"...Φτάνουμε στο σήμερα, όπου η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη επιβάλλει δύο φορές σε μικρό χρονικό διάστημα την πολιτική της επιλογή, κλείνοντας τα σύνορα για να αποκρούσει τη μεταναστευτική πίεση από την Τουρκία και επιβάλλοντας περιορισμούς μετακίνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού. Επισήμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί, με ψιλοδιαφοροποιήσεις, την κυβερνητική πολιτική. Και ψάχνεται να διαφοροποιηθεί σε άλλα θέματα, πρωτίστως στην οικονομία λόγω της αναμενόμενης ύφεσης μετά την καραντίνα. Τι κάνει επ' αυτού; Προτείνει νέον ανεδαφικό αντιευρωπαϊσμό (με ένα καταστροφικό «ευρωομόλογο των φτωχών») και επινοεί ένα καινούργιο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Οι ειδικοί αναλυτές τον αποδοκιμάζουν και ο Τύπος δεν του δίνει χώρο. Οπότε τι καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Οτι «υπάρχει μονομέρεια στην ενημέρωση», ότι «η κυβέρνηση απαξιώνει», ότι «τα κανάλια σιωπούν». Σε κανέναν δεν πάει το μυαλό να σκεφτεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν δικαίως; Δικαίως - και όχι επειδή τους κυνηγάνε οι φιλελέδες με όλη τη διαπλοκή μαζί...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 13/04/20

Εχθρός ακόμα μιά φορά ο Τύπος

Ο Τύπος ήταν πάντα το κρυφό μαράζι του ΣΥΡΙΖΑ. Οσο οι επιδόσεις των κομμάτων της Αριστεράς ήταν κοινωνικά και πολιτικά περιθωριοποιημένες, έφταιγε ο Τύπος που δεν προέβαλλε τις απόψεις τους. Οταν ο λαϊκισμός κέρδιζε έδαφος, έφταιγαν τα φύλλα και τα κανάλια που δεν συμμερίζονταν το γλυκό παραμύθι της παραπλάνησης των «Αγανακτισμένων» τής πάνω και της κάτω πλατείας. Οι δημοσιογράφοι που δεν ήσαν αρεστοί τυπώνονταν σε αφίσες ως καταζητούμενοι - και το Ιντερνετ ήταν η σταθερή μηχανή παραγωγής εχθροπάθειας εναντίον όσων δεν συναινούσαν στις λαϊκιστικές στρεψοδικίες.

Για ποιον λόγο είχε γίνει στόχος μερίδα του Τύπου τα χρόνια πριν από τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Επειδή δεν συμμεριζόταν τις υποσχέσεις του Τσίπρα, του Καμμένου και των άλλων λαϊκιστών, αριστερών και δεξιών. Δεν πίστευε ότι μπορούν να καταργηθούν τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, θεωρούσε ανέφικτη τη σεισάχθεια, δεν έβλεπε δυνατότητα διαπραγμάτευσης διαρθρωτικών χρεών μιας δημοσιονομικής κραιπάλης, αμφισβητούσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης - και φοβόταν για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, για τον προσανατολισμό της, την ασφάλεια, τους δημοκρατικούς θεσμούς, τις ελευθερίες. Οσοι είχαν διατυπώσει αυτές τις επιφυλάξεις επιβεβαιώθηκαν σε όλα. Μετά το δημοψήφισμα και την κωλοτούμπα του Τσίπρα, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έλεγαν ότι αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα - αυτή την πραγματικότητα που ο Τύπος τον οποίο βδελύσσονταν τους περιέγραφε.

Αλλά και τότε επιδίωκαν την πραγματικότητα όπως τους βόλευε - γι' αυτό και ο Τύπος που δεν συμφωνούσε μαζί τους συνέχιζε να τους ενοχλεί. Προσπαθούσαν, λοιπόν, είτε να τον ελέγξουν είτε να τον κλείσουν. Εκλεισαν το Mega (που δεν το μισούσε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ - αξίζει να θυμόμαστε τη μέρα που ουρούσε στην πόρτα του ο χρυσαυγίτης Παππάς), επιδίωξαν να κλείσουν «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» (ποιος έχει ξεχάσει τα κόκκινα πρωτοσέλιδα ή τις προσπάθειες να διοριστεί κομματικός κομισάριος στον ΔΟΛ που κατέρρεε;), ενώ επιχείρησαν να ορίσουν το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο της καρδιάς τους (ποιος δεν θυμάται το «Ινστιτούτο της Φλωρεντίας», ποιος έχει λησμονήσει τα δάνεια επίδοξου καναλάρχη με εγγύηση δανεικά βοσκοτόπια;). Οι δημοσιογράφοι που επωνύμως κατέθεταν την αρνητική γνώμη τους για αυτά ήταν παπαγαλάκια, εγκάθετοι, μίσθαρνα όργανα, υπηρέτες αφεντάδων... Η ίδια μονοτονία και όταν ανέβαιναν, και όταν ήταν κυβέρνηση (και είχαν σαφώς ευνοϊκότερη αντιμετώπιση από τον Τύπο, που δεν έφτασε να τους γλιτώσει από την τετραπλή εκλογική πανωλεθρία του 2019).

Φτάνουμε στο σήμερα, όπου η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη επιβάλλει δύο φορές σε μικρό χρονικό διάστημα την πολιτική της επιλογή, κλείνοντας τα σύνορα για να αποκρούσει τη μεταναστευτική πίεση από την Τουρκία και επιβάλλοντας περιορισμούς μετακίνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού. Επισήμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί, με ψιλοδιαφοροποιήσεις, την κυβερνητική πολιτική. Και ψάχνεται να διαφοροποιηθεί σε άλλα θέματα, πρωτίστως στην οικονομία λόγω της αναμενόμενης ύφεσης μετά την καραντίνα. Τι κάνει επ' αυτού; Προτείνει νέον ανεδαφικό αντιευρωπαϊσμό (με ένα καταστροφικό «ευρωομόλογο των φτωχών») και επινοεί ένα καινούργιο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Οι ειδικοί αναλυτές τον αποδοκιμάζουν και ο Τύπος δεν του δίνει χώρο.

Οπότε τι καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Οτι «υπάρχει μονομέρεια στην ενημέρωση», ότι «η κυβέρνηση απαξιώνει», ότι «τα κανάλια σιωπούν». Σε κανέναν δεν πάει το μυαλό να σκεφτεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν δικαίως; Δικαίως - και όχι επειδή τους κυνηγάνε οι φιλελέδες με όλη τη διαπλοκή μαζί.

Εκτός του να τα βάζουν με τον Τύπο, δεν έμαθαν τίποτε άλλο τόσα χρόνια στους μηχανισμούς της εξουσίας;

Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;

Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Υπουργός ήμουν. Οικονομικών. Το asset του Τσίπρα. Με έβλεπαν οι Ευρωπαίοι και έφευγαν μακριά. Ημουν η αλογόμυγά τους. Ρωτήστε τον Ντάισελμπλουμ που παραδέχτηκε ότι σκότωσα την τρόικα (τη λέγαμε θεσμούς, τότε). Ρωτήστε και εκείνους που συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις - τους έχω ηχογραφήσει, αν δεν θέλουν να σας απαντήσουν ζητήστε μου τα στικάκια. Τους ενοχλούσα. Τέτοιος είμαι. Ενοχλητικός. Ενοχλώ το σύστημα. Το ενοχλώ τόσο πολύ που πάντα μου δίνει δημόσιες θέσεις - ως απρόβλεπτος μαρξιστής ξέρω το παλαιό ρητό: το σύστημα θα δώσει μόνο του το σχοινί για να το κρεμάσω. Υπήρξα καθηγητής οικονομικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πήρα δουλειές σε διάφορα άλλα Πανεπιστήμια... Σαγηνεύω πολιτικούς, σαγηνεύω και τους πολίτες. Ετσι διάβηκα της Βουλής τα έδρανα.

Δεν είμαι σαν εσένα, αλλά μπορώ να μιλώ για σένα. Τα βιβλία μου πουλάνε παντού. Εχω πολιτική επιρροή στην Αριστερά. Με πιστεύουν. Είμαι του σαλονιού αλλά είμαι και του λιμανιού: στο σαλόνι του life style με την κυρία μου αλλά και στ' αλώνι του πεζοδρομίου, στις ταξικές μάχες (μας θυμάσαι μαζί, πέρυσι την Πρωτομαγιά;). Κάτω τα χέρια από τον βουλευτή της Αριστεράς. Οπου θέλω θα πάω, ό,τι θέλω θα κάνω. Κάτω τα χέρια από τον εκπρόσωπό σου. Είμαι ο εκλεκτός σου, πτωχέ προλετάριε.