Ποιος είναι ο στόχος του «κινήματος της θλίψης»; Ο αντικειμενικός στόχος είναι ένας: να πέσει ο Μητσοτάκης. Από το 2019, ο Τσίπρας προσπαθούσε να οχυρωθεί πίσω από κινήματα οργής και το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει ο Μητσοτάκης στις τελευταίες εκλογές «41 τ’ εκατό» και να φέρει τον Κασσελάκη. Η συστηματική αμφισβήτηση της δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης, όμως, και της κυβερνητικής στάσης (τη δείχνει και η προχθεσινή έρευνα της ΜRΒ) οδηγεί στην απαξίωση όχι μόνο των κομμάτων αλλά και της Δικαιοσύνης: κι αυτό δεν είναι αισιόδοξο συμπέρασμα. Το επόμενο διάστημα είναι βέβαιο ότι τα κόμματα θα επιδιώξουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη συγκυρία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης εξαγγέλλει πρόταση δυσπιστίας. Ο Σωκράτης Φάμελλος εξαγγέλλει τη δική του νέα πρόταση δυσπιστίας και, μαζί, την επανασυγκόλληση με τη Νέα Αριστερά, για να καταληφθεί εκ νέου ο χώρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι σταρ της Ακροδεξιάς εμφανίζονται ως η νέα «μια κάποια λύσις». Ολοι αυτοί είναι παλιοί, θα πείτε. Σύμφωνοι. Αλλά στα κινήματα, ανάμεσα στο «αυθόρμητο» πλήθος, πάντα βρίσκονται και ξεχωρίζουν «οι νέες και οι νέοι» που εργάζονται αόκνως να εκφράσουν ηγετικά την οργή ή τη θλίψη. Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω...

 Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
01-02/02/25

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Πώς ξεκίνησε η τραγωδία των Τεμπών; Ενας σταθμάρχης διορισμένος με ρουσφέτι άφησε το κρίσιμο πόστο του και πήγε για τσίπουρο. Τι λένε οι ειδήσεις από την Αμερική για το φοβερό δυστύχημα στο αεροδρόμιο της Ουάσιγκτον; Οτι είχε την ευθύνη και των αεροπλάνων, και των ελικοπτέρων, ένας εργαζόμενος στον υποστελεχωμένο έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας, κάνοντας δουλειά για δύο. Η ανθρώπινη αμέλεια ή η κούραση συνέβαλαν σε δύο τραγικά δυστυχήματα.

Δεν έχουν οι Αμερικανοί ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχων; Σίγουρα έχουν και σίγουρα τελευταίας τεχνολογίας, ωστόσο δεν αποφεύχθηκε το δυστύχημα. Στην Ελλάδα όπου δεν έχουν ενσωματωθεί ομαλά ανάλογες τεχνολογίες στη λειτουργία των τρένων, οι άνθρωποι που χειρίζονταν τα κρίσιμα πεδία θα έπρεπε να έχουν υψηλότερο αίσθημα ευθύνης. Αλλά, εδώ, ο δημόσιος τομέας αποποιείται κάθε έννοια ευθύνης και ακόμα αγωνίζεται να μην αξιολογούνται οι κάθε είδους υπάλληλοι, πράγμα που σημαίνει ότι φταίει το σύστημα – το οποίο έχει εκκολάψει και συντηρεί αυτή την κατάσταση.

Στην Αμερική, παρότι εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να εγερθεί μια συζήτηση κατά της υποστελέχωσης τόσο κρίσιμων μονάδων ασφαλείας, ο σκληρός λαϊκιστής Ντόναλντ Τραμπ έσπευσε να ερμηνεύσει το δυστύχημα με τα δικά του μέτρα αντίληψης του κόσμου: φταίει η συμπεριληπτικότητα, είπε, που «περιλαμβάνει εστίαση στην πρόσληψη ατόμων με σοβαρές διανοητικές και ψυχιατρικές αναπηρίες». Στην Ελλάδα, αντίθετα, φτιάχτηκε με πολύ κόπο και προσπάθεια το «κίνημα της θλίψης» (μια παραλλαγή του κινήματος των Αγανακτισμένων) και, ήδη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν αρχίσει να το ξεζουμίζουν. Μέχρι και η κυβέρνηση προσχώρησε σε αυτό, πιστεύοντας ότι έτσι θα αποποιηθεί τις κατηγορίες περί «εγκλήματος» και «συγκάλυψης». Με αποτέλεσμα, η ελληνική κοινωνία να μην εστιάζει στις συνθήκες του δυστυχήματος αλλά σε άλλα θέματα, που δεν αλλάζουν τις ανθρώπινες ευθύνες γι’ αυτό: στην έλλειψη ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας (υπήρχε και υπάρχει σύστημα ασφαλείας που απαιτεί την ανθρώπινη προσοχή, το οποίο ως εκείνη τη νύχτα λειτουργούσε με αξιοπιστία) ή στην πιθανότητα ο εμπορικός συρμός να χρησιμοποιήθηκε ως μεταφορικό μέσο απαγορευμένων φορτίων «κάποιου ολιγάρχη» τον οποίο η κυβέρνηση κρύβει.

Ποιος είναι ο στόχος του «κινήματος της θλίψης»; Ο αντικειμενικός στόχος είναι ένας: να πέσει ο Μητσοτάκης. Από το 2019, ο Τσίπρας προσπαθούσε να οχυρωθεί πίσω από κινήματα οργής και το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει ο Μητσοτάκης στις τελευταίες εκλογές «41 τ’ εκατό» και να φέρει τον Κασσελάκη. Η συστηματική αμφισβήτηση της δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης, όμως, και της κυβερνητικής στάσης (τη δείχνει και η προχθεσινή έρευνα της ΜRΒ) οδηγεί στην απαξίωση όχι μόνο των κομμάτων αλλά και της Δικαιοσύνης: κι αυτό δεν είναι αισιόδοξο συμπέρασμα.

Το επόμενο διάστημα είναι βέβαιο ότι τα κόμματα θα επιδιώξουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη συγκυρία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης εξαγγέλλει πρόταση δυσπιστίας. Ο Σωκράτης Φάμελλος εξαγγέλλει τη δική του νέα πρόταση δυσπιστίας και, μαζί, την επανασυγκόλληση με τη Νέα Αριστερά, για να καταληφθεί εκ νέου ο χώρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι σταρ της Ακροδεξιάς εμφανίζονται ως η νέα «μια κάποια λύσις».

Ολοι αυτοί είναι παλιοί, θα πείτε. Σύμφωνοι. Αλλά στα κινήματα, ανάμεσα στο «αυθόρμητο» πλήθος, πάντα βρίσκονται και ξεχωρίζουν «οι νέες και οι νέοι» που εργάζονται αόκνως να εκφράσουν ηγετικά την οργή ή τη θλίψη. Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/02/25

H ευκολία τής εκ των υστέρων κριτικής

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Δεν θα μπω στον πειρασμό της «λαθολογίας», διότι είναι εύκολο έπειτα από καιρό και ενώ έχεις μπροστά σου την εξέλιξη των γεγονότων να ασκήσεις την κριτική σου στους πρωταγωνιστές για αυτά που είπαν ή δεν είπαν, για αυτά που έκαναν ή δεν έκαναν. Με το συμπάθιο, εκτός από τους προπονητές και τους στρατηγούς του πληκτρολογίου, αποκτήσαμε και τους πρωθυπουργούς του πληκτρολογίου. Και διαπιστώνω πως είναι ήδη πολλοί, οπότε εγώ δεν χρειάζομαι.

...Η έγκλησή μου προς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του είναι πολιτική και αφορά ένα γεγονός: δεν μας είπε ο πρωθυπουργός τι μέτρα έλαβε ώστε ποτέ να μη βρεθεί σε θέση ευθύνης ένας ανίκανος δημόσιος λειτουργός. Δηλαδή, δεν μας είπε τι έκανε για το αλφαβητάρι μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης. Την αξιολόγηση των υπαλλήλων του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και όταν μιλώ για αξιολόγηση δεν εννοώ τη «γιαλαντζί» αξιολόγηση που μοιράζει μπόνους και επιδόματα για ανύπαρκτες επιδόσεις. Αξιολόγηση δεν σημαίνει μόνον επιβραβεύσεις, σημαίνει και κυρώσεις. Είναι μια σκληρή διαδικασία όταν είναι γνήσια και έχει κόστος.Επιπλέον, ακούσατε κάποιον από τους χιλιάδες διαδηλωτές να επισημαίνει τις ευθύνες των πολύ συγκεκριμένων υπαλλήλων των σιδηροδρόμων και να απαιτεί όχι μόνον την παραδειγματική τιμωρία τους, αλλά συγχρόνως και τη θεσμοθέτηση ασφαλιστικών δικλίδων για να μην ξαναβρεθούν τέτοιοι άνθρωποι σε τόσο καίριες θέσεις; Εγώ δεν άκουσα ούτε ένα σύνθημα, δεν είδα ούτε ένα σχετικό πανό. Και πώς να γίνει αυτό όταν το πλήθος παραβλέπει το οφθαλμοφανές, τους «φυσικούς» αυτουργούς και αναζητάει, μέσα από συνωμοσιολογικές, κατευθυνόμενες διαδρομές, διασυνδέσεις του πρωθυπουργού με κυκλώματα λαθρεμπορίας;..

Θα σταθώ, επί του συγκεκριμένου θέματος, σε μια διαπίστωση που αναφέρεται στο τότε, όταν τα γεγονότα έτρεχαν και η ατμόσφαιρα ήταν βαριά διότι χάθηκαν 57 άνθρωποι, οι περισσότεροι νέα παιδιά. Κάποιος εκείνες τις ημέρες έπρεπε να βγει μπροστά και να προσφέρει βεβαιότητες - βάλσαμο στην τραυματισμένη ελληνική κοινωνία. Οχι μισόλογα και επαμφοτερίζουσες εκφράσεις. Εκείνη τη στιγμή απαιτούνταν καθαρές κουβέντες. Και αυτόν τον ρόλο τον ανέλαβε ο πρωθυπουργός. Θα μπορούσε να κρυφτεί; Φυσικά και θα μπορούσε, και να αφήσει έναν υπουργό να φέρει αυτό το βάρος. Δεν το έκανε. Σήμερα, ύστερα από δύο χρόνια, μπαίνουν στο μικροσκόπιο τα όσα είπε τότε. Προσωπικά πάω πάσο και προχωρώ παρακάτω.

Επειδή από αυτή τη στήλη μιλώ πάντα πολιτικά, η έγκλησή μου προς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του είναι πολιτική και αφορά ένα γεγονός: δεν μας είπε ο πρωθυπουργός τι μέτρα έλαβε ώστε ποτέ να μη βρεθεί σε θέση ευθύνης ένας ανίκανος δημόσιος λειτουργός. Δηλαδή, δεν μας είπε τι έκανε για το αλφαβητάρι μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης. Την αξιολόγηση των υπαλλήλων του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και όταν μιλώ για αξιολόγηση δεν εννοώ τη «γιαλαντζί» αξιολόγηση που μοιράζει μπόνους και επιδόματα για ανύπαρκτες επιδόσεις. Αξιολόγηση δεν σημαίνει μόνον επιβραβεύσεις, σημαίνει και κυρώσεις. Είναι μια σκληρή διαδικασία όταν είναι γνήσια και έχει κόστος.

Επιπλέον, ακούσατε κάποιον από τους χιλιάδες διαδηλωτές να επισημαίνει τις ευθύνες των πολύ συγκεκριμένων υπαλλήλων των σιδηροδρόμων και να απαιτεί όχι μόνον την παραδειγματική τιμωρία τους, αλλά συγχρόνως και τη θεσμοθέτηση ασφαλιστικών δικλίδων για να μην ξαναβρεθούν τέτοιοι άνθρωποι σε τόσο καίριες θέσεις; Εγώ δεν άκουσα ούτε ένα σύνθημα, δεν είδα ούτε ένα σχετικό πανό. Και πώς να γίνει αυτό όταν το πλήθος παραβλέπει το οφθαλμοφανές, τους «φυσικούς» αυτουργούς και αναζητάει, μέσα από συνωμοσιολογικές, κατευθυνόμενες διαδρομές, διασυνδέσεις του πρωθυπουργού με κυκλώματα λαθρεμπορίας; Αν έχει στηθεί ένας μηχανισμός, αυτός αφορά την αποσιώπηση των ευθυνών των συγκεκριμένων σταθμαρχών εκείνης της μοιραίας ημέρας.

Συνεπώς η κυβέρνηση θα έπρεπε –αν ήθελε να φανεί συνεπής προς τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς της και το πρόγραμμά της– να έρθει και να πει στους πολίτες πως έλαβε εκείνα τα συγκεκριμένα μέτρα ώστε να βρίσκονται πάντα οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Δεν το έπραξε και για αυτό θα έπρεπε να απολογείται.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/02/25

Χρέος αληθείας για την τραγωδία

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΜΨΙΑ


Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, όχι μόνον δεν έχουμε μάθει τι ακριβώς συνέβη το μοιραίο εκείνο βράδυ, αλλά, ακόμη χειρότερα, η αρχική εκδοχή της αλήθειας αμφισβητείται. Το τραγικό είναι ότι δεν δίνονται απαντήσεις από εκείνους που θα έπρεπε και η υπόθεση γίνεται αντικείμενο πολιτικής σύγκρουσης την ώρα που δεν γνωρίζουμε τα στοιχειώδη.

Δεν μπορεί να μην έχουν εκδοθεί τα πορίσματα των τεχνικών και να συζητούμε με εικασίες για το ακριβές φορτίο της αμαξοστοιχίας 24 μήνες μετά. Ακόμη χειρότερα, που η έλλειψη αυτή γεννά μύθους και καλλιεργεί σενάρια που εξάπτουν τη φαντασία. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν στοιχεία για το ακριβές περιεχόμενο του φορτίου όταν εμπλέκονται τόσοι άνθρωποι. Κάποιος θα έχει το σθένος να πει όλη την αλήθεια ώστε να καταλογισθούν αρμοδίως οι ευθύνες. Από την πρώτη στιγμή έως και προ ημερών έχουν ακουστεί πολλές και διαφορετικές εκδοχές για το τι μπορεί να προκάλεσε την έκρηξη που ακολούθησε τη σύγκρουση. Ωστόσο, ουδείς μπορεί να διατυπώσει με συγκεκριμένο και αναμφισβήτητο τρόπο την αλήθεια που θα βάλει τέλος στη σεναριολογία, και εδώ ακριβώς βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι θεωρίες συνωμοσίας. Οι έχοντες την ευθύνη για τη συγκεκριμένη έρευνα οφείλουν να επιταχύνουν και να ολοκληρώσουν το έργο τους... χθες.

...Η πολιτική αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση, που βρήκε ευκαιρία να στριμώξει την κυβέρνηση, είναι ασφαλώς στην αρμοδιότητα του πρωθυπουργού και οφείλει να πράξει τα δέοντα για να υπερασπιστεί την παράταξή του. Ωστόσο, και η αντιπολίτευση αξιολογείται και κρίνεται από τους πολίτες για τη σοβαρότητά της σε κάθε δημόσια συζήτηση. Η απαίτηση για αλήθεια είναι θεμιτή και επιβεβλημένη στάση εκ μέρους της αντιπολίτευσης, αλλά η μικροκομματική εκμετάλλευση του πόνου των συγγενών δεν συνάδει με την τραγωδία. Δεν είναι όλα θεμιτά στην πολιτική σύγκρουση, όταν μάλιστα αφορούν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα που έχει προκαλέσει ένα βαθύ εθνικό τραύμα...

Δεν είναι όμως δουλειά του πρωθυπουργού να αποφανθεί για το περιεχόμενο του φορτίου ενός τρένου, και του πρόσφεραν κάκιστες υπηρεσίες όσοι είχαν την ιδέα να τον εμπλέξουν σε αυτή τη συζήτηση από την αρχή της τραγωδίας. Με τις προχθεσινές δηλώσεις του στον Alpha ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πραγματικότητα άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, όχι γιατί κάτι ξέρει, αλλά γιατί προφανώς δεν εμπιστεύεται κανέναν με τα όσα κατά καιρούς τού έχουν ισχυριστεί. Υποχρέωση του πρωθυπουργού είναι να παράσχει όλες τις διευκολύνσεις στις αρμόδιες αρχές για να κάνουν γρήγορα και με τον καλύτερο τρόπο την έρευνά τους. Ταυτοχρόνως ο κ. Μητσοτάκης έχει χρέος να αξιολογήσει τους εμπλεκομένους, είτε είναι πολιτικά πρόσωπα είτε είναι τεχνοκράτες, και να προβεί στις δέουσες ενέργειες. Είναι προφανές ότι ορισμένοι εξ αυτών δεν έχουν κάνει ό,τι έπρεπε και ως εκ τούτου έχουν ευθύνες και θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες έργων ή παραλείψεων.

Η πολιτική αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση, που βρήκε ευκαιρία να στριμώξει την κυβέρνηση, είναι ασφαλώς στην αρμοδιότητα του πρωθυπουργού και οφείλει να πράξει τα δέοντα για να υπερασπιστεί την παράταξή του. Ωστόσο, και η αντιπολίτευση αξιολογείται και κρίνεται από τους πολίτες για τη σοβαρότητά της σε κάθε δημόσια συζήτηση. Η απαίτηση για αλήθεια είναι θεμιτή και επιβεβλημένη στάση εκ μέρους της αντιπολίτευσης, αλλά η μικροκομματική εκμετάλλευση του πόνου των συγγενών δεν συνάδει με την τραγωδία. Δεν είναι όλα θεμιτά στην πολιτική σύγκρουση, όταν μάλιστα αφορούν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα που έχει προκαλέσει ένα βαθύ εθνικό τραύμα.

Δεν είναι όλα θεμιτά στην πολιτική σύγκρουση για τα Τέμπη, όταν μάλιστα αφορούν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα που έχει προκαλέσει ένα βαθύ εθνικό τραύμα.