούς της.
ΤΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΧΕΤΙΚΩΣ "ΤΑ ΝΕΑ"
Μεγάλες, πικρές, αλήθειες
Πώς «πέφτει» μια κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση «πέφτει» αν χάσει εκλογές ή πρωθύστερα των εκλογών, αν απολέσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, οπότε εκ των πραγμάτων υποχρεούται να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες κάλπες.
Μια κυβέρνηση όμως μπορεί να τη ρίξει ένα ή περισσότερα δημοσιεύματα μέσων ενημέρωσης; Προφανώς και όχι. Δεν έχει συμβεί στο παρελθόν, και ούτε, μετά βεβαιότητος, μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Οποιος το υποστηρίζει ή το χρησιμοποιεί ως επιχείρημα, προφανώς αναζητεί άλλοθι προκειμένου να δικαιολογήσει λαθεμένες στρατηγικές, στρεβλές πολιτικές, κραυγαλέες ευθύνες, εγκληματικές παραλείψεις και ψευδείς ισχυρισμούς. Παράλληλα δε να αποπροσανατολίσει την κύρια συζήτηση, στρέφοντας το ενδιαφέρον σε επουσιώδη ή ακόμη και ανύπαρκτα θέματα.
Στο πλαίσιο αυτό «μεταφράζει» κατά το δοκούν δημοσιεύματα, τα «ντύνει» με παρδαλά ρούχα, και τα βγάζει σε δημόσια θέα, για να αποδείξει αυτό που δεν υπάρχει: ότι πίσω από την κουρτίνα, στο παρασκήνιο, σε ένα ερεβώδες, δυστοπικό, σκηνικό, άνομα συμφέροντα, από κοινού με μη προσδιοριζόμενες σκοτεινές δυνάμεις, εξυφαίνουν συνωμοσία για να «πέσει» η κυβέρνηση. Στη θεωρία, όλα μοιάζει να «κουμπώνουν» απολύτως μεταξύ τους, εκτός από ένα σημείο, που όμως δύσκολα μπορεί να ξεγελάσει την υπόλοιπη κοινωνία. Οτι για κάθε συνωμοσία υπάρχει ένα κίνητρο. Ποιο είναι το κέρδος κίνητρο να «πέσει» η κυβέρνηση; Ποιος ωφελείται; Απάντηση: κανείς. Πολύ απλά γιατί δεν συνωμοτεί και κανείς…
Καμία δολοπλοκία!
Απλώς και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις, κάθε φορά που βρίσκονταν αντιμέτωπες με μια μείζονα κρίση, αντί να σκύψει το κεφάλι και με προσοχή να «διαβάσει» την κατάσταση προκειμένου να διαπιστώσει τι πήγε λάθος, τι στράβωσε και τα πράγματα πήραν αυτή τη δυσοίωνη πορεία, αναλύεται σε συνωμοσιολογίες. Για κάθε τι που κινείται έξω από το πλαίσιο των επικοινωνιακών χειρισμών της, από πίσω κρύβεται μία συνωμοσία. Κάτι ύποπτο. Μία δόλια στρατηγική, με έναν στόχο: να «πέσει» η κυβέρνηση.
Οχι λοιπόν! Το «ΣΤΙΓΜΑ» του Σαββάτου, στο οποίο αποκαλύφθηκε το «ρεζουμέ» του εμπιστευτικού υπομνήματος του τέως προέδρου του ΟΣΕ κυρίου Γιάννου Γραμματίδη προς τον Πρωθυπουργό, δεν είναι προϊόν καμιάς δολοπλοκίας, δεν αποτελεί μέρος κανενός ευρύτερου συνωμοτικού σχεδιασμού, και φυσικά δεν είχε στόχο να «ρίξει» την κυβέρνηση. Οποιος σκέφτεται κάτι τέτοιο είναι σε προφανή αδυναμία να δει καθαρά πέρα από τη μύτη του, όπου απλώνεται σε κοινή θέα μια δύσκολη, στην αντιμετώπισή της, σκληρή πραγματικότητα: η απαίτηση της κοινωνίας να πληροφορηθεί όλες τις πτυχές του δυστυχήματος των Τεμπών.
Τέσσερις μήνες στο συρτάρι
Οσο δε, αντί της πολιτικής θεώρησης των πραγμάτων, αποδέχεται και αναπαράγει θεωρίες συνωμοσίας, οι επιπτώσεις είναι τραγικά σοβαρές. Πρώτον, τον αποσταθεροποιεί προσωπικά και γενικότερα. Αντί να απαλλαγεί από τη φοβική αντιμετώπιση του δυστυχήματος, και με κινήσεις δραστικές και καίριες να αποδείξει στην κοινωνία ότι δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται ή να μην επιδιώκει την αλήθεια, αρπάζεται από τη συνωμοσιολογία και τη χρησιμοποιεί ως σανίδα σωτηρίας σε έναν ωκεανό ερωτημάτων που απαιτούν απαντήσεις.
Και το ακόμη πιο σοβαρό είναι ότι τον εμποδίζει να αναγνωρίσει μια πραγματική αλήθεια: ότι ο Τύπος κάνει απλώς τη δουλειά του, όταν ελέγχει την εξουσία, και την εγκαλεί για πράξεις ή παραλείψεις. Δεν είναι πολιτικό κόμμα, και δεν λειτουργεί υπέρ ενός πολιτικού κόμματος. Ούτε βεβαίως κατά άλλου. Οταν δε, κάνει τη δουλειά του ο Τύπος, αυτό – δυνητικά – μπορεί να αποβεί ακόμη και προς όφελος της εκάστοτε κυβέρνησης, και της χώρας.
Αρκεί ο καθ’ ύλην αρμόδιος, ο πρωθυπουργός, και εν προκειμένω ο Πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, να αποκωδικοποιήσει σωστά τα μηνύματα.
Και επί του συγκεκριμένου – γιατί όλα τα προηγούμενα έχουν να κάνουν με το δημοσίευμα του Σαββάτου στο «ΣΤΙΓΜΑ» – να επιταχύνει το βήμα του, να σημάνει συναγερμό, να «τρέξει» υπουργεία και αρμοδίους, ώστε το συντομότερο δυνατό η χώρα να αποκτήσει ασφαλείς σιδηροδρόμους. Ασφαλείς για τους ανθρώπους και τις υποδομές της. Οι τέσσερις μήνες που διατηρήθηκε σε ένα συρτάρι το υπόμνημα-σοκ του κ. Γραμματίδη για το επείγον της επιτάχυνσης των έργων στον σιδηρόδρομο με την ταυτόχρονη, για λόγους ασφάλειας, διετή διακοπή των επιβατικών δρομολογίων, ας είναι οι τελευταίοι των καθυστερήσεων…
Ζητούνται πολιτικές πρωτοβουλίες
Ανέφερα προηγουμένως, ότι σε πολιτικό επίπεδο, για να αναστραφεί το εξαιρετικά δυσμενές κλίμα που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο δυστύχημα των Τεμπών, απαιτούνται δραστικές κινήσεις. Πολιτικές πρωτοβουλίες που θα έχουν αντίκτυπο. Ακόμη – και επώδυνο – για την ίδια την κυβερνητική πλειοψηφία. Και φυσικά δεν εννοώ τον… (για γέλια) διαχωρισμό του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών σε δύο υπουργεία! Το πρόβλημα είναι οι 65 υπουργοί και υφυπουργοί, να γίνουν 67 με την προσθήκη ενός υπουργού και ενός υφυπουργού ακόμη, στο δεινοσαυρικών διαστάσεων Υπουργικό Συμβούλιο ή το υπάρχον υπουργείο να δικαιολογήσει την ύπαρξή του ως υπουργείο και Μεταφορών;
Επίσης, λύση δεν μπορεί να είναι ούτε ο «αποκεφαλισμός» του υπουργού Σταϊκούρα ως ανεπαρκούς. Ενάμιση χρόνο τώρα, αυτός που έχει την ευθύνη της κυβέρνησης, τον «τσέκαρε» ποτέ, για το αν προχώρησαν τα έργα στο σιδηροδρομικό δίκτυο; Διότι αν τον τσέκαρε, η παραμονή του στην κυβέρνηση λογικά σημαίνει ότι ενέκρινε και την απόδοσή του. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο…
Ο ανασχηματισμός δεν σώζει
Δραστική κίνηση δεν μπορεί να θεωρείται στη φάση αυτή ούτε ένας σαρωτικός ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Θα αποθεωθεί για μία-δύο ημέρες από τα εντεταλμένα προς τούτο ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης (το έχουμε ξαναδεί το βαρετό έργο), και μετά θα χαθεί στην αμφισβήτηση της κοινωνίας για το αν ο Πρωθυπουργός έχει διαβάσει σωστά τα μηνύματα από τις οργισμένες ογκώδεις διαδηλώσεις της 24ης Ιανουαρίου.
Οταν όλοι αναμένουν την πραγματοποίησή του, μετά την εκλογή του κ. Κωνσταντίνου Τασούλα στο προεδρικό αξίωμα, είναι προφανές ότι έχει πάει ήδη περίπατο και το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της αντιστροφής της κατάστασης. Πολύ περισσότερο του μηδενισμού του κοντέρ, που θεωρητικά επέρχεται έπειτα από την πραγματοποίηση ενός ανασχηματισμού…
Η κίνηση – κλειδί
Κατ’ εμέ (το περιέγραψα λίγο-πολύ προηγουμένως), αν ο κ. Μητσοτάκης θέλει πραγματικά να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων από την αντιπολίτευση, έχει μία δυνατότητα να το πράξει: να κινήσει άμεσα ο ίδιος τις διαδικασίες για την συγκρότηση μιας πραγματικής Προανακριτικής Επιτροπής! Επιλέγοντας και πάλι ο ίδιος, έναν προς έναν τους βουλευτές του, οι οποίοι θα βάλουν κάτω όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, θα μελετήσουν τους φακέλους, θα ακούσουν εμπειρογνώμονες και ειδικούς και θα καταλήξουν σε ασφαλές συμπέρασμα για το ποιος πραγματικά ευθύνεται, πολιτικά (ή και ποινικά) για το τρομερό δυστύχημα. Μετά, γιατί το «μετά» έχει σημασία, να αφήσει να καταλήξει το πράγμα εκεί που πρέπει: στον φυσικό δικαστή. Αν όπως δήλωσε πρόσφατα τον απογοήτευσε η Εξεταστική Επιτροπή που συστάθηκε αμέσως μετά τα Τέμπη, γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει να γίνει, για να μην απογοητευτεί ξανά και ο ίδιος, και η κοινωνία. Αντέχει;
Αυτό, νομίζω, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντήσει μόνο εκείνος. Ουδείς άλλος…
Γαλάζια τρολ στην επίθεση
Και κάτι τελευταίο, επί προσωπικού: οργίασαν τα γαλάζια τρολ το Σάββατο, στο δυσώδες Διαδίκτυο εις βάρος μου, με αφορμή την αποκάλυψη για τα τρένα. Ως και ότι αποχώρησα, παραιτούμενος από «ΤΑ ΝΕΑ», διακινούσαν επί ώρες. Τους καταλαβαίνω, τους φουκαράδες. Το μεροκάματο να βγαίνει, που λέει κι ο φίλος μου ο Δημητράκης…
Ο νέος αντισυστημικός γύρος
Λέω και ξαναλέω ότι η ανάκληση του τρομερού δυστυχήματος των Τεμπών στο πολιτικό προσκήνιο είναι ανάλογη της εκκίνησης του κινήματος των Αγανακτισμένων το 2011. Ανακαλώ τις πρώτες ημέρες εκείνων των κινητοποιήσεων. Και τότε, κατέβηκαν στους δρόμους διάφοροι, «αυθόρμητοι» και «οργισμένοι», κι αμέσως τους ακολούθησαν οι επίδοξοι ηγέτες τους – σε κόμματα που υπήρχαν, που αναπτύχθηκαν ή που κυοφορήθηκαν εκεί. Θυμάμαι τότε, τις πρώτες ημέρες, το κλίμα στην εφημερίδα: γινόταν κάτι που σε πολλούς φαινόταν καλό, επειδή ο λαός όταν κινητοποιείται «αυθόρμητα» έχει πάντα δίκιο. Τα πρώτα πρωτοσέλιδα ήταν επιδοκιμαστικά. Οσοι αντιδρούσαμε, επειδή διαβάζαμε τα σήματα των καιρών, ήμασταν γερμανοτσολιάδες και βασιλικότεροι της Μέρκελ.
...Παρά την πολιτική σταθερότητα μετά το 2019, ωστόσο, η αβεβαιότητα δεν έχει απομακρυνθεί πάνω από τη χώρα, μια που δεν αποκαταστάθηκε ποτέ η βεβαιότητα μιας ομαλής εναλλαγής στην εξουσία. Τον παραδοσιακά σταθεροποιητικό ρόλο του, μάλιστα, περιφρόνησε και το ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται ότι υιοθέτησε την οξεία διαμαρτυρία ως τρόπο να πολιτεύεται στα πράγματα. Ηλπιζε ότι έτσι θα υποκαθιστούσε τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή, όμως, που στρατεύτηκε στη διαμαρτυρία, κλείνοντας το μάτι σε όσους το πολέμησαν την περασμένη δεκαετία, έγινε κι αυτό τμήμα της αντισυστημικής ρευστότητας. Οι διάφορες συνιστώσες της αντισυστημικής αυτής κινούμενης άμμου προσπαθούσαν να δημιουργήσουν καχυποψία για τον ρόλο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η ανάκληση των Τεμπών, με μια πετυχημένη επαναφορά του ρόλου της πλατείας στην πολιτική ζωή, έγινε με τη μέθοδο των Αγανακτισμένων του 2011, μόνο που τώρα το χέρι είχε λιγότερη αγανάκτηση και περισσότερη θλίψη. Η εύλογη θλίψη της κοινωνίας για τις απώλειες νέων παιδιών, εντέχνως, μετατράπηκε τελικά σε οργή για το «έγκλημα» και τους «εγκληματίες» που συμβάλλουν στη «συγκάλυψη». ..
Απόπειρες επανάληψης του κλίματος της πλατείας έγιναν αρκετές φορές μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Ολες απέτυχαν. Ελειπε το κύριο μέγεθος, ένα αίτημα που να μιλάει στον πολύ κόσμο, να τον συνεγείρει. Επιπλέον, η χώρα ανέκαμψε – όποιος θυμάται την προηγούμενη δεκαετία, κατανοεί ότι σήμερα τρέχουμε με άλλες ταχύτητες. Το δείχνουν οι αριθμοί, το δείχνουν και οι ζωές μας. Μειώθηκε το χρέος, μειώθηκαν πολλοί φόροι που γονάτιζαν τη μεσαία τάξη, η ανεργία έπεσε σε μονοψήφιο αριθμό, αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός, ήρθαν επενδύσεις και υπάρχει ενδιαφέρον να έλθουν κι άλλες… Επίσης, αντιμετωπίστηκαν με επάρκεια μεγάλες κρίσεις, με πρώτη και κύρια την κρίση της πανδημίας. Η Ελλάδα κέρδισε διεθνές κύρος, δυναμώνοντας τη στρατιωτική ισχύ της. Εγινε δυνατή η κανονικότητα, που ήταν ανεύρετο ζητούμενο – και μάλιστα σε δύσκολους λόγω της παγκόσμιας ρευστότητας καιρούς.
Παρά την πολιτική σταθερότητα μετά το 2019, ωστόσο, η αβεβαιότητα δεν έχει απομακρυνθεί πάνω από τη χώρα, μια που δεν αποκαταστάθηκε ποτέ η βεβαιότητα μιας ομαλής εναλλαγής στην εξουσία. Τον παραδοσιακά σταθεροποιητικό ρόλο του, μάλιστα, περιφρόνησε και το ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται ότι υιοθέτησε την οξεία διαμαρτυρία ως τρόπο να πολιτεύεται στα πράγματα. Ηλπιζε ότι έτσι θα υποκαθιστούσε τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή, όμως, που στρατεύτηκε στη διαμαρτυρία, κλείνοντας το μάτι σε όσους το πολέμησαν την περασμένη δεκαετία, έγινε κι αυτό τμήμα της αντισυστημικής ρευστότητας.
Οι διάφορες συνιστώσες της αντισυστημικής αυτής κινούμενης άμμου προσπαθούσαν να δημιουργήσουν καχυποψία για τον ρόλο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η ανάκληση των Τεμπών, με μια πετυχημένη επαναφορά του ρόλου της πλατείας στην πολιτική ζωή, έγινε με τη μέθοδο των Αγανακτισμένων του 2011, μόνο που τώρα το χέρι είχε λιγότερη αγανάκτηση και περισσότερη θλίψη. Η εύλογη θλίψη της κοινωνίας για τις απώλειες νέων παιδιών, εντέχνως, μετατράπηκε τελικά σε οργή για το «έγκλημα» και τους «εγκληματίες» που συμβάλλουν στη «συγκάλυψη». Η κάθοδος των πολιτών στις πλατείες νομιμοποιεί δυνάμεις ανάλογες της πλατείας του 2011. Διάβασα ότι στην επιτυχία των συγκεντρώσεων έπαιξαν ρόλο επαγγελματίες του ακτιβισμού, συνδικαλιστές και στελέχη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του κόμματος Βαρουφάκη.
Το δέλεαρ είναι, ασφαλώς, τα «παιδιά», οι νέες και οι νέοι που σκοτώθηκαν στο δυστύχημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που οργανώνονται κινήματα στο όνομα «παιδιών». Ο φόνος του Γρηγορόπουλου το 2007 είχε δικαιολογήσει την «οργή» της καταστροφής της Αθήνα και την κοινωνική ανοχή σ’ εκείνη την οργή.
Το συγκινησιακό πεδίο διαθέτει ακόμα μια φορά κέντρο: είναι τα παιδιά στο δυστύχημα, το πιο ευαίσθητο σημείο για την ελληνική κοινωνία αδιακρίτως πολιτικών ταυτοτήτων. Αν όσοι εργαλειοποιούν αυτή την πτυχή του δυστυχήματος καταφέρουν να ενσαρκώσουν τους εκδικητές και τους εκπροσώπους των παιδιών, θα έχουν κερδίσει το παιχνίδι.
Ηδη πήραν τον πρώτο γύρο. Επιχειρώντας όπως διαβάζω να κινητοποιήσουν και τους μαθητές, θα πάρουν και τον δεύτερο.
Ο σεισμός ως αντιπερισπασμός!
Η σεισμική δραστηριότητα στη Σαντορίνη (200 δονήσεις μόνο μέσα σε 48 ώρες) δεν είναι μια κανονική κατάσταση. Και είναι εύλογο το κράτος με όλες τις υπηρεσίες του να βρεθεί εκεί. Και οι σεισμολόγοι, και όσοι μελετούν την ηφαιστειακή δραστηριότητα, αλλά και όσοι εργάζονται στην αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων ορθώς βρίσκονται στο πεδίο. Ευλόγως έγιναν ανακοινώσεις που απευθύνονται στους κατοίκους και όσους βρίσκονται αυτή την εποχή εκεί, εξίσου ευλόγως κλείνουν τα σχολεία. Οποιαδήποτε αλλαγή της καθημερινότητας στην περιοχή ενός ενεργού ηφαιστείου απαιτεί την εγρήγορση της πολιτείας.
Κι όμως. Στον τοξικό λόγο ο οποίος έχει κυριαρχήσει μετά τις πολιτικές εξελίξεις που έχει φέρει η μεγάλη συγκέντρωση για τα Τέμπη, έχουν προστεθεί και πολλές φωνές που θεωρούν ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να ωφεληθεί από την έκτακτη κατάσταση στη Σαντορίνη για να αντιμετωπίσει την κρίση που έχει προκύψει. Κατηγορούν λοιπόν τα μέτρα επιφυλακής αλλά και τις έκτακτες κυβερνητικές συσκέψεις εκτιμώντας ότι δημιουργούν έναν αντιπερισπασμό με στόχο να ανακτήσει η κυβέρνηση το χαμένο έδαφος.
Ο ρόλος μιας κυβέρνησης, προφανώς, δεν είναι μονοθεματικός και δεν καθορίζεται από το πολιτικό πλαίσιο της συγκυρίας. Οι κυβερνήσεις οφείλουν να παρέχουν στους πολίτες πληροφόρηση, προστασία και ασφάλεια σε έκτακτες καταστάσεις. Λίγο κράτει λοιπόν με την γκρίνια για την γκρίνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου