Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει μια αυταπάτη πως ο Αλ. Τσίπρας θα μπορούσε να προσφέρει συναίνεση στα δύσκολα εθνικά ζητήματα. Και η πανδημία, αναμφίβολα, είναι ένα εθνικό ζήτημα. Τι είδαμε; Προσέφερε συναίνεση με τους δικούς του όρους και για βραχύ χρονικό διάστημα, σίγουρος πως η κυβέρνηση θα την απορρίψει
Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο πλέον πως η συναίνεση για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια στρατηγική επιλογή, αλλά ένας τακτικός ελιγμός. Δεν είναι υπέρ μιας εθνικής συνεννόησης σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και με μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, διότι κάτι τέτοιο αναιρεί το ιδεολογικό και πολιτικό γονιδίωμά του. Δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε πως το 2015 κέρδισε τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις εκφράζοντας πλειοψηφικά το ρεύμα των «Αγανακτισμένων». Ηταν οι άνθρωποι που είδαν, αίφνης, να μειώνονται τα εισοδήματά τους και να αλλάζει ο τρόπος ζωής τους. Δηλαδή αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τις κέρδισε επειδή προσεταιρίσθηκε τους μετριοπαθείς πολίτες. Αυτοί δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκονταν μέσα στο 39% του «ναι». Η περίοδος των μνημονίων ήταν μια μοναδικά οριακή περίοδος, κατά τα φαινόμενα ανεπανάληπτη. Σήμερα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή θα πρέπει να μετατοπισθεί προς πιο μετριοπαθείς θέσεις, για να εκφράσει τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου, ή θα πρέπει να δημιουργήσει ένα κύμα νεοαγανακτισμένων για να το εκφράσει. Φαίνεται πως έκανε τη δεύτερη επιλογή. Μόνο που για να αγανακτήσουν οι πολίτες θα πρέπει να επιδεινωθεί το οικονομικό και κοινωνικό τους επίπεδο. Ουδείς θα αγανακτήσει γιατί θα παραπεμφθεί ο Ν. Παππάς ή ο Παπαγγελόπουλος. Στον βαθμό που η κυβέρνηση θα μπορέσει να διαχειρισθεί με επιτυχία τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας, στους δρόμους θα βγαίνουν μόνον οι συγγενείς και οι φίλοι της Αριστεράς. Οι επαγγελματίες διαδηλωτές
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/04/21
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Εχει δίκιο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας από τους δύο πρώην υπουργούς του, για τους οποίους η Βουλή ανέλαβε ανακριτικά καθήκοντα, δεν κατηγορείται επειδή καταχράσθηκε το αξίωμά του με σκοπό τον άμεσο προσωπικό πλουτισμό. Τα σκάνδαλα που καταλογίζονται στον Παπαγγελόπουλο και στον Παππά δεν είναι σαν τα παλιά. Δεν είναι μίζες για ατομικά πορτοφόλια.
Τι σημαίνει όμως αυτή η διαφορά; Πώς πρέπει να τη ζυγίσει κανείς πολιτικά; Σημαίνει άραγε αυτό που υπαινίσσονται ο Τσίπρας και τα στελέχη του – ότι «εμείς δεν κάναμε τίποτε κακό, δεν κλέψαμε»;
Το ερώτημα ξεφεύγει από το στενό ηθικολογικό μέτρο που χρησιμοποιεί πάντα η αξιωματική αντιπολίτευση. Σε κάθε κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί ένας επίορκος. Μπορεί μόνος, ερήμην των υπολοίπων ή με την ένοχη σιωπή τους, να ενδώσει σε πειρασμούς και δουλείες. Αυτή, όντως, δεν είναι η περίπτωση για την οποία εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι κατηγορίες είναι για σκάνδαλα συστημικά. Δεν ελέγχεται κάποιος επειδή έκλεψε το δημόσιο ταμείο. Ελέγχονται εκείνοι που δοκίμασαν να ποδηγετήσουν τους θεσμούς. Το καταγγελλόμενο έγκλημα δεν είναι σύμπτωμα – μια αστοχία ανθρώπινου υλικού στατιστικά αναπόφευκτη. Είναι προϊόν κεντρικής πολιτικής προμελέτης.
Αν έπρεπε να προβεί κάποιος σε τέτοια στάθμιση θα έλεγε ότι η κατασκευή ποινικών κατηγοριών εις βάρος πολιτικών αντιπάλων· ή ο σφετερισμός συνταγματικών αρμοδιοτήτων και η παροχέτευση «μαύρου» χρήματος με σκοπό τη χειραγώγηση της δημόσιας σφαίρας· θα έλεγε ότι τα στρατηγήματα αυτά είναι πολύ πιο επικίνδυνα από ένα λαμόγιο που παραστράτησε. Πιο επικίνδυνα και πιο σπάνια.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο ο Τσίπρας και ο εγκαλούμενος υπουργός του έχουν δίκιο είναι στην αδιαφορία της κοινής γνώμης για όσα εκτυλίχθηκαν στη Βουλή. Λένε ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Προανακριτική και τη συνακόλουθη πόλωση για αντιπερισπασμό από το πανδημικό τέλμα. Ακόμη και αν υπήρχε τέτοια προσπάθεια, θα ήταν ατελέσφορη. Αλλά δεν υπάρχει. Αν η πλειοψηφία ήθελε να χρησιμοποιήσει έτσι τη διαδικασία, δεν θα ήταν άδεια τα κυβερνητικά έδρανα. Δεν θα είχε απομείνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει διχασμό, χειρονομώντας μόνος απέναντι στο κενό αέρος που είχε αφήσει η σκόπιμη απουσία του πρωθυπουργού από τη συζήτηση.
Η διαφορά φάσης μεταξύ της πάνδημης αγωνίας και της διαδικασίας ποινικής διαλεύκανσης μιας υπόθεσης που έχει ναυαγήσει πολιτικά πριν από πέντε χρόνια –και έχει κριθεί εκλογικά πριν από δύο– δεν συνιστά, πάντως, λόγο για να αφεθεί η υπόθεση να παραγραφεί. Η Δικαιοσύνη δεν είναι δημοσκόπηση.
Μπορεί η ανάγκη αυτή για λογοδοσία να μην ίσχυε απόλυτα στην περίπτωση ατομικής διαφθοράς. Ισχύει όμως στις κυβερνητικές απόπειρες θεσμικής δολιοφθοράς.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/04/21 |
Εχει δίκιο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας από τους δύο πρώην υπουργούς του, για τους οποίους η Βουλή ανέλαβε ανακριτικά καθήκοντα, δεν κατηγορείται επειδή καταχράσθηκε το αξίωμά του με σκοπό τον άμεσο προσωπικό πλουτισμό. Τα σκάνδαλα που καταλογίζονται στον Παπαγγελόπουλο και στον Παππά δεν είναι σαν τα παλιά. Δεν είναι μίζες για ατομικά πορτοφόλια.
Τι σημαίνει όμως αυτή η διαφορά; Πώς πρέπει να τη ζυγίσει κανείς πολιτικά; Σημαίνει άραγε αυτό που υπαινίσσονται ο Τσίπρας και τα στελέχη του – ότι «εμείς δεν κάναμε τίποτε κακό, δεν κλέψαμε»;
Το ερώτημα ξεφεύγει από το στενό ηθικολογικό μέτρο που χρησιμοποιεί πάντα η αξιωματική αντιπολίτευση. Σε κάθε κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί ένας επίορκος. Μπορεί μόνος, ερήμην των υπολοίπων ή με την ένοχη σιωπή τους, να ενδώσει σε πειρασμούς και δουλείες. Αυτή, όντως, δεν είναι η περίπτωση για την οποία εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι κατηγορίες είναι για σκάνδαλα συστημικά. Δεν ελέγχεται κάποιος επειδή έκλεψε το δημόσιο ταμείο. Ελέγχονται εκείνοι που δοκίμασαν να ποδηγετήσουν τους θεσμούς. Το καταγγελλόμενο έγκλημα δεν είναι σύμπτωμα – μια αστοχία ανθρώπινου υλικού στατιστικά αναπόφευκτη. Είναι προϊόν κεντρικής πολιτικής προμελέτης.
Αν έπρεπε να προβεί κάποιος σε τέτοια στάθμιση θα έλεγε ότι η κατασκευή ποινικών κατηγοριών εις βάρος πολιτικών αντιπάλων· ή ο σφετερισμός συνταγματικών αρμοδιοτήτων και η παροχέτευση «μαύρου» χρήματος με σκοπό τη χειραγώγηση της δημόσιας σφαίρας· θα έλεγε ότι τα στρατηγήματα αυτά είναι πολύ πιο επικίνδυνα από ένα λαμόγιο που παραστράτησε. Πιο επικίνδυνα και πιο σπάνια.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο ο Τσίπρας και ο εγκαλούμενος υπουργός του έχουν δίκιο είναι στην αδιαφορία της κοινής γνώμης για όσα εκτυλίχθηκαν στη Βουλή. Λένε ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Προανακριτική και τη συνακόλουθη πόλωση για αντιπερισπασμό από το πανδημικό τέλμα. Ακόμη και αν υπήρχε τέτοια προσπάθεια, θα ήταν ατελέσφορη. Αλλά δεν υπάρχει. Αν η πλειοψηφία ήθελε να χρησιμοποιήσει έτσι τη διαδικασία, δεν θα ήταν άδεια τα κυβερνητικά έδρανα. Δεν θα είχε απομείνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει διχασμό, χειρονομώντας μόνος απέναντι στο κενό αέρος που είχε αφήσει η σκόπιμη απουσία του πρωθυπουργού από τη συζήτηση.
Η διαφορά φάσης μεταξύ της πάνδημης αγωνίας και της διαδικασίας ποινικής διαλεύκανσης μιας υπόθεσης που έχει ναυαγήσει πολιτικά πριν από πέντε χρόνια –και έχει κριθεί εκλογικά πριν από δύο– δεν συνιστά, πάντως, λόγο για να αφεθεί η υπόθεση να παραγραφεί. Η Δικαιοσύνη δεν είναι δημοσκόπηση.
Μπορεί η ανάγκη αυτή για λογοδοσία να μην ίσχυε απόλυτα στην περίπτωση ατομικής διαφθοράς. Ισχύει όμως στις κυβερνητικές απόπειρες θεσμικής δολιοφθοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου