Αυτή η αφετηρία ταιριάζει στις εθνικές επιλογές. Η Ελλάδα αναδεικνύεται ως μέρος ενός όλου, ως φυσική διακλάδωση ενός πνευματικού κορμού, μιας πολιτικής οικογένειας, ενός οικονομικού δικτύου. Αφήσαμε πίσω τον μοναχικό δρόμο του έθνους, την τουρκοφαγική ανάγνωση της εξέγερσης, τη νοοτροπία του θύματος και τη διαιώνιση της καχεξίας με τη λογική του Δαβίδ και του Γολιάθ. Το νέο υπόδειγμα θέλει μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, με πλήρη επίγνωση της σύνδεσής της με τον κορμό της Δύσης, όχι όπως ίσως ήταν κατανοητός μεταπολεμικά, αλλά με τη νέα ευρυχωρία και τη νέα δυνατότητα που δίνει ο 21ος αιώνας....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/03/21

ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ,
του Νίκου Βατόπουλου

Αν μη τι άλλο, οι εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια, το άνοιγμα της Εθνικής Πινακοθήκης, η έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη, η παρέλαση, η κατάθεση στεφάνων, το διαυγές φως της Αθήνας επέδρασαν ευεργετικά, πρόσφεραν την κοινή ψυχική ενδοχώρα που ενώνει. Ο περισσότερος κόσμος χάρηκε, τονώθηκε, συγκινήθηκε, ξεχάστηκε για λίγο. Ηταν μια επιτυχία

Η επιλογή της Εθνικής Πινακοθήκης να σηματοδοτήσει τους εορτασμούς ως χώρος υποδοχής των υψηλών καλεσμένων ήταν μια αφετηρία. Αφετηρία για αλλαγή του υποδείγματος, που ενισχύθηκε από την ανάδειξη της ευρωπαϊκής συμμαχίας στη διάρκεια του Αγώνα. Η Εθνική Πινακοθήκη, παρουσιαζόμενη ως φάρος συγκρότησης ενός ευρωπαϊκού έθνους, υπηρέτησε τον πλέον πολιτικό ρόλο της.

Εχει ενδιαφέρον και προσφέρεται για ανάλυση ο άξονας των κάθε λογής επετείων, η κατεύθυνση της προτεραιότητας, τα ποσοστά ενδοσκόπησης, εξωστρέφειας και ενωτικού λόγου. Εδώ, στην προκειμένη περίπτωση, είχαμε την πιο δυτικόστροφη και ανοικτή σημασιοδότηση της επετείου.

Αυτή η αφετηρία ταιριάζει στις εθνικές επιλογές. Η Ελλάδα αναδεικνύεται ως μέρος ενός όλου, ως φυσική διακλάδωση ενός πνευματικού κορμού, μιας πολιτικής οικογένειας, ενός οικονομικού δικτύου. Αφήσαμε πίσω τον μοναχικό δρόμο του έθνους, την τουρκοφαγική ανάγνωση της εξέγερσης, τη νοοτροπία του θύματος και τη διαιώνιση της καχεξίας με τη λογική του Δαβίδ και του Γολιάθ. Το νέο υπόδειγμα θέλει μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, με πλήρη επίγνωση της σύνδεσής της με τον κορμό της Δύσης, όχι όπως ίσως ήταν κατανοητός μεταπολεμικά, αλλά με τη νέα ευρυχωρία και τη νέα δυνατότητα που δίνει ο 21ος αιώνας.

Και ο αιώνας αυτός ζητεί την απόσχιση από την ενδοσκοπική πατριδογνωσία και τη συμπλεγματική ανάγνωση του συσχετισμού δυνάμεων, που ήταν άλλωστε και ο οδηγός για τον εορτασμό των 150 χρόνων από το δικτατορικό καθεστώς. Τα 200 χρόνια τιμώνται με ζητούμενο την ενωτική δύναμη της αυτοπεποίθησης και της ισοτιμίας. Και όπως φάνηκε από την κοινωνική υποδοχή των εκδηλώσεων, ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αντιλαμβάνεται τα σύγχρονα δίκτυα και τους διεθνείς πολιτικούς συσχετισμούς.

Η Εθνική Πινακοθήκη, με τη συμβολική ιεράρχησή της στην κορυφή ενός αξιακού μέτρου, κλήθηκε να ενισχύσει την ανάγκη του νέου υποδείγματος. Ο αστικός πολιτισμός που γέννησε το νέο κράτος, οι διεθνείς συμμαχίες, η επιτυχής πορεία του έθνους συγκλίνουν όλα στην ανάγκη μιας νέας εθνικής συνεννόησης.