Αγαπημένη μου Εύα, σε χαιρετώ με ιδιαίτερη τιμή και απεριόριστη εκτίμηση. Σε αγαπούσα. Και λυπούμαι πολύ που η συμφωνία μας, στο τελευταίο μας τηλεφώνημα που είχαμε, να σε επισκεφθώ στην Δροσιά μένει γράμμα κενό, ίσως και κάποια ενοχή να με διακατέχει που δεν μπήκα μπροστά, ώστε να το επισπεύσουμε...

ΕΥΑ ΓΚΙΟΥΖΕΛΗ-ΜΠΟΣΙΝΑΚΟΥ (1938-2025)

Με τα χρόνια του βίου μας να πέφτουν βαρειά στους ώμους, με το όλο το «βάρος ζωής» στο οποίο μεταφράζονται, ιδιαιτέρως μετά τα δεύτερα «ήντα» του βιολογικού μας χρόνου, να παρελαύνουν στο νου και τις αισθήσεις, όλο και συχνότερα προβάλλουν, σαν σκηνές ταινίας, οι στιγμές γιά το προσκλητήριο παρόντων και απόντων, με τους πρώτους όλο και να λιγοστεύουν και τους δεύτερους όλο και να αυξάνονται, σε έναν επιδεινούμενο αρνητικό συσχετισμό. Έναν συσχετισμό όπου οι απώλειες αποδεικνύονται, κατά κανόνα, απο δυσαναπλήρωτες έως μη αναπληρώσιμες γιά ανθρώπους πολύ-πολύ δικούς μας, που αγαπήσαμε και μάς αγάπησαν, που συναντήθηκαν οι ευαισθησίες μας και οι αναζητήσεις μας, ακόμη και σε μεγάλο βαθμό....

Γράφω τα προηγούμενα κι ο νούς ανατρέχει στην αγαπημένη μου Εύα, την Ευδοξία Γκιουζέλη- Μποσινάκου που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Πέμπτη, 30 Ιανουρίου 2025, νικημένη από τον κορωνοϊό, ισχυρό ακόμη-όπως φαίνεται-εχθρό του βίου μας. Την Εύα «μου», που τη θεωρούσα πάντοτε τόσο δικό μου άνθρωπο, έστω κι αν οι επαφές μας είχαν αραιώσει πολύ τα τελευταία χρόνια και πού-όπως συνήθιζα να τής λέω-όσο λιγότερο κι αν βλεπόμαστε, όπως μπορεί να τα φέρνει η ζωή μας, τόσο περισσότερο μπορεί να αισθανόμαστε ισχυρή την σχέση στην πορεία του χρόνου και να ανατρέχουμε σε αυτή.

Αυτή την Εύα «μου» θα είμαι παρών να αποχαιρετίσω μεθαύριο, Τετάρτη-5 Φεβρουαρίου 2025, στις 11:30 από το Κέντρο Αποτέφρωσης Νεκρών Ριτσώνας.

Πολλά θα μπορούσα να γράψω γιά την Εύα. Πολλά και εξόχως τρυφερά σε πρότερα χρόνια, με την αγκαλιά της πάντοτε ανοικτή σε εμένα, πάντοτε πρόθυμη γιά ατέλειωτες, εξαντλητικές συζητήσεις επί των πάντων, στα χρόνια της πολυετούς παραμονής της οικογένειας Γκιουζέλη στο Γκράτς της Αυστρίας και σε συνέχεια στο σπίτι τους στο Παγκράτι, στο επόμενο σπίτι τους στην Δροσιά ελάχιστες φορές είχα πάει.Πόσες φορές δεν πέρασα εορτές Χριστουγέννων στην οδό Gartengasse, αριθμός 23/p, στο Γκράτς, με τους δρόμους χιονισμένους έξω, αλλά μέσα στο σπίτι, σε αυτήν την κουζίνα, μπαίνοντας δεξιά από την είσοδο, στη θέρμη μιάς μοναδικής φιλοξενίας και μοναδικών γεύσεων που είχα την ευκαιρία να γεύομαι από τα χέρια της.

Αλλά υπήρχε και η «άλλη» Εύα, δηλαδή των δημοκρατικών ευαισθησιών εμποτισμένων με τις ιδέες της ανανεωτικής Αριστεράς, ο άνθρωπος που ήταν ο άνθρωπος-σύνδεσμος στα χρόνια του αντιδικτατορικού αγώνα με τους πολλούς τότε Έλληνες φοιτητές και ακαδημαϊκούς στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αυστρίας. Και διατηρώ ακόμη την ανάμνηση να μού στέλνει στην Αθήνα τις εκδόσεις του παράνομου ΚΚΕ Εσωτ., από το 1973 και μετά, σε ξένο όνομα-μαϊμού, γιά το φόβο των Ιουδαίων.

Δεν θέλω να επεκταθώ γιά τα «πολιτικά», διότι δεν είμαι βέβαιος ότι και στη συνέχεια, ιδιαιτέρως γιά την παραφθορά του ΚΚΕ Εσωτ. και όσα ακολούθησαν θα συμφωνούσαμε, ιδίως μετά το «πείραμα ΣΥΡΙΖΑ» κλπ. Είχε όμως το ανεκτίμητο προσόν αυτή η Εύα να παραμένει συνεπής και σταθερή στις αρχές της, να μάχεται γιά αυτές, δίχως να προσβάλλει τον άλλον γιά τη διαφορετική ή αντίθετη άποψή του, πολύ περισσότερο να τον προσβάλλει και να τον αντιμάχεται, όπως εγώ με άλλες κατευθύνσεις. Η αίσθηση της Δημοκρατίας την είχε μπολιάσει.

Ούτε βεβαίως λησμονώ ότι υπέγραψε, ως μάρτυς, στο πολιτικό μας γάμο με τη Ξένη Κουβελά, εις το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στις 20 Δεκεμβρίου 1982, με τελετάρχη τον αείμνηστο Παναγιώτη Γκάζγκα, τότε Αντιδήμαρχο Αθηναίων.

Με την εκδημία της Εύας Γκιουζέλη-Μποσινάκου, φθίνει και το Μποσινακέϊκο, αυτή ή μεγάλη οικογένεια από την Αράχοβα Ναυπακτίας, με τα τέσσερα παιδιά του αντιστασιακού δασκάλου Γιώργου Μποσινάκου και της γυναίκας του Ελένης, το μεγαλύτερο το Θανάση (σύζυγο της πρώτης μου εξαδέλφης, Κωστούλας Μποσινάκου), τη Μαρία, την Ευδοξία και την Ειρήνη τους. Ο Θανάσης έφυγε από τη ζωή τον Ιούλιο του 2020, η Μαρία τον Απρίλιο του 2024 και η Ευδοξία την περασμένη Πέμπτη.

Βαρύ το φορτίο πλέον για την Ειρήνη, την αγαπημένη μου Ειρήνη Μποσινάκου-Παπαθανασίου, όπως και τόσο πολύτιμο το να συνεχίσει να το υπηρετεί,ένα δένδρο με τόση ιστορία προσφοράς και αγάπης γιά το συνάνθρωπο,την κοινωνία,την ομορφιά της ζωής που σηματοδοτούσε και η όμορφη φίλη μου που έφυγε από τη ζωή....Καλή δύναμη τής εύχομαι εκ βάθους καρδίας.

Φεύγοντας, με τον τρόπο που επέλεξε, η αγαπημένη μου Εύα θα συναντήσει το σύντροφό της στη ζωή, Αρχοντή, Τούλη γιά όσους είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε και να αγαπήσαμε, που έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2022, το Θανάση και τη Μαρία, τους εκλεκτούς της γονείς και να συζητήσουν με άνεση πολλά...

Στά παιδιά της Εύας και του Τούλη, τον Γιάννη και το Γιώργο, όπως και στις οικογένειές τους, εύχομαι η ανάμνηση της μάνας τους που έφυγε να αποτελεί διαρκές, φωτεινό πρότυπο ενάρετου βίου, ασφαλή οδηγό των δικών τους βημάτων στη ζωή.

Αγαπημένη μου Εύα, σε χαιρετώ με ιδιαίτερη τιμή και απεριόριστη εκτίμηση. Σε αγαπούσα. Και λυπούμαι πολύ που η συμφωνία μας, στο τελευταίο μας τηλεφώνημα που είχαμε, να σε επισκεφθώ στην Δροσιά μένει γράμμα κενό, ίσως και κάποια ενοχή να με διακατέχει που δεν μπήκα μπροστά, ώστε να το επισπεύσουμε...

Σε ασπάζομαι νοερά....

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης