Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 05-07/06/20 |
"Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα κρατούμενο να λέει ψέματα, να προσβάλλει τους κρατούμενους, να τους εκφοβίζει λέγοντας ότι θα πεθάνουν όλοι σαν τα ποντίκια. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα κρατούμενο να επιλέγει τη φυλακή του και να συνδιαχειρίζεται τις φυλακές μαζί μας. Οι φυλακές έχουν διοίκηση". Η παραπάνω αποστροφή από την ομιλία της γενικής γραμματέως αντεγκληματικής πολιτικής Σοφίας Νικολάου στη Βουλή, η οποία διευκρίνιζε τη θέση της για την υπόθεση του κρατούμενου Δημάκη, συζητήθηκε πολύ. Η γραμματέας κατάγγειλε ότι ο κρατούμενος είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει προβλήματα στη φυλακή. Κι ότι η μεταγωγή του είχε στόχο να μειωθεί η ένταση που εκείνος είχε προκαλέσει.
Η αγόρευση της γραμματέως βρήκε απέναντι πολλές ευαίσθητες ψυχές - και κυρίως τις ευαίσθητες ψυχές του ΣΥΡΙΖΑ. Οψιμα ευαίσθητες, τώρα που είναι στην αντιπολίτευση, διότι όταν ήταν στην κυβέρνηση η ευαισθησία τους ήταν σχετική - και για τον Δημάκη, τότε, ανύπαρκτη. Οι επικρίσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σπύρου Λάππα, πάντως, δεν είχαν κάτι συγκεκριμένο, ήταν επί της αρχής - με γενικόλογες αναφορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και τον Ευρωπαϊκό Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Εν ολίγοις, αντιπολίτευση για τον θόρυβο.
Πέρα από τη γενικολογία, όμως, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν απάντησαν ουσιαστικά στο πνεύμα της τοποθέτησης της γραμματέα. Από την εξέλιξη της υπόθεσης Δημάκη διαφάνηκε ότι στη φυλακή διαγκωνίζονται διάφορα συμφέροντα που συχνά υποκαθιστούν τον ρόλο του κράτους. Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος της φυλακής είναι ένας κόσμος χωριστά και δεν απασχολεί ιδιαιτέρως εμάς τους απ' έξω. Αλλά δεν μπορεί απλώς να είναι ένας τόπος για θεωρητικές ασκήσεις αντιαυταρχικών θεωριών, για να ξεχαρμανιάζουν δηλαδή οι δικαιωματιστές. Η φυλακή είναι αναγκαίο κακό και δεν μπορεί να μην επιβάλλει υποχρεώσεις και κανόνες που απορρέουν από τη συνθήκη της εξαναγκαστικής καθημερινότητας των τροφίμων της λόγω της ποινής που εκτίουν. Προσωπικώς, με σόκαρε η περιγραφή των συνθηκών στις φυλακές Νιγρίτας, όπου η γεωργιανή μαφία είχε δική της πτέρυγα πολυτελείας ενώ οι φτωχοί κρατούμενοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες.
Με άλλα λόγια, η τάξη είναι συνώνυμη της έννοιας της φυλακής και είναι εύλογο ότι μια δημοκρατική κοινωνία έχει υποχρέωση να την επιβάλλει. Επίσης, οφείλει να μην ευνοεί συνθήκες γκετοποίησης και, φυσικά, να επιτρέπει ή και να δίνει δημιουργικά κίνητρα στους κρατούμενους.
Απ' αυτή την άποψη, εκτός από τη θέση της για την υπόθεση Δημάκη, η αγόρευση στη Βουλή της Σοφίας Νικολάου είναι πολύ χρήσιμη επειδή παρουσιάζει συνθήκες εξοργιστικές, αντιανθρώπινες σχεδόν στο σύνολο των ελληνικών φυλακών. Η μαρτυρία της, ότι για χρόνια δεν είχε γίνει απεντόμωση, εκθέτει αυτούς που θυμήθηκαν όψιμα τα δικαιώματα των κρατουμένων. Και η επίκληση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων από εκπροσώπους μιας κυβέρνησης που καταδικάστηκε 39 φορές από το ΕΔΔΑ για τα ελλείμματα του σωφρονιστικού συστήματος είναι τουλάχιστον υποκρισία.
Εχοντας αποκαλύψει αυτά και άλλα πολλά, κατανοεί κανείς γιατί η Σοφία Νικολάου ενοχλεί. Ας συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό και την επιβολή της τάξης στον τομέα που έχει αναλάβει κι ας ενοχλεί: στην πολιτική οι ενοχλητικοί είναι προτιμότεροι, και συνήθως αποτελεσματικότεροι από όσους κάνουν απλώς δημόσιες σχέσεις.
Η αγόρευση της γραμματέως βρήκε απέναντι πολλές ευαίσθητες ψυχές - και κυρίως τις ευαίσθητες ψυχές του ΣΥΡΙΖΑ. Οψιμα ευαίσθητες, τώρα που είναι στην αντιπολίτευση, διότι όταν ήταν στην κυβέρνηση η ευαισθησία τους ήταν σχετική - και για τον Δημάκη, τότε, ανύπαρκτη. Οι επικρίσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σπύρου Λάππα, πάντως, δεν είχαν κάτι συγκεκριμένο, ήταν επί της αρχής - με γενικόλογες αναφορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και τον Ευρωπαϊκό Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Εν ολίγοις, αντιπολίτευση για τον θόρυβο.
Πέρα από τη γενικολογία, όμως, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν απάντησαν ουσιαστικά στο πνεύμα της τοποθέτησης της γραμματέα. Από την εξέλιξη της υπόθεσης Δημάκη διαφάνηκε ότι στη φυλακή διαγκωνίζονται διάφορα συμφέροντα που συχνά υποκαθιστούν τον ρόλο του κράτους. Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος της φυλακής είναι ένας κόσμος χωριστά και δεν απασχολεί ιδιαιτέρως εμάς τους απ' έξω. Αλλά δεν μπορεί απλώς να είναι ένας τόπος για θεωρητικές ασκήσεις αντιαυταρχικών θεωριών, για να ξεχαρμανιάζουν δηλαδή οι δικαιωματιστές. Η φυλακή είναι αναγκαίο κακό και δεν μπορεί να μην επιβάλλει υποχρεώσεις και κανόνες που απορρέουν από τη συνθήκη της εξαναγκαστικής καθημερινότητας των τροφίμων της λόγω της ποινής που εκτίουν. Προσωπικώς, με σόκαρε η περιγραφή των συνθηκών στις φυλακές Νιγρίτας, όπου η γεωργιανή μαφία είχε δική της πτέρυγα πολυτελείας ενώ οι φτωχοί κρατούμενοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες.
Με άλλα λόγια, η τάξη είναι συνώνυμη της έννοιας της φυλακής και είναι εύλογο ότι μια δημοκρατική κοινωνία έχει υποχρέωση να την επιβάλλει. Επίσης, οφείλει να μην ευνοεί συνθήκες γκετοποίησης και, φυσικά, να επιτρέπει ή και να δίνει δημιουργικά κίνητρα στους κρατούμενους.
Απ' αυτή την άποψη, εκτός από τη θέση της για την υπόθεση Δημάκη, η αγόρευση στη Βουλή της Σοφίας Νικολάου είναι πολύ χρήσιμη επειδή παρουσιάζει συνθήκες εξοργιστικές, αντιανθρώπινες σχεδόν στο σύνολο των ελληνικών φυλακών. Η μαρτυρία της, ότι για χρόνια δεν είχε γίνει απεντόμωση, εκθέτει αυτούς που θυμήθηκαν όψιμα τα δικαιώματα των κρατουμένων. Και η επίκληση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων από εκπροσώπους μιας κυβέρνησης που καταδικάστηκε 39 φορές από το ΕΔΔΑ για τα ελλείμματα του σωφρονιστικού συστήματος είναι τουλάχιστον υποκρισία.
Εχοντας αποκαλύψει αυτά και άλλα πολλά, κατανοεί κανείς γιατί η Σοφία Νικολάου ενοχλεί. Ας συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό και την επιβολή της τάξης στον τομέα που έχει αναλάβει κι ας ενοχλεί: στην πολιτική οι ενοχλητικοί είναι προτιμότεροι, και συνήθως αποτελεσματικότεροι από όσους κάνουν απλώς δημόσιες σχέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου